Ναι!

Ναι! Facebook Twitter
0

To Ναι ήταν το τέταρτο στη σειρά μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Καραπάνου: η ηρωίδα του βιβλίου, μια διάσημη συγγραφέας, πάσχει από μανιοκατάθλιψη και κλεισμένη στο σπίτι της υποδέχεται κόσμο. Κάποιοι μίλησαν για ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο - ήταν εμφανείς, εξάλλου, οι ομοιότητες με τη ζωή της ίδιας της Καραπάνου. «Η Λώρα δεν είμαι εγώ. Δεν θέλω να νομίσουν οι αναγνώστες ότι η συγγραφέας και η ηρωίδα έχουν μια ταύτιση», δήλωσε, παρ' όλα αυτά, η συγγραφέας σε μια συνέντευξή της το 2000. Με αφορμή το κείμενο δυο νέες ηθοποιοί, η Αγγελική Καρυστινού και η Ιωάννα Κανελλοπούλου, έστησαν μια παράσταση-περφόρμανς που ξεκινά αύριο (18/3) στο νεοκλασικό του Ελculture, στην οδό Μιλτιάδου.

Γιατί διαλέξατε να βασιστείτε στο «Ναι» της Μαργαρίτας Καραπάνου;

Α.Κ.: Καταρχάς, αυτή ήταν μια δική μου επιθυμία, που εν συνεχεία μοιράστηκα με την Ιωάννα. Διάλεξα το Ναι για δύο λόγους: πρώτον, γιατί είναι ένα βιβλίο που ενώ πραγματεύεται ένα πολύ σκοτεινό θέμα, συνεχώς έχει στραμμένο το βλέμμα του στην κατάφαση, στην ομορφιά της ζωής. Δηλαδή, στην πραγματικότητα η ηρωίδα του βιβλίου, η Λώρα, πάντα προσπαθεί να πει ένα μεγάλο «ναι» και αυτό νομίζω ότι είναι το σημείο σύνδεσής μας με αυτό το πρόσωπο, γιατί όλοι, είτε έχουμε είτε δεν έχουμε «αρρώστιες» και «σκοτάδια», αυτό προσπαθούμε. Αυτή η κατάφαση είναι μάλλον μια φυσική μας ροπή, έστω κι αν συνεχώς παρεμποδίζεται από έξωθεν παράγοντες. Ο δεύτερος λόγος που διάλεξα το Ναι είναι πολύ πιο εμφανώς προσωπικός. Δηλαδή, ένας άνθρωπος που αγαπούσα πολύ είχε και μανιοκατάθλιψη και την ίδια επιθυμία για το «ναι»...

Πώς έγινε η πρώτη σας επαφή με το βιβλίο της Καραπάνου; Ποια διαδικασία ακολουθήσατε προκειμένου να το μετατρέψετε σε παράσταση;

Ι.Κ.: Στην αρχή η Αγγελική έφερε μια πρώτη διασκευή πάνω στο κείμενο με ένα συγκεκριμένο σενάριο. Πάνω σε αυτό δουλέψαμε με αυτοσχεδιασμούς και το εξελίξαμε. Κάποια κομμάτια είναι διασκευή από το βιβλίο, κάποια είναι κείμενα της Αγγελικής που γράφτηκαν με αφορμή συγκεκριμένα κομμάτια του βιβλίου και κάποια προέκυψαν μέσα από την πρόβα.

«Έτσι πρέπει να εκλάβουμε το "ναι" του τίτλου ως ειδικό "ναι", αυτό που προκύπτει ύστερα από πάλη. Η κατάφαση έρχεται για να μας δικαιώσει», έλεγε η Καραπάνου για το βιβλίο της σε μια συνέντευξη. Συνάδει αυτή η δήλωση με το πνεύμα της παράστασης;

Α.Κ.: Αυτό τουλάχιστον θέλουμε να πετύχουμε. Μια πορεία κατάφασης. Πώς ένας άνθρωπος φτάνει σε αυτή την αιφνίδια, μάλλον, απόφαση να προσπεράσει τη δυσκολία, το βάσανό του, και να πει «ναι». Δεν ξέρω κατά πόσο το «ναι» μάς δικαιώνει, αλλά σίγουρα είναι μια επιλογή που μας απελευθερώνει. Η ζωή μάλλον είναι πολύ σύντομη και δεν έχει και πολλά περιθώρια για να λες «όχι».

Στο Δελτίο Τύπου αναφέρεστε σε επισκέπτες-θεατές. Τι ακριβώς εννοείτε; Θα συμμετέχει το κοινό στην παράσταση με κάποιον τρόπο;

Ι.Κ.: Συμμετέχει ακριβώς ως θεατής και επισκέπτης. Δηλαδή, η Λώρα υποτίθεται ότι καλεί κόσμο στο σπίτι της για να τους εκθέσει την ιστορία της και αυτό το ορίζει από την αρχή της παράστασης. Από εκεί και πέρα, αναπόφευκτα τούς απευθύνεται ξεκάθαρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους ζητάει να δράσουν. Η παράσταση δεν είναι αυτό που λέμε interactive, ζητάει όμως το βλέμμα τους, ζητάει τη συμμετοχή τους σε αυτή την προσωπική της διαδρομή.

Οι δυο σας έχετε μοιραστεί κατά κάποιον τρόπο τις δουλειές, ενώ πρωταγωνιστείτε και στο έργο. Πώς ήταν η συνεργασία σας; Ποιο κομμάτι ανέλαβε η μία και ποιο η άλλη;

Ι.Κ.: Γνωριζόμαστε από τη σχολή, ήμασταν συμμαθήτριες, έχουμε παίξει και στο παρελθόν μαζί και τώρα κάνω και την εικονογράφηση για ένα παιδικό βιβλίο που έγραψε η Αγγελική και θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Μετράμε αρκετά χρόνια φιλίας. Οπότε, γνωριζόμαστε καλά, έχουμε κοινούς κώδικες.

Α.Κ.: Δεν έχουμε μοιραστεί τις δουλειές, τις κάνουμε μαζί, ακόμα και τα διαδικαστικά που έχει μια παράσταση. Μαζί δουλέψαμε τη διασκευή και το στήσιμο του έργου. Την Ιωάννα την εκτιμώ πολύ και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο και γι' αυτό ήθελα να παίξει στην παράσταση. Πάντα, σε κάθε έργο υπάρχουν δυσκολίες, αλλά καταλαβαίνουμε η μία την άλλη και καταφέρνουμε να ξεπερνάμε τα προβλήματα και νομίζω αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι σε μια συνεργασία.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ