ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Η Λυδία Φωτοπούλου ξεχειλίζει cool αισθησιασμό και λειτουργεί ως βραδυφλεγές αντίβαρο στην εύφλεκτη ύλη των συναδέλφων της.
0

Έχουν αδυναμία στα λεξοτανίλ, στα τσιγάρα και στους άνδρες. Για την ακρίβεια, είναι απολύτως εξαρτημένες από τις ευφρόσυνες όσο και δηλητηριώδεις ουσίες που απελευθερώνονται στον οργανισμό τους κάθε φορά που καταναλώνουν ή έρχονται σε επαφή με ένα από τα τρία αυτά είδη.


Αξιαγάπητες, ανήσυχες και διψασμένες για ηλιοβασιλέματα στην Ανάβυσσο, για «σεξουαλικές» σοκολάτες, για περιπτύξεις στη λίμνη Υλίκη, για έρωτες στη Δήλο.


Η Αλέκα, η Φωτεινή, η Μάρω και η Ηλέκτρα. Τέσσερις γυναίκες με λαχτάρα για ζωή ροκανίζουν τον χρόνο, φλυαρώντας αδιάκοπα για πράγματα ασήμαντα, καθημερινά, ανθρώπινα. Θα μπορούσαν να συνθέτουν μια ανάλαφρη, κωμική εκδοχή των Τριών Αδελφών του Τσέχοφ, τοποθετημένων στην Κηφισιά της δεκαετίας του ενενήντα. Οι αγωνίες των τελευταίων, όμως, δεν αφορούν τόσο τη νιότη που χάνεται, τον χαμένο πατέρα, τα χρέη της οικογένειας, τη σκληρότητα των ανθρώπων, την εξάτμιση των χρημάτων, το άχθος της εργασίας ή την καταστροφή της αισθητικής. Όχι, οι δικές τους αγωνίες αφορούν μονάχα ένα πράγμα: την ανάγκη για άνδρα. Χοντρό, ξανθό, νεοναζί, παντρεμένο, χωρισμένο, δικηγόρο, φορτηγατζή ή εγγονό βιομηχάνου, δεν έχει σημασία. Όσον αφορά την Αλέκα, τη Μάρω και τη Φωτεινή, το μόνο που μετράει είναι μια κλοτσιά στην κοιλιά της μοναξιάς.


Πολλές κλοτσιές στην κοιλιά της μοναξιάς.

Όσα λένε οι γυναίκες μεταξύ τους... Λόγια, που γεμίζουν το κενό με χαριτωμένα τιτιβίσματα και παραφωνίες: η αίσθηση αυτή, όπως σωστά τη συνέλαβε ο σκηνοθέτης, αναδύεται καθαρά από την παράσταση και ανήκει στα ατού της.

Έτσι ώστε να δημιουργείται αενάως η ψευδαίσθηση της κίνησης, της έντασης, της αλλαγής. Έτσι ώστε να υπάρχουν ατελείωτα μικροθέματα συζήτησης και διαφωνίας, αντιπαράθεσης κι ελπίδας. Να προκύπτουν πάντα σοβαρές αφορμές για να καπνίζει κανείς το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, να κάνει δίαιτα και να τη «σπάει» με τούρτες, να χτυπάει το κουδούνι της φίλης μέσα στην άγρια νύχτα, να οργανώνει ταξίδια στην Ταϊλάνδη, να τα ακυρώνει, να φαντασιώνεται ότι κινδυνεύει η ζωή του, να ονειρεύεται τον όμορφο άγνωστο με τα ηλιοκαμμένα χέρια, να ξεμένει σε έναν ύφαλο στο Βιβάρι πασχίζοντας να διώξει τα σκυλόψαρα που τον κυκλώνουν ασφυκτικά εν μέσω ισχυρής παλίρροιας προσδοκιών και διαψεύσεων.

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Δεν γνωρίζω αν οι αξιαγάπητες ηρωίδες του έργου μένουν ακόμη στην Κηφισιά και πόση οικονομική δύναμη διαθέτουν πλέον, ώστε να έχουν την πολυτέλεια να αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους στους άνδρες – παλιούς, νυν και επόμενους.

Είκοσι τρία χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα διά χειρός Λευτέρη Βογιατζή, το έργο των Κεχαΐδη-Χαβιαρά, μια πρωτόγνωρη τότε βουτιά στο γυναικείο σύμπαν, παραμένει φρέσκο, γοητευτικό και αστείο. Όσα λένε οι γυναίκες μεταξύ τους... Λόγια, λόγια, λόγια, που γεμίζουν το κενό με χαριτωμένα τιτιβίσματα και παραφωνίες: η αίσθηση αυτή, όπως σωστά τη συνέλαβε ο σκηνοθέτης, αναδύεται καθαρά από την παράσταση και ανήκει στα ατού της.


Μια ομάδα ηθοποιών με νεύρο, αίσθηση συντροφικότητας και χιούμορ δημιουργεί τον σχεδόν αυτιστικό κόσμο τους και κολυμπούν με άνεση μέσα του, ακολουθώντας τους ίδιους κώδικες νεύρωσης, αφέλειας, αυταπάτης, θηλυκότητας. Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη αποδεικνύεται κυρίαρχος των υψηλών ταχυτήτων, απολαυστική, σπινθηροβόλα. Η Λυδία Φωτοπούλου ξεχειλίζει cool αισθησιασμό και λειτουργεί ως βραδυφλεγές αντίβαρο στην εύφλεκτη ύλη των συναδέλφων της. Η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, κάπως αταίριαστη με τις υπόλοιπες, χρειάζεται να βρει τρόπους να ενσωματωθεί.

Η Έμιλυ Κολιανδρή, τέλος, η πλέον νευρωτική της ομάδας, μεταδίδει τη γόνιμη υποψία ότι μπορεί και να υπάρχει τρόμος κάτω από τα ερωτικά φρου-φρου.


Δυστυχώς, οι καλές αυτές ηθοποιοί εγκλωβίζονται σταδιακά στις καρικατούρες που έχουν τρυφερά πλάσει και αρχίζουν να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους. Η παράσταση, δηλαδή, λειτουργεί πολύ καλά στο πρώτο μέρος, το μέρος της «γνωριμίας» με πρόσωπα και πράγματα, αλλά δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον μας στη συνέχεια. Νιώθουμε αιχμάλωτοι μιας λούπας. Κι αν η ζωή των ηρωίδων εξελίσσεται σε πανομοιότυπα επεισόδια, συνιστά καθήκον του σκηνοθέτη να μετατρέψει αυτή την κυκλικότητα σε παλλόμενη αισθητική κατασκευή και όχι σε επίπεδη σύνθεση από λαμπερές μανιέρες.

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Η Έμιλυ Κολιανδρή, η πλέον νευρωτική της ομάδας, μεταδίδει τη γόνιμη υποψία ότι μπορεί και να υπάρχει τρόμος κάτω από τα ερωτικά φρου-φρου.


Όποτε επιχειρεί να ανασηκώσει το κάλυμμα για να μας δείξει το σκοτάδι που καιροφυλακτεί στην ψυχή των γυναικών, ο σκηνοθέτης καταφεύγει σε ευκολίες που ακυρώνουν κάθε τέτοια πρόθεση: οι μεταπτώσεις από τη χαρωπή υστερία στη μελαγχολία μοιάζουν επίπλαστες, στημένες, σαν να προκύπτουν μηχανικά με το πάτημα ενός διακόπτη. Κάθε φορά που πρέπει να αλλάξει λίγο η ατμόσφαιρα, γιατί παραέγινε το αστείο, εφαρμόζεται η κλασική συνταγή: χαμηλώνει ο φωτισμός, η τηλεοπτική οθόνη γεμίζει «παράσιτα», η διάσημη άρια ακούγεται «σπασμένη», τα σώματα και τα βλέμματα παγώνουν στον καναπέ.

Όσον αφορά την όψη της παράστασης, εδώ βιώνουμε μια ελαφρά χωροχρονική σύγχυση: το σαλόνι της Αλέκας, γεμάτο με έπιπλα sixties αισθητικής (σκηνογραφία Άρτεμις Φλέσσα), σε συνδυασμό με τα fifties κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη), προκαλεί την εντύπωση πως οι γυναίκες αυτές είτε έρχονται από το παρελθόν μέσα σε μια χρονοκάψουλα είτε συλλέγουν και φορούν μανιωδώς οτιδήποτε vintage.


Δεν γνωρίζω αν οι αξιαγάπητες ηρωίδες του έργου μένουν ακόμη στην Κηφισιά και πόση οικονομική δύναμη διαθέτουν πλέον, ώστε να έχουν την πολυτέλεια να αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους στους άνδρες – παλιούς, νυν και επόμενους. Ούτε χρειάζονται «ακριβείς» απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Χρειάζεται όμως μια γενικότερη σύνδεση με το παρόν του θεατή. Και η σύνδεση αυτή νομίζω πως απουσιάζει από την παράσταση.

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Είκοσι τρία χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα διά χειρός Λευτέρη Βογιατζή, το έργο των Κεχαΐδη-Χαβιαρά, μια πρωτόγνωρη τότε βουτιά στο γυναικείο σύμπαν, παραμένει φρέσκο, γοητευτικό και αστείο.

Info:

Με δύναμη από την Κηφισιά

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Παίζουν: Λυδία Φωτοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο
0

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Λυδία Φωτοπούλου: «Η μεγάλη αλλαγή στις γυναίκες επήλθε, όταν άρχισαν να χωρίζουν»

Πρόσωπα / Λυδία Φωτοπούλου: «Η μεγάλη αλλαγή στις γυναίκες επήλθε, όταν άρχισαν να χωρίζουν»

Μια κουβέντα για τις γυναίκες, τους χαμένους έρωτες, την ενηλικίωση και την αναζήτηση της ευτυχίας στα λάθος πράγματα στα διαλείμματα από τις πρόβες του έργου «Με δύναμη από την Κηφισιά»
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ