Η Μαρία Πρωτόπαππα είναι μια υπέροχη ηθοποιός. Κάνει την πρώτη της σκηνοθεσία στο Φεστιβάλ Αθηνών με την "Ιφιγένεια εν Αυλίδι". Μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της για το έργο.
"Γιατί κάνω την Ιφιγένεια; Μου άρεσε το κείμενο. Μου αρέσει ο Ευριπίδης. Το σκεφτόμουνα χρόνια. Ήθελα να παίξουν αυτοί οι ηθοποιοί αυτούς τους ρόλους. Νοιώθω σαν να το ξέρω αυτό το έργο. Το έχω δει σε πολλές παραστάσεις. Στην πρώτη παράσταση που έπαιζα στο Τέχνης, ήμουνα στο χορό της Ιφιγένειας.
Σε μια άλλη έπαιξα την Ιφιγένεια. Μέσα μου, έλεγα πάντοτε "δε μπορεί, κάτι άλλο είναι αυτό το πράγμα".
"Έχει κάτι περίεργα επικοινωνιακά κόλπα ο Ευριπίδης, κλείνει το μάτι στο θεατή, είναι λίγο "εσύ αποφασίζεις", λίγο ένα ξεμπροστιασμένο παραμύθι. Εκεί που λέει τους μύθους όπως τους θέλεις, ξαφνικά τους αλλάζει και παίζει με το θεατή, αφήνει τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Τη δραματουργία την πείραξα ελάχιστα. Υπάρχουν κάποια δικά μας κείμενα, και χρησιμοποίησα μια παλιά μετάφραση σε "μαλλιαρή", γραμμένη τη δεκαετία του τριάντα από έναν ποιητή, τον Απόστολο Μελαχρινό."
"Προσπάθησα να μπω στην ψυχολογία του ηγέτη. Τι πρόσωπα είναι αυτά σε σχέση με εμάς; Ηθελα να μπω στα διλήμματα των ηγετών που βρίζουμε. Να έρθουμε στη θέση τους σε σχέση με τις αποφάσεις. Δεν ήθελα να κάνω απλώς μια αναπαράσταση ενός μύθου. Άλλα με απασχολούν: ποια είναι η ευθύνη για τις επιλογές μας και πως αυτές οι ευθύνες αλλάζουν χέρια".
"Το ότι οι ευθύνες δεν είναι θέμα ενός ανθρώπου, αλλά ενός συνόλου και πως αυτό το σύνολο παίρνει μέρος σε ένα έγκλημα ή σε μια επιτυχία και στη συνέχεια πως το επεξεργάζεται αυτό. Ο Ευριπίδης, ευθέως, έβαζε τους συμπολίτες του απέναντι στα διλήμματα, δεν πρότεινε βάσει ας πούμε μιας χριστιανικής ηθικής, το καλό ή το κακό".
"Η Ιφιγένεια για μένα είναι ένα κατασκεύασμα της εξουσίας δεν είναι θύμα. Είναι μια έφηβη, ένα ίμο ή μια χεβιμεταλού που φτάνει μια μέρα στον πατέρα της που αλλιώς της τα είχε πει και αντιμετωπίζει μια άλλη πραγματικότητα. Δεν θέλω να μπω στην ψυχολογία της και δε με ενδιαφέρει ο ένας άνθρωπος. Προσπαθώ να φέρω αυτή την κατάσταση λίγο κοντά μου, σε πράγματα που με αφορούν. Μια σκηνή μπορεί να είναι άκρως οικογενειακή, σε μια κουζίνα στα Πατήσια, όπως αυτές που έχουμε ζήσει όλοι με μια οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι, και αυτό το μικρό, ο μικροθύλακας γίνεται μεγάλο, πολιτειακό, ανοίγοντας τον συνειρμό σαν φόρμα, παραστασιακά".
"Εξάλλου και αυτά τα έργα με αυτό παίζουν. Με το οικογενειακό που το μεγαλώνουν σε κλίμακα. Γιατί η μικρή κλίμακα μπορεί πολύ εύκολα να την καταλάβει κανείς και να την νοιώσει. Μετά το μεταφέρουμε στη μεγάλη κλίμακα για να καταλάβουμε πως είμαστε και όλοι οι γύρω. Με όλο τον κόσμο. Με όλους αυτούς που ζούμε μαζί".
"Κάνω μια πειραματική δουλειά και το φεστιβάλ μου δίνει αυτή την ευκαιρία. Δεν πήγαν να κάνω εξυπνάδες, δε με έπιασε και σκηνοθετίτιδα, αλλά θέλω πολύ να δημιουργήσω συνειρμούς γι αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι".
σχόλια