Ο άθλος του Απόλλωνα

Ο άθλος του Απόλλωνα Facebook Twitter
0
Ο άθλος του Απόλλωνα Facebook Twitter
Έμαθα να δουλεύω σε «υπερπαραγωγές». Είχαμε πάντα μεγάλους χώρους και κάναμε και μεγάλες παραγωγές. Όλες οι δουλειές γίνονται με ρίσκο, ειδικά αυτές που έχουν να κάνουν και με μεγάλους χώρους, με πολλούς ανθρώπους και μεγάλα μπάτζετ... Φωτό: Πάρις Tαβιτιάν/ LIFO

Eχετε καταλάβει τι συμβαίνει γύρω σας, ότι σχολιάζουν την απόφαση να κάνετε ένα έργο με πρωταγωνιστή τον Σάκη Ρουβά;

Μπα, δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Είμαστε κλεισμένοι εδώ μέσα από τον Ιούνιο. Είναι ένα έργο που ξεκίνησε από το μηδέν. Δεν είχε κείμενα, δεν είχε μουσική, τίποτα.


Πώς πήρατε την απόφαση να αλλάξετε χρήση στον χώρο και από κέντρο διασκέδασης να το μετατρέψετε σε θέατρο;

Όταν φτιάξαμε αυτόν το χώρο, ήταν μελετημένος έτσι ώστε να γίνει θέατρο. Δεν ήταν μια απόφαση που πάρθηκε επιπόλαια.


Αλλά δεν το κάνατε...

Όχι, δεν το κάναμε.

Δεν είχα βάλει ποτέ σε στεγανά τους ανθρώπους και τα πράγματα, δεν τα χώρισα ποτέ σε κατηγορίες και δεν ήθελα να αποκλείω τίποτα.

Γιατί υπήρχε ακόμα χρήμα στη νύχτα;

Δεν υπήρχε μόνο χρήμα αλλά και το know how. Εννοώ ότι είμαστε μια οικογένεια που ασχολείται με την ψυχαγωγία πολλά χρόνια. Πάντα είχαμε κέντρα διασκέδασης – μεταξύ άλλων και νυχτερινά κέντρα. Το θέατρο δεν ήταν κάτι που ξέραμε καλά πώς να το δουλέψουμε.


Σε αυτή την απόφαση σας επηρέασε το ότι άλλαξε η νύχτα;

Σίγουρα μας επηρέασε, αλλά ταυτόχρονα μας επηρέασε και το γεγονός ότι εγώ και ο αδερφός μου μεγαλώσαμε και δεν μπορούσαμε πια να μπούμε στη συγκεκριμένη διαδικασία, κάνοντας αυτήν τη δουλειά – όχι γιατί δεν την ξέραμε. Ο αδερφός μου είναι ένα παιδί ήσυχο, οικογενειάρχης κι εγώ έχω κάνει άλλες σπουδές.


Εσείς τι έχετε σπουδάσει;

Εγώ μπήκα στην Καλών Τεχνών, πήγα στο Λονδίνο και σπούδασα σκηνογραφία και ενδυματολογία στο Wimbledon College of Art. Οι καθηγητές μου εκεί μου είπαν να ασχοληθώ με το θέατρο. Ζωγράφιζα από μικρός και πάντα εκφραζόμουν μέσα από τις εικόνες.


Δεν σας τρομάζει ο τόσο μεγάλος χώρος;

Έμαθα να δουλεύω σε «υπερπαραγωγές». Είχαμε πάντα μεγάλους χώρους και κάναμε και μεγάλες παραγωγές. Όλες οι δουλειές γίνονται με ρίσκο, ειδικά αυτές που έχουν να κάνουν και με μεγάλους χώρους, με πολλούς ανθρώπους και μεγάλα μπάτζετ. Αλλά είμαστε επιχειρηματίες κιόλας και δεν γίνεται να μην επενδύσουμε. Σίγουρα στριμώχνομαι, γιατί έχω διπλή ευθύνη: είμαι ο σκηνοθέτης και ο επιχειρηματίας. Όσο και να σε αβαντάρει το ότι δουλεύεις μέσα στο «σπίτι σου», έχει μια επιπλέον ευθύνη.

Ο άθλος του Απόλλωνα Facebook Twitter
Ξεκίνησα με το δεδομένο ότι ήθελα να κάνω μια παράσταση με τον Σάκη Ρουβά. Τον είδα και στις Βάκχες και μου άρεσε πολύ... Φωτό: Πάρις Tαβιτιάν/ LIFO


Έχετε συναντήσει προκατάληψη; Να αμφιβάλλουν γι' αυτό που ετοιμάζετε;

Εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που έκανε αυτήν τη δουλειά, αλλά ταυτόχρονα η μητέρα μου, που είναι μορφωμένος άνθρωπος –έχει σπουδάσει αρχαιολόγος–, με τραβούσε από μικρό παιδί στα μουσεία και στα θέατρα, έχω ταξιδέψει πολύ. Δεν είχα βάλει ποτέ σε στεγανά τους ανθρώπους και τα πράγματα, δεν τα χώρισα ποτέ σε κατηγορίες και δεν ήθελα να αποκλείω τίποτα. Έτσι μεγάλωσα. Δεν αισθάνομαι ότι αυτό το μέρος είναι μόνο ένα νυχτερινό κέντρο αλλά ένας μεγάλος χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει τα πάντα.


Με τη σκηνοθεσία πώς και ανακατευτήκατε;

Η σκηνοθεσία είναι για μένα ανάγκη. Είναι ένα μικρόβιο, δεν είναι σπουδές μόνο. Δεν ήξερα αν θέλω να γίνω σκηνοθέτης. Αυτό που ήξερα καλά ήταν ότι ήθελα να έχω τον έλεγχο. Δεν είχα σκεφτεί ότι θα γινόμουν σκηνοθέτης. Και αυτή η ανάγκη να έχω τον έλεγχο, να μπορώ να βλέπω κάθε λεπτομέρεια στο αποτέλεσμα, με έκανε σκηνοθέτη.


Και πώς ξεκινήσατε;

Ξεκίνησα από live events (μουσικά, μόδας) και μετά πέρασα στην εικόνα και τα βιντεοκλίπ. Για μένα η εμπειρία ήταν καταπληκτική γιατί η κινηματογράφηση έχει τεράστια αμεσότητα, έχει λεπτομέρεια. Αυτό που σκέπτεσαι μπορείς να το εικονοποιήσεις όπως ακριβώς θέλεις. Έχει μεν σχέση με το θέατρο αλλά έχει μια άλλη μαγεία.


Στο θέατρο είναι η πρώτη σας δουλειά;

Ναι, η πρώτη. Υπάρχει κέφι, υπάρχει και αγωνία. Υπάρχει και ζόρι. Πήρα το ρίσκο να κάνω και τα σκηνικά και τα κοστούμια, που ίσως δεν έπρεπε, αφού έχω πολύ μικρή εμπειρία στη σκηνοθεσία. Αυτό που με παίδεψε πολύ ήταν το να μπορέσω να περάσω το όραμά μου στους ηθοποιούς μέσα από το κείμενο και τη δραματουργική επεξεργασία. Ευτυχώς, έχω δίπλα μου πολύ έμπειρους ανθρώπους.


Γιατί ξεκινήσατε με αυτό το έργο; Θέλετε να κάνετε ένα έργο για όλη την οικογένεια;

Ξεκίνησα με το δεδομένο ότι ήθελα να κάνω μια παράσταση με τον Σάκη Ρουβά. Τον είδα και στις Βάκχες και μου άρεσε πολύ. Έχουμε συνεργαστεί και τον έχω σκηνοθετήσει σε πολλές δουλειές του. Ο Ηρακλής ήταν μια ιδέα που είχα επειδή είναι ένας πολύ αγαπημένος μου ήρωας και ήθελα πολύ να τον ζωντανέψω. Μου αρέσει κυρίως η διαδικασία του πώς περνάει από τον ένα μύθο στον άλλο και οι δοκιμασίες του, οι οποίες έχουν αλληγορία και συμβολισμό.

 

Έχει σχέση μ' εσάς; Με τη δική σας διαδικασία, τη δική σας προσπάθεια;

Έχει σχέση με όλους τους ανθρώπους. Ταυτίζω αυτήν τη διαδικασία με την πνευματική ενηλικίωση του ανθρώπου. Μια ενηλικίωση που έχει σχέση με τον χρόνο. Αισθάνομαι ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα.

Ο άθλος του Απόλλωνα Facebook Twitter
Έχω μάθει να μη φοβάμαι τη δουλειά μου γιατί πάντα την κάνω με αξιοπρέπεια και δίνω τα πάντα. Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, αξιοποιώ την εμπειρία μου στην εικόνα και προχωρώ... Φωτό: Πάρις Tαβιτιάν/ LIFO


Όταν πήρατε την απόφαση να σκηνοθετήσετε, φοβηθήκατε τα σχόλια, την κριτική;

Όχι. Έχω μάθει να μη φοβάμαι τη δουλειά μου γιατί πάντα την κάνω με αξιοπρέπεια και δίνω τα πάντα. Έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, αξιοποιώ την εμπειρία μου στην εικόνα και προχωρώ.


Με το κοινό πώς θέλετε να επικοινωνήσετε;

Πρώτα απ' όλα θέλω να το συγκινήσω και στη συνέχεια να περάσω κάποια μηνύματα. Όχι μόνο με τον προβληματισμό αλλά και μέσω της ψυχαγωγίας να καταλάβει αυτό που θέλουμε να κάνουμε, αυτό που θα του πούμε.


Παρακολουθείτε θέατρο;

Ναι, και μου αρέσουν πολλά πράγματα. Πηγαίνω και στα μιούζικαλ και σε μικρές σκηνές και στην Επίδαυρο. Η τελευταία παράσταση που με μάγεψε ήταν η παράσταση του Μπομπ Ουίλσον, η Οδύσσεια. Τη βρήκα μεγαλοφυή και τη ζήλεψα πολύ. Στο εξωτερικό το θέατρο με μαγεύει. Ειδικά όταν πηγαίνω στο Λονδίνο, βλέπω ασταμάτητα, από το Μπάρμπικαν μέχρι όλα τα καινούργια μιούζικαλ, που με ενδιαφέρουν πολύ.


Γιατί πιστεύετε ότι οι μύθοι του Ηρακλή, που μοιάζουν με παιδικό θέατρο, μπορεί να προσελκύσουν τους ενήλικες;

Αυτή η παράσταση δεν έχει στηθεί αμιγώς για παιδιά. Έχει συμβολισμούς στην αφήγηση και το κείμενο είναι πιο περίτεχνα στημένο – ούτε η εικόνα του είναι παιδική. Είναι στο όριο του μύθου και αυτό κάνει πάντα τον ενήλικα να μη βαριέται. Μάλιστα, νομίζω ότι παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους μεγάλους. Ούτε μιούζικαλ είναι ακριβώς. Παρόλο που έχουμε τραγούδια, δεν είναι αφηγηματικά, εκφράζουν συναισθήματα.


Έχετε μια εικόνα για το θέατρο στην Ελλάδα;

Νομίζω ότι το θέατρο στην Ελλάδα είναι το πιο αγαπημένο είδος ψυχαγωγίας. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο η αναλογία θεάτρου και πληθυσμού που υπάρχει στην Ελλάδα. Για μένα αυτό σημαίνει πολλά. Ακούω να λένε ότι το θέατρο έχει πρόβλημα. Το θέατρο έχει πρόβλημα γιατί μια ολόκληρη χώρα έχει πρόβλημα, αν πάρουμε την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Οπότε, με ποιον τρόπο δεν θα αγγίξει το θέατρο η κρίση; Παρ' όλα αυτά, οι άνθρωποι δουλεύουν με φανατισμό σε αυτή την υπόθεση. Επιτυγχάνουν, αποτυγχάνουν, αλλά δεν εγκαταλείπουν. Συνεχίζουν. Το θέατρο έχει βαθιές ρίζες μέσα μας. Είναι ελληνικό, από εκεί αντλεί την καταγωγή του. Είναι κυριολεκτικά στο DNA μας. Γεννήθηκε από την ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε. Εδώ, στο Πάνθεον, την ίδια ανάγκη έχουμε, να επικοινωνήσουμε μέσα από ένα μεγάλο θέαμα. Πιστεύω ότι έχουμε την υποδομή, την τεχνογνωσία ώστε το θέαμα που κάνουμε να είναι αξιόπιστο, να έχει επίπεδο, να είναι καλή παραγωγή, διεθνούς επιπέδου. Να κάνουμε ένα μεγάλο ψυχαγωγικό θέαμα χωρίς προχειρότητα ή την αίσθηση της αρπαχτής. Άλλωστε, αυτό είναι μια άγνωστη λέξη σ' εμάς. Εγώ ζηλεύω τις μεγάλες παραγωγές στο εξωτερικό και ονειρεύομαι να κάνω κάτι αντίστοιχο. Να είμαι ευτυχής κι εγώ και ο κόσμος που φτάνει εδώ και σε τιμά με την επιλογή του.

«Ηρακλής, οι 12 Άθλοι»
Αρχικό κείμενο: Στρατής Πασχάλης
Διασκευή-δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Λιγνάδης
Σύλληψη-σκηνοθεσία-σκηνικά-κοστούμια: Aπόλλων Παπαθεοχάρης
Eρμηνεύουν: Σάκης Ρουβάς, Ρούλα Πατεράκη, Ναταλία Δραγούμη κ.ά.
Παρασκευή & Σάββατο στις 20:00, Κυριακή στις 15:00 & 19:00
Εισ.: €35-15
Θεατρο Πανθεον
Πειραιώς 166, Ταύρος, 210 3471111

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Κληρονομιά μας, ένα πανόραμα της και της ιστορίας των γκέι ανδρών

Θέατρο / «Η κληρονομιά μας»: Η ιστορία της gay κοινότητας γίνεται ένα συγκινητικό θεατρικό έργο

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, ένα έργο με αφετηρία την γκέι ζωή που αφορά την αγάπη και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες, τα όνειρα, τους φόβους και τα ματαιωμένα σχέδια. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια απρόβλεπτη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα με τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Θέατρο / Γαλήνη Χατζηπασχάλη: «Δεν μιλάμε για τα σεξουαλικά βοηθήματα κι ας πουλιούνται εκατομμύρια δονητές»

Πρωταγωνιστεί στο «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή», μια παράσταση που φωτίζει το πώς, ακόμη και σήμερα, δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για το σεξ. Με αφορμή το έργο, κάναμε μια απρόβλεπτη συζήτηση με την αγαπημένη ηθοποιό για τα ταμπού, την εμμηνόπαυση και τη γυναικεία σεξουαλική χειραφέτηση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Θέατρο / Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Mια επιμελής εικονογράφηση του μπρεχτικού αριστουργήματος εκτυλίσσεται ενώπιόν μας, χωρίς να δονείται από καμία εσωτερική αναγκαιότητα - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Βαρόνος “Φ”»: Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Θέατρο / Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Πιάνοντας το νήμα από την ιδέα μιας καυστικής κωμωδίας ηθών του 1870 που μιλά για την απάτη, η ιστορία ενός ψευτοευγενούς στην παράσταση «Βαρόνος “Φ”» φτάνει στη σύγχρονη υποκρισία και στον εαυτό που θέλουμε να δείχνουμε στην κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ΜΑΜΙ είναι ένα ποίημα για τις ζωές των γυναικών

Θέατρο / «ΜΑΜΙ»: Εικόνες από τη ζωή μιας μητέρας

Το ποιητικό σύμπαν του 26χρονου σκηνοθέτη που μας μάγεψε με το «Goodbye Linditta», εστιάζει αυτήν τη φορά στην ιστορία μιας γυναίκας μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που δεν θέλει να τη θεοποιήσει αλλά να την παρατηρήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Θέατρο / O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, που έγινε διάσημος για τις φιλόδοξες, μεγαλειώδεις παραστάσεις του, πιστεύει απόλυτα στη μαγική δύναμη του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν

Θέατρο / Μια παράσταση για τις εξουσιαστικές σχέσεις και ένα φρικτό έγκλημα

Στην παράσταση «Αντικείμενα», ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος αφηγούνται με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο μια ιστορία που κρύβεται στην υπόθεση των αδερφών Παπέν, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή

Πέθανε Σαν Σήμερα / Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό θέατρο

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης κυκλοφόρησε έναν τόμο 535 σελίδων, αφιερωμένο στον σπουδαίο σκηνοθέτη, φιλόλογο, συγγραφέα και ακαδημαϊκό που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ