«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Η Λυδία Φωτοπούλου ξεχειλίζει cool αισθησιασμό και λειτουργεί ως βραδυφλεγές αντίβαρο στην εύφλεκτη ύλη των συναδέλφων της.
0

Έχουν αδυναμία στα λεξοτανίλ, στα τσιγάρα και στους άνδρες. Για την ακρίβεια, είναι απολύτως εξαρτημένες από τις ευφρόσυνες όσο και δηλητηριώδεις ουσίες που απελευθερώνονται στον οργανισμό τους κάθε φορά που καταναλώνουν ή έρχονται σε επαφή με ένα από τα τρία αυτά είδη.


Αξιαγάπητες, ανήσυχες και διψασμένες για ηλιοβασιλέματα στην Ανάβυσσο, για «σεξουαλικές» σοκολάτες, για περιπτύξεις στη λίμνη Υλίκη, για έρωτες στη Δήλο.


Η Αλέκα, η Φωτεινή, η Μάρω και η Ηλέκτρα. Τέσσερις γυναίκες με λαχτάρα για ζωή ροκανίζουν τον χρόνο, φλυαρώντας αδιάκοπα για πράγματα ασήμαντα, καθημερινά, ανθρώπινα. Θα μπορούσαν να συνθέτουν μια ανάλαφρη, κωμική εκδοχή των Τριών Αδελφών του Τσέχοφ, τοποθετημένων στην Κηφισιά της δεκαετίας του ενενήντα. Οι αγωνίες των τελευταίων, όμως, δεν αφορούν τόσο τη νιότη που χάνεται, τον χαμένο πατέρα, τα χρέη της οικογένειας, τη σκληρότητα των ανθρώπων, την εξάτμιση των χρημάτων, το άχθος της εργασίας ή την καταστροφή της αισθητικής. Όχι, οι δικές τους αγωνίες αφορούν μονάχα ένα πράγμα: την ανάγκη για άνδρα. Χοντρό, ξανθό, νεοναζί, παντρεμένο, χωρισμένο, δικηγόρο, φορτηγατζή ή εγγονό βιομηχάνου, δεν έχει σημασία. Όσον αφορά την Αλέκα, τη Μάρω και τη Φωτεινή, το μόνο που μετράει είναι μια κλοτσιά στην κοιλιά της μοναξιάς.


Πολλές κλοτσιές στην κοιλιά της μοναξιάς.

Όσα λένε οι γυναίκες μεταξύ τους... Λόγια, που γεμίζουν το κενό με χαριτωμένα τιτιβίσματα και παραφωνίες: η αίσθηση αυτή, όπως σωστά τη συνέλαβε ο σκηνοθέτης, αναδύεται καθαρά από την παράσταση και ανήκει στα ατού της.

Έτσι ώστε να δημιουργείται αενάως η ψευδαίσθηση της κίνησης, της έντασης, της αλλαγής. Έτσι ώστε να υπάρχουν ατελείωτα μικροθέματα συζήτησης και διαφωνίας, αντιπαράθεσης κι ελπίδας. Να προκύπτουν πάντα σοβαρές αφορμές για να καπνίζει κανείς το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, να κάνει δίαιτα και να τη «σπάει» με τούρτες, να χτυπάει το κουδούνι της φίλης μέσα στην άγρια νύχτα, να οργανώνει ταξίδια στην Ταϊλάνδη, να τα ακυρώνει, να φαντασιώνεται ότι κινδυνεύει η ζωή του, να ονειρεύεται τον όμορφο άγνωστο με τα ηλιοκαμμένα χέρια, να ξεμένει σε έναν ύφαλο στο Βιβάρι πασχίζοντας να διώξει τα σκυλόψαρα που τον κυκλώνουν ασφυκτικά εν μέσω ισχυρής παλίρροιας προσδοκιών και διαψεύσεων.

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Δεν γνωρίζω αν οι αξιαγάπητες ηρωίδες του έργου μένουν ακόμη στην Κηφισιά και πόση οικονομική δύναμη διαθέτουν πλέον, ώστε να έχουν την πολυτέλεια να αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους στους άνδρες – παλιούς, νυν και επόμενους.

Είκοσι τρία χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα διά χειρός Λευτέρη Βογιατζή, το έργο των Κεχαΐδη-Χαβιαρά, μια πρωτόγνωρη τότε βουτιά στο γυναικείο σύμπαν, παραμένει φρέσκο, γοητευτικό και αστείο. Όσα λένε οι γυναίκες μεταξύ τους... Λόγια, λόγια, λόγια, που γεμίζουν το κενό με χαριτωμένα τιτιβίσματα και παραφωνίες: η αίσθηση αυτή, όπως σωστά τη συνέλαβε ο σκηνοθέτης, αναδύεται καθαρά από την παράσταση και ανήκει στα ατού της.


Μια ομάδα ηθοποιών με νεύρο, αίσθηση συντροφικότητας και χιούμορ δημιουργεί τον σχεδόν αυτιστικό κόσμο τους και κολυμπούν με άνεση μέσα του, ακολουθώντας τους ίδιους κώδικες νεύρωσης, αφέλειας, αυταπάτης, θηλυκότητας. Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη αποδεικνύεται κυρίαρχος των υψηλών ταχυτήτων, απολαυστική, σπινθηροβόλα. Η Λυδία Φωτοπούλου ξεχειλίζει cool αισθησιασμό και λειτουργεί ως βραδυφλεγές αντίβαρο στην εύφλεκτη ύλη των συναδέλφων της. Η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, κάπως αταίριαστη με τις υπόλοιπες, χρειάζεται να βρει τρόπους να ενσωματωθεί.

Η Έμιλυ Κολιανδρή, τέλος, η πλέον νευρωτική της ομάδας, μεταδίδει τη γόνιμη υποψία ότι μπορεί και να υπάρχει τρόμος κάτω από τα ερωτικά φρου-φρου.


Δυστυχώς, οι καλές αυτές ηθοποιοί εγκλωβίζονται σταδιακά στις καρικατούρες που έχουν τρυφερά πλάσει και αρχίζουν να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους. Η παράσταση, δηλαδή, λειτουργεί πολύ καλά στο πρώτο μέρος, το μέρος της «γνωριμίας» με πρόσωπα και πράγματα, αλλά δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον μας στη συνέχεια. Νιώθουμε αιχμάλωτοι μιας λούπας. Κι αν η ζωή των ηρωίδων εξελίσσεται σε πανομοιότυπα επεισόδια, συνιστά καθήκον του σκηνοθέτη να μετατρέψει αυτή την κυκλικότητα σε παλλόμενη αισθητική κατασκευή και όχι σε επίπεδη σύνθεση από λαμπερές μανιέρες.

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Η Έμιλυ Κολιανδρή, η πλέον νευρωτική της ομάδας, μεταδίδει τη γόνιμη υποψία ότι μπορεί και να υπάρχει τρόμος κάτω από τα ερωτικά φρου-φρου.


Όποτε επιχειρεί να ανασηκώσει το κάλυμμα για να μας δείξει το σκοτάδι που καιροφυλακτεί στην ψυχή των γυναικών, ο σκηνοθέτης καταφεύγει σε ευκολίες που ακυρώνουν κάθε τέτοια πρόθεση: οι μεταπτώσεις από τη χαρωπή υστερία στη μελαγχολία μοιάζουν επίπλαστες, στημένες, σαν να προκύπτουν μηχανικά με το πάτημα ενός διακόπτη. Κάθε φορά που πρέπει να αλλάξει λίγο η ατμόσφαιρα, γιατί παραέγινε το αστείο, εφαρμόζεται η κλασική συνταγή: χαμηλώνει ο φωτισμός, η τηλεοπτική οθόνη γεμίζει «παράσιτα», η διάσημη άρια ακούγεται «σπασμένη», τα σώματα και τα βλέμματα παγώνουν στον καναπέ.

Όσον αφορά την όψη της παράστασης, εδώ βιώνουμε μια ελαφρά χωροχρονική σύγχυση: το σαλόνι της Αλέκας, γεμάτο με έπιπλα sixties αισθητικής (σκηνογραφία Άρτεμις Φλέσσα), σε συνδυασμό με τα fifties κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη), προκαλεί την εντύπωση πως οι γυναίκες αυτές είτε έρχονται από το παρελθόν μέσα σε μια χρονοκάψουλα είτε συλλέγουν και φορούν μανιωδώς οτιδήποτε vintage.


Δεν γνωρίζω αν οι αξιαγάπητες ηρωίδες του έργου μένουν ακόμη στην Κηφισιά και πόση οικονομική δύναμη διαθέτουν πλέον, ώστε να έχουν την πολυτέλεια να αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους στους άνδρες – παλιούς, νυν και επόμενους. Ούτε χρειάζονται «ακριβείς» απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Χρειάζεται όμως μια γενικότερη σύνδεση με το παρόν του θεατή. Και η σύνδεση αυτή νομίζω πως απουσιάζει από την παράσταση.

«Με δύναμη από την Κηφισιά»: κριτική της παράστασης από τη Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Είκοσι τρία χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα διά χειρός Λευτέρη Βογιατζή, το έργο των Κεχαΐδη-Χαβιαρά, μια πρωτόγνωρη τότε βουτιά στο γυναικείο σύμπαν, παραμένει φρέσκο, γοητευτικό και αστείο.

Info:

Με δύναμη από την Κηφισιά

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Παίζουν: Λυδία Φωτοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Λυδία Φωτοπούλου: «Η μεγάλη αλλαγή στις γυναίκες επήλθε, όταν άρχισαν να χωρίζουν»

Πρόσωπα / Λυδία Φωτοπούλου: «Η μεγάλη αλλαγή στις γυναίκες επήλθε, όταν άρχισαν να χωρίζουν»

Μια κουβέντα για τις γυναίκες, τους χαμένους έρωτες, την ενηλικίωση και την αναζήτηση της ευτυχίας στα λάθος πράγματα στα διαλείμματα από τις πρόβες του έργου «Με δύναμη από την Κηφισιά»
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ