Η Candy Candy κλαίει ακόμη για τον Anthony Facebook Twitter
Η «Κάντυ» έμοιαζε περισσότερο με ενήλικη σαπουνόπερα κινουμένων σχεδίων, παρά με παιδικό πρόγραμμα.

Η Candy Candy κλαίει ακόμη για τον Anthony

0

Η «Κάντυ Κάντυ» δεν ήταν το πρώτο άνιμε που προβλήθηκε στη χώρα μας, ήταν όμως αυτό που χαράχτηκε περισσότερο στη μνήμη όσων το παρακολούθησαν τη δεκαετία του '80.


Αν και στη σημερινή γενιά των social media είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τι σήμαινε η «Κάντυ Κάντυ» για όσους/-ες μεγάλωσαν μαζί της, ας πούμε ότι εκείνη την περίοδο συμβόλιζε ό,τι πιο ακραίο και αθώο μπορούσε να πετύχει κανείς στην ελληνική τηλεόραση. Και την παρακολουθούσαν αγόρια και κορίτσια, μικροί και μεγάλοι.


Για το ανυποψίαστο κοινό που τότε είχε ελάχιστη επαφή με τη σκληρότητα των άνιμε, οι συναισθηματικές περιπέτειες της ορφανής Κάντυ με τις ξανθές μακριές μπούκλες, τα καταπράσινα μάτια και το γεμάτο φακίδες πρόσωπο έδιναν αφορμή για άφθονο δράμα και κλάμα. Η «Κάντυ» έμοιαζε περισσότερο με ενήλικη σαπουνόπερα κινουμένων σχεδίων, παρά με παιδικό πρόγραμμα. Σαν μια άλλη Πολυάννα, ήταν μια δωδεκάχρονη πιτσιρίκα γεμάτη αισιοδοξία και θετικότητα, παρά τα φρικτά που της συνέβαιναν καθώς ενηλικιωνόταν – η δημιουργός της φρόντισε να ξεπαστρέψει νωρίς έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές της σειράς και τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ηρωίδας, τον Άντονυ.


Η Candice «Candy» White Ardley γεννήθηκε το 1975 μέσα από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος της Keigo Nagita, που τότε υπέγραφε με το ψευδώνυμο Kyoko Mizuki. Σχεδόν ταυτόχρονα με το μυθιστόρημα, η συγγραφέας άρχισε να ετοιμάζει το μάνγκα σε συνεργασία με τη mangaka (εικονογράφο) Yumiko Igarashi. Έναν χρόνο μετά μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη σε μορφή κινουμένων σχεδίων. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 115 επεισόδια των 25 λεπτών. Και το μάνγκα και το άνιμε ολοκληρώθηκαν το 1979, ενώ ακολούθησαν και τέσσερις ταινίες μικρού μήκους που δεν προβλήθηκαν ποτέ στην Ευρώπη.

Στη νέα όπερα του Χαράλαμπου Γωγιού, το επίκεντρο είναι ο Άντονυ – ο οποίος μπορεί να σκοτώθηκε νωρίς στο άνιμε, αλλά μετατράπηκε σε σύμβολο για όλα τα αγόρια που ντρέπονταν να πουν πως έκλαιγαν με την «Κάντυ Κάντυ».


Πέντε χρόνια μετά, το 1984, η σειρά «Κάντυ Κάντυ» έκανε πρεμιέρα στην EΡΤ. Κάθε εβδομάδα προβαλλόταν και ένα καινούργιο επεισόδιο μέχρι το 1987. Είχε τόσο μεγάλη τηλεθέαση και τόσο φανατικό κοινό, που παράλληλα με την προβολή της στην ΕΡΤ, είχε κυκλοφορήσει και το μάνγκα, κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής. Αυτό που πουλούσαν τότε στα περίπτερα ήταν μια ιταλική βερσιόν του ορίτζιναλ, του οποίου οι Ιταλοί του είχαν αλλάξει στην κυριολεξία τα φώτα. Εκτός του ότι είχαν χρωματίσει τις σελίδες του –τα μάνγκα είναι ασπρόμαυρα–, αντί για 84 τεύχη, που ήταν το ιαπωνικό, έβγαλαν 125. Και επειδή δεν τους άρεσε το τέλος, σχεδίασαν εκ νέου σκηνές όπως τους βόλευε και έβαλαν την Κάντυ να «καταλήγει» με αυτόν που προτιμούσαν οι Ιταλίδες, το «κακό» αγόρι της σειράς, τον Τέρυ.

Στην πραγματικότητα, η Mizuki δεν έδωσε ποτέ ένα οριστικό τέλος στην ιστορία, ούτε στο άνιμε ούτε στα βιβλία. Το 2010, στο Candy Candy Final Story, το τελευταίο βιβλίο που έγραψε με ηρωίδα την Κάντυ, την έδειχνε στα 30 της, στο πλευρό ενός άνδρα που μπορεί να ήταν ο Τέρυ, μπορεί ο Άλμπερτ, μπορεί και κάποιος άλλος. Κανείς δεν γνωρίζει, επειδή η Mizuki δεν άφηνε την παραμικρή υπόνοια για την ταυτότητά του.


Το άνιμε προβλήθηκε ολόκληρο στην κρατική τηλεόραση άλλες δύο φορές, ενώ τα πρώτα 12 επεισόδια κυκλοφόρησαν σε 3 βιντεοκασέτες στα τέλη της δεκαετίας του '80, με διαφορετική μεταγλώττιση – αν και η Ματίνα Καρρά παρέμεινε η "φωνή" της Κάντυ. Η τελευταία φορά που η «Κάντυ» προβλήθηκε στην ελληνική τηλεόραση ήταν στον ΣΚΑΪ, στα μέσα της δεκαετίας του '90, κι αυτή με διαφορετική μεταγλώττιση, αλλά μισή, γιατί διακόπηκε απότομα στο 50ό επεισόδιο εξαιτίας της δικαστικής διαμάχης που προέκυψε εκείνη την περίοδο μεταξύ της Mizuki και της Igarashi για τα δικαιώματα του άνιμε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να απαγορευτεί η προβολή της σειράς σε όλο τον πλανήτη.

Ο δικαστικός αγώνας κράτησε χρόνια, με τις δύο πρώην συνεργάτιδες να μην καταλήγουν ποτέ σε κοινή συμφωνία, ανταλλάσσοντας βαριές κατηγορίες. Τελικά, το δικαστήριο αποφάσισε υπέρ της Mizuki, που όμως είχε κουραστεί και απογοητευτεί πολύ για να ασχοληθεί ξανά με το συγκεκριμένο έργο.

Η Candy Candy κλαίει ακόμη για τον Anthony Facebook Twitter
Στην πραγματικότητα, η Mizuki δεν έδωσε ποτέ ένα οριστικό τέλος στην ιστορία, ούτε στο άνιμε ούτε στα βιβλία.


Παρά το άδοξο τέλος της «Κάντυ», ένας άλλος χαρακτήρας έχει «στοιχειώσει», απ' ό,τι φαίνεται, τους οπαδούς της, χρόνια μετά την ενηλικίωσή τους, και έχει αντέξει στο πέρασμα του χρόνου.


Στη νέα όπερα του Χαράλαμπου Γωγιού, που κάνει πρεμιέρα στις 21 Φεβρουαρίου στην Εθνική Λυρική Σκηνή, σε λιμπρέτο του Γιάννη Φίλια και σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά, το επίκεντρο είναι ο Άντονυ – ο οποίος μπορεί να σκοτώθηκε νωρίς στο άνιμε, αλλά μετατράπηκε σε σύμβολο για όλα τα αγόρια που ντρέπονταν να πουν πως έκλαιγαν με την «Κάντυ Κάντυ».


Για τον Δημήτρη Καραντζά, που σκηνοθετεί τον Θάνατο του Άντονυ, η «Κάντυ Κάντυ» αποτελεί μια γλυκόπικρη ανάμνηση από τα '80s. «Νομίζω ότι ήταν τομή για την εποχή, μια σειρά κινουμένων σχεδίων που δεν ωραιοποιούσε μόνο τις καταστάσεις αλλά τολμούσε να δείξει πιο ωμά πλευρές της ζωής. Η όπερα είναι περισσότερο μια αναρώτηση γύρω από τον άντρα – πώς επηρέασε δύο φανατικούς θεατές της σειράς ο θάνατος του αντρικού προτύπου: τι σήμανε για τη δική τους ενηλικίωση, τη δική τους συμφιλίωση με τον θάνατο, τον τρόπο που σχετίζονται με το γυναικείο φύλο, τα όρια της δικής τους βαθιάς φιλίας».


Η ιδέα προέκυψε πάνω σε μια συζήτηση του Χαράλαμπου Γωγιού με τον λιμπρετίστα Γιάννη Φίλια. «Τέλη του 2004 ή αρχές του 2005. Ήμασταν γύρω στα 28 και η ευφορία στην οποία βρισκόταν η Αθήνα μετά τους Ολυμπιακούς μάς "προέτρεπε" επίμονα και εμμονικά να χαρούμε, να πλουτίσουμε και να κατακτήσουμε τον κόσμο (πού να ξέραμε τι ερχόταν). Εν τέλει, το έργο που σκεφτήκαμε έχει να κάνει με δυο άνδρες που φαντασιώνονται πως πιάνουν τη ζωή από τα κέρατα και καταλήγουν να καταστρέφουν τους εαυτούς τους», αναφέρει ο Χαράλαμπος Γωγιός.


Όσον αφορά το άνιμε, θυμάται ακριβώς την πρώτη φορά που ήρθε σε επαφή με αυτό. «Ήταν ένα απόγευμα του 1984, που κοιμόμουν μετά το σχολείο (πρέπει να πήγαινα τότε στη Β' ή τη Γ' Δημοτικού) και η μητέρα μου με ξύπνησε για να μου ανακοινώσει ότι σε λίγο ξεκινούσε στην ΕΡΤ ένα νέο παιδικό με τίτλο "Κάντυ Κάντυ", που μπορεί να με ενδιέφερε. Τι διάολο σκεφτόταν η μαμά μου, δεν ξέρω», λέει σήμερα.

«Δεν νομίζω πως είχα δει άλλοτε σε παιδική σειρά τόσο ακομπλεξάριστο συναίσθημα, τόσο δάκρυ, τόσους έρωτες, χωρίς την παραμικρή υποψία ειρωνείας. Θυμάμαι πως όλος αυτός ο συναισθηματικός καταιγισμός μού προκαλούσε μεγάλη αμηχανία, ώσπου κάναν χρόνο μετά ανακάλυψα την όπερα – αυτή κι αν είναι βουτηγμένη στο ακομπλεξάριστο συναίσθημα! Κυρίως με ενδιέφερε η τραυματική σκηνή του θανάτου του Άντονυ στο τέλος του 24ου επεισοδίου. Ήταν ένα μεγάλο σοκ για τη γενιά μου, ανάλογο με αυτό του θανάτου της μητέρας του Μπάμπι για μια προηγούμενη γενιά ή του θανάτου του Μουφάσα για μια επόμενη. Μια ανατριχιαστική έκθεση, διά της ποπ κουλτούρας, στο ανεπίστρεπτο και το συντριπτικό των μεγάλων συμβάντων της ζωής».


Ο Χαράλαμπος Γωγιός περιγράφει πώς ο Άντονυ έπεσε θύμα διαφόρων ακόμη «ατυχημάτων», ακόμα και μετά την πρώτη, μοιραία πτώση από το άλογο. «Η πρώτη απόπειρα σύνθεσης στα τέλη της δεκαετίας του 2000 διακόπηκε ουσιαστικά από την έλευση της οικονομικής κρίσης, που εκτροχίασε τις συνθήκες παραγωγής, στις οποίες ήλπιζα τότε, και με ώθησε σε έναν κύκλο πιο επίκαιρων, πολιτικών έργων, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επέστρεψα στον Άντονυ στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, στο γόνιμο πλαίσιο που πρόσφερε η νεοσυσταθείσα τότε Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ. Ο αρχικός προγραμματισμός για το 2019 διαταράχτηκε από την αρρώστια και τον θάνατο του πατέρα μου, που με απέσπασαν για ένα σοβαρό διάστημα από τη γραφή. Κατόπιν, το 2020 προέκυψε ο νέος κορωνοϊός. Ωστόσο, όπως είπε και ένας ψυχαναλυτής, το σημαντικό δεν είναι πόσες φορές ο Άντονυ πέφτει από το άλογο αλλά πόσες φορές ξανασηκώνεται!»


Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝΥ

Χαράλαμπος Γωγιός

21, 26, 27/2/21

4, 6, 7/3/21

Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής / Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Ώρα έναρξης: 20:30 (Κυριακή: 19:00)

Λιμπρέτο: Γιάννης Φίλιας, Χαράλαμπος Γωγιός

Μουσική διεύθυνση: Χαράλαμπος Γωγιός

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Σκηνικό: Άρτεμις Φλέσσα

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Προγραμματισμός ζωντανών ηλεκτρονικών: Πάνος Ηλιόπουλος

Ερμηνεύουν: Γιώργος Ιατρού, Βασίλης Καβάγιας, Μαρισία Παπαλεξίου

www.nationalopera.gr

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι θα ακούσουν το επόμενο διάστημα οι λάτρεις της κλασικής μουσικής και της Όπερας

Winter Preview / Τι θα ακούσουν το επόμενο διάστημα οι λάτρεις της κλασικής μουσικής και της Όπερας

Εθνική Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Κρατική Ορχήστρα Αθηνών κατόρθωσαν γρήγορα να «συνέλθουν» από το σοκ των κλειστών θεάτρων και προσαρμόστηκαν στις ανάγκες αυτής της δύσκολης εποχής. Για το επόμενο τρίμηνο: οπτικογραφημένες όπερες, εξαιρετική μουσική και αρκετό... 1821.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ