Στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας επικρατεί μια ασυνήθιστη ησυχία. Η Μπέττυ Αρβανίτη κάθεται σε μια άκρη της άδειας σκηνής και παρατηρεί το σκηνικό που έχει φτιαχτεί λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης του έργου του Ευγένιου Ο’Νιλ Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα.
«Πολύ ζόρικο έργο είναι αυτό», μου λέει σαν να σκέφτεται μεγαλοφώνως. «Γιατί είναι ένα έργο που δεν λέει μισό ψέμα. Πηγαίνει πολύ εις βάθος, υπάρχει τόση αλήθεια σε μερικές στιγμές και φωτίζει τόσο πολύ τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας, τα ψέματα που αντέχουμε ή δεν αντέχουμε, δεν υπάρχει στοιχείο ανθρώπινο που να μην είναι κρυμμένο κάπου εκεί».
Η λυγερόκορμη γυναίκα ανεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά που οδηγούν προς το καμαρίνι της, ένα δεύτερο σπίτι της που την έχει καθορίσει καλλιτεχνικά.
— Πόσα χρόνια κάνεις αυτή την ίδια διαδρομή προς τα καμαρίνια;
Τριάντα πέντε, από το 1987, όσα κλείνει το θέατρο. Το Κεφαλληνίας είναι σαν ένας νέος, ώριμος άνθρωπος πια. Έτσι το σκέφτομαι μέσα από τις στιγμές, τις συναντήσεις, αλλά όλα αυτά είναι κίνητρο για το τώρα, για το παραπέρα, το βασικό μας θέμα. Το θέατρο δεν γίνεται να είναι παρελθόν.
— Όταν σκέφτεσαι τη διαδρομή, νιώθεις ικανοποίηση;
Με ικανοποιεί ότι ρισκάραμε πολλά πράγματα, τολμήσαμε και δεν σκεφτήκαμε ποτέ τι μπορεί να αρέσει στο κοινό. Δεν μας καθόρισε αυτό, γιατί δεν μας καθόρισε και το ταμείο ‒ μας ενδιαφέρει φυσικά, αλλά δεν ζούμε από αυτό.
Ήταν το κοινό όνειρο που είχαμε με τον Βασίλη (Πουλαντζά) και αυτό που μας έβαλε σε αυτή την περιπέτεια. Ήταν η ανησυχία μας να ψάξουμε αυτό που λέμε «θέατρο» με όσο το δυνατό περισσότερους τρόπους, δημιουργήθηκε μια συνθήκη και μια συγκυρία διαρκούς ανησυχίας, θέλαμε να είμαστε με τους καλύτερους, με αυτούς θέλαμε να δουλεύουμε. Γι’ αυτό και είναι ένα από τα λίγα θέατρα που επιβίωσαν αφότου σταμάτησαν οι επιχορηγήσεις. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να είναι και το μόνο σε αυτή την κατηγορία.
Ο Μίνως Βολανάκης ήταν αυτός που μου άλλαξε τη ζωή. Είχαμε μια βαθύτατη σχέση και εξωλεκτικά. Κοιταζόμασταν και ήξερε τι ήθελα. Μιλάμε τώρα για τον άνθρωπο-βουνό. Έλεγε κάτι πολύ ωραίο, μιλώντας για την υποκριτική: «Ο χαρακτήρας είναι κάτι που χαράσσεται, είναι το βουνό, εμάς δεν μας ενδιαφέρει αυτό, εμάς μας ενδιαφέρει η λάβα».
— Μπορείς να μου πεις τι σήμαιναν οι επιχορηγήσεις, επειδή μιλάμε συχνά γι’ αυτή την εποχή κυρίως;
Δεν σήμαιναν μόνο τα χρήματα, αυτό να το ξεκαθαρίσουμε. Ένα θέατρο σαν το δικό μας θέλει να εκπαιδεύει το κοινό και όσο υπήρχαν οι επιχορηγήσεις, έγιναν και έργα που δεν θα γινόντουσαν χωρίς βοήθεια. Εμείς, εδώ, δεν έχουμε κάνει εκπτώσεις ποτέ. Η καλή παράσταση, το καλό θέατρο εκπαιδεύει ένα κοινό γιατί ανεβάζει τον πήχη.
Γιατί λέμε και ξαναλέμε ότι η έλλειψη του Λευτέρη Βογιατζή είναι τεράστια; Επειδή ο Λευτέρης δεν ήταν μόνο η δουλειά που έκανε, δεν ήταν μόνο οι παραστάσεις αλλά εκπαίδευε ένα κοινό ώστε να γίνει πιο ανοιχτό, πιο ανεκτικό στο καινούργιο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το θέατρο και το κοινό βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη εποχή, δεν μπορείς να μιλάς άλλη γλώσσα εκτός από αυτή που γίνεται αντιληπτή στην εποχή σου, δεν είναι κάτι νεκρό. Εκτός από παράσταση είναι και διάλογος, αυτό με ενδιαφέρει, αυτός ο διάλογος με τους νέους σκηνοθέτες και τους νεότερους συναδέλφους μου. Αυτός ο διάλογος ταρακουνάει τα πράγματα, η πρόταση που κάνεις για να μη βαριόμαστε ούτε εμείς ούτε το κοινό. Το «εδώ και τώρα».
— Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο σε μια παράσταση δηλαδή; Ο ρόλος ή το έργο;
Με ενδιαφέρει πρώτα απ’ όλα να δουλεύω με τον αφρό. Με ενδιαφέρει πιο πολύ η διανομή και όλοι οι συντελεστές παρά ο ρόλος. Δεν με ενδιαφέρει ο ρόλος «έτσι», μου είναι αδιάφορος. Θέλω να υπάρχει διαρκής ανταλλαγή και εμπιστοσύνη ‒ πώς θα γίνει αυτό με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ή καταλαβαίνουν άλλα πράγματα; Δεν γίνεται να μην έχεις μια κοινή γλώσσα και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που με απασχολεί.
Ζήτησέ μου να παίξω έναν ρόλο και αμέσως θα σε ρωτήσω με ποιους και εδώ δεν πρόκειται να κάνω σκόντο. Ας είναι και ένας ρόλος που ονειρεύομαι, δεν θα τον αναλάμβανα ποτέ με κάποιον με τον οποίο δεν έχω σχέση, δεν γίνεται να δουλέψω αλλιώς.
Ο ηθοποιός παίζει με τον εαυτό του, με τις εμπειρίες του, με τη σκέψη του, το κορμί του, τις αισθήσεις του. Αυτά διαθέτουμε και δεν έχουν να κάνουν με μνήμες, μη μνήμες, με σκέψεις, με γνώσεις. Αν όλα αυτά τα θέσεις στην υπηρεσία αυτού του πράγματος που λέμε θέατρο και έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που δεν ξέρει να τα αισθανθεί, να τα χειριστεί, να τα ανταλλάξει, ποιον ρόλο να ονειρεύεσαι να παίξεις;
— Πόσο ρισκάρεις όταν κάνεις μια επιλογή, όταν παίζεις έναν ρόλο;
Χωρίς ρίσκο, χωρίς να ανοίξεις ένα καινούργιο παράθυρο να δεις τι έχει από πίσω δεν μπορείς να πας μπροστά, μόνο να χάσεις. Είναι βασικό συστατικό της καλλιτεχνικής λειτουργίας.
Προσωπικά, έχω υπάρξει στη ζωή με άγνοια κινδύνου, δεν φοβάμαι, ίσως είναι μια έλλειψή μου, δεν ξέρω το «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Δεν είναι γενναιότητα ούτε μαγκιά. Ο φόβος σε σώζει από διάφορα, αυτήν τη μικρή άγνοια κινδύνου την είχε και ο πατέρας μου και μάλλον την έχω κληρονομήσει. Νομίζω πως έχω δείξει ότι την έχω και στη δουλειά, μπαίνω εύκολα στο ριψοκίνδυνο κομμάτι.
Δεν έχω μετανιώσει πολύ, αλλά έχω κάνει πράγματα, ακόμα και σωματικά, που τα έχω πληρώσει, το πόδι μου, το χέρι μου. Δεν μπορώ και να πολυπροσέχω, νομίζω ότι φταίει η εμπιστοσύνη που έχω ακόμα στο σώμα μου. Έχω υπάρξει αθλήτρια, έχω ακόμα ευκολία.
— Είναι πρωταθλητισμός να αναμετριέσαι διαρκώς με μεγάλους ρόλους;
Αυτοί με ενδιαφέρουν και μου δημιουργούν περιέργειες και με προκαλούν να τους ανοίξω και να τους ψάξω, αυτό το ενδιαφέραν έχει και η συγκεκριμένη δουλειά, έτσι δεν είναι;
Είμαι τυχερή, σχεδόν ποτέ δεν έκανα κάτι που δεν ήθελα. Δεν άντεχα. Δεν άντεχα να είμαι σε σχέσεις που δεν γούσταρα, δεν άντεχα να κάνω συμβιβασμούς διάφορους ‒ όχι ότι δεν έχω κάνει, αλλά κατά βάση έκανα αυτό που ήθελα. Πραγματικά κάνω κάτι που αγαπάω και θέλω και με τον τρόπο που θέλω. Αλλά πάντα υπάρχει το καλύτερο.
Η νοσταλγία δεν μπορεί να είναι πρότυπο, δεν εμπεριέχει φαντασία και ενάργεια πνευματική, ούτε ενέργεια και αλήθεια, και νομίζω ότι γενικώς το παρελθόν είναι κάτι βαρετό, εκτός αν σκέφτεσαι κάποιους ανθρώπους πέρα από τις ιστορίες.
— Μιλώντας για ρόλους, πώς είναι να κάνεις μια γυναίκα με την οποία δεν έχεις καμία σχέση, όπως η μάνα στο «Μακρύ ταξίδι», μια γυναίκα μορφινομανή, σχεδόν κατεστραμμένη;
Είναι πολύ καλύτερα, γιατί κάποιες στιγμές η Μπέττυ δεν υπάρχει πουθενά. Ας πούμε, σε αυτόν τον ρόλο έχω να αναμετρηθώ με την οριακή κατάσταση ενός ανθρώπου εθισμένου ‒ ειδικά η στέρηση της μορφίνης έχει και μια αποτύπωση σωματική. Εγώ δεν έχω τέτοιες εμπειρίες, δεν ξέρω καθόλου την εξάρτηση, οπότε πρέπει να το δουλέψω με τον σκηνοθέτη μου, να ανακαλύψω τον τρόπο.
Αυτό είναι και το πιο δύσκολο και σκληρό κομμάτι της δουλειάς, το διάστημα των προβών όταν έχεις ψιλομυριστεί κάτι και προσπαθείς να το κατακτήσεις. Όταν έχεις απαιτήσεις, αυτό είναι δύσκολο, αλλά πάντα η δυσκολία είναι ταυτισμένη με το ενδιαφέρον, με τη λαχτάρα της κατάκτησης.
Θα σου πω ένα παράδειγμα. Στη Φόνισσα ήταν ίσως η πρώτη φορά που με ξάφνιασε ο εαυτός μου. Έλεγα «από πού θα το πιάσω αυτό το πράγμα;», είμαι αστή, δεν έχω χωριό, δεν ήξερα ούτε τι σημαίνει καυκαλήθρες, έγιναν της μόδας στα εστιατόρια και τα μάθαμε. Οδηγήθηκα σε μια ποιητική διαδικασία μέσω του λόγου, της γλώσσας του Παπαδιαμάντη και όχι μέσω εμπειριών. Σε αυτό το έργο βρέθηκαν κάτι περίεργες ρίζες μου και κατάλαβα πως το να ξαφνιαστείς από εσένα τον ίδιο είναι το πιο δυνατό και αυτό κυνηγάω, τα όρια.
— Τα όρια ποιος σου τα μαθαίνει;
Αυτά μου τα έμαθε η ζωή. Αλλά μου τα έμαθε και ο Μίνως Βολανάκης, γιατί ήταν αυτός που μου άλλαξε τη ζωή. Είχαμε μια βαθύτατη σχέση και εξωλεκτικά. Κοιταζόμασταν και ήξερε τι ήθελα.
Μιλάμε τώρα για τον άνθρωπο-βουνό. Έλεγε κάτι πολύ ωραίο, μιλώντας για την υποκριτική: «Ο χαρακτήρας είναι κάτι που χαράσσεται, είναι το βουνό, εμάς δεν μας ενδιαφέρει αυτό, εμάς μας ενδιαφέρει η λάβα». Έλεγε ότι όλος ο κόσμος πάει να κάνει τη δουλειά του, ο ηθοποιός πάει για να πάθει στη δουλειά του. Έλεγε άπειρα πράγματα και μέσα από τη δική του γενναιοδωρία τα έδινε παντού, γιατί όλος αυτές οι τεράστιες γνώσεις ήταν προς χρήση, δεν ήταν για εφέ, τις χρησιμοποιούσε στην καθημερινότητα.
Αυτό το πράγμα είναι μια πολύ σπουδαία εμπειρία συν τοις άλλοις. Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο πιο ελεύθερο, βαθιά ελεύθερο. Έλεγε: «Αυτό το κομμάτι είναι η ζωή μου και θα την κάνω όπως θέλω, με ό,τι θέλω και με όποιον τρόπο θέλω». Ακούω, ας πούμε, ότι είχε ασυνέπειες μέσα στην ελευθερία του. Ναι, υπήρχαν κι αυτές, δεν μπορούσες να τον πιέσεις αλλά ούτε και ο ίδιος πίεζε ποτέ. Έλεγε «θέλω να θέλεις αυτό που θέλω», δηλαδή ήθελε να σε γοητεύσει. Και γι’ αυτό ήταν μάγος και γι’ αυτό σου άνοιγε πόρτες και ανακάλυπτες πράγματα δικά σου, μοναδικά.
Ήμουν πάρα πολύ τυχερή κι αυτός μαζί μας, είχε βρει μια οικογένεια εδώ, γιατί τα πράγματα δεν είναι μονόπλευρα. Αν δεν υπάρχει ανταπόκριση, πόσο θα κάνεις ό,τι σου αρέσει ή πόσο αντέξεις κάτι; Δεν γίνεται, για να λειτουργήσει ο άνθρωπος καλά, πρέπει να δίνει και να παίρνει.
— Υπάρχουν στιγμές που νοσταλγείς κάτι από το παρελθόν;
Χρησιμοποιώ το υλικό της εμπειρίας, είναι γραμμένο και θα ’ρθει και ερήμην μου, αλλά από κει και πέρα, όχι, δεν νοσταλγώ. Τίποτα δεν νοσταλγώ. Δεν πιστεύω ότι αυτή η καταφυγή δημιουργεί το υλικό για το «μπροστά». Η νοσταλγία δεν μπορεί να είναι πρότυπο, δεν εμπεριέχει φαντασία και ενάργεια πνευματική, ούτε ενέργεια και αλήθεια, και νομίζω ότι γενικώς το παρελθόν είναι κάτι βαρετό, εκτός αν σκέφτεσαι κάποιους ανθρώπους πέρα από τις ιστορίες.
Επίσης, εγώ δεν έχω πολύ χρόνο γι’ αυτή την αναδρομή, είμαι στο εδώ και τώρα, μεταξύ μας, δεν έχω καταλάβει τι είναι ο χρόνος. Από κει και πέρα, το ότι μιλάμε αυτήν τη στιγμή, αυτή είναι η ζωή. Δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον πριν ούτε με το μετά, από κάπου ερχόμαστε φυσικά, αλλά η συνειδητότητα αυτού του πράγματος δεν υπάρχει και γι’ αυτό είναι ωραίο, γιατί γεννάει καινούργια.
Είναι τραγικά θλιβερό και βαρετό να σέρνεις βαλίτσες και ο ρόλος που κάνω τώρα είναι ακριβώς αυτό που δεν κάνω στη ζωή μου. Αυτή η γυναίκα είναι συνεχώς στο παρελθόν. Γι’ αυτό είναι και ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει μέχρι σήμερα.
— Μπέττυ, έχεις σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις;
Και τι να κάνω; Να βαριέμαι; Αλλά έχω να σου πω πάνω σε αυτό. Δεν είμαι καμιά τρελή να μην έχω σκεφτεί ότι αυτό θα συμβεί. Αλλά σκέφτομαι ότι από τη στιγμή που ακόμα έχω τις φυσικές μου δυνάμεις, μπορώ να μαθαίνω εύκολα, να κάνω «τούμπες», συνεχίζω.
— Ο χρόνος τι σημασία είχε για σένα τον καιρό της καραντίνας;
Οι σκέψεις που κάνω εκ των υστέρων είναι ότι δεν φανταζόμαστε ποτέ πώς είναι δυνατόν να δημιουργηθεί η κοινή εμπειρία. Αν εμβαθύνεις, καταλαβαίνεις όχι μόνο την κοινή μας μοίρα άλλα και πόσο απογοητευτικό είναι ότι δεν υπάρχει η συναίσθησή της. «Σκέφτομαι ότι δεν μπορεί συνεχώς να χάνει κάποιος, πρέπει και να κερδίζει».
Η πρώτη καραντίνα, όταν δεν ξέραμε ότι θα μείνουμε για καιρό μέσα και ότι στη συνέχεια θα υπήρχε μεγάλη ματαίωση, ειδικά για εμάς, που η δουλειά μας έκλεισε εντελώς, πρέπει να εξομολογηθώ ότι μου άρεσε. Εγώ δεν μαγειρεύω, ας πούμε, και άρχισα να το κάνω και μου άρεσε, ήταν κάτι πρωτόγνωρο, αναγκαζόσουν να κάνεις πράγματα που δεν έκανες ποτέ. Ξαναείχα χρόνο να ζωγραφίσω, κάτι που είχα παρατήσει, και ξανάπιασα καβαλέτα, πινέλα, τα πάντα. Έχω μεγάλη ευκολία στο σχέδιο, έχω έμφυτο ταλέντο και θα μπορούσα να έχω πάει στην Καλών Τεχνών, αλλά εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω ζωγράφος γιατί είναι μια μοναχική δουλειά, ενώ εγώ έχω μεγάλη ανάγκη την ανταλλαγή.
— Πιστεύεις ότι αυτό το διάστημα άλλαξε κάπως τους ανθρώπους στη δουλειά σου ή συνεχίζουν με τον ίδιο, εγωκεντρικό, θα έλεγα, τρόπο;
Θα μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο. Δεν είμαι εκτός ζωής, είμαι ένας άνθρωπος πολιτικοποιημένος και αυτό που συμβαίνει έξω με στενοχωρεί και με απελπίζει και γεννά όλα τα συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σκεπτόμενος. Δεν είμαι μέσα σε μια γυάλα και όλα αυτά δεν κατατίθενται με τον ίδιο τρόπο στη δουλειά που κάνουμε.
Το επάγγελμα είναι και λίγο αυτοαναφορικό, επειδή το υλικό μας είμαστε εμείς και θέλουμε να το προστατεύουμε λιγάκι παραπάνω, και το σώμα και το μέσα μας. Εκεί μπορεί κάποιες φορές να μοιάζουμε πιο εγωκεντρικοί, αλλά όχι για ευτελή λόγο.
Τους σιχαίνομαι τους εγωκεντρικούς, με αηδιάζει το «εγώ είμαι εγώ ευζωνάκι γοργό». Σε έναν βαθμό είμαστε εγωκεντρικοί, ναι, αλλά για να προστατεύσουμε αυτόν τον άνθρωπο που παίζει με το νευρικό του σύστημα, νομίζω, και πληγώνεται το ίδιο με όλους τους άλλους.
— Αν σε ρωτήσω σε τι πιστεύεις μετά από όλα αυτά τα χρόνια, τι θα μου απαντήσεις;
Εγώ πιστεύω πολύ στη γενναιοδωρία, ένας άνθρωπος τσιγκούνης με βάζει σε πολλές υποψίες. Είναι η μεγαλύτερη αρετή, ειδικά στη δική μας δουλειά, το να μπορείς να ανοίγεις προς τον άλλο, να μη φοβάσαι να αποτύχεις, γιατί το να κυνηγάς μόνο την επιτυχία είναι και λιγάκι ύποπτο, δεν σε νοιάζει το αντικείμενό σου καθαυτό, σε νοιάζει μόνο να κερδίσεις μέσω του αντικειμένου. Αυτό είναι κάτι που σιχαίνομαι, μου φαίνεται σχεδόν βέβηλο.
Δεν μπορεί να χρησιμοποιείς την τέχνη γι’ αυτό, μου είναι απεχθής αυτή η συμπεριφορά, δεν μπορώ να σχετίζομαι με τέτοιους ανθρώπους. Για μένα είναι πολύ πιο φιλόδοξο να σε ενδιαφέρει σε μια παράσταση να κατακτήσεις κάτι πολύ υψηλό παρά η αναγνώριση, δεν μου αρέσουν αυτές οι λέξεις. Είναι πολύ πιο απογειωτικό και σημαντικό να υπάρχει και να νιώθεις κάτι που σε συνδέει με τους άλλους, με το κοινό την ώρα που παίζεις, σαν έρωτας, μια στιγμή αλήθειας.
— Έχεις σκεφτεί αυτά που συνέβησαν στο θέατρο;
Έχω σκεφτεί πολύ και γι’ αυτά που έχουν συμβεί στο θέατρο και δεν ξεχνάμε τίποτα. Όλα όσα συνέβησαν θα αποτρέψουν κάποιους από το να αμολάνε μια βρισιά ή να υψώνουν τη φωνή, που κάποτε ήταν σχεδόν επιβεβλημένη συμπεριφορά.
Πιστεύω ότι αυτή η δουλειά δεν μπορεί να γίνει με το «σεις και με το σας», αλλά άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Όταν θες να ξεπεράσεις τα όριά σου και υπάρχει στην καθημερινότητά σου ένα κυνήγι τέτοιο, μερικές φορές μπορεί και να τα χάσεις. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να κακοποιείς συστηματικά κάποιον… τρελαίνομαι και μόνο που το σκέφτομαι.
Όλες αυτές οι συμπεριφορές συνδέονται με την εξουσία. Το κακό είναι ότι πολλές από αυτές δημιουργήσαν κάποια πρότυπα, ότι το βασανιστήριο ταυτίζεται με την καλλιτεχνική λειτουργία και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Η ευγένεια του Βολανάκη από πού ερχόταν; Από τεράστιο ταλέντο και γνώση, για να δώσω, έτσι πρόχειρα, μια διάψευση αυτού του μύθου.
— Υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχεις μετανιώσει;
Η αλήθεια είναι πως ούτε για να μετανιώσω έχω πολύ καιρό. Αν υπάρχει κάτι, είναι για τον ρόλο μου ως μητέρας. Υπάρχουν κάποιες φορές που σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να έχω πάρει πιο σοβαρά αυτή την υπόθεση, αλλά έχω και δικαιολογία, το νεαρόν της ηλικίας. Τα σκέφτομαι γιατί έχω έναν εγγονό και είμαι ερωτευμένη μαζί του. Εγώ μεγάλωσα μαζί με τον γιο μου, εκεί κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις.
Όταν είσαι πολύ νέος, το παιδί σου είναι και λίγο σαν κούκλα, σαν παιχνίδι, ενώ τώρα μπορώ να καταλάβω αυτό το βαθύ συναίσθημα του να βλέπεις τη ζωή να γεννιέται και στη συνέχεια τον τρόπο που το παιδί την ανακαλύπτει, την πλησιάζει και προσπαθεί να την καταλάβει, κι αυτό είναι κάτι μαγικό. Δεν τα παρατηρείς αυτά όταν είσαι νέος.
— Εκτός από το θέατρο, που είναι η ζωή σου, τον εγγονό σου, που είναι ο έρωτάς σου, πες μου μια άλλη σχέση σου που θεωρείς «ακραία».
Τη σχέση μου με τη θάλασσα, αυτή είναι μια σχέση μου ακραία. Είναι το μοναδικό σημείο του κόσμου όπου δεν έχω ανάγκη κανέναν και τίποτα. Τη λατρεύω, τρελαίνομαι, μπαίνω σε τριπ, ξεχνιέμαι, κολυμπάω ώρες χωρίς σταματημό. Πάντα βρίσκω ένα βραχάκι απόμερο και μου φτάνει. Έχω χαθεί μέσα στη θάλασσα και κυριολεκτικά.
Μια φορά ο Βασίλης τηλεφώνησε στο λιμενικό, με χάσανε. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε για πολλά χρόνια ένα φουσκωτό και ανακαλύπταμε αλλιώς τους τόπους. Δεν το έχουμε πια, αλλά πρέπει να προσαρμοστούμε. Σκέφτομαι τη θάλασσα, τα νησιά και τον Αύγουστο στην Αθήνα, τις βόλτες, τις ταράτσες και τα σινεμά. Και εύχομαι να τα ζήσουμε.
«Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο' Νιλ
Απόδοση: Νίκος Γκάτσος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικό: Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτης Γκιζώτης
Παίζουν οι: Mπέτυ Αρβανίτη, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ελίνα Ρίζου, Αινείας Τσαμάτης
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη, Τηλ. 210 8838727
Από 3/3
Τετάρτη & Κυριακή 19:30, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο 20.30
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
