Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις ανεβάζει στο ΚΘΒΕ τις «Τρεις Αδερφές», το πιο ανελέητο έργο του Τσέχοφ

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις ανεβάζει στο ΚΘΒΕ τις «Τρεις Αδερφές», το πιο ανελέητο έργο του Τσέχοφ Facebook Twitter
Η αληθινή, μεγάλη ποίηση δεν ανήκει σε καμιά συγκεκριμένη εποχή. Ξέρω πως οι άνθρωποι και τα συναισθήματά τους παραμένουν ίδια, όπως και πριν από 100 ή 1.000 χρόνια. Φωτο: Τάσος Θώμογλου
0

Όταν ο Λιθουανός σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις ανέβασε το 2011 το Déjà Vu σε κείμενα του Κάφκα, το θεατρόφιλο κοινό της Θεσσαλονίκης μιλούσε για μια αποκάλυψη, μια ανεπανάληπτη για τα δεδομένα της πόλης θεατρική εμπειρία. Οι Επτά επί Θήβας ήταν το απόλυτο sold out το καλοκαίρι του 2017. Μετά ασχολήθηκε με κάτι που ήξερε καλά, τη Ρωσική Επανάσταση. Και τώρα ανεβάζει Τσέχοφ, τις Τρεις Αδερφές, που ο ίδιος χαρακτηρίζει «το πιο θλιμμένο και ανελέητο έργο του». Τι τον έκανε να το ασχοληθεί με αυτό, τι είναι εκείνο που τον κάνει να επιστρέφει σε ένα από τα εμβληματικά έργα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα; Τι θεωρεί ότι το κάνει οικουμενικό;

— Δεν είναι η πρώτη φορά που ανεβάζετε τις Τρεις Αδερφές του Τσέχοφ. Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε αυτό το έργο; Τι είναι εκείνο που εξακολουθεί να σας μιλάει σ' αυτό δράμα της πλήξης και της ακύρωσης;

Πράγματι, οι Τρεις Αδερφές του Τσέχοφ με απασχόλησαν και στο παρελθόν. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας. Δεν είναι η γνώμη μου, είναι η αλήθεια. Όμως, όταν ο Γιάννης Αναστασάκης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ, μου πρότεινε να το ανεβάσω πριν από μερικά χρόνια, είχα πολλές αμφιβολίες που με εμπόδιζαν να δεχτώ. Κυρίως επειδή θεωρώ ότι είναι ένα έργο βασανιστικά τραγικό. Απ' την άλλη πλευρά, η απόπειρα ν' ανεβάσει κανείς τις Τρεις Αδερφές αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για έναν καλλιτέχνη του θεάτρου. Θα έλεγα, κάνοντας χιούμορ, ότι μπορεί κανείς να πάρει το έργο και να κάνει ένα γλυκό μελόδραμα για ηλικιωμένους μικροαστούς. Αλλά αν το παρατηρήσει προσεχτικά και το προσεγγίσει με ειλικρίνεια και χωρίς προκαταλήψεις, τότε κάτι του προκαλεί ανησυχία και τον αναγκάζει να αναμετρηθεί με πιο υπαρξιακά, ακόμα και μεταφυσικά θέματα.

Όταν πέφτουν τα φώτα της πλατείας και ξεκινά η παράσταση, γινόμαστε όλοι λίγο παιδιά, ανοιχτοί στο να βιώσουμε το ταξίδι στη φαντασία μας. Μέσα στο εκθαμβωτικό σκοτάδι του θεάτρου όλες οι διαφορές που μπορεί να υπάρχουν, ό,τι ξεχωρίζει ή χωρίζει τους ανθρώπους εξαφανίζεται, γίνεται ασήμαντο.

— Πού συναντιέται ο 19ος αιώνας του Τσέχοφ με το σήμερα; Λέει σε κάποιο σημείο η Ιρίνα: «Θα έρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα τα μάθουν όλα». Εξακολουθούν να μας ταλανίζουν τα ίδια συλλογικά αδιέξοδα και ερωτήματα που βασάνιζαν τις Τρεις Αδερφές;

Το τελευταίο που θέλω να κάνω με αυτό το έργο είναι να το κάνω επίκαιρο. Στις πρόβες, με τους ηθοποιούς μου, δεν σκεφτόμαστε το παρόν, την επικαιρότητα. Προσπαθούμε να δούμε τα αιώνια ανθρώπινα ζητήματα. Η αληθινή, μεγάλη ποίηση δεν ανήκει σε καμιά συγκεκριμένη εποχή. Ξέρω πως οι άνθρωποι και τα συναισθήματά τους παραμένουν ίδια, όπως και πριν από 100 ή 1.000 χρόνια. Το να χάνεις τις ελπίδες σου, την πίστη σου στο νόημα της ζωής, δεν ήταν πιο οδυνηρό πριν από 100 χρόνια. Πιστεύω ότι βάζοντας αυτήν τη φράση στα χείλη της νεαρής Ιρίνα, ο κύριος Τσέχοφ χαμογελούσε σαρκαστικά.

— Σε τι διαφοροποιούνται οι Τρεις Αδερφές από τα υπόλοιπα έργα του Τσέχοφ; Πού νομίζετε ότι θέλετε να ρίξετε το βάρος στην παράσταση που ετοιμάζετε;

Δεν είναι η πρώτη φορά που μου τίθεται αυτό το ερώτημα και, ως συνήθως, προτιμώ να σωπάσω. Είμαι σκηνοθέτης, οπότε εκφράζω τις απόψεις μου με θεατρικά μέσα, μέσω της θεατρικής δράσης. Το χειρότερο που μπορώ να κάνω στους θεατές, τους οποίους σέβομαι και εκτιμώ πολύ, είναι να τους δηλώσω τι θέλω να πω προτού δουν την παράσταση. Ο θεατής θα δει αυτό που θα δει. Θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και θα έχει πάντα δίκιο. Αν καταφέρω να εκφράσω αυτό που θέλω να εκφράσω, το κοινό θα καταλάβει. Θέλω να δίνω στον θεατή τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με την παράσταση, χωρίς να τον προκαταλαμβάνω ως προς το τι πρέπει να δει ή να καταλάβει.


— Θεωρείτε πετυχημένα τα ανεβάσματα του Τσέχοφ στο ελληνικό θέατρο ή πιστεύετε πως κάποια παράμετρος χάνεται τελείως;

Νιώθω άσχημα κάθε φορά που πλήττω σε παραστάσεις έργων του Τσέχοφ. Λυπάμαι και για τους υπόλοιπους θεατές. Υποθέτω ότι οφείλεται στο γεγονός πως οι Ρώσοι θεωρούν τον Τσέχοφ κάτι σαν απόδειξη του ότι «κι εμείς υπήρξαμε κομψοί και ευγενείς». Είναι λυπηρό ότι αυτό έγινε κλισέ, ότι τα έργα του Τσέχοφ ανεβαίνουν ως μελοδραματικές ιστορίες καλοντυμένων ανθρώπων που πλήττουν. Ο Τσέχοφ δεν είναι ούτε καραμελίτσα ούτε σοκολατίτσα. Είναι το εντελώς αντίθετο. Με τη σκληρή ματιά του κυνικού γιατρού ανατέμνει χειρουργικά τη θλιβερή μιζέρια των ανθρώπων, αποκαλύπτοντάς την. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, μας δείχνει τους ανθρώπους μέσα από άλλο πρίσμα, κάνοντάς μας να τους αγαπήσουμε και παράλληλα να σεβαστούμε τη ζωή μας.

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις ανεβάζει στο ΚΘΒΕ τις «Τρεις Αδερφές», το πιο ανελέητο έργο του Τσέχοφ Facebook Twitter
Οι «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ ανεβαίνουν στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από το Σάββατο 9 Νοεμβρίου.


— Έχει σημασία το πού ανεβαίνει ένα έργο; Δηλαδή είναι διαφορετικό το ανέβασμα ενός ποιητικού κειμένου σε μια περιφερειακή πόλη, όπως είναι η Θεσσαλονίκη, απ' ό,τι σε μια χαοτική, νευρωτική μητρόπολη;

Είναι καταπληκτικό το ότι έχω την τύχη ν' ανεβάζω αυτό το έργο στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι η πόλη των χαμένων ελπίδων και των αποχαιρετισμών; Τουλάχιστον εγώ, ένας επισκέπτης που ξέρω κάποια πράγματα για την ιστορία της, νομίζω πως είναι. Επίσης, απολαμβάνω την ευκαιρία που μου δόθηκε να εργαστώ σε έναν πολύ δημιουργικό θεατρικό οργανισμό, και μάλιστα στην καλύτερη εποχή του! Επίσης, έχω έναν θαυμάσιο θίασο ηθοποιών που δεν αντιμετωπίζω απλώς ως επαγγελματίες που κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους αλλά ως συνταξιδιώτες και συνδημιουργούς. Εννοώ ότι η δημιουργία αυτής της παράστασης δεν αποτελεί έναν ακόμα σταθμό στην καλλιτεχνική μας πορεία, στην καριέρα μας, αλλά πολύ-πολύ περισσότερα. Είναι ο πιο όμορφος τρόπος να ζεις, δημιουργώντας μαζί με άλλους με αφορμή την ποίηση. Όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για το κοινό μας. Δεν βασανίζω τον εαυτό μου με ερωτήματα του τύπου «πώς να προσαρμόσω αυτό που κάνω στο εκάστοτε κοινό της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας, της Λιθουανίας, της Σουηδίας, της Κορέας». Όταν πηγαίνουμε στον γιατρό, όλοι είμαστε ίδιοι. Γυμνοί. Όταν πέφτουν τα φώτα της πλατείας και ξεκινά η παράσταση, γινόμαστε όλοι λίγο παιδιά, ανοιχτοί στο να βιώσουμε το ταξίδι στη φαντασία μας. Μέσα στο εκθαμβωτικό σκοτάδι του θεάτρου όλες οι διαφορές που μπορεί να υπάρχουν, ό,τι ξεχωρίζει ή χωρίζει τους ανθρώπους εξαφανίζεται, γίνεται ασήμαντο. Γινόμαστε όλοι ένα και αυτό είναι ένα θαύμα. Βέβαια, όλα όσα προανέφερα συμβαίνουν όταν μια παράσταση πετύχει. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να πω «φτου, φτου, φτου!».

Info

Τρεις Αδερφές του Αντόν Τσέχοφ από το ΚΘΒΕ

Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ)

Πρεμιέρα: Σάββατο 9 Νοεμβρίου

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετ. 18:30, Πέμ., Παρ., Σάβ. 20:30, Κυρ. 19:00

Με αγγλικούς και ρωσικούς υπέρτιτλους κάθε Σάββατο

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιώργος Σεβαστίκογλου

Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις

Σκηνικά: Κένι ΜακΛέλαν

Κοστούμια: Κλερ Μπρέισγουελ

Μουσική: Μαρτίνας Μπιαλομπζέσκις

Κίνηση: Έντγκεν Λάμε

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας

Α΄ βοηθός σκηνοθέτη: Μάριος Καρβουνάκης

Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Ιορδάνης Αϊβάζογλου

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά

Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου

Παίζουν: Κωνσταντίνος Χατζησάββας, Κλειώ-Δανάη Οθωναίου, Χριστίνα Χριστοδούλου, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Λένα Νάτση, Απόστολος Πελεκάνος, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Αλέξανδρος Κουκιάς, Σαμψών Φύτρος, Μανώλης Μαυροματάκης, Μάρκος Γέττος, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Γιώργος Σφυρίδης. Μαρία Καραμήτρη, Χρίστος Νταρακτσής

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ