Θωμάς Μοσχόπουλος Facebook Twitter
Η νεύρωση να μιλάμε για να μη βυθιστούμε στις σκέψεις μας –γιατί οι σκέψεις μας είναι τρομακτικές– σ’ εμένα έχει αρχίσει, ευτυχώς, να υποχωρεί. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

«Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

0

Το σκηνικό στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» που ετοιμάζει ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο θέατρο Πόρτα είναι ένας κεκλιμένος, χαλασμένος δρόμος που στη στροφή μπορεί να σε πατήσει κανένας, μια δυνατή εικόνα ερημιάς και ερήμωσης του εικαστικού και σκηνογράφου Βασίλη Παπατσαρούχα. Ενώ οι ηθοποιοί του ετοιμάζονται για την πρόβα, σκέφτομαι τα έργα που έχει σκηνοθετήσει πριν από αυτό.

— Έκανες την «Προξενήτρα», ένα παλιό έργο, την «Πομόνα», ένα πολύ σύγχρονο έργο, τον «Νώε» και το «νησί των Θησαυρών» στο παιδικό τα προηγούμενα δύο χρόνια, εντελώς διαφορετικά έργα. Αναρωτιέμαι πώς αποφάσισες να κάνεις τον Γκοντό.
Ήταν ένα έργο που λάτρευα πάντα και αισθανόμουν ότι κάτι δεν έχει ολοκληρωθεί μέσα μου και έπρεπε να το βρω. Διάβασα τον «Οδυσσέα» του Τζόις και όλα μπήκαν στη θέση τους, συμπλήρωσα τα κενά που είχα από τον Γκοντό. Ήταν και η δική μου σχέση με την αναμονή, με τον χρόνο.

— Αυτό συνέβη εξαιτίας της ασθένειάς σου;
Ναι. 

— Θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτό;
Πέρασα, μαζί με τον κορωνοϊό, μια περίοδο που δεν ήξερα τι είχα και περίμενα να μάθω. Στα τέλη του 2019 είχα έναν πόνο στη μέση και άρχισα να τον ψάχνω με ορθοπεδικούς και φυσικοθεραπείες και νευροχειρουργούς που μου λέγανε ότι ήταν δισκοπάθεια – αλλά δεν πέρναγε. Και ενώ υπήρχε μια μικρή βελτίωση, ο πόνος ήταν αφόρητος, χτυπούσε και τη μέση και το πόδι και το χέρι, η δυσκινησία γινόταν πολύ έντονη. Δεν έβγαινα σχεδόν καθόλου έξω γιατί υπέφερα. Μετά από καιρό, βγήκα για να πάω στην παρουσίαση του προγράμματος του Εθνικού, πέρσι…

Είμαι σαν ένας μαέστρος που έχει να σκηνοθετήσει μια παρτιτούρα και αφήνεται στην ασφάλεια του έργου, δεν το τραβάει στη μεριά του. Μιλάμε για μεγάλο θέατρο, σπουδαίο, οπότε αυτό δεν μου προκαλεί φόβο και δέος αλλά εμπιστοσύνη. Με λίγα έργα έχω νιώσει να σε παρασύρει κάποιος σε ένα ολοκληρωμένο όραμα, να ανακαλύπτεις εκεί μέσα τον εαυτό σου, να μη θες να τον φορέσεις στο έργο.

— Τη θυμάμαι αυτήν τη μέρα, έπαθα σοκ όταν σε είδα…
Όχι μόνο εσύ. Εκεί με είδε η Ευδοκία Ρουμελιώτη, που της έχω μεγάλη εμπιστοσύνη –είναι ένα πολύ καθαρό πλάσμα– και μου είπε «θα έρθεις στον γιατρό μου». Και πήγαμε στον ρευματολόγο της που με έστειλε αμέσως σε νευρολόγο. Ήταν σπονδυλοαρθρίτιδα και Πάρκινσον που χτυπούσαν στα ίδια σημεία. Ήμουν τυχερός που εντοπίσαμε και τα δύο. Είναι χρόνιες καταστάσεις, εκφυλιστικές, και το μόνο που κάνεις είναι να συντηρείς και να επιβραδύνεις την εξέλιξή τους. Όμως, με τη διάγνωση, και με τα αποτελέσματα που είχα χάρη στην αγωγή, όλο το βάρος που κουβαλούσα και με είχε οδηγήσει σε πολύ κλειστή φάση εξαφανίστηκε ως διά μαγείας. 

— Φοβήθηκες ότι θα πεθάνεις;
Όχι. Την ανημπόρια πιο πολύ φοβήθηκα, την έλλειψη αυτονομίας. Ας πούμε, πήγαινα στο πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη και ήταν ένα μαρτύριο: στηριζόμουν στη βαλίτσα, σε πεζούλια. Τουλάχιστον έφυγαν αυτά, δεν χοροπηδάω, αλλά είμαι πιο αυτόνομος. Γειώθηκα σε πάρα πολλά επίπεδα, για φόβους που ήταν εκεί, πραγματικοί, όσον αφορά τη φθορά του σώματος για παράδειγμα. Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα. Πηγαίνω στην πρόβα και νιώθω ευτυχής. 

— Έτσι, έφτασε και η ώρα για τον Γκοντό;
Ναι, γιατί διαχειρίζεται τα θέματα του ψυχικού πόνου, του κενού, της αναμονής, του νοήματος, του μη νοήματος, και μου έφυγε και η κόμπλα. Δεν θα κάνω τον καλύτερο ή τον χειρότερο Γκοντό του κόσμου, αλλά θα είναι ο δικός μου Γκοντό.

— Με απασχολεί το ότι αυτό το έργο το συζητάμε πάντα με ένα πέπλο σοβαροφάνειας, με τρομάζει καμιά φορά το ότι, για παράδειγμα, δεν το καταλαβαίνω.
Να το σεβαστείς χρειάζεται, κάτι που έχει κατοχυρώσει και από μόνος του ο ίδιος ο συγγραφέας.

Θωμάς Μοσχόπουλος Facebook Twitter
Η σταθερότητα δεν με τρομάζει, αλλά θέλω και φυγές. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Με ποιον τρόπο;
Με τις οδηγίες του. Γι’ αυτό υπογράφουμε έναν σκασμό χαρτιά ότι θα τις ακολουθήσουμε πιστά. Όχι μουσική, όχι άλλα εφέ, η κινησιολογία είναι παρτιτούρα. Εγώ επέλεξα να παίξω με αυτούς του κανόνες ακριβώς και είχα να μάθω από αυτό. Συνειδητοποίησα την ιδιοφυΐα στη θεατρική σύνθεση που σου δίνει όλες τις λύσεις αν ακολουθήσεις πιστά αυτό που ζητάει. Τώρα, με τι ύφος θα προσεγγίσεις το έργο και αν αυτοσαρκάζεσαι έχει να κάνει με μια σπουδή στην αμφιθυμία, στο νόημα που υπάρχει ή δεν υπάρχει.

— Εσένα, ας πούμε, ποιο είναι το πιο απελευθερωτικό κομμάτι, ενώ σκηνοθετείς αυτό το έργο; 
Είμαι σαν ένας μαέστρος που έχει να σκηνοθετήσει μια παρτιτούρα και αφήνεται στην ασφάλεια του έργου, δεν το τραβάει στη μεριά του. Μιλάμε για μεγάλο θέατρο, σπουδαίο, οπότε αυτό δεν μου προκαλεί φόβο και δέος αλλά εμπιστοσύνη. Με λίγα έργα έχω νιώσει να σε παρασύρει κάποιος σε ένα ολοκληρωμένο όραμα, να ανακαλύπτεις εκεί μέσα τον εαυτό σου, να μη θες να τον φορέσεις στο έργο.

— Επίσης, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αυτό το έργο με μεγάλους ηθοποιούς, σαν να σηματοδοτεί κάτι η ηλικία – εσύ το κάνεις με νέους.
Εμένα μου αρέσει να κάνω τα έργα που διαλέγω με νέους ηθοποιούς. Μιλώντας γι’ αυτό, είναι ένα έργο που παίζει με την ηλικία. Επειδή έρχομαι σε επαφή με πολλούς νέους ανθρώπους, έβλεπα μια περίεργη αίσθηση πρόωρης γήρανσης, έναν νεοσυντηρητισμό, μια απογοήτευση πριν ακόμα ξεκινήσουν. Το θεωρείς φυσιολογικό σε έναν άνθρωπο 70 χρονών, αλλά σου φαίνεται πολύ περίεργο σε έναν εικοσάχρονο να υπάρχει μια ματαίωση τόσο νωρίς. Αυτά που λέγονται στο έργο δεν τους είναι τόσο μακρινά. Επίσης, με τους νέους έχεις πάντα την αίσθηση ότι είναι πιο έτοιμοι να ρισκάρουν από τους παλιότερους που, καλώς ή κακώς έχουν τις βεβαιότητές τους.

— Μια και συζητάμε για ηλικίες, όλα τα θέατρα θέλουν να έχουν νεανικό κοινό, αυτό κυνηγάνε, μια διανομή με νέους ηθοποιούς. Είναι πιο ελκυστική; 
Εγώ, λοιπόν, θα δοκιμάσω να κατεβάσω πιο πολύ την ηλικία. Όχι για να κερδίσω κοινό αλλά για να δω πώς αντιδρά. Το έκανε πρώτος ο Πίτερ Μπρουκ. Όταν ανέβαζε Μπέκετ έφερνε και παιδιά του δημοτικού για να βλέπουν το πολύ πρωτογενές θεατρικό υλικό, την κλοουνερί – το έκλεψα και είπα να το κάνουμε κι εδώ. Έχω οργανώσει ανοιχτές πρόβες για γυμνάσια και λύκεια, θέλω να δω την επίδραση του έργου σε έναν άνθρωπο 15-17 χρονών. Κατά τα άλλα, το νεανικό κοινό είναι ένα κλισέ πάρα πολύ περίεργο. Σίγουρα, κάποια πράγματα, αν δεν έχεις πατήσει μια ηλικία, δεν σου λένε απαραίτητα κάτι, είτε είσαι ερμηνευτής είτε παραλήπτης. Ας πούμε, τη σαρκαστική κωμωδία, τον ευγενή σαρκασμό που υφέρπει στον Γκοντό οι μεγαλύτεροι έχουμε την τάση να τον αποκρύπτουμε ή να τον παραγκωνίζουμε, φοβόμαστε να τον δείξουμε για να μην πουν ότι δεν είμαστε σοβαροί σκηνοθέτες.

Δεν εμβαθύνω πολύ, εμβαθύνω στη μη εμβάθυνση, έχω την περιέργεια του παιδιού που θα αφήσει σε λίγο το παιχνίδι αυτό και θα πάει παρακάτω. Βαριέμαι πολύ εύκολα. Βέβαια, όσο περνάει ο καιρός βαριέμαι λιγότερο, γιατί δεν ενθουσιάζομαι πια. 

— Υπάρχει μια αγωνία με τη σοβαρότητα, να πούμε κάτι σοβαρό, να γεμίσουμε το κενό, να επικοινωνήσουμε με «σοβαρά» λόγια. Αυτό εννοείς;
Αυτό νομίζω το έκανα για πολύ μεγάλο διάστημα στη ζωή μου. Η αγωνία μας για επικοινωνία μάς οδηγεί σε μια εκπόρνευση της επικοινωνίας. Η σύνδεση με κάποιον δεν χρειάζεται πάντα λόγια. Η νεύρωση να μιλάμε για να μη βυθιστούμε στις σκέψεις μας –γιατί οι σκέψεις μας είναι τρομακτικές– σ’ εμένα έχει αρχίσει, ευτυχώς, να υποχωρεί. Με στενοχωρεί όταν το βλέπω σε μεγάλους ανθρώπους, μια ακατάσχετη φλυαρία, την αγωνία να ειπωθεί κάτι. Το βλέπεις στα σόσιαλ, γράφουν, γράφουν. Στην κούπα το χρήσιμο μέρος είναι το άδειο, το κενό. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν το διάβασα.  

— Ωστόσο, επειδή γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, ξέρω πόσο ενθουσιάζεσαι με κάτι νέο, με κάτι που ανακαλύπτεις στα διαβάσματά σου, στη μουσική. Παθιάζεσαι, το υιοθετείς.
Δεν το υιοθετώ, κολυμπάω για λίγο και αφήνομαι να επηρεαστώ. Και στο θέατρο αυτό μου αρέσει, επειδή έχω μια διαρκή διάσπαση στον εγκέφαλό μου, έναν πλουραλισμό, ένα ενοχλητικό σχεδόν μπίρι-μπίρι, βρήκα έδαφος που είναι χρήσιμο. Δεν εμβαθύνω πολύ, εμβαθύνω στη μη εμβάθυνση, έχω την περιέργεια του παιδιού που θα αφήσει σε λίγο το παιχνίδι αυτό και θα πάει παρακάτω. Βαριέμαι πολύ εύκολα. Βέβαια, όσο περνάει ο καιρός βαριέμαι λιγότερο, γιατί δεν ενθουσιάζομαι πια. 

— Είχα μια άλλη εικόνα. Από το 1995 μέχρι το 2008 που δουλεύαμε μαζί νόμιζα ότι υπήρχε πάντα κάτι που σε ενθουσίαζε, που παθιαζόσουν μαζί του διαρκώς.
Αυτοτροφοδοσία λέγεται αυτό, αυτοντοπάρισμα. Σε ενθουσιάζουν οι άλλοι και μετά τη συντηρείς εσύ τη φλόγα, αλλιώς θα σβήσει.

— Μια και γυρίζουμε σ’ εκείνη την εποχή, λίγες ομάδες –κι εσύ έζησες πολύ με ομάδες– κράτησαν και σήμερα δεν λένε «να μαζευτούμε πέντε να κάνουμε κάτι», μόνο οι πολύ νέοι το κάνουν.
Πιστεύω πια ότι είναι μοναρχικό το πολίτευμα, αλλά μπορεί να έχεις μια κοινοβουλευτική μοναρχία και δημοκρατικούς τρόπους. Το πιο ενοχλητικό είναι να παριστάνεις τον δημοκράτη και να είσαι μονάρχης. Εγώ νόμιζα για μεγάλο διάστημα πώς ό,τι συμβαίνει είναι αποτέλεσμα της συλλογικής δουλειάς. Αυτό πίστευα για μένα. Και όταν βρέθηκα στον Καναδά και σε μια εβδομάδα είχα φτιάξει μια καινούργια ομάδα με πρόσωπα και «εγώ» που δεν ήξερα ήταν η πρώτη φορά που είπα «κάτι κάνω κι εγώ». Και κατάλαβα ότι δεν είναι η συνάντηση και η σύμπτωση που φέρνει τους ανθρώπους μαζί, είναι και πώς το δουλεύεις αυτό. 

— Η αποκοπή από αυτό το ας το πούμε «ζωτικό ψεύδος» της συλλογικότητας σε απογοήτευσε;
Περισσότερο με ξάφνιασε.

Θωμάς Μοσχόπουλος Facebook Twitter
Με αυτό δουλεύεις, το εφήμερο. Φτιάχνεις χάρτινα πραγματάκια που καίγονται. Αυτό το συνειδητοποίησα πολύ νωρίς. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Μήπως ψάχνουμε σε μια ομάδα την αποδοχή, την οικογένεια;
Εγώ δεν έψαχνα την αποδοχή, την είχα από το σπίτι μου, αλλά ήθελα να είμαι μπαμπάς. Μάλιστα, μέχρι μια ηλικία ήθελα παιδί, μετά η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να καταλάβω ότι μπορείς να μεταθέσεις την παιδικότητά σου σε κάτι άλλο, να μη φορτώσεις ένα δύσμοιρο πλάσμα ή έναν συνεργάτη σου με πράγματα που ο ίδιος δεν θέλει. Ήταν μεγάλο λάθος, έβλεπα τους άλλους ως προέκταση του εαυτού μου, δεν έβλεπα το δίκιο του άλλου, και κάπως με βόλευε και πρακτικά να μην το κάνω.

— Βγήκες ποτέ από αυτό το σενάριο, να αντιμετωπίσεις κατάματα τι συμβαίνει;
Πολλές φορές. Αλλά υπήρξε κάτι που σφράγισε αυτή την περίοδο, όταν κάναμε το «Μιστέρο Μπούφο». Ήταν μια κορύφωση της ομαδικής δουλειάς, οι ηθοποιοί δούλεψαν πολύ μόνοι τους με κατευθύνσεις πολύ απλές από τη μεριά μου – ήταν ομάδα και αυτό δεν είναι ψέμα. Ταυτόχρονα, αυτό που με τρόμαξε ήταν ότι το χειροκρότημα γεννούσε ερωτηματικά: «γιατί γέλασαν με το δικό του κομμάτι περισσότερο και όχι με το δικό μου;», όπως γινόταν στην παλιά επιθεώρηση. Το γέλιο είναι μεγάλη παγίδα, τη συγκίνηση δεν μπορείς να την καταγράψεις εκείνη τη στιγμή. Έβλεπα, λοιπόν, ένα περίεργο σαράκι να τρώει το οικοδόμημα της ενότητας σε μια τόσο μεγάλη επιτυχία. Και μετά από αυτό συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολλά έργα που θέλω να κάνω και δεν τα κάνω επειδή δεν ταιριάζουν με τους ανθρώπους της ομάδας. Και εκεί που ξόδευα χρήματα για να αγοράζω βιβλία και χρόνο για να ψάχνω, και το άγχος με χτύπησε στο στομάχι, κάποια στιγμή τους μάζεψα και είπα «δεν αντέχω να το κάνω αυτό, αν θέλετε να είμαστε μαζί, βρείτε έργα, κάντε κάτι κι εσείς».

— Και έψαξαν;
Κανένας, μερικοί μού θύμωσαν κιόλας.

— Ας πούμε, «επαναπαυθήκατε» όλοι στους ρόλους σας;
Είναι ένα κακό που το γνωρίζεις, αλλά έχεις μάθει σε αυτό και δεν θες να πας σε άλλου τύπου ασχολίες. Όταν βρέθηκα στο Εθνικό, που παλιότερα το θεωρούσα ταλαιπωρία, στην «Κυρία του Μαξίμ», δεν είχα την ευθύνη ενός θιάσου με ενότητα, αλλά μπορούσαμε να συνεννοηθούμε – δεν χρειάζεται να έχουμε περάσει 400 χρόνια οθωμανικού ζυγού για να μπορέσουμε να ενωθούμε. Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ότι η υπερβολική επένδυση στο συναίσθημα έχει κάτι πλαστό.

Θωμάς Μοσχόπουλος Facebook Twitter
Η αγωνία μας για επικοινωνία μάς οδηγεί σε μια εκπόρνευση της επικοινωνίας. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Κι εσύ, ως νέος, πέρασες περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια σε ένα περιβάλλον-κουκούλι. Υπήρχε ο Χουβαρδάς, η «πλάτη», εκεί ανατράφηκες.
Και το είχα και δίπορτο, με την Ξένια, το θέατρο Πόρτα. Γι’ αυτό λέω ότι το πρώτο ταρακούνημα ήταν οι δουλειές στο εξωτερικό, εκεί είχα αναγνώριση ως μονάδα και όχι ως σύστημα. Δεν ήμουν προστατευμένος και απέκτησα μια καθησυχαστική αυτοπεποίθηση.

— Το άλλο που μου κάνει εντύπωση είναι το εξής: αν ήθελες, το Αμόρε θα είχε συνεχίσει και μετά την αποχώρηση του Χουβαρδά, σου το είχε προτείνει. Δεν επέλεξες να το κάνεις, αλλά αργότερα βρέθηκες με ένα θέατρο στα χέρια σου, το Πόρτα.
Δεν αισθανόμουν καθόλου ώριμος να κάνω το μάνατζμεντ του Αμόρε, δεν είμαι καλός σε αυτό, ο Χουβαρδάς το έκανε άριστα. Επίσης, θα έμπαινα σε έναν ανταγωνισμό μαζί του γιατί εκείνη την εποχή το Εθνικό χτίστηκε με ανθρώπους από την ίδια δεξαμενή, και δεν είχα να προτείνω ένα μοντέλο. Η Ξένια με ρώτησε πολύ νωρίς αν θα αναλάμβανα το Πόρτα. Ο κόσμος, για να λύσουμε και τις παρεξηγήσεις, πιστεύει ότι μου ανήκει το κτίριο. Μπορώ να χρησιμοποιώ το θέατρο, κάτι που είναι ωραίο, αλλά έχει και μια τεράστια ευθύνη οικονομικά το να το κρατήσω όρθιο. Έχω ακούσει πολλά, ότι θα φάω τα λεφτά της Ξένιας ή ότι βολεύτηκα. Έλα να βολευτείς εδώ, να μην υπάρχει έσοδο από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο. Έχεις χαρά, έχεις και ευθύνη, ακόμα και για να αλλάξεις την ταυτότητά του, ότι, εκτός από παιδικές, ανεβαίνουν παραστάσεις με ενδιαφέρον ευρύτερο. Ο χαρακτήρας του Πόρτα διαμορφώθηκε μέσα στα χρόνια, έρχεται κόσμος ξανά και ξανά, πλέον υπάρχει ένας πυρήνας θεατών που κάθε θέατρο έχει ανάγκη.

— Σου αρέσει αυτή η σταθερότητα; Να είσαι σε ένα θέατρο;
Η σταθερότητα δεν με τρομάζει, αλλά θέλω και φυγές. Θα φύγω φέτος, θα πάω στην Κύπρο, μετά στη Θεσσαλονίκη να σκηνοθετήσω, να μην είμαι μόνο εδώ, στο Πόρτα, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Και έχω και το πανεπιστήμιο, φέτος δουλεύω πάνω στην Μποβαρί: η έννοια της δραματουργίας σε κάτι μη δραματοποιημένο στη βάση του. Έχουμε παθιαστεί και οι φοιτητές και εγώ με τα κείμενα του Φλομπέρ. Νομίζω ότι έτσι φτιάχνεις τον κόσμο του θεάτρου, βγαίνοντας από το όριό σου, από την άνεση, για να δεις την ομορφιά, τη συγκίνηση, το μαράζι, τη δουλειά του άλλου, αυτό είναι το ντοπάρισμα.

Μα τον διερμηνέα δεν κάνω σε όλη μου τη ζωή; Παίρνω ένα έργο και προσπαθώ να μεταφράσω τη μια γλώσσα σε μια άλλη, για να συνεννοηθούμε. Αυτή είναι η δουλειά μου.

— Τι σε συγκινεί περισσότερο στο θέατρο;
Ήρθε μια μαθήτριά μου που δουλεύει σε καφέ να μου πει πως ένας θαμώνας, όταν έμαθε ότι με είχε καθηγητή, της είπε ότι μετά τις «Μεταμορφώσεις» άρχισε να βλέπει θέατρο – κατουρήθηκα. Υπάρχει ματαιοδοξία, δεν λέω, αλλά ξέρεις γιατί συγκινούμαι με αυτά; Γιατί κι εγώ με τη σειρά μου θυμάμαι την κυρία Τοπαλούδη, τη φιλόλογό μου, που με έβγαλε από την εφηβική κατάθλιψη στα 13 μου. Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για τα μαθήματα κι εκείνη μου έδωσε ως κίνητρο τη μετάφραση ενός ποιήματος του Γιεσένιν, επειδή ήξερα ρωσικά. Και άρχισε να μου δίνει ψήγματα προσοχής που δεν είχα από ηλίθιους δασκάλους. Εκείνη με αναγέννησε. Αυτό εννοώ. Είναι σαν την ατάκα στον Γκοντό που ρωτάει το αγόρι: «Τι να του πω του κυρίου Γκοντό; - Ότι μας είδες». Δεν ξέρω αν είναι ένα ψέμα που λέω στον εαυτό μου, δεν χρειάζομαι την έξωθεν καλή μαρτυρία, να με ξέρουν, με συγκινεί αυτή η ευαλωτότητα, αυτό που περνάει από χέρι σε χέρι, σαν να βρίσκεις ένα κρικάκι σε μια αλυσίδα.

γκοντο Facebook Twitter
Μακέτα παράστασης: Βασίλης Παπατσαρούχας

— Αυτά τα κρικάκια της αλυσίδας γίνονται μέσα στο εφήμερο του θεάτρου.
Με αυτό δουλεύεις, το εφήμερο. Φτιάχνεις χάρτινα πραγματάκια που καίγονται. Αυτό το συνειδητοποίησα πολύ νωρίς. Έχει πάρει πια ξεκάθαρη μορφή και μπορώ να μιλήσω τώρα γι’ αυτό, αλλά ήταν κάτι που υπήρχε ως αίσθηση από τα παιδικά μου χρόνια. Όλα είναι εφήμερα, και οι σχέσεις, αλλά δεν μπορείς να του κόψεις κάποιου τα φτερά επειδή κάποτε θα πέσουν. Το θέμα είναι να μην πέσουν πιο νωρίς απ’ όσο πρέπει. Αν πιστεύω πολύ σε κάτι είναι η φροντίδα, δεν έχεις άλλο τρόπο να δείξεις ότι συναισθηματικά είσαι παρών.

— Στο εξωτερικό ήθελες να δουλεύεις;
Με ενδιέφερε, δεν το κυνήγησα, μου ήρθε, είδαν τη δουλειά μου και είπαν «έλα». Ήταν τιμητικό. Αλλά δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι μου. Όποιος το κάνει, πρέπει να έχει μια αγωνία, να μπορεί να κάψει τις γέφυρες. Μου αρέσει να ταξιδεύω, αλλά θέλω να ξέρω πού είναι το σπίτι μου. Εκπατρίστηκα πολύ μικρός από την πατρίδα μου, την Μπίτολα, ήρθαμε να μείνουμε στη Θεσσαλονίκη, όταν ήμουν 2 ετών, πάνω που είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τον κόσμο, βρέθηκα με μια άλλη οικογένεια, με μια άλλη γλώσσα, οπότε ο αποχωρισμός είναι πάντα κάτι πολύ οδυνηρό και βίαιο. Οι γονείς μου ήταν πολύ νέοι, είχαν γνωριστεί από τα 13-14, summer lovers θα τους λέγαμε, και στην ουσία ενηλικιώθηκαν κάνοντας οικογένεια, εμένα. Και κανένας δεν μπορούσε να φύγει από αυτήν τη συνθήκη γιατί ήταν χούντα και τα σύνορα κλειστά. Ο ένας μιλούσε ελληνικά, ο άλλος σλαβομακεδονικά κι εγώ ήμουν αυτός που μιλούσε και τις δύο γλώσσες και έφερνα το σύστημα σε συνεννόηση.

— Έκανες τον διερμηνέα, αυτό μου λες;
Ναι. Μα τον διερμηνέα δεν κάνω σε όλη μου τη ζωή; Παίρνω ένα έργο και προσπαθώ να μεταφράσω τη μια γλώσσα σε μια άλλη, για να συνεννοηθούμε. Αυτή είναι η δουλειά μου.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Σάμιουελ Μπέκετ

Βιβλίο / Σάμιουελ Μπέκετ: ένας υπέροχος σκακιστής της ύπαρξης

Δύο βιβλία αντιπροσωπευτικά της πρώτης περιόδου του σπουδαίου Ιρλανδού νομπελίστα ‒«Μέρφυ» από τις εκδόσεις Ύψιλον και «Προυστ» από την Εστία‒ δείχνουν πώς ήταν ο Μπέκετ πριν από τον Μπέκετ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Μπέκετ, Κάρβερ, Πόρτερ, Νόουλαν: Η ποίηση αλλιώς

Θέλω να διαβάσω / Μπέκετ, Κάρβερ, Πόρτερ, Νόουλαν: Η ποίηση αλλιώς

Συγγραφείς που μετατρέπουν πεζά σε αφορμές για ποίηση, ποιητές που αποτυπώνουν την τέχνη τους σε πεζά: Όταν τα σύνορα ποίησης και πεζού περιπλέκονται σε μια σειρά από μικρά αριστουργήματα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Όταν οι ήρωες του θεάτρου κλείστηκαν στο δωμάτιό τους

Θέατρο / Όταν οι ήρωες του θεάτρου κλείστηκαν στο δωμάτιό τους

Από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά, οι μεγάλοι θεατρικοί συγγραφείς στράφηκαν όλο και περισσότερο προς τα «μέσα». Σχετικά πρόσφατα στην ιστορία του θεάτρου το δωμάτιο απέκτησε μια συμβολική διάσταση.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ