—Είναι ένα αίτημα των καιρών να εμπιστεύονται άνθρωποι του θεάτρου κείμενα που δεν έχουν σχέση με τη θεατρική γραφή; Πόσο «θεατρικό» βρήκατε τον «Διάδρομο», γραμμένο από μια μουσικό;
Είναι πράγματι μία τάση αυτή, να παίζουμε εμείς οι καλλιτέχνες με τα όρια των τεχνών μας. Ο Διάδρομος, όμως, είναι ένας κανονικός μονόλογος. Είναι σαν να ξεκινάει μια διαφήμιση που στο τέλος γίνεται εφιάλτης! Πρόκειται για μια πολύ καλή ιδέα της Ευσταθίας, σε πολύ όμορφη γλώσσα, που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που τη διάβασα. Αρχικά δουλέψαμε με την Ευσταθία και μετά και με τη χορογράφο Πέρσα Σταματοπούλου, που κι αυτή αγάπησε και πίστεψε το κείμενο. Ξέρετε, σε μια τέτοια εποχή, με συνθήκες τόσο δύσκολες, δεν μένει τίποτε άλλο από το να δουλεύουμε μόνο όταν πιστεύουμε και αγαπάμε ο ένας την ιδέα του άλλου και θέλουμε να την πάμε παραπέρα, πηγαίνοντας κι εμείς λίγο πιο πέρα μαζί της. Έψαχνα καιρό μια ευκαιρία να εξερευνήσω περιοχές εκφραστικές που θα ήταν καινούργιες για μένα και μια φόρμα πιο σύγχρονη. Και η παράσταση αυτή μου δίνει αυτή την ευκαιρία.
— Αυτός ο κινούμενος διάδρομος γυμναστηρίου συμβολίζει ίσως την πορείας της ζωής ή την καθημερινότητα της γυναίκας; Δεν είναι εξουθενωτικό να παίζετε περπατώντας ή το βρίσκεται αναζωογονητικό;
Έχει συμβολικό χαρακτήρα, αλλά είναι κυρίως αναζωογονητικό. Είναι σαν να παίζεις με συμπαίκτη, αφού ο ρυθμός αλλάζει, σύμφωνα με τις ταχύτητες που υπάρχουν στον διάδρομο και όχι σύμφωνα με το τι έχεις στο μυαλό σου. Επίσης, υπάρχει το βίντεο που έφτιαξε η Ελένη Πολιτοπούλου αλλά και το βίντεο που με τραβάει εκείνη τη στιγμή, που παίζει μαζί μου, και τα φώτα του Γιώργου Αζάντ και, φυσικά, η υπέροχη μουσική της Λένας Πλάτωνος, η οποία είναι πάντα τόσο απρόβλεπτη που με μαγεύει.
— Τι συναισθήματα δημιουργεί η παράσταση; Πλησιάζει περισσότερο τους νέους ή τους μεσήλικες;
Είναι ένα έργο που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, αλλά κυρίως το απολαμβάνουν οι νεότεροι. Έχει φρέσκια γραφή, νεανική ματιά, αλλά και πολλή κριτική γι' αυτά που ζούμε και, κυρίως, για όλα αυτά που σκοτώνουν ή που μάλλον θέλουν να σκοτώσουν το συναίσθημά μας. Όμως τα παιδιά δεν καταθλίβονται με αυτά. Γελούν. Γελούν πικρά και χορεύουν. Εκτονώνονται μέσα από τον ρυθμό και τη μονότονη κινητικότητα. ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ, δηλαδή!
Δουλέψαμε όλοι μαζί, γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Πώς να δω τον εαυτό μου από σκηνής; Με την Πέρσα, που με καθοδήγησε, έχουμε δουλέψει πολλές φορές μαζί. Μου αρέσει πολύ η δουλειά της και πιστεύω στην αισθητική της. Οι χορευτές βλέπουν στον ηθοποιό δυνατότητες φόρμας που ο ίδιος, με τη ρεαλιστική του σωματικότητα, δεν θα εξερευνούσε. Θα φοβόταν ή ίσως θα ντρεπόταν. Το σύγχρονο κοινό, πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιεί, ζητάει από το θέατρο, αν και δεν υπάρχουν τα λεφτά και οι δυνατότητες, να είναι σαν σινεμά ή, καλύτερα, σαν διαφήμιση: τέλειο αισθητικά, με ιλουστρασιόν εικόνα, να μην ακούγονται παρά μόνο τα απαραίτητα, τα σώματα των ηθοποιών να μην έχουν βάρος, να γίνονται ελάχιστες και πολύ συμβολικές κινήσεις και οι ήχοι να ακούγονται από κονσόλα. Αν είναι δυνατόν, Dolby Surround ήχο και υπέρτιτλους. Αυτό είναι το κυρίαρχο αισθητικό τοπίο και ασυναίσθητα αυτό αποδέχεσαι ως μοντέρνο. Είναι πολύ δύσκολο για εμάς τους καλλιτέχνες, που έχουμε λίγα μέσα και καθόλου λεφτά για παραγωγή, να το πετύχουμε αυτό. Θέλει πολλή πονηριά και καλή διάθεση απ' όλους, ιδέες που πέφτουν στο τραπέζι και αλλάζουν κάθε λεπτό, για να φτιάξεις με φτηνά υλικά κάτι τέτοιο. Το ίδιο ισχύει και με τους χώρους: είναι δύσκολο να πετύχεις ένα ευχάριστο περιβάλλον και ταυτόχρονα ποιοτικό και μοντέρνο, που να λειτουργεί για τον σύγχρονο θεατή. Νομίζω πως το θεατράκι Ενδορφίνη το έχει αυτό. Κρατάει τον θεατή και μετά, να πιει το ποτό του, να συζητήσει. Είναι μια εποχή που όλοι θέλουν να συζητούν γι' αυτά που ζούμε. Δεν τους αρκεί να βλέπουν. Θέλουν να πουν γνώμες, να δράσουν, να βοηθήσουν να βγούμε από το αδιέξοδο, τη μαύρη τρύπα στην οποία έχουμε πέσει.
σχόλια