Ο Αντώνης Καφετζόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Σε κάποιο βαθμό απογοητεύτηκα με τους Οικολόγους Πράσινους. Δεν έπεσα απ' τα σύννεφα, αλλά πίστευα πως οι σωστές κατά βάση ιδέες του κόμματος θα βελτίωναν τη νοοτροπία των στελεχών. Φωτό: Κώστας Αμοιρίδης/LIFO

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

1

Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές της δεκαετίας του '50 και ήρθαμε στην Ελλάδα το '64, μετά τα γεγονότα με τις απελάσεις. Ως πρόσφυγες. Τότε δεν το καταλάβαινα αυτό, νόμιζα ότι ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι - μετά συνειδητοποίησα ότι ήμασταν ακριβώς ο ορισμός των προσφύγων.

• Συνήθως οι άνθρωποι φιλτράρουν τις κακές αναμνήσεις κι έτσι απ' την Πόλη θυμάμαι κυρίως μια ζωή χαλαρή, όμορφη, με διάχυτη ασφάλεια. Ο πατέρας μου, που ήταν υπάλληλος, είχε δουλειά εκεί - στην Αθήνα θα δυσκολευόταν πολύ, θα δυστυχούσε. Στην πραγματικότητα, βέβαια, το κλίμα ήταν μάλλον το αντίθετο: υπήρχε εχθρότητα, ρατσισμός και απ' τις δυο πλευρές. Οι Έλληνες Κωνσταντινουπολίτες θεωρούσαν τους Τούρκους κάτι κατώτερο, οι Τούρκοι μας θεωρούσαν ξένο σώμα.

Ως νέος σνόμπαρα κι εγώ τον εμπορικό ελληνικό κινηματογράφο. Μετά μόνο, στην εποχή της τηλεόρασης που είδα ταινίες διαπίστωσα ότι υπήρχαν ποιότητα, πάθος, κάποια καλά σενάρια - ο Μακρής, ο Αυλωνίτης, δημιούργησαν μια σχολή που δυστυχώς δεν συνεχίστηκε. Απ' όταν πρωτοείδα ξένες ταινίες, όμως, στο σινεμά, έπαθα κάτι. Ο Όρσον Ουέλς, ο Τριφό, ο Χίτσκοκ, ο Φελίνι, ήταν εκείνοι που μου άρεσαν και αποτελούν μέχρι σήμερα τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες.

• Όταν φύγαμε, πίστευα ότι πηγαίναμε σε μια πιο σύγχρονη πόλη, πιο κοντά στη Δύση, αλλά εκείνη την εποχή η Αθήνα, σε σχέση με την Πόλη, ήταν μάλλον επαρχιώτικη. Παρ' όλα αυτά, ήταν μια θετική αλλαγή για μένα. Στην Αθήνα έμενα στα Πατήσια μέχρι που μεγάλωσα. Ήθελα να γίνω Φυσικός, ν' ασχοληθώ με την επιστήμη. Τελικά, πήγα για κάνα δυο χρόνια στη Θεσσαλονίκη, σπούδασα Οικονομικά, αλλά δεν ήταν για μένα, τα παράτησα και ξαναγύρισα στην Αθήνα.

• Ως νέος σνόμπαρα κι εγώ τον εμπορικό ελληνικό κινηματογράφο. Μετά μόνο, στην εποχή της τηλεόρασης που είδα ταινίες διαπίστωσα ότι υπήρχαν ποιότητα, πάθος, κάποια καλά σενάρια - ο Μακρής, ο Αυλωνίτης, δημιούργησαν μια σχολή που δυστυχώς δεν συνεχίστηκε. Απ' όταν πρωτοείδα ξένες ταινίες, όμως, στο σινεμά, έπαθα κάτι. Ο Όρσον Ουέλς, ο Τριφό, ο Χίτσκοκ, ο Φελίνι, ήταν εκείνοι που μου άρεσαν και αποτελούν μέχρι σήμερα τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Από κωμικούς, θαύμαζα τους αδερφούς Μαρξ, τον Μπάστερ Κίτον, τον Πίτερ Σέλερς, τους Μόντι Πάιθον.

• Για πρώτη φορά έπαιξα ως ηθοποιός το 1973, στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη, και μάλιστα με τρόπο τελείως κινηματογραφικό. Ένα βράδυ αποχώρησε, βρίζοντας, ένας ηθοποιός κι εγώ, που ήμουν στο ταμείο κι έκανα τον ηλεκτρολόγο, βρέθηκα να τον αντικαθιστώ, παίζοντας τον μικρό του ρόλο. Πέρασαν τα χρόνια, πήγα σε δραματική σχολή, αλλά δεν ξαναέπαιξα για πολύ καιρό.

Μέχρι που το 1979 η Όλια Λαζαρίδου -φίλη από τότε που δούλευα σ' ένα δισκάδικο- μου είπε να παίξω σε μια παράσταση που σκηνοθετούσε ο Μπολονίνι και πρωταγωνιστούσε η Λαμπέτη. Τρελός ήμουν ν' αρνηθώ; Η Λαμπέτη, με τον τρόπο της, μου έμαθε πως κάθε φράση που λέει ο ηθοποιός έχει τη σημασία της. Κι αν δεν έχει ή αν δεν την καταλαβαίνεις, καλύτερα να την κόψεις εντελώς.

• Μ' αρέσουν πολύ τα κινούμενα σχέδια. Και το «Μάπετ Σόου» το θεωρώ καλλιτεχνικό επίτευγμα της τηλεόρασης με βαθύτατο ανθρωπισμό. Απ' ό,τι έχω κάνει στην τηλεόραση, είμαι πιο περήφανος για το «Άνω-Κάτω το Σαββάτο» στο Mega. Ήταν μια συνειδητή προσαρμογή του «Saturday Night Live» με σκετς και μουσική, ήταν κάτι που το έκανα κέφι.

• Ταινίες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους έφτιαξαν το τωρινό ρεύμα του ελληνικού κινηματογράφου. Η ιδεολογική κρίση της χώρας και του κινηματογραφικού μας συστήματος απελευθέρωσε ταλαντούχους σκηνοθέτες που, ξέροντας πως έτσι κι αλλιώς δεν θα έπαιρναν χρήματα από δω, πρότειναν ιδέες αντισυμβατικές, έκαναν αυτά που πραγματικά ήθελαν με χρηματοδότηση και απ' το εξωτερικό.

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Δεν έχω μετανιώσει για την εμπλοκή μου στην πολιτική. Καθόλου. Απλώς πια δεν εμφανίζομαι τόσο στην τηλεόραση, σε talk shows με τσακωμούς.Φωτό: LIFO/Κώστας Αμοιρίδης

• Δεν έχω μετανιώσει για την εμπλοκή μου στην πολιτική. Καθόλου. Απλώς πια δεν εμφανίζομαι τόσο στην τηλεόραση, σε talk shows με τσακωμούς. Ρωτάω πάντα ποιοι θα είναι οι καλεσμένοι πριν πάω κάπου - δεν υπάρχει νόημα να είσαι με ανθρώπους που ουρλιάζουν «Ανθέλληνα» και τέτοια. Φυσικά, τα κανάλια σπάνια μου λένε την αλήθεια. Με το που θα φτάσω στο στούντιο, θα δω μέσα τον τάδε ή τον δείνα που με είχαν διαβεβαιώσει ότι δεν θα είναι εκεί.

• Το περίφημο δημοψήφισμα δεν ήταν κακή ιδέα. Όλοι έβριζαν το μνημόνιο, τα δάνεια κ.λπ. Αντιδρούσαν, όμως, μόνο στα λόγια. Ενδόμυχα, φυσικά και δεν ήθελαν τη χρεοκοπία ή την κατάργηση του μνημονίου. Με το που χρειάστηκε ν' αντιδράσουν και με πράξεις, ξαφνικά όλοι εξοργίστηκαν. Τα δε κόμματα βραχυκύκλωσαν, γιατί κατάλαβαν ότι έτσι δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης.

• Σε κάποιο βαθμό απογοητεύτηκα με τους Οικολόγους Πράσινους. Δεν έπεσα απ' τα σύννεφα, αλλά πίστευα πως οι σωστές κατά βάση ιδέες του κόμματος θα βελτίωναν τη νοοτροπία των στελεχών. Κάποιοι, όμως, δεν έγιναν καλύτεροι, έγιναν χειρότεροι. Και σ' αυτό έπαιξε ρόλο η ένταξη στο πολιτικό σκηνικό κι η αρκετά σημαντική επιχορήγηση απ' το κράτος. Ξεκίνησαν οι ομαδοποιήσεις και τα μίση. Για τις εκλογές που θα γίνουν δεν βλέπω κάποιο καλό σενάριο. Με ανησυχεί πάρα πολύ η στροφή της ΝΔ προς την εθνικιστική Δεξιά. Ιστορικά, η εθνικιστική ρητορική έχει χρησιμοποιηθεί με καταστροφικό τρόπο. Και τώρα, αντί να δεχτούμε τους γείτονές μας ως Μακεδόνες και να θέσουμε άλλα, σημαντικότερα ζητήματα, διασφαλίζοντας τη χώρα μας, καθόμαστε και γκρινιάζουμε για πράγματα που έχουν τελειώσει.

• Όταν πήγα στην Καστοριά, μοίραζαν φέιγ βολάν που με έλεγαν προδότη. Αισθάνθηκα άσχημα γιατί δεν ήμουν μόνος μου, ταλαιπωρήθηκαν οι συνάδελφοί μου. Πιο ανατριχιαστική ήταν σίγουρα η προκήρυξη της Σέχτας των Επαναστατών που με ανέφερε στην ίδια σελίδα που έγραφε: «Σήμερα εκτελέσαμε με 28 σφαίρες τον τάδε». Λίγες γραμμές πιο κάτω με αποκαλούσε «ξεφτιλισμένο μέλος ουράς του συστήματος» ή κάτι τέτοιο. Ήταν λίγο τρομακτικό.

• O λαϊκισμός είναι σήμερα η εύκολη λύση. Εγώ συχνά λέω πράγματα που δεν αρέσουν στην πλειονότητα. Προσπαθώ, πάντως, να μην είμαι αγενής και να μην προσβάλλω. Το να έχεις το θάρρος της γνώμης σου είναι πραγματικά δύσκολο σήμερα. Ο Λαζόπουλος π.χ. λέει αυτά που θέλει ν' ακούσει ο κόσμος με τρόπο έξυπνο και χιουμοριστικό. Τον θαυμάζω γιατί μπορεί και κάνει το κοινό να πάλλεται. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχος και μην ξεχνάμε ότι και από μόνη της η επιθεώρηση είναι αναγκαστικά και λίγο «λαϊκίστικη». Δεν είναι, βέβαια, ακριβώς επιθεώρηση όταν παίρνεις το μικρόφωνο και κάνεις μακροσκελή πολιτικά κηρύγματα σαν τηλε-ευαγγελιστής!

• Τα τελευταία 20 χρόνια ζω στον Άλιμο. Πηγαίνω στο κέντρο, την αγαπάω την πόλη. Όταν περπατάς στους δρόμους το βράδυ και δεν έχει μποτιλιάρισμα και είναι συμπαθητικός ο καιρός -που συνήθως είναι-, είναι όμορφη. Υπάρχει όμως το γνωστό πρόβλημα: η καχυποψία μεταξύ μεταναστών και Ελλήνων. Καταλαβαίνω και τους Έλληνες που ζουν σε γειτονιές που άλλαξαν ραγδαία, όπου τίποτα δεν τους θυμίζει τη ζωή τους και πλέον έχουν γείτονες ανθρώπους με άλλα ήθη κι έθιμα. Καταλαβαίνω και τους ξένους που αισθάνονται λαθραίοι, γιατί εμείς ποτέ δεν τηρήσαμε τους κανόνες υποδοχής προσφύγων, εξετάζοντας ποιοι πρέπει να πάρουν άσυλο και μη επιτρέποντας να μπαινοβγαίνει όποιος θέλει ό,τι ώρα θέλει.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 8.12.2011

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια
Ο Καφετζόπουλος είχε κάνει την υγιέστερη αντιπολίτευση στο μακρινό 2004."Γιώργο κλείσε το ΠΑΣΟΚ, φτιάξε καινούργιο κόμμα και όλοι είμαστε μαζί σου".Το ΠΑΣΟΚ μετά τον Σημίτη είχε κλείσει τον ιστορικό του κύκλο. Απόδειξη ότι σήμερα φυτοζωεί ως σουβενίρ της ευζωΐας της δεκαετίας του '80. Για αυτό και μια Γεννηματά αρχηγός του.