Καλλιτεχνικό γεγονός: το «Ημερολόγιο του Νιζίνσκι» ανεβαίνει στη σκηνή από τον Μπομπ Γουίλσον με τον Μπαρίσνικοφ

Καλλιτεχνικό γεγονός: το «Ημερολόγιο του Νιζίνσκι» ανεβαίνει στη σκηνή από τον Μπομπ Γουίλσον με τον Μπαρίσνικοφ Facebook Twitter
2

Ήταν μικροκαμωμένος και περισσότερο ευαίσθητος απ' όσο άντεχε. Έκανε άλματα ουράνια που έσκιζαν στα δύο τη σκηνή, αλλά είχε εμμονές που τον καθήλωναν στη γη. Φοβόταν τη θάλασσα, αλλά μπαινόβγαινε στη φωτιά, χαρίζοντας την ψυχή του στην έκσταση της τέχνης. Στο μυαλό του στριμώχνονταν μια μεγαλοφυΐα και οι εφιαλτικές παραισθήσεις της. Πριν παρασυρθεί από τη δίνη της σχιζοφρένειας και αποσυρθεί, μόλις στα 29 του, είχε προλάβει να κατακτήσει τον τίτλο του σπουδαιότερου χορευτή όλων των εποχών. Ο μύθος του παραμένει αναλλοίωτος, οι δημιουργίες του ντοκουμέντα μιας εποχής που η κίνηση άλλαξε για πάντα πορεία. Ποιος άλλος εκτός από τον μέγα Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ θα τολμούσε άραγε να ξαναζωντανέψει στη σκηνή τη χορευτική ύπαρξη του Βάσλαβ Νιζίνσκι;

Εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο ο Μπαρίσνικοφ φορά ένα από τα πιο απαιτητικά κοστούμια της καριέρας του και αφηγείται με όλο του το είναι τα ενθύμια του μεγαλύτερου μπαλετικού μύθου. Μέσα από την εικαστική τελειότητα και ασφάλεια που του χαρίζει η σκηνοθεσία του Μπομπ Γουίλσον, υπό τους ήχους των Τομ Γουέιτς, Άρβο Περτ, Χένρι Μαντσίνι και παρασυρμένος από την προσωπική του άσβεστη δίψα για χορευτική συγκίνηση πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Letter to a man» που βασίζεται στο ταραχώδες «Ημερολόγιο του Νιζίνσκι». Πέρσι το καλοκαίρι έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Σπολέτο, πριν από λίγες εβδομάδες ολοκλήρωσε τις παραστάσεις του στη Νέα Υόρκη, οσονούπω κάνει πρεμιέρα στο Λος Άντζελες και τον Δεκέμβριο καταφθάνει στο παρισινό Espace Pierre Cardin.

Ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως μεγαθήρια του θεάτρου, του χορού και του κινηματογράφου τον «παρακάλεσαν» να μπει στον ρόλο του Νιζίνσκι, αλλά εκείνος ποτέ ως τώρα δεν υπέκυψε. Η πιο «βαρβάτη» πρόταση –μόνος του τη μαρτύρησε στον Τύπο– ήταν αυτή που του έκανε στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο οποίος φλεγόταν να δραματοποιήσει το «Ημερολόγιο».

Γεννημένος στο Κίεβο και σπουδασμένος στην αυτοκρατορική σχολή χορού στην Αγία Πετρούπολη, ο Νιζίνσκι, ως χορευτής, πατούσε pause όταν πηδούσε στον αέρα, είχε μια απαράμιλλη μουσικότητα και εκφραστικότητα και δεν δίσταζε να συνθλίψει τον εαυτό του για χάρη των ρόλων. Όταν, δε, αφοσιώθηκε στη χορογραφία –ταράσσοντας τις κλασικές φόρμες με μνημειώδεις δημιουργίες όπως «Το απόγευμα ενός φαύνου» (1912) και η «Ιεροτελεστία της άνοιξης» (1913)– επιβεβαίωσε ότι βρισκόταν χρόνια μπροστά από την εποχή του. Η γνωριμία του το 1909 με τον Σέργιο Ντιαγκίλεφ, θρυλικό ιμπρεσάριο, χορογράφος και ιδρυτή των Ρωσικών Μπαλέτων, του άνοιξε την πόρτα των ευρωπαϊκών χορευτικών σαλονιών, τον καθιέρωσε στην Δύση, αλλά συγχρόνως του αφαίρεσε ζωτικό χώρο.

Καλλιτεχνικό γεγονός: το «Ημερολόγιο του Νιζίνσκι» ανεβαίνει στη σκηνή από τον Μπομπ Γουίλσον με τον Μπαρίσνικοφ Facebook Twitter
Σε αντίθεση με άλλες προσωπικότητες που οδηγήθηκαν στη σχιζοφρένεια (όπως ο Νίτσε, ο Βαν Γκογκ, ο Σούμαν), εκείνος μόνο άφησε παρακαταθήκη την πορεία του προς το αναπόφευκτο φινάλε.

Στη γη δεν πατούσε ποτέ. Όλα στη ζωή τα έκανε με άλματα: από το πρώτο του νούμερο στο τσίρκο, όπου έβγαζαν μεροκάματο οι γονείς του, έγινε κορυφαίος χορευτής στα Ρωσικά Μπαλέτα. Από πάμφτωχος πιτσιρίκος έγινε το απόλυτο χορευτικό θαύμα. Από άβουλος νεαρός που υπάκουε μια μητέρα που τον ωθούσε στην αμφισεξουαλικότητα για να μην τον περισπούν οι γυναίκες από την καριέρα του, έγινε οικογενειάρχης. Από έρμαιο στα χέρια του κάθε εκμεταλλευτή που τον αντάλλασσε με τους φίλους του στο κρεβάτι έγινε ο επαναστάτης που έφτυσε τον καθωσπρεπισμό στα μούτρα. Από υποχείριο του Ντιαγκίλεφ έγινε ένας μεγάλος καλλιτέχνης που, μεθυσμένος από τη φήμη του, γλεντούσε δημιουργώντας σκάνδαλα. Αλλά όλη αυτή η συσσωρευμένη πίεση τον οδήγησε στη σχιζοφρένεια, σε ένα ατελείωτο μπες βγες στα ψυχιατρεία κι εν τέλει στον θάνατο το 1950.

Το βιβλίο «Το ημερολόγιο του Νιζίνσκι» (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη, ενώ τη μη λογοκριμένη εκδοχή εξέδωσε η Άγρα με τίτλο «Ημερολογιακά Τετράδια») είναι οι προσωπικές σημειώσεις που κρατούσε επί ενάμιση μήνα (9 Ιανουαρίου - 4 Μαρτίου 1919), διάστημα που αναζήτησε θαλπωρή στο Σεν-Μόριτς. Σε αντίθεση με άλλες προσωπικότητες που οδηγήθηκαν στη σχιζοφρένεια (όπως ο Νίτσε, ο Βαν Γκογκ, ο Σούμαν), εκείνος μόνο άφησε παρακαταθήκη την πορεία του προς το αναπόφευκτο φινάλε. Όσο ζούσε δεν επέτρεπε σε κανέναν να το διαβάσει. Όταν έφυγε από τη ζωή, το ημερολόγιο βρέθηκε τυχαία μέσα στα προσωπικά αντικείμενα της κόρης του. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη: «Ζωή», «Θάνατος» και «Αισθήματα». Μέσα από αυτά ο ίδιος δίνει όλες τις απαντήσεις: αποκαλύπτει ανέκδοτες ιστορίες και αναμνήσεις, αναπτύσσει τη φιλοσοφία του, σκιαγραφεί τη φυσιογνωμία του Ντιαγκίλεφ με ανεπανάληπτο τρόπο, αφήνει να διαφανούν οι παραισθήσεις του, ενώ, φτάνοντας προς το τέλος, η παραληρηματική γραφή φέρνει στην επιφάνεια την απόλυτη διαταραχή του.

Καλλιτεχνικό γεγονός: το «Ημερολόγιο του Νιζίνσκι» ανεβαίνει στη σκηνή από τον Μπομπ Γουίλσον με τον Μπαρίσνικοφ Facebook Twitter
Η πιο «βαρβάτη» πρόταση που είχε δεχτεί ο Μπαρίσνικοφ–μόνος του τη μαρτύρησε στον Τύπο– ήταν αυτή που του έκανε στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο οποίος φλεγόταν να δραματοποιήσει το «Ημερολόγιο».

Είναι, λοιπόν, πολλά αυτά με τα οποία έχει να αναμετρηθεί ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ στο «Letter to a man». Και προφανώς, εκτός από τις προσωπικές του σκηνικές κατακτήσεις, είναι η βαθιά σχέση του με τον Μπομπ Γουίλσον που τον υποχρέωσε να δεχτεί έναν ρόλο που στο παρελθόν αρνήθηκε τουλάχιστον 15 φορές. Ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως μεγαθήρια του θεάτρου, του χορού και του κινηματογράφου τον «παρακάλεσαν» να μπει στον ρόλο του Νιζίνσκι, αλλά εκείνος ποτέ ως τώρα δεν υπέκυψε. Η πιο «βαρβάτη» πρόταση –μόνος του τη μαρτύρησε στον Τύπο– ήταν αυτή που του έκανε στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο οποίος φλεγόταν να δραματοποιήσει το «Ημερολόγιο». «Έχει νόημα, δεν νομίζετε;» του είπε ο Σουηδός σκηνοθέτης, αλλά ο Μπαρίσνικοφ, παρόλο που καταγοητεύτηκε, στο τέλος οπισθοχώρησε: «Καλύτερα να το τολμήσετε με κάποιον που έχει μεγαλύτερες υποκριτικές δυνατότητες από μένα».

Ωστόσο, ο Μπαρίσνικοφ δεν περιορίστηκε στο βιβλίο(το οποίο στην πρώτη του έκδοση κυκλοφόρησε λογοκριμένο από την οικογένεια), στις λοιπές λογοτεχνικές αναφορές και στην καθοδηγητική μπαγκέτα του Μπομπ Γουίλσον, που τον στρίμωχνε σε 12ωρες πρόβες. Προσπάθησε να ερευνήσει μόνος του ό,τι θα τον βοηθούσε να ξεκλειδώσει μια προσωπικότητα σκοτεινή, σπουδαία, μυστηριώδη αλλά και ανεξερεύνητη. Ο Μίσα ψαχούλεψε στο παρελθόν των ανθρώπων που με κάποιον τρόπο αποτελούσαν το περιβάλλον του Νιζίνσκι. Έμαθε για την περίφημη κόρη του Κίρα (από τον γάμο του με την Ουγγαρέζα χορεύτρια, τη Ρομόλα ντε Πούλτσκι), μελέτησε την περίπτωση της αδελφής του Μπρονισλάβα Νιζίνσκα, που υπήρξε εξαίρετη χορογράφος, και αναζήτησε τι ήταν εκείνο που τον έδενε με τη φοβερή περσόνα και πρωτοπόρο του βρετανικού μπαλέτου Μαρί Ράμπερτς, τη γυναίκα που τον συμβούλευε όταν δημιούργησε τη μνημειώδη «Ιεροτελεστία της άνοιξης».

Όλες αυτές οι συναντήσεις διάνθισαν την παράσταση με σπαράγματα της ζωής του Νιζίνσκι. «Υπήρξαμε και οι δυο παιδιά της επαρχίας που εκπαιδευτήκαμε στο Mariinsky, και αφού το εγκαταλείψαμε, δεν επιστρέψαμε ποτέ. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που ενώνει τον μέγα Νιζίνσκι κι εμένα. Κατά τα άλλα, ακολουθήσαμε διαφορετικές κατευθύνσεις και είχαμε διαφορετικές προθέσεις» είπε ο Μπαρίσνικοφ στην «Guardian». «Ήταν ο τελειότερος χορευτής που έχω δει. Είχε σπάνια καθαρότητα προθέσεων: ήταν άνθρωπος και καλλιτέχνης ταυτόχρονα. Ακόμη και στις πιο δυστυχισμένες και τραγικές του στιγμές πίστευε ότι ο Θεός θα του έλεγε τι να κάνει, θα του έδειχνε ποιος είναι ο σωστός δρόμος. Όσο για την κληρονομιά του, είναι απλό: μετατόπισε την προοπτική για όλους». Κι εκείνος που ξέρει όσο λίγοι τι σημαίνει να ανατρέπεις το χορευτικό κατεστημένο, δεν μπορούσε να απουσιάζει από αυτή την πρόκληση.

Καλλιτεχνικό γεγονός: το «Ημερολόγιο του Νιζίνσκι» ανεβαίνει στη σκηνή από τον Μπομπ Γουίλσον με τον Μπαρίσνικοφ Facebook Twitter
Letter to a Man σε σκηνοθεσία Μπομπ Γουίλσον
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

2 σχόλια
Απίστευτες οι χορογραφίες του Νιζίνσκι, ήταν από τις πιο επαναστατικές μορφές στην τέχνη του χορού στην αυγή του 20ού αιώνα, αν και άθελά του καθώς οι εμπνεύσεις του επί σκηνής ήταν απότοκο της πάθησής του, που όπως ήταν φυσικό εκδηλώθηκε ενώ ήταν πολύ νέος.Αν και δεν υπήρξε ποτέ βίντεο του ιδίου οι χορογραφίες του διασώθηκαν. Το φινάλε στην Ιεροτελεστία της Άνοιξης είναι συγκλονιστικό. :)