Σεζόν τρίτη ή αλλιώς μια ευκαιρία για γνωριμία με νέα θεατρικά έργα, με νέες ομάδες και τους προβληματισμούς μιας ολόκληρης γενιάς που γεμίζουν μικρούς χώρους κυρίως και μεταδίδονται στόμα με στόμα.
Σε πρώτο πλάνο η κοινωνία και τα ζητήματά της. Ο βίαιος κόσμος που περιέγραφε ο Σιγκάρεφ στην «Πλαστελίνη» το 2001 δεν διαφέρει σε τίποτα από τον σημερινό, έναν κόσμο όπου οι millennials έγιναν vintage πολύ νωρίς, όπως γράφει στο έργο της η ομάδα Ντουθ.
Τη βιοηθική και τα κρίσιμα ζητήματα της υγειονομικής περίθαλψης και των οικονομικών συμφερόντων περιγράφει το έργο «Η αιμολήπτρια», ενώ οι άνθρωποι του προσφυγικού κύματος ογδόντα και πλέον χρόνια μετά την πρώτη γραφή της «Ανατολής» έρχονται σήμερα μπροστά μας μέσα από την πένα της Έλλης Παπαδημητρίου.
Η δίψα και τα ζητήματα της διαχείρισης των φυσικών πόρων και κυρίως του νερού, ο πόλεμος μέσα στην οικογένεια, η πορεία του Φάλσταφ μέσα στον σαιξπηρικό κόσμο, οι μαφίες, οι μορφές έμφυλης βίας, το sex trafficking και ο κόσμος του τζόγου σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας έρχονται σε πρώτο πλάνο, μέσα από νέες αναγνώσεις. Μια πολύ ενδιαφέρουσα μικρή σεζόν ξεκινά.
Πλαστελίνη
Του Βασίλι Σιγκάρεφ
Η θεατρική ομάδα «Αθώο Σώμα» παρουσιάζει την παράσταση «Πλαστελίνη» του Βασίλι Σιγκάρεφ σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Σκουρλή για 12 παραστάσεις στο Θέατρο Σφενδόνη, από τις 21 Απριλίου έως και τις 14 Μαΐου 2023.
Ο Σιγκάρεφ γεννήθηκε το 1977 σε μια βιομηχανική περιοχή της δυτικής Σιβηρίας. Προερχόμενος από οικογένεια εργατών –ο πατέρας και ο αδελφός του δούλευαν σε εργοστάσιο παραγωγής τιτανίου–, μεταφέρει έντονα στα έργα του τον αντίκτυπο των εμπειριών του από τον τόπο που μεγάλωσε.
Πρόκειται για μια σκληρή και βίαιη ματιά στην πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι νεαροί ήρωές του πορεύονται στην αδυσώπητη οδύσσεια της μετα-κομμουνιστικής Ρωσίας. Η «Πλαστελίνη», το πρώτο του θεατρικό έργο, έχει χαρακτηριστεί ως «το πορτρέτο ενός απεγνωσμένου τινέιτζερ σε μια άσχημη, χαοτική πόλη».
Είναι η ιστορία μιας κοινωνίας που θρέφει και θρέφεται με τη βία. Ο κεντρικός ήρωας, ο Μαξίμ, ένα νεαρό αγόρι, ζει με τη γιαγιά του σε έναν κόσμο γεμάτο απελπισμένους ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν και να εξασφαλίσουν την επόμενη μέρα τους –όχι τόσο το φαγητό τους όσο τη βότκα ή τη δόση τους– και επιλέγει τον έρωτα και τον ηρωισμό, τα δύο κατεξοχήν εφηβικά όπλα. Και φτάνει μέχρι το τέλος, μέχρι να αντικρίσει κατάματα την αλήθεια.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Η αιμολήπτρια
Της Ella Road
Ο σκηνοθέτης και γιατρός Μενέλαος Καραντζάς σκηνοθετεί στο Μικρό Άνεσις, από τις 20 Απριλίου και για 16 παραστάσεις, την «Αιμολήπτρια», το έργο της νεαρής Αγγλίδας ηθοποιού και συγγραφέως Ella Road. Γράφτηκε το 2018 με αφορμή την πραγματική συνέντευξη της τότε επικεφαλής ιατρικής συμβούλου στην Αγγλία, η οποία πρότεινε την αξιοποίηση των ερευνών για το ανθρώπινο γονιδίωμα προς όφελος των ασθενών. Η Road καταθέτει ένα έργο-προβληματισμό για την επιστημονική ηθική, για το πώς η κατάχρηση της επιστήμης μπορεί να καταλήξει σε εφιαλτικά σενάρια και για το πού οδηγείται η υγεία όταν οι οικονομολόγοι έχουν τον πρώτο λόγο.
Σε ένα δυστοπικό, αλλά επικίνδυνα αναγνωρίσιμο μέλλον οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται και καθορίζονται από έναν αριθμό, τον γενετικό αριθμοδείκτη τους, δηλαδή τη βαθμολογία του DNA τους και του γενετικού τους προφίλ, από την οποία εξαρτώνται η εκπαίδευση, η υγεία, ο πλούτος και τελικά η ευτυχία τους. Καθώς η σημασία και η αξιοποίηση των αριθμοδεικτών γιγαντώνεται, εξαπλώνεται ένα νέο είδος ρατσισμού εκ μέρους των γενετικά κατώτερων, εκδηλώνονται κοινωνικές αναταραχές, δολοφονικές επιθέσεις κατά των γενετικά ανώτερων και αναπτύσσεται παράνομο εμπόριο αίματος για την απόκτηση καλύτερου αριθμοδείκτη.
Σε αυτό το όλο και πιο σκοτεινό περιβάλλον η Μπέα, που δουλεύει ως αιμολήπτρια σε τμήμα πιστοποίησης αριθμοδεικτών, γνωρίζει τον γενετικά ανώτερο Ααρών. Η ιστορία τους, που μοιάζει αρχικά με ένα απλό και αναμενόμενο love story, καταλήγει στον τρόμο και τη φρίκη.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον
Της Βαλέριας Δημητριάδου
Οι C. for Circus παρουσιάζουν το έργο «Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον» σε κείμενο και σκηνοθεσία της Βαλέριας Δημητριάδου που θα παρουσιάζεται από τη Δευτέρα 24 Απριλίου στο Σύγχρονο Θέατρο.
Πρόκειται για την πρώτη φορά που στα δεκαπέντε χρόνια συμπόρευσής τους οι C. for Circus καταπιάνονται με ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο, γραμμένο από μέλος της ομάδας.
Το έργο πραγματεύεται ένα τρομακτικά επίκαιρο θέμα, μία από τις ισχυρότερες μορφές έμφυλης βίας, το sex trafficking. Υπερεξουσία ανθρώπων στις ζωές άλλων με μόνο κίνητρο το κέρδος, σωματική και ψυχολογική βία, κυκλώματα, οργανωμένο έγκλημα που επεκτείνει διαρκώς τη δράση του και ζωές που χάνονται, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, ζώντας υπό τη σκιά και τον φόβο του θύτη.
Η Δημητριάδου ξεκίνησε να γράφει το έργο από την ανάγκη που ένιωσε να ερευνήσει κάτι που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους της, τη βιαιότητα μ'εσω της πλήρους αντικειμενοποίησης του ανθρώπινου σώματος, κατά κύριο λόγο του γυναικείου. «Είναι φορές που νιώθω σαν να υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι με αυτόν που ζει ένας μέσος άνθρωπος με μια σχετικά φυσιολογική ζωή. Οι traffickers, οι μαφίες και τα κυκλώματα είναι σαν να μην υπάρχουν. Σαν να μην κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να ξεπροβάλλουν μόνο τη νύχτα.
Πας, ας πούμε, στο σούπερ-μάρκετ να ψωνίσεις κάτι για το μωρό σου και μπορεί πίσω σου, στην ουρά, να περιμένει κάποιος σωματέμπορος που αγοράζει κάτι, οτιδήποτε. Ή μπορεί στη διπλανή πολυκατοικία απ’ αυτή που μένεις να ακούς ένα "ζευγάρι" που μαλώνει, αλλά να πρόκειται για κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο. Δεν θα πάει ποτέ όμως ο νους σου σε κάτι τέτοιο», γράφει.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Nostalgia Generation
Της ομάδας Ντουθ
Μια σύγχρονη κωμωδία για τη γενιά των millennials που στέκεται σήμερα εδώ τόσο νέα και τόσο vintage κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 5 Μαΐου στο Θέατρο 104.
Δεν πρόκειται για παράσταση ή συναυλία, δεν είναι περφόρμανς.
Είναι μάλλον ένα reunion. Μια σκανδαλώδη άνοιξη του 2023, στο απόλυτο παρόν, κοινό και θεατές συναντιούνται για να ξεκαθαρίσουν την αποθήκη της προσωπικής και κοινωνικής μας μνήμης, σατιρίζοντας το σύνδρομο της νοσταλγίας που μας πιάνει μπροστά σε ένα φόρεμα με παγιέτες, ένα view master κι ένα τραγούδι ελληνικού ροκ των '90s, μαθαίνοντας να μιλάμε «σωστά», γελώντας ένα βράδυ χαοτικό με τραγούδια, σειρές, βίντεο και… πένθος.
Eυπρόσδεκτα όλα άτομα που νιώθουν ότι έγιναν πολύ νωρίς vintage. Ως άλλοι απόγονοι των πρωταγωνιστών της «Οικογένειας Τενενμπάουμ» του Wes Anderson, οι ήρωες αυτής της ιδιότυπης παράστασης πάσχουν από το ίδιο αφόρητο και εθιστικό συναίσθημα της νοσταλγίας. Κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης μπαίνουν στην αποθήκη και ανάμεσα σε σακούλες σκουπιδιών, τηλεοράσεις, CD και κασέτες χορεύουν, τραγουδάνε, πίνουν στο μπαρ, γυρίζουν βιντεοκλίπ και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο καινούργιο.
Ένα τρίωρο πάρτι με τραγούδια που αγαπάμε να μισούμε, αστείες μόδες που όλοι υιοθετήσαμε, γλυκόπικρα συναισθήματα, άφθονο γέλιο και guests-έκπληξη, αφιερωμένο στις προηγούμενες και στις επόμενες γενιές. Φτάνει πια με τη νοσταλγία. Από τα επικά ταξίδια με το Ροδάνθη μέχρι τον Covid-19, από τον Κώστα Τουρνά μέχρι τη Billie Eilish, από τη φάση μέχρι τον φασέο και από τον «Τιτανικό» μέχρι τον τυφώνα με ονοματεπώνυμο, μια παρέα 40άρηδων συνειδητοποιεί, εν έτει 2023, ότι δεν έχει πια πρόσβαση στην εφηβική της ηλικία.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Η Ανατολή
Tης Έλλης Παπαδημητρίου
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει την Πέμπτη 20 Απριλίου στην Κεντρική Σκηνή του την παράσταση «Η Ανατολή» της Έλλης Παπαδημητρίου, σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Η Έλλη Παπαδημητρίου, εκτός από τον «Κοινό Λόγο», που εκδόθηκε σε τέσσερις τόμους το διάστημα 1964-75 και πρωτοανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το 1997, ασχολήθηκε πολλές δεκαετίες με τη θεατρική σύνθεση «Η Ανατολή», έχοντας μια εμμονική σχέση με αυτό το έργο: φεύγοντας για τη Μέση Ανατολή στην Κατοχή, το μόνο χειρόγραφο που ρίχνει στη βαλίτσα της είναι η «Ανατολή» που την εκδίδει για πρώτη φορά στο Κάιρο το 1941 και εν συνεχεία κάθε δέκα χρόνια, ξαναδουλεμένη: 1952, 1962, 1972, 1982, στις επετείους της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή, τα μοιραία γεγονότα της τετραετίας 1918-1922. Νίκες και πανωλεθρίες, αιτίες και συνέπειες. Στο επίκεντρο βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος και τα πάθη του. Το θανατικό και ο ξεριζωμός, η θέληση για ζωή και ο αγώνας, των γυναικών κυρίως, να στεριώσουν στην καινούργια πατρίδα, ο πόνος πλάι πλάι με την πίστη στη ζωή. Οι πρόσφυγες έφεραν στην Ελλάδα τη νοικοκυροσύνη τους, τις γεύσεις, τις παραδόσεις, τα τραγούδια, τους χορούς τους. Την μπόλιασαν με τον πολιτισμό τους.
«Την παράσταση τη φανταστήκαμε σαν μια επίσκεψη μιας παρέας προσφύγων σ’ έναν αρχαιολογικό χώρο, σε μια τελετή μνήμης για τη χαμένη τους πατρίδα. Εκεί θα θυμηθούν, θα εξιστορήσουν, θα αναπαραστήσουν γεγονότα που ζήσανε, θα χορέψουν και θα τραγουδήσουν», γράφει ο σκηνοθέτης.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Δίψα
Aπό την ομάδα Όχι Παίζουμε
Η «Δίψα» της ομάδας Όχι Παίζουμε / UrbanDig Project είναι μια μουσικοχορευτική παράσταση που παρουσιάζεται στο θέατρο Φούρνος τα Σαββατοκύριακα από 22/4 έως 28/5 και μιλά για την οδύσσεια της μεταφοράς του νερού σε μια αποκομμένη νησιωτική κοινότητα. Mια αλληγορία πάνω στην εξέλιξη της σχέσης μας με το πόσιμο νερό: από το νερό ως πολύτιμο αγαθό στο νερό ως αυτονόητο(;) καταναλωτικό προϊόν.
Πώς θα ήταν αν, αντί να ανοίγουμε τη βρύση, χρειαζόταν να έχουμε «φίλο τον καιρό» και να διανύουμε μίλια με μια βάρκα για να μπορέσουμε να πιούμε λίγες γουλιές νερό; Πώς θα ήταν αν διατηρούσαμε μια τόσο στενή σχέση με τη φύση και τη γη που το άνθισμά της να ήταν και δικό μας, η δίψα της να ήταν και δική μας;
Αντλώντας από την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας στο Αιγαίο πριν από κάποια χρόνια, η παράσταση επιχειρεί να συνδέσει την ανθρώπινη δίψα με αυτήν της γης και τις βουλές των ανθρώπων με αυτές της φύσης. Ξηρασία, στοιχεία της φύσης και μια βάρκα-βυτίο συνθέτουν μια ιστορία στέρησης που ψηλαφεί τη δίψα του ανθρώπου και της γης μέσα από ρεαλιστικές και ψυχεδελικές εικόνες. Ένα ποιητικό, μουσικοκινητικό ντελίριο που ενορχηστρώνει τον ήλιο, τη θάλασσα, τον άνεμο, τη γη και το πολύτιμο γλυκό νερό σε μια ιστορία αναμέτρησης του διψασμένου ανθρώπου με το πραγματικό και το φανταστικό.
Το κείμενο της Παναγιώτας Πανταζή χορογραφεί η Ειρήνη Αλεξίου και ζωντανεύει μια ομάδα ηθοποιών, τραγουδιστών και χορευτών σε σκηνοθεσία Γιώργου Σαχίνη.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
154 Bertha
Tης Έλσας Ανδριανού
Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης παρουσιάζεται από τις 19 Απριλίου έως τις 7 Μαΐου και μόνο για 14 παραστάσεις η νέα παράσταση του Θοδωρή Αμπαζή και της Ομάδας ΟΠΕRΑ, «154 Bertha». Μια κωμικοτραγική ιστορία εντός της οικογενειακής εστίας: κάποτε πεδίον δόξης λαμπρόν προσωπικών, έμφυλων, γενεακών και πάντοτε πολιτικών συγκρούσεων, τώρα άδειο κέλυφος όπου αντηχούν άσφαιρα πυρά.
«Ένα χάσμα γενεών διαστημικών διαστάσεων»: έτσι περιγράφει η συγγραφέας μια οικογένεια σε αδιέξοδο, προτού τη ρουφήξει η μαύρη τρύπα.
Ένας άντρας, κατά τη γνώμη του ιδεολόγος, η γυναίκα του, κατά τη γνώμη της πραγματίστρια, η αδελφή της, που κατά τη γνώμη της όλο και κάτι θα αξίζει τον κόπο, και οι τρεις αιχμάλωτοι της συνύπαρξης. Παρελθόν, αδράνεια, φόβος, εγκλωβισμός, ματαίωση, πόλεμος.
Άνθρωποι που δεν βλέπουν, περίκλειστοι, κληροδοτούν την άχαρη κληρονομιά της ερημίας στην επόμενη γενιά: ένα κορίτσι που, κατά τη γνώμη του, τίποτε δεν αξίζει τίποτε, αδιάφορο στον πόθο και τη ζωή, ένα αγόρι που βλέπει μπρος και πίσω, με θράσος περισσό, «σοφό» ερήμην. Όσο οι γονείς προσπαθούν να καλύψουν τα έτη φωτός που τους χωρίζουν από έναν απροσδιόριστο κόσμο που δεν θέλει –η δεν μπορεί;– να βρει το όνομά του, τα παιδιά ψάχνουν καταφύγιο σε άλλους γαλαξίες. Υπάρχει μέλλον για τον άνθρωπο; Ή μόνο η αναμονή του επόμενου big bang; Η φρενήρης αποδόμηση στερεοτύπων αποκαλύπτει την αμηχανία εγκαθίδρυσης νέων. Στη θέση του κουρασμένου ορθού λόγου η νέα μαγική σκέψη-ταφόπλακα σμιλευμένη μέσα στην απομάγευση της νεωτερικότητας· στη θέση της σύγκρουσης, ο κανιβαλισμός· στη θέση της ιδέας, ο φασισμός της παντοδύναμης επιδραστικότητας.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Καμπάνες τα μεσάνυχτα
Της ομάδας RMS MATAROA
Η ομάδα RMS MATAROA ετοιμάζεται για την πρώτη της αναμέτρηση με τον σαιξπηρικό κόσμο και τα δράματά του, ακολουθώντας την πορεία των εμφανίσεων του Φάλσταφ στα έργα «Ερρίκος ΙV» (πρώτο και δεύτερο μέρος), «Ερρίκος V» και «Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ», επιχειρώντας μια νέα αφήγηση της σαιξπηρικής ιστορίας που παραμερίζει το επικό και αναζητά το βαθιά ανθρώπινο. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 3 Μαΐου στο Θέατρο Τέχνης, στη Φρυνίχου.
Ο Φάλσταφ και ο πρίγκιπας Χάρι, διάδοχος του αγγλικού θρόνου, ζουν σαν κλέφτες κόντρα στους κανόνες του παλατιού, σπαταλώντας χρόνο και χρήμα στα καπηλειά του Ουίνδσορ. Η ανέμελη ζωή τους σταματά όταν ξεσπά νέα εμφύλια διαμάχη που απειλεί τον θρόνο του πατέρα του, Ερρίκου. Οι δρόμοι τους χωρίζουν μόλις σημάνουν οι καμπάνες του πεπρωμένου και οδηγήσουν τον έναν στον θρόνο και τον άλλο στον θάνατο.
Ο εκρηκτικός και αμετροεπής Φάλσταφ, ένας από τους πιο αγαπημένους κωμικούς χαρακτήρες των σαιξπηρικών έργων, γίνεται ο μίτος που θα μας καθοδηγήσει στον λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης. Εμβαθύνοντας στα ψυχικά χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές που τον κάνουν ταυτόχρονα ευχάριστο και απεχθή, ρήτορα και φαφλατά, κακότροπο και ευσυγκίνητο, αναζητάμε την πραγματική φύση του ανθρώπου.
Ο Φάλσταφ γίνεται καθρέφτης του εαυτού μας και τολμά να πει δυνατά τις μύχιες σκέψεις μας, εκείνες που φροντίζουμε να κρύψουμε στο πλαίσιο της συνύπαρξης. Μέσα από τον παιγνιώδη χαρακτήρα της φάρσας επιχειρούμε να συνθέσουμε ένα σύγχρονο σκηνικό συμβάν, απαλλαγμένο από φοβίες και δογματισμούς.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Πάμε στοίχημα;
Της ομάδας Who Am I To
Μια παράσταση για την Ελλάδα του τζόγου επιχειρεί στο θέατρο Μπέλλος από την Παρασκευή 5 Μαΐου η ομάδα Who Am I To, με πέντε ηθοποιούς της γενιάς των late '90s να επισκέπτονται επί σκηνής τους μεγάλους σταθμούς της παιδικής, της εφηβικής και της μετεφηβικής της ηλικίας που ταυτόχρονα σκιαγραφούν την πορεία της ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων δύο δεκαετιών. Στάσεις σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι αποτελούν οι σημαντικότερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού, στιγμές εθνικής περηφάνιας και εθνικού πανικού.
Από πότε ο τζόγος αποτελεί το εθνικό μας σπορ; Ξαναφουσκώνουν οι ξεφουσκωμένες φούσκες; Μια ποπ γενιά μεγαλώνει χορεύοντας, τραγουδώντας και βάζοντας γκολ και καλάθια με γαλανόλευκα water tattoos στο μπράτσο, μέχρι να μεγαλώσει και να αναρωτηθεί σήμερα τι ακριβώς σημαίνει νίκη και ήττα.
Τώρα που οι νίκες μας αποδομούνται και υπονομεύονται, το μόνο που μας έμεινε να ελπίζουμε είναι οι 5+1 αριθμοί του Τζόκερ;
