«La Plaza»: Ένας ζωντανός ιμπρεσιονιστικός πίνακας με κενά που περιμένουν να γεμίσουν

«La Plaza»: Ένας ζωντανός ιμπρεσιονιστικός πίνακας με κενά που περιμένουν να γεμίσουν Facebook Twitter
Το καλλιτεχνικό ζευγάρι El Conde de Torrefiel μετά την ενασχόλησή τους με τους τριγμούς που αντιμετωπίζει συθέμελα η Ευρώπη, εστιάζουν πλέον στο άτομο και στις απρόβλεπτες αλλαγές στη ζωή του. Φωτο: Els De Nil
0

Η προηγούμενη επίσκεψη των El Conde de Torrefiel στην Αθήνα τούς έχει μείνει αξέχαστη. Το χορευτικό δίδυμο με έδρα τη Βαρκελώνη, που αποτελείται από τον Ισπανό Pablo Gisbert και την Ελβετή Tanya Beyeler, είχε παρουσιάσει πριν από ενάμιση χρόνο την παράσταση Guerilla και, όπως αναφέρει η Tanya, «η Αθήνα την έκανε να νιώσει σαν να χτυπήθηκε από ένα βέλος».

Η χορογράφος έχει έντονες προσωπικές αναμνήσεις από τον έναν μήνα που πέρασαν εδώ, με την ίδια την πόλη να της προκαλεί αντικρουόμενα συναισθήματα: «Τα όρια ανάμεσα στο κοινό, το έργο και εμάς ήταν σχεδόν ανύπαρκτα και μετά τις παραστάσεις περάσαμε πολύ χρόνο με τους θεατές, με τους οποίους μοιραστήκαμε λόγια πολύ ξεχωριστά. Είναι σημαντικό για εμάς να επιστρέφουμε εκεί. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στη Μεσόγειο, νιώθουμε ότι η δουλειά μας βρίσκει ρίζες, ότι γίνεται δυνατότερη. Νιώθουμε σαν στο σπίτι μας».

Μετά την ενασχόλησή τους, λοιπόν, με τους τριγμούς που αντιμετωπίζει συθέμελα η Ευρώπη, εστιάζουν πλέον στο άτομο και στις απρόβλεπτες αλλαγές στη ζωή του. Επιχειρούν μάλιστα μια προσέγγιση στον χωροχρόνο, μια έννοια δύσκολη, που απασχολεί ολοένα και περισσότερους καλλιτέχνες.


Τώρα οι El Conde, καλεσμένοι του Φεστιβάλ Αθηνών με το έβδομο κατά σειρά έργο τους με τον τίτλο La Plaza, το οποίο έκανε πρεμιέρα πριν από λίγο καιρό στις Βρυξέλλες, ανοίγουν έναν νέο κύκλο στην πορεία τους, που συνήθως συνδέει χορογραφία, κείμενο και πρόζα. Σε αυτό συμμετέχουν μάλιστα και εννέα Έλληνες περφόρμερ, αφού σε κάθε χώρα όπου το παρουσιάζουν προκύπτουν ντόπιοι συμμετέχοντες μετά από αντίστοιχα καλέσματα, στοιχείο που κάνει κάθε παράσταση ξεχωριστή, σαν πρεμιέρα.

Μετά την ενασχόλησή τους, λοιπόν, με τους τριγμούς που αντιμετωπίζει συθέμελα η Ευρώπη, εστιάζουν πλέον στο άτομο και στις απρόβλεπτες αλλαγές στη ζωή του. Επιχειρούν μάλιστα μια προσέγγιση στον χωροχρόνο, μια έννοια δύσκολη, που απασχολεί ολοένα και περισσότερους καλλιτέχνες.

Παράλληλα εγείρει υπαρξιακά ερωτήματα που, σύμφωνα με την Tanya, είναι μάλλον η κινητήριος δύναμη σε κάθε μορφή τέχνης. «Η προσέγγισή μας σε αυτήν τη δημιουργία γίνεται περισσότερο με όρους φόρμας παρά με όρους περιεχομένου» εξηγεί η καλλιτέχνις. «Από άποψη περιεχομένου, το κοινό θα βρει θέματα που χαρακτηρίζουν τις προηγούμενες δουλειές μας, τα οποία θα συνόψιζα ως ερωτήματα πάνω στη φύση των δυνάμεων που αναπτύσσονται μεταξύ ατόμου και κοινωνίας, στο τώρα, μέσα από τα μεγάλα ζητήματα της εποχής.

«La Plaza»: Ένας ζωντανός ιμπρεσιονιστικός πίνακας με κενά που περιμένουν να γεμίσουν Facebook Twitter
Στο έργο μας, τα άτομα επί σκηνής είναι συνέχεια εκτός πρώτου πλάνου, κανονικά δεν μιλάνε, κι αν το κάνουν τους "σβήνουμε" όσο περισσότερο μπορούμε, βάζοντάς τους να είναι πλάτη. Φωτο: Els De Nil

Η πρώτη μας παρόρμηση εδώ ήταν να τα εξερευνήσουμε από την προοπτική του μέλλοντος, όμως σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για το μέλλον και να αγγίξεις το κοινό είναι μέσω του παρόντος, καθώς οι σημερινές αποφάσεις καθορίζουν το μελλοντικό τοπίο. Ενώ, λοιπόν, βρισκόμασταν μόλις μία εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα, ανακαλύψαμε ότι η δύναμη των εικόνων είχε γιγαντωθεί, οπότε έγινε εντονότερη η υποκειμενική θεώρηση της πραγματικότητας.

Φυσικά, υπάρχει σύνδεση με τα προηγούμενα έργα μας αναφορικά με τα ερωτήματα που προανέφερα, αλλά αυτό που αλλάζει ριζικά εδώ είναι η προοπτική που αφορά περισσότερο το άτομο. Το Guerilla ήταν πολύ πιο συμπαγές, αφού παρουσίαζε βιωματικές ιστορίες ανθρώπων επί σκηνής, θέλοντας να δώσει μια πιο ρεαλιστική εικόνα ενός σημείου του κόσμου στον σημερινό χάρτη. Βλέπω το La Plaza περισσότερο ως ιμπρεσιονιστικό πίνακα, κάπως άδειο όμως, με αρκετό κενό χώρο που το κοινό μπορεί να γεμίσει με τον δικό του τρόπο – ή να αποφασίσει πως δεν θέλει να το κάνει».

Τροφή για σκέψη, λοιπόν, το La Plaza, όπου μια μάζα ανώνυμων ανθρώπων διασταυρώνεται σε μια δημόσια πλατεία στην οποία «δεν συμβαίνει τίποτα και συμβαίνουν τα πάντα», ενώ το αποτέλεσμα, όπως περιγράφει η δημιουργός του, προκαλεί ένα αίσθημα αποξένωσης και απόστασης στο κοινό, που ενδεχομένως εντείνεται από τη χρήση του ζεντάι, της άφυλης στολής στο χρώμα του δέρματος που αφαιρεί εντελώς τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά από το πρόσωπο των ερμηνευτών.

Πώς υποκινήθηκε, αισθητικά και πρακτικά, η χρήση αυτού του ασιατικής προέλευσης κοστουμιού, για το οποίο, μάλιστα, οι χορογράφοι ενημέρωναν στις οντισιόν ότι ενδέχεται να είναι άβολο και να περιορίζει την όραση, προκαλώντας ένα αίσθημα εγκλεισμού, οπότε οι υποψήφιοι συμμετέχοντες δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν πρόβλημα κλειστοφοβίας. «Όλο και περισσότεροι άνθρωποι το φορούν, είτε επειδή αισθάνονται κατά κάποιον τρόπο ασφαλείς μέσα σε αυτό είτε επειδή έχουν κάποια φετιχιστική σχέση μαζί του» σημειώνει η Tanya.

«Το πρώτο βήμα στη δημιουργία της παράστασής μας έγινε όταν πέσαμε πάνω σε μια φωτογραφία ενός ανθρώπου που φορούσε ζεντάι. Ήταν καθαρά αισθητικό το θέμα, αλλά βρήκαμε αυτή την εικόνα πολύ υπαινικτική. Στο έργο μας, τα άτομα επί σκηνής είναι συνέχεια εκτός πρώτου πλάνου, κανονικά δεν μιλάνε, κι αν το κάνουν τους "σβήνουμε" όσο περισσότερο μπορούμε, βάζοντάς τους να είναι πλάτη. Συνήθως κοιτάμε ένα πρόσωπο για να καταλάβουμε ποιον έχουμε μπροστά μας. Λαμβάνουμε πληροφορίες από το πρόσωπο και από το παρουσιαστικό.

«La Plaza»: Ένας ζωντανός ιμπρεσιονιστικός πίνακας με κενά που περιμένουν να γεμίσουν Facebook Twitter
Το πρώτο βήμα στη δημιουργία της παράστασής μας έγινε όταν πέσαμε πάνω σε μια φωτογραφία ενός ανθρώπου που φορούσε ζεντάι. Ήταν καθαρά αισθητικό το θέμα, αλλά βρήκαμε αυτή την εικόνα πολύ υπαινικτική. Φωτο: Els De Nil

»Εδώ ο θεατής έχει μόνο το περίβλημα, τα κοστούμια, που είναι κάπως μίνιμαλ, και αυτό κάνει τον εγκέφαλο αυτόματα να ψάχνει για περισσότερες πληροφορίες μέσω άλλων στοιχείων. Θεωρήσαμε ότι έτσι θα κινητοποιηθεί το κοινό, σε συνδυασμό με το γραπτό κείμενο, όπως σε ένα μυθιστόρημα όπου τοποθετείς το πρόσωπο και τις κινήσεις των χαρακτήρων σύμφωνα με τη δική σου αντίληψη περί του κειμένου. Βρήκαμε ενδιαφέρον στη μεταφορά αυτού του λογοτεχνικού στοιχείου επί σκηνής, αντί της συνήθους θεατρικής σύμβασης των χαρακτήρων που μιλούν, νιώθουν και κινούνται σαν αληθινοί».

Αναρωτιέμαι αν προκύπτουν καλλιτεχνικές ή ιδεολογικές διαφωνίες ανάμεσα στους δύο χορογράφους όταν ετοιμάζουν ένα νέο έργο. Η Tanya αναφέρει πως οι δυο τους λειτουργούν αλληλένδετα, παρά τις όποιες αποστάσεις: «Έχουμε σχεδόν ίδιο γούστο στο τι θέλουμε να χτίσουμε κάθε φορά στη σκηνή, αλλά είμαστε εντελώς αντίθετοι στη φόρμα. Ο Pablo είναι γρήγορος, δημιουργικός και παρορμητικός. Εγώ παρατηρώ περισσότερο, είμαι πιο λογική και "τακτοποιημένη".

Ο Pablo παίρνει απόσταση και βλέπει πολύ καλά τι γίνεται επί σκηνής, εγώ προτιμώ να δουλεύω στις λεπτομέρειες. Μετά από αυτά τα οκτώ χρόνια νιώθω ότι αλληλοσυμπληρωνόμαστε, ακόμα και όταν περνάμε πολύ χρόνο συζητώντας για να βρούμε έναν κοινό δρόμο. Όλο αυτό το ξεκινήσαμε επειδή θέλαμε να μοιραζόμαστε τον χρόνο μας με ανθρώπους που μας αρέσουν, για να περνάμε καλά. Το δυσκολότερο είναι να το κρατήσουμε ζωντανό επαγγελματικά. Αυτή είναι η βασική μας έγνοια».

Info:

El Conde de Torrefiel

La Plaza

Πειραιώς 260 (Δ)

30/6-1/7, 21:00

Με ελληνικούς υπέρτιτλους

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι κάνει η Φανί Αρντάν στην Αθήνα;

Θέατρο / Τι κάνει η Φανί Αρντάν στην Αθήνα;

«Το να αγαπάς τους εγκληματίες είναι ρίσκο. Εγώ το παίρνω» λέει η Γαλλίδα σταρ που τις τελευταίες ημέρες ήταν και πάλι στην Αθήνα για να παρουσιάσει στους ανθρώπους της Λυρικής Σκηνής πώς ονειρεύεται να ανεβάσει την «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ» του Σοστακόβιτς
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας επιστρέφει στο θέατρο για χάρη μιας ξεχωριστής παράστασης

Θέατρο / Ο Κωνσταντίνος Τζούμας επιστρέφει στο θέατρο για χάρη μιας ξεχωριστής παράστασης

Μια συζήτηση (σ΄ένα ταξί) με τον ιδιοφυή ηθοποιό και ραδιοφωνικό παραγωγό με αφορμή τη συμμετοχή του στην παράσταση «Άγγελος Εξολοθρευτής» που ανεβάζει η Άντζελα Μπρούσκου
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ