Η σοκαριστική ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη έγινε θεατρική παράσταση

Η τραγική ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη γίνεται θεατρική παράσταση Facebook Twitter
Η υπόθεση του Βαγγέλη δίνει την αφορμή να ακούσουμε αυτούς και αυτές που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μιλήσουν. Φωτ.: Χάρης Καλαμπόκης
0

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015. O Βαγγέλης Γιακουμάκης, φοιτητής της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, φεύγει το μεσημέρι από το δωμάτιό του στη φοιτητική  εστία, αφήνοντας πίσω του δυο σημαντικά προσωπικά αντικείμενα: πορτοφόλι και κινητό. Από εκείνη την ημέρα και για περίπου έναν μήνα τα ίχνη του χάνονται. Οι έρευνες της Ελληνικής Αστυνομίας επικεντρώθηκαν στη σχολή. Όλα έδειχναν ότι η λύση του μυστηρίου κρυβόταν εκεί. Στις 7:40 το πρωί της Κυριακής 15 Μαρτίου ένα ζευγάρι εντόπισε ένα πτώμα σε προχωρημένη σήψη στην περιοχή Ανατολή, μόλις 500 μέτρα από τη λίμνη Παμβώτιδα και 800 μέτρα από τη Γαλακτοκομική Σχολή. Λίγα λεπτά αργότερα επιβεβαιώθηκε ότι το άψυχο σώμα ήταν του Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Με ενόχλησε αφάνταστα το μένος αυτών των ανθρώπων απέναντι στην ευγένεια, στο χαμηλών τόνων προφίλ, στην καθαρότητα, στο όμορφο, στη μη ψευτο-μαγκιά, στο ξένο, δηλαδή σε ό,τι ήταν ο Βαγγέλης για την αγέλη των ατόμων αυτών.

Το φριχτό αυτό γεγονός που σόκαρε το πανελλήνιο αποτελεί το υλικό της παράστασης «801,5» που ανεβαίνει τις επόμενες μέρες στο θέατρο Τζένη Καρέζη, φέρνοντας στην επιφάνεια το ακανθώδες θέμα της βίας και του bullying. «Δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να σκεφτόταν, τι να ήθελε να πει, μόνο εικασίες είμαστε σε θέση να κάνουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως βρέθηκε 800 μέτρα μακριά από τη σχολή του, ενώ διήνυσε ενάμισι μέτρο ακόμα πριν χαθεί για πάντα. Το θέατρο προσφέρει αυτόν τον μαγικό χώρο, τα 801,5 μ., όπου μας επιτρέπονται οι υποθέσεις», λέει στη LiFO ο Χάρης Πεχλιβανίδης, σκηνοθέτης της παράστασης και πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Και προσθέτει: «Σε μια κοινωνία που επιμελώς καλύπτει τις παθογένειές της, όπου η άκρατη βία ανάμεσα στα νέα παιδιά είναι καθημερινό φαινόμενο, το θέατρο ντοκουμέντο έρχεται να υπενθυμίσει για ακόμα μία φορά τα οικεία κακά. Η υπόθεση του Βαγγέλη δίνει την αφορμή να ακούσουμε αυτούς και αυτές που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μιλήσουν. Η παράσταση, μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, ανέβηκε το 2023 στα Ιωάννινα, ενώ στην Αθήνα ήρθε σε συνεργασία με το Τζένη Καρέζη και το ΔΗΠΕΘΕ. Το κείμενο της παράστασης αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, ενώ βασίζεται και σε αληθινά ντοκουμέντα». 

Η τραγική ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη γίνεται θεατρική παράσταση Facebook Twitter
Ο Χάρης Πεχλιβανίδης, σκηνοθέτης της παράστασης και πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Φωτ.: Yannis Gutmann

Τον ρωτώ τι ήταν αυτό που τον παρακίνησε να ασχοληθεί με την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη; «Θα ξεκινήσω από την αφορμή για να καταλήξω στην αιτία των πραγμάτων. Αφορμή στάθηκε ο προγραμματισμός του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων που έκανα ως καλλιτεχνικός διευθυντής για την περίοδο 2023-24. Στόχος ήταν η παράσταση της Κεντρικής Σκηνής να έχει άμεση σχέση με την πόλη. Άλλωστε αυτός ήταν και ένας από τους πυλώνες του σκεπτικού μου εν γένει για το ΔΗΠΕΘΕ. Το θέατρο, δηλαδή, ως θεσμός της δημοκρατίας οφείλει να αφορά την πόλη. Επίσης, τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι καλλιτεχνικά και ακαδημαϊκά με το είδος του θεάτρου-ντοκουμέντο και ήθελα να έρθει σε επαφή το κοινό των Ιωαννίνων με μια διαφορετική θεατρική προσέγγιση και με μια πιο σύγχρονη δραματουργία. Η κινητήριος δύναμη που με ώθησε προς αυτήν την κατεύθυνση όμως ήταν το χρέος που ένιωθα ως καλλιτέχνης αλλά και ως πολιτικά σκεπτόμενο ον απέναντι στο πρόσωπο του Βαγγέλη. Για να το διατυπώσω διαφορετικά, η ανάγκη μου να μιλήσω μέσω του θεάτρου γι' αυτούς που καθρεφτίζονται στο πρόσωπο του Βαγγέλη, για τους συνανθρώπους μας που δεν τους δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να μιλήσουν για την καταπίεση, τη βία, τη χυδαιότητα που έχουν αντικρίσει και βιώσει. Η έλλειψη όμως αυτής της δυνατότητας δεν οφείλεται μόνο σε μια αδυναμία αυτών των ατόμων αλλά και στην απουσία εκείνου που θα τους ακούσει. Δημιουργήσαμε μια κοινωνία όπου ακούγεται μόνο αυτός που κραυγάζει και έχει το απαιτούμενο βήμα. Δεν ακούμε ούτε τα θύματα του ακραίου bullying, ούτε τις γυναίκες που τις σκοτώνουν, ούτε τα παιδιά, ούτε τον κοινωνικά αποκλεισμένο. Περιμένουμε άπραγοι έως ότου κάποιος από αυτούς να γίνει, δυστυχώς, γνωστός. Τότε, η πιο άμεση αντίδρασή μας είναι ένα δακρύβρεχτο ποστάρισμα. Γι’ αυτό κάναμε αυτή την παράσταση, μήπως και εφεύρουμε άλλους τρόπους αντίδρασης», απαντά. 

Η τραγική ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη γίνεται θεατρική παράσταση Facebook Twitter
Δεν ακούμε ούτε τα θύματα του ακραίου bullying, ούτε τις γυναίκες που τις σκοτώνουν, ούτε τα παιδιά, ούτε τον κοινωνικά αποκλεισμένο. Περιμένουμε άπραγοι έως ότου κάποιος από αυτούς γίνει, δυστυχώς, γνωστός. Φωτ.: Χάρης Καλαμπόκης

Στη συνέχεια τον ρωτώ ποιες ήταν οι δυσκολίες που συνάντησε και τι περιλάμβανε η έρευνα που έκανε. «Αυτό που είχα συνεχώς στο μυαλό μου ήταν ο σεβασμός για τον Βαγγέλη. Δεν ήθελα επ’ ουδενί να καπηλευτούμε την ιστορία του στο όνομα της τέχνης αλλά ούτε και να κάνουμε κάτι που θα μας αποπροσανατόλιζε από τον τελικό μας στόχο. Θεωρώ πως καταφέραμε να φέρουμε εις πέρας και τα δύο ζητούμενα. Η έρευνα ξεκίνησε αρκετά πριν από την πρώτη πρόβα. Η βασική δουλειά έγινε μέσω του διαδικτύου. Αναζήτησα άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, άκουσα podcasts, διάβασα συνεντεύξεις και μαρτυρίες ανθρώπων. Έγινε μια εκτενής έρευνα σε ομάδες των social media που είχαν δημιουργηθεί κατά την περίοδο των ερευνών. Σημαντική πηγή πληροφορίων ήταν η εκπομπή της δημοσιογράφου Αγγελικής Νικολούλη «Φως στο τούνελ», ενώ το δικό σας αφιέρωμα στη LiFO έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη δημιουργία μίας εκ των σκηνών του έργου μας, και θέλω να σας ευχαριστήσω γι’ αυτό».  

Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με αυτό που ονομάζουμε θέατρο-ντοκουμέντο. Πώς αντιλαμβάνεται την τέχνη;  «Όπως γνωρίζετε, το ερώτημα αυτό ταλαιπωρεί εδώ και αιώνες τους τομείς της φιλοσοφίας, της αισθητικής και εννοείται και της τέχνης. Η δική μου οπτική είναι επηρεασμένη από έναν Έλληνα φιλόσοφο του 20ού αιώνα, τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Σε ένα από τα βιβλία του που αναφέρεται στην τέχνη ("Παράθυρο στο χάος") γράφει πως η τέχνη είναι εκείνη η διαμορφωτική δύναμη (vis formandi) που μπορεί  να μορφοποιήσει το χάος, την άβυσσο της ψυχής του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, τέχνη για μένα είναι εκείνη η δραστηριότητα του ανθρώπου που στοχεύει στη δημιουργία νέων οπτικών του υπάρχοντος. Και αυτή η διαδικασία ολοκληρώνεται μόνο μέσω της ρήξης με το ήδη γνωστό, με την αντίδραση και την αντίσταση στην ως τώρα πραγματικότητα. Αυτό καθιστά για μένα πολιτική την τέχνη και αυτό θεωρώ πως φιλοδοξεί να κάνει και το θέατρο-ντοκουμέντο», αναφέρει. 

Η τραγική ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη γίνεται θεατρική παράσταση Facebook Twitter
Φωτ.: Χάρης Καλαμπόκης

Έχουν περάσει εννέα χρόνια από το συγκλονιστικό γεγονός του θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Τι είναι αυτό που τον έχει ενοχλήσει περισσότερο σε όλη αυτή την ιστορία; «Θα δανειστώ μια φράση του πατέρα του Βαγγέλη, του Ανδρέα Γιακουμάκη, που μου είπε σε μια τηλεφωνική μας συνομιλία. Σ’ αυτή την ιστορία συναντά κανείς όλη τη βιαιότητα του κόσμου αλλά και όλη την ανθρωπιά. Με ενόχλησε αφάνταστα το μένος αυτών των ανθρώπων απέναντι στην ευγένεια, στο χαμηλών τόνων προφίλ, στην καθαρότητα, στο όμορφο, στη μη ψευτο-μαγκιά, στο ξένο, δηλαδή σε ό,τι ήταν ο Βαγγέλης για την αγέλη των ατόμων αυτών. Από την άλλη, όλο αυτό ισορροπεί κατά έναν περίεργο τρόπο με την αλληλεγγύη του κόσμου που από την πρώτη στιγμή βοήθησε στις έρευνες, και με το ήθος και τη στάση που κράτησε η οικογένεια του Βαγγέλη. Αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση», υποστηρίζει.  

Στο κλείσιμο της συζήτησής μας δεν παραλείπει να αναφερθεί στη γενικότερη στάση της κοινωνίας μας, σημειώνοντας: «Πολλές φορές η ίδια η κοινωνία είναι το πρόβλημα. Όσο θεωρούμε τον αναστοχασμό, την κριτική σκέψη και τη μελέτη αχρείαστα και ατελέσφορα εργαλεία τόσο θα καταφεύγουμε στην αγαπημένη συνήθεια της ιδιώτευσης. Έτσι δημιουργούμε σπίτια-φρούρια στην προσπάθειά μας να προστατευτούμε από αυτό που είναι  διαφορετικό, άρα επικίνδυνο. Σπίτι δεν είναι μόνο η οικία μας αλλά και ο ίδιος μας ο εαυτός. Δεν μας αφορούν τα κοινά γιατί τα έχουμε αναθέσει κάπου αλλού. Μετατρέψαμε την άβολη γνώση, αυτή που θα μας ξεβολέψει, σε θόρυβο και τον κάναμε να σωπάσει γιατί μας είναι ενοχλητικός. Μετά τον Βαγγέλη τα πράγματα δεν συνέχισαν με τον καλύτερο τρόπο. Μόλις σήμερα γίναμε πάλι θεατές άγριου ξυλοδαρμού ανάμεσα σε μαθήτριες στην Καλαμάτα. Η βία έχει εισχωρήσει για τα καλά στα σχολεία. Σε μια εύρυθμη κοινωνία λογικά κατοικεί η γνώση. Αλλά στη δική μας κοινωνία όλα αυτά εξαντλούνται σε ένα σκρολάρισμα. Έτσι δημιουργήσαμε μια απαθή, ιδιωτική, ανέραστη κοινωνία. Σε μια τέτοια περίοδο η τέχνη, το θέατρο και ο έρωτας είναι πιο απαραίτητα από ποτέ». 

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η μητέρα του Βαγγέλη Γιακουμάκη μιλά στο LIFO.gr και μας δείχνει τις παιδικές φωτογραφίες του

Υπόθεση Γιακουμάκη / Η μητέρα του Βαγγέλη Γιακουμάκη μιλά στο LIFO.gr και μας δείχνει τις παιδικές φωτογραφίες του

Λίγες μέρες πριν από την έναρξη της δίκης των εννέα νεαρών κατηγορουμένων για την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, μιλήσαμε με τη μητέρα του, Μαρία, τον δικηγόρο της οικογένειας, Δημήτρη Μπούκα, και την καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Ελένη Σιάνου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ