Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
O Νταβίντ Μπομπέ, στη φετινή δουλειά του με τίτλο «Ladies, gentlemen and the rest of the world» (7-21 Ιουλίου) μετατρέπει τον κήπο Ceccano σε ανοιχτή σκηνή, όπου μια σειρά δράσεων ακτιβιστικού χαρακτήρα θα διερευνήσει τις παρανοήσεις και τα ταμπού γύρω από το φύλο.
3

Το ζήτημα του φύλου, η ρατσιστική και ομοφοβική βία, ο αραβικός κόσμος μετά την επανάσταση, οι ρίζες της τρομοκρατίας, η συλλογικότητα ως θεατρική μέθοδος, το άνοιγμα σε παραγκωνισμένες κοινωνικές τάξεις αλλά και η αρμονική ισορροπία ανάμεσα σε κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς συνθέτουν, μεταξύ άλλων, το καλλιτεχνικό στίγμα του φετινού Φεστιβάλ της Αβινιόν υπό τη διεύθυνση του Ολιβιέ Πυ.


Από τις 6 έως τις 24 Ιουλίου πληθώρα θεαμάτων παρουσιάζεται τόσο από καταξιωμένους, ώριμους σκηνοθέτες, όπως ο Ίβο βαν Χόβε, αλλά και από νέους, υποσχόμενους, όπως η Κλοέ Νταμπέρ και ο Ετιέν Γκοντιγιέρ. Χορός, σινεμά, αναλόγια, παραστάσεις για εφήβους και παιδιά, συζητήσεις με το κοινό, συμπληρώνουν το πρόγραμμα της 72ης διοργάνωσης του ιστορικού θεσμού που προσελκύει συστηματικά χιλιάδες θεατρόφιλων απ' όλη την Ευρώπη.


«Το φύλο είναι ένα κοινωνικό ζήτημα που αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις και ξεπερνάει το θέμα των διακρίσεων, τα ερωτήματα της LGBT κοινότητας ή των τρανς ταυτοτήτων» σχολιάζει σε πρόσφατη συνέντευξή του στο RFI ο 53χρονος Ολιβιέ Πυ, ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, που βρίσκεται στο τιμόνι του Φεστιβάλ από το 2013. «Το θέατρο από την πρώτη στιγμή καταπιάστηκε με το ζήτημα αυτό: συνεπώς, του αφιερώνουμε ένα φεστιβάλ, επιλογή που μας δίνει τη δυνατότητα να είμαστε πολυποίκιλοι, ανοιχτοί και καθόλου προπαγανδιστικοί».

Ένα σόου που επιχειρεί να απελευθερώσει τη διαλεκτική γύρω από το φύλο και να φανερώσει την ανθρώπινη, προσωπική και πολιτική πολυπλοκότητά του, το «Trans (més enllà)» (8-16 Ιουλίου) του Ντιντιέ Ρουίθ, φέρνει στη σκηνή άνδρες και γυναίκες που απελευθερώθηκαν από τη βιολογική ταυτότητά τους, αλλά συνάντησαν τη βία, τη μισαλλοδοξία, την παρενόχληση, την άρνηση της οικογένειάς τους να κατανοήσει την αληθινή τους φύση.

Ένα σόου που επιχειρεί να απελευθερώσει τη διαλεκτική γύρω από το φύλο και να φανερώσει την ανθρώπινη, προσωπική και πολιτική πολυπλοκότητά του, το «Trans (més enllà)» (8-16 Ιουλίου) του Ντιντιέ Ρουίθ, φέρνει στη σκηνή άνδρες και γυναίκες που απελευθερώθηκαν από τη βιολογική ταυτότητά τους, αλλά συνάντησαν τη βία, τη μισαλλοδοξία, την παρενόχληση, την άρνηση της οικογένειάς τους να κατανοήσει την αληθινή τους φύση.

Ο σκηνοθέτης επιχειρεί συστηματικά να δώσει φωνή σε όλους όσους θεωρεί πως το θέατρο παραδοσιακά αγνοεί. Σε προηγούμενες δουλειές του αυτοί ήταν εργάτες εργοστασίων, ηλικιωμένοι, πρώην φυλακισμένοι, εφήβοι· τώρα είναι οι διεμφυλικοί: όλοι «ηθοποιοί» της κοινωνίας, τους οποίους ο Ρουίθ καλεί να λάβουν μέρος στις πολιτικά φορτισμένες παραστάσεις του.

 
Παρόμοια κατεύθυνση, αλλά διαφορετική μέθοδο ακολουθεί και ο Νταβίντ Μπομπέ, σκηνοθέτης και σκηνογράφος που συνεργάζεται με ηθοποιούς, χορευτές και ακροβάτες – επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, μερικοί με αναπηρίες. Στη φετινή δουλειά του με τίτλο «Ladies, gentlemen and the rest of the world» (7-21 Ιουλίου) μετατρέπει τον κήπο Ceccano σε ανοιχτή σκηνή, σε «αγορά» με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης, όπου μια σειρά δράσεων ακτιβιστικού χαρακτήρα θα διερευνήσει τις παρανοήσεις και τα ταμπού γύρω από το φύλο.


Βασιζόμενος σε κοινωνιολογικές έρευνες αλλά και σε λογοτεχνικά ή ποιητικά κείμενα, ο σκηνοθέτης καλεί τους συμμετέχοντες σε μια «ζώνη ελεύθερης έκφρασης» για να πουν τις ιστορίες τους αλλά και να υμνήσουν την ομορφιά του διαφορετικού, να συναντηθούν, αποτινάσσοντας το άχθος του φύλου, μέσα από περφόρμανς, αναγνώσεις, παιχνίδια ρόλων και εργαστήρια.


Με αφετηρία την αρχαία τραγωδία

Ο ίδιος ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ παρουσιάζει δύο δικές του παραστάσεις, και οι δύο εμπνευσμένες από τους τραγικούς Έλληνες ποιητές. Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (18-20 Ιουλίου) συνιστά προϊόν της τελευταίας συνεργασίας του με τους φυλακισμένους του Pontet, του σωφρονιστικού ιδρύματος της Αβινιόν.

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (18-20 Ιουλίου) συνιστά προϊόν της τελευταίας συνεργασίας του Ολιβιέ Πυ με τους φυλακισμένους του Pontet, του σωφρονιστικού ιδρύματος της Αβινιόν.© Christophe Raynaud de Lage


Μαζί τους έχει σκηνοθετήσει στο παρελθόν τον «Προμηθέα Δεσμώτη» (2015), τον «Άμλετ» (2016) και την «Αντιγόνη» (2017). Γι' αυτή την τελευταία, μάλιστα, δηλώνει πως είναι η παράσταση «για την οποία νιώθω περισσότερο υπερήφανος στην καριέρα μου».


Η πιο πρόσφατη δημιουργία του Πυ, το «Pur Present», βασίζεται στις τραγωδίες του Αισχύλου, τον οποίο ο Πυ μεταφράζει και ανεβάζει τα τελευταία δέκα χρόνια. Πρόκειται για μια τριλογία –«Το Απρόσιτο», «Το Ανολοκλήρωτο», «Το Αμετάκλητο»– που συνθέτει «την τραγωδία του καθαρού παρόντος μας», εκεί όπου «η μικρότερη χειρονομία προδίδει την ενοχή μας».

 
Ο Πυ επιδίωξε τη συμπύκνωση, επιλέγοντας έναν μικρό αριθμό χαρακτηριστικών μορφών και ακραίων καταστάσεων: έναν φυλακισμένο κι έναν ιερέα, έναν τραπεζίτη και τον γιο του, έναν μασκοφόρο άνδρα ενώπιον του πλήθους, μια φλεγόμενη φυλακή, έναν πυροβολισμό, μια επανάσταση.


Στον ίδιο κύκλο προβληματισμού και αναζητήσεων γύρω από το αρχαίο δράμα και τους απογόνους του ξεχωρίζει επίσης η «Ιφιγένεια» του Ρακίνα (8-15 Ιουλίου) σε σκηνοθεσία της Κλοέ Νταμπέρ. Η νεαρή καλλιτέχνις έχει διακριθεί για την επίμονη, μεθοδική εργασία της επάνω στον λόγο: επεξεργάζεται με μαθηματική ακρίβεια τα κείμενα που προσεγγίζει, προκειμένου να αναδείξει την ποιητική δομή τους. Εδώ εστιάζει στην αμφισβήτηση της έννοιας του καθήκοντος, καθώς και στην ένταση ανάμεσα στην αγάπη και στη φιλοδοξία.

 

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
Ξεχωρίζει επίσης η «Ιφιγένεια» του Ρακίνα (8-15 Ιουλίου) σε σκηνοθεσία της Κλοέ Νταμπέρ.


Την αυλαία του Φεστιβάλ ανοίγει στις 6 Ιουλίου ο «Θυέστης» του Σενέκα (6-15 Ιουλίου), ίσως το πιο άγριο και ακραίο έργο του Λατίνου συγγραφέα. Γιατί όμως μια τόσο αιματηρή έναρξη; «Ο Ζολί κάνει ένα θέατρο λαϊκό και ταυτόχρονα πολύ απαιτητικό» εξηγεί ο Πυ στην ίδια συνέντευξη. «Γνωρίζουμε ελάχιστα τη ρωμαϊκή τραγωδία. Ο Ζολί ενδιαφέρεται για το ζήτημα του "μη αναπαραστάσιμου": πώς παρουσιάζουμε αυτό που δεν παρουσιάζεται;».


Η ριζική μεταμόρφωση του Ατρέα σε τέρας –που, ως γνωστόν, μαγειρεύει τα παιδιά του αδελφού του Θυέστη και του τα σερβίρει στο πιο μακάβριο δείπνο της μυθολογίας– αντανακλά την κατάρρευση της ηθικής τάξης και των άγραφων νόμων, που σηματοδοτεί μια νέα εποχή.


Ο Μολιέρος και οι κάμερες

Με διάθεση ανατρεπτική καταφθάνει στην Αβινιόν ο γνωστός σκηνοθέτης Οσκάρας Κορσουνόβας και ο «Ταρτούφος» του. O 49χρονος δημιουργός από τη Λιθουανία μετατρέπει τον διαβόητο υποκριτή του Μολιέρου σε σύγχρονο απατεώνα και μετρ των δημοσίων σχέσεων.


Κάμερες υπάρχουν παντού και καταγράφουν όσα γίνονται πάνω και πίσω από τη σκηνή: είμαστε στο θέατρο, σε βίντεο-γκέιμ ή σε ριάλιτι σόου; H νέα θρησκεία είναι το χρήμα και στο όνομα αυτού ο τσαρλατάνος Ταρτούφος θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο εξαγοράς, διαφθοράς και προπαγάνδας προκειμένου να επιτύχει τους δόλιους στόχους του. Αυτή θα είναι η πέμπτη συμμετοχή του Κορσουνόβας στο Φεστιβάλ.

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
O γνωστός σκηνοθέτης Οσκάρας Κορσουνόβας μετατρέπει τον διαβόητο υποκριτή «Ταρτούφο» του Μολιέρου σε σύγχρονο απατεώνα και μετρ των δημοσίων σχέσεων.

Επίθεση στην οικογένεια

Πρόσφατα θαυμάσαμε τη δουλειά του πάνω στον Μπέργκμαν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Τώρα, ο Ίβο βαν Χόβε επιχειρεί να μας γνωρίσει μια μείζονα μορφή της δανέζικης λογοτεχνίας, τον Λούι Κουπέρους (1863-1923), έναν συγγραφέα ο οποίος άσκησε δριμεία κριτική στη συντηρητική κοινωνία της Χάγης.


Ο εξηντάχρονος Βέλγος σταρ επέλεξε το «Όσα περνούν», μια τραγική ιστορία για τα καταπιεσμένα συναισθήματα που εκρήγνυνται όταν έρθουν στην επιφάνεια μετά από πολύ καιρό. Δύο ηλικιωμένοι εραστές περιμένουν τον θάνατο, πεπεισμένοι ότι κανένας δεν γνωρίζει το τρομερό μυστικό που τους ενώνει. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους προσπαθούν εις μάτην να ξεφύγουν: τα οικογενειακά βάρη κληρονομούνται ακόμα και εν αγνοία μας.


Η σκηνή μετατρέπεται σε ένα δωμάτιο αναμονής ή σε καθαρτήριο, έναν χώρο απώλειας των ψευδαισθήσεων, μιαν άβυσσο όπου οι επιθυμίες χαλιναγωγούνται ή αποδεσμεύονται. Ντυμένος στα μαύρα, ο θίασος μοιάζει με αρχαίο Χορό που ασφυκτιά από ανομολόγητη αγωνία. Μπορεί να αποδράσει κανείς από την κληρονομιά του; Μπορεί, τέλος, να υπάρξει άλλο μοντέλο σχέσεων εκτός απ' αυτό της κλασικής οικογένειας;

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
Ο εξηντάχρονος Βέλγος Ίβο βαν Χόβε επέλεξε το «Όσα περνούν», μια τραγική ιστορία για τα καταπιεσμένα συναισθήματα που εκρήγνυνται όταν έρθουν στην επιφάνεια μετά από πολύ καιρό.


Ένας από τους πιο δραστήριους καλλιτέχνες της Αιγύπτου, ο σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Αχμέντ Ελ Ατάρ, θέτει ερωτήματα γύρω από τις μορφές καταπίεσης στη σύγχρονη αραβική κοινωνία, ειδικότερα όπως αναπτύσσονται στο οικογενειακό περιβάλλον. Το 2005 ο Ελ Ατάρ είχε επιλεγεί από την αραβική έκδοση του «Newsweek» ως μία από τις 42 προσωπικότητες που έχουν ασκήσει σημαντική επιρροή στον αραβικό κόσμο.


Στη νέα του δουλειά με τίτλο «Mama» (18-23 Ιουλίου) τολμά να επιτεθεί στη μητέρα –συνήθως τιμώμενο πρόσωπο και αντικείμενο σεβασμού–, προκειμένου να διερευνήσει τις ευθύνες της σε καιρούς κρίσης.


Η αναπαράσταση της βίας

Επιδιώκοντας να πλέξει έναν ιστό διαφορετικών αφηγήσεων με άξονα την ιστορία της τρομοκρατίας, ο γνώριμος πλέον και σ' εμάς Ζυλιέν Γκοσλέν παρουσιάζει τρία έργα του Ντον Ντελίλο, τους «Παίκτες», τα «Ονόματα» και το «Μάο ΙΙ», σε μια ελεύθερη τριλογία (7-13 Ιουλίου).


Τόσο για τον Αμερικανό συγγραφέα όσο και για τον Γάλλο σκηνοθέτη η Ιστορία δεν βιώνεται με γραμμικό τρόπο, εφόσον είναι κι αυτή θρυμματισμένη, ενίοτε φορτισμένη με στιγμές τρομερής έντασης, όπως οι πληροφορίες που μας περιβάλλουν ανερμάτιστα. Αν η διαδικασία της ανάγνωσης ενός μυθιστορήματος διακόπτεται συστηματικά και μπλέκεται με τα γεγονότα της καθημερινότητάς μας, τότε και ο μαραθώνιος του Γκοσλέν φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια οκτάωρη εμπειρία που διανοίγεται σε ονειρικά τοπία και αποσκοπεί στη συνύφανση του πραγματικού με τον θεατρικό χρόνο.


Τι μπορεί να κάνει το θέατρο όταν βρεθεί αντιμέτωπο με την αδυσώπητη όψη της πραγματικότητας; Ο Ελβετός σκηνοθέτης Μίλο Ράου, ο σημαντικότερος ίσως εκπρόσωπος του σύγχρονου θεάτρου-ντοκουμέντο, καταπιάνεται εδώ και δεκαπέντε χρόνια με τα πιο ακραία πολιτικά ζητήματα –τη γενοκτονία της Ρουάντα, τον πόλεμο στο Κονγκό, τη φίμωση των καλλιτεχνών στο καθεστώς Πούτιν, την πτώση του Τσαουσέσκου–, ρισκάροντας ακόμα και τη ζωή του.

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
Στο «La Reprise - History/ies of theatre (I)» ο Ράου φιλοδοξεί να συλλάβει την ουσία της θεατρικής τέχνης και να διερευνήσει τη σχέση ανάμεσα σε δύο είδη «αλήθειας»: της ζωής και της σκηνής.


Μετά την αναπαράσταση της δίκης των Pussy Riot που σκηνοθέτησε στη Μόσχα το 2013, του απαγορεύτηκε η είσοδος στη Ρωσία. Η νέα του δουλειά με τίτλο «La Reprise - History/ies of theatre (I)» (7-14 Ιουλίου) εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία, τον φόνο ενός γκέι άνδρα στη Λιέγη το 2012 από τέσσερις νέους, και επιχειρεί να θέσει ερωτήματα γύρω από την αναπαράσταση μιας μοντέρνας τραγωδίας.


Πώς μπορεί να «ζωντανέψει» θεατρικά ένα θύμα; Πώς μπορεί ν' αντικρίσει κανείς κατάματα την Ιστορία; Στο «La Reprise - History/ies of theatre (I)» ο Ράου φιλοδοξεί να συλλάβει την ουσία της θεατρικής τέχνης και να διερευνήσει τη σχέση ανάμεσα σε δύο είδη «αλήθειας»: της ζωής και της σκηνής.


Τα WikiLeaks εμπνέουν

Σε συνομιλία με το παρόν εμπλέκεται και ο νεοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Ετιέν Γκοντιγιέρ. Στο «Pale Blue Dot» (20-24 Ιουλίου) στρέφεται στα WikiLeaks και στήνει ένα σύγχρονο δράμα με πρωταγωνιστές τον Τζούλιαν Ασάνζ, την Τσέλσι –πρώην Μπράντλεϊ– Μάνινγκ, τη Χίλαρι Κλίντον, το Ιράκ, τις ΗΠΑ κι ένα φάντασμα.


Χρησιμοποιώντας ευρηματικό μοντάζ, το σόου αυτό πειραματίζεται με ποικίλες μορφές έκφρασης, συζητήσεις MSN, συνεντεύξεις Τύπου, μαρτυρίες, ακόμη και έμμετρους μονολόγους, με απώτερο στόχο τη διερεύνηση των ορίων της ελευθερίας της έκφρασης και του καθήκοντος. Οι πόλεμοι δεν διεξάγονται πλέον στα πεδία της μάχης αλλά στα μίντια.

Το 2015, ο Γκοντιγιέρ ίδρυσε την Compagnie Y, με την οποία, έναν χρόνο αργότερα, δημιούργησε το «Pale Blue Dot». Επιθυμία της ομάδας του, που πήρε το όνομά της από τη γενιά που ήρθε στη ζωή τη δεκαετία 1980-1990, είναι ν' αναμετρηθεί καταπρόσωπο με την Ιστορία.

Θέατρο
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ίβο βαν Χόβε: Ο ακούραστος ανατόμος των κλασικών στην Αθήνα με Μπέργκμαν

Θέατρο / Ίβο βαν Χόβε: Ο ακούραστος ανατόμος των κλασικών στην Αθήνα με Μπέργκμαν

Πορτρέτο του Βέλγου σκηνοθέτη, με αφορμή το θεατρικό έργο που εμπνεύστηκε από τις ταινίες «Περσόνα» και «Μετά την πρόβα» και το οποίο θα παρουσιάσει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

2 σχόλια
Μακάρι κάποτε η συζήτηση περί φύλου να γίνει επί της ειλικρινούς βάσης.Δηλαδή της πολιτικής. Με μισόλογα, ζωγραφιές κι επίκληση στο συναίσθημα συσκοτιζεται η αλήθεια. Αλλά αυτός είναι ο στόχος των δικαιωματιστών, οι οποίοι σταθερά αποφεύγουν τον διαλογο εκτός κι αν αφορά συναισθηματικά ζητήματα.
Μια αντιδραση με βαση το λεκτικο και οχι επι της ουσιας: λιγο εχουμε βαλθει να ξεθεμελιωσουμε τις εννοιες των λεξεων σαν μια Babel-17 στο αντιστροφο.Διαβαζουμε το νοηματικο τεταρατουργημα οτι " φέρνει στη σκηνή άνδρες και γυναίκες που απελευθερώθηκαν από τη βιολογική ταυτότητά τους " - δεν ισχυριζομαι οτι φταιει η μεταφραση - προφανως η ξεθεμελιωση των εννοιων ειναι προτεραιοτητα για το σχετικιστικο ανακατωμα - που παιρνει κυριολεκτικα μονο τον εαυτο του. Στα ελληνικα λοιπον το φυλλο ειναι το βιολογικο φυλο.Η ταυτοτητα λοιπον οντως ειναι προσωπικη και κοινωνικη κατασκευση αρα οντως μπορεις να απελευθερωθεις απο μια προκαθορισμενη ταυτοτητα, που χτιζεται βαση του βιολογικου σου φυλλου, αλλα σε καμια περιπτωση να απελευθερωθεις απο την "βιολογικη σου ταυτοτητα". Το βιολογικο φυλλο ειναι ενα απλο γεγονος, ολα τα αλλα συζητηση. Μη σχετικοποιουμε τα απλα γεγονοτα γιατι θα βρεθουμε στη καταρευση οποιοδήποτε νοήματος.
Και στο εξωτερικο το ίδιο λαθος κανουν, απο την αδυναμία ή βιασυνη να αποκοινωνικοποιησουν τα φυλα, είπαν ας καταργήσουμε την εννοια του φυλου και ταυτοχρονα ας τα εμπλουτισουμε με δεκαδες φαντασιακα άλλα...και μετα απορουν "μα τι -ists είστε πια". Αν σκεφτεις ότι αξιωνονται ταυτοχρονα δυο τελειως διαφορετικες θεωρήσεις είναι να τρελενεσαι. "Δεν υπάρχουν φυλα αλλα θα με αναγνωρισεις με το δεινα φυλο". Το να αξιωθεις το "υπάρχουν τα δυο βιολογικα φυλα αλλα δεν πρεπει να εχουν κοινωνικες εξουσίες" είναι αδιανοητο πλεον, προφανως όχι για την πλειοψηφία αλλα για μια ακαδημαικη μειοψηφία.Βεβαια αυτα συμβαίνουν όταν σκεφτεται καποιος/α υποτιτλισμενα, μεταγλωτισμενα ή μεταφρασμενα και κυρίως πολιτικοποιημενα. Η γλωσσα δεν είναι απλα ενα εργαλείο επικοινωνίας αλλα ο μοναδικος τροπος σκεψης.