«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα

«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
Ο πόλεμος των δύο φύλων και των κοινωνικών τάξεων ξεκινά οσονούπω σε ένα οργιώδες σκηνικό! Φωτο: Valeria Isaeva
0

Πουλάει βιολέτες. Είναι κόκνεϊ. Έχει έναν πατέρα κάφρο και ένα παρελθόν που δεν σηκώνεται εύκολα από νεανικές πλάτες. Κουράστηκε να την αντιμετωπίζουν σαν παράσιτο κι αποφασίζει να μεταμορφωθεί σε κυρία της υψηλής κοινωνίας. Αλλά το ταξίδι ως εκεί έχει υποχωρήσεις, ταπεινώσεις, αμφιθυμία. Και κυρίως ενέχει έναν κίνδυνο: Μπορεί όταν το παραμύθι και η πορεία προς τη μεταμόρφωση τελειώσουν όλη η περιπέτεια να κλείσει με την φράση: «Φέρε μου τις παντόφλες». Και τότε γιατί αυτό το χαμίνι έξω από το Covent Garden μόχθησε να μεταλλαχθεί σε σύγχρονη πριγκίπισσα; Μήπως τελικά η στιγμή που αναρωτιέται «Σε καλύτερη θέση ήμασταν στο Κόβεντ Γκάρντεν. Πουλούσα λουλούδια. Δεν πουλούσα τον εαυτό μου. Τώρα που μ' έκανες κυρία, τι μου έμεινε να πουλήσω;» εμπεριέχει τελικά όλη την ουσία του έργου;

Στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ανεβαίνει το «τέλειο μιούζικαλ», η «Ωραία μου κυρία» των Άλαν Τζέι Λέρνερ και Φρέντερικ Λόου, ένα από τα πιο επιτυχημένα μιούζικαλ στην ιστορία του Μπρόντγουεϊ, και ο Γιάννος Περλέγκας αναμετριέται με ένα μυθικό έργο που μάλλον κόντρα είναι σε ό,τι έχει κάνει ως τώρα. Η σκηνή έχει ήδη γεμίσει κόκκινα φώτα, τα κοστούμια είναι λαμπερά και σέξι, τα δύο μεγάλα μαύρα πιάνα (το μιούζικαλ ανεβαίνει στην εγκεκριμένη εκδοχή για δύο πιάνα) έχουν πάρει θέση στα δύο άκρα της αίθουσας, άλογα επιστρατεύτηκαν, οι πρωταγωνιστές ετοιμάζονται για ξέφρενους χορούς και η όλη ατμόσφαιρα μοιάζει να ξεπήδησε από τους πίνακες του Τουλούζ-Λοτρέκ, τα βαριετέ των ταινιών του Φελίνι και τα σκοτεινά καμπαρέ του Μπομπ Φόσι. Ο πόλεμος των δύο φύλων και των κοινωνικών τάξεων ξεκινά οσονούπω σε ένα οργιώδες σκηνικό!

Μέσα από το δράμα της πλανόδιας λουλουδούς του εδουαρδιανού Λονδίνου που χειραγωγείται από τον πόνο βλέπω την ιστορία μιας κοινωνικής ενσωμάτωσης που συντελείται με πολύ μεγάλο κόστος. Για μένα αυτό το έργο παραμένει ένα κείμενο ενοχλητικό για την ηθική της μεσαίας τάξης, παρόλο που από τη στιγμή που παρουσιάστηκε το μιούζικαλ όλοι στεκόμαστε στο ανώδυνο love story.

Ας δούμε καταρχάς την ιστορία: Την περίοδο της βασιλείας του βασιλιά Εδουάρδου, στο Λονδίνο, η Ελάιζα Ντούλιτλ, μια πλανόδια λουλουδού με βαριά, ακατάληπτη προφορά συναντά έξω από το Κόβεντ Γκάρντεν όπου δουλεύει τον διακεκριμένο καθηγητή φωνολογίας Χένρι Χίγκινς, ο οποίος την οικτίρει για την τραχύτητα του γλωσσικού της ιδιώματος. Ο Χίγκινς την ίδια στιγμή φιλοξενεί στο σπίτι του τον Συνταγματάρχη Χιου Πίκερινγκ, ο οποίος επίσης ασχολείται με τη φωνολογία. Οι δυο διανοούμενοι στοιχηματίζουν ότι μέσα σε ένα εξάμηνο μπορούν να εκπαιδεύσουν την αθυρόστομη λουλουδού με τρόπο που ο κοινωνικός τους περίγυρος να πειστεί ότι είναι δούκισσα. Έτσι προτείνουν στην Ελάιζα να δεχτεί μαθήματα ορθοφωνίας από τον Χίγκινς. Η νεαρή εγκαθίσταται στο σπίτι του, ξεκινά τις διδασκαλίες, υπομένει τα βασανιστικά μαθήματα γλωσσολογίας, αρχίζει να φαντασιώνεται τρόπους εξόντωσης του Χίγκινς και κάποια στιγμή αρχίζουν οι δοκιμασίες για να διαπιστώσουν αν τελικά έμαθε αριστοκρατικά αγγλικά.

«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
«Μέσα από το δράμα της πλανόδιας λουλουδούς του εδουαρδιανού Λονδίνου που χειραγωγείται από τον πόνο βλέπω την ιστορία μιας κοινωνικής ενσωμάτωσης που συντελείται με πολύ μεγάλο κόστος». Φωτο: Α. Σιμόπουλος

O ελληνικός μύθος του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει διασωθεί στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής στη βικτωριανή Αγγλία. Σε αυτόν βασίζεται, ανάμεσα σε πολλά άλλα, το θεατρικό «Πυγμαλίων» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο (1912) στο οποίο στηρίζεται με τη σειρά του το μιούζικαλ «Ωραία μου κυρία».


Παρότι ο «Πυγμαλίων» και η «Ωραία μου κυρία» μοιράζονται την ίδια πλοκή, το ύφος και κυρίως το διαφορετικό τέλος που έχουν διαλέξει οι δημιουργοί τους τα διαφοροποιούν σημαντικά. Η φύση του είδους καθορίζει άλλωστε το αποτέλεσμα. Ο Σο, για παράδειγμα, είχε δηλώσει πως έγραψε τον Πυγμαλίωνα κατά τα πρότυπα των ιψενικών έργων και ειδικά του «Κουκλόσπιτου», εξού και αρνείται το ευτυχές τέλος (η Ελάιζα καταλήγει με τον Φρέντι και όχι με τον καθηγητή Χίγκινς). Το μιούζικαλ, ωστόσο, αφενός θέλει ρομάντζο αφετέρου πρέπει να ανταποκρίνεται στις συντηρητικές προσδοκίες του (αμερικανικού) κοινού. Άρα μόνο η ευτυχής κατάληξη τού ταιριάζει. Έτσι, η Ελάιζα που σε όλο το έργο χαρακτηρίζεται από παιδικότητα και αφέλεια, είναι άγαρμπη και αστεία, καταλήγει με τον Χίγκινς, καθώς αντιλαμβάνεται ότι, παρ' όλα όσα έχουν συμβεί, εκείνος είναι ερωτευμένος μαζί της.

«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
H «Ωραία μου κυρία» με τον αστέρα Ρεξ Χάρισον και τη δυναμικά ανερχόμενη Τζούλι Άντριους, σημείωσε τεράστια επιτυχία.

Το μιούζικαλ των Λέρνερ και Λόου έκανε αρχικά δοκιμαστικές παραστάσεις στο Νιου Χέιβεν και τη Φιλαδέλφια αλλά η πρεμιέρα στο Θέατρο Μαρκ Χέλινγκερ του Μπρόντγουεϊ (15 Μαρτίου 1956), με τον αστέρα Ρεξ Χάρισον και τη δυναμικά ανερχόμενη Τζούλι Άντριους, σημείωσε τεράστια επιτυχία. Η παράσταση μεταφέρθηκε σε δύο ακόμα σκηνές του Μπρόντγουεϊ και κατέβηκε οριστικά έξι χρόνια μετά, στις 29 Σεπτεμβρίου 1962. Μέχρι τότε βέβαια είχαν δοθεί 2.717 παραστάσεις, αριθμός ρεκόρ για την εποχή, ενώ, στα ταμεία είχαν μπει περί τα 10 εκατομμύρια δολάρια.

Ο συνθέτης του έργου Φρέντερικ Λόου είχε γεννηθεί το 1901 στο Βερολίνο από Αυστριακούς γονείς κι όταν στα 54 του χρόνια συνέθεσε την «Ωραία μου κυρία» «επιστράτευσε» όλες τους τις αναφορές: έτσι στο έργο είναι ξεκάθαρη η αυστρογερμανική μουσική παράδοση, η νοσταλγική μελωδία που άκουγε καθημερινά στο πατρικό και φυσικά οι μετέπειτα σημαντικές σπουδές που ακολούθησε στο Βερολίνο. Το αποτέλεσμα είναι ένα μιούζικαλ που βρίθει μελωδιών, βαλς και άλλων χορών.

Η παγκόσμια επιτυχία για την «Ωραία μου κυρία» –κατά τα ψέματα– ήρθε χάρη στην κινηματογραφική εκδοχή του Τζορτζ Κιούκορ. Η παραγωγή δίστασε να δώσει το ρόλο, φοβούμενη πιθανή εμπορική αποτυχία, στην ακόμα άγουρη τότε Τζούλι Άντριους, προτιμώντας να την αντικαταστήσει η Όντρεϊ Χέπμπορν. Βεβαίως, η εμβληματική Βρετανή ηθοποιός δεν είχε τις φωνητικές ικανότητες της Άντριους κι έτσι η φωνή που ακούγαμε στα τραγούδια ήταν δανεική από την υψίφωνο Μάρνι Νίξον. Τίποτα, παρά ταύτα, δεν εμπόδισε την ταινία να τιμηθεί με οκτώ Όσκαρ (1964), ανάμεσα στα οποία και αυτό της Καλύτερης Ταινίας.

«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
H Όντρεϊ Χέπμπορν δεν είχε τις φωνητικές ικανότητες της Τζούλι Άντριου κι έτσι η φωνή που ακούγαμε στα τραγούδια ήταν δανεική από την υψίφωνο Μάρνι Νίξον.

Προφανώς το «σουξέ» του μιούζικαλ είναι το τραγούδι «Ι could have danced all night», που παραμένει έως σήμερα από τα δημοφιλέστερα του είδους. Έχουν, όμως, σημασία και τα υπόλοιπα τραγούδια που φανερώνουν τις πολλαπλές συναισθηματικές αποχρώσεις και τη διαφορετική ψυχολογική κατάσταση των ηρώων. Για παράδειγμα το τραγούδι «Why can't the English teach their children how to speak» εκφράζει την απογοήτευση αλλά και την οργή του Χίγκινς όταν διαπιστώνει την αδυναμία εκμάθησης αυτής που ο ίδιος θεωρεί πρέπουσα αγγλική προφορά. Στο «Wouldn't it be lovely» αποτυπώνεται η ελπίδα της Ελάιζα για μια καλύτερη ζωή. Από το «With a little bit of luck» μαθαίνουμε την άποψη του Άλφρεντ Ντούλιτλ για τη ζωή κι από το «I'm an ordinary man» την προκατάληψη του Χίγκινς απέναντι στις γυναίκες. Στο «Just you wait» η Ελάιζα εξοργίζεται με τη σκληρότητα του Χίγκινς, ενώ στο «I could have danced all night» είναι πανευτυχής που κατόρθωσε επιτέλους να μιλήσει «σωστά».

Η συνεργασία του Φρέντερικ Λόου με τον στιχουργό και λιμπρετίστα Άλαν Τζέι Λέρνερ έμεινε στην ιστορία ως Λέρνερ και Λόου. Σε διάστημα τριών δεκαετιών από το 1942 έως το 1960 και ξανά τη διετία 1970-1972, το δίδυμο δημιούργησε κάποιες από τις διαχρονικότερες επιτυχίες του μουσικού θεάτρου και κινηματογράφου. Μεταξύ αυτών τα Μπριγκαντούν (1947), Βάψε το βαγόνι σου (1951), Ωραία μου κυρία (1956), Κάμελοτ (1960), καθώς και το κινηματογραφικό μιούζικαλ Ζιζί (1958). Το φινάλε στην ιστορική συνεργασία γράφτηκε το 1974 με ένα ακόμα κινηματογραφικό μιούζικαλ, τον «Μικρό πρίγκιπα».

Ταυτισμένη με τον ρόλο –όπως και με πολλά ακόμα κορίτσια των μιούζικαλ– η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ήταν μια λαμπερή, κούκλα και τσαχπίνα Ελάιζα. Ο ρόλος καθόρισε την πορεία της (ήταν αυτός με τον οποίο εμφανίστηκε το 1958 για πρώτη φορά στο θέατρο ως πρωταγωνίστρια, στο πλάι του Κώστα Μουσούρη) γι' αυτό και επανήλθε σε αυτόν σε διάφορες στιγμές της καριέρας της. «Πρέπει να χαιρετίσουμε το γεγονός του εμπλουτισμού του θεατρικού μας κόσμου μ' ένα στέλεχος που, από το πρώτο του κιόλας βήμα, απέδειξε πως διαθέτει τάλαντο πολύ αξιόλογο και πολύ εξελίξιμο» ανέφερε η κριτική της «Βραδυνής» λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα (Μ. Καραγάτσης, 20 Οκτωβρίου 1958) της πρώτης εκείνης αναμέτρησης της Αλίκης με το ρόλο, που πέρα από τις θερμές κριτικές υπήρξε και μια από τις μεγάλες της εμπορικές επιτυχίες.

«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν μια λαμπερή, κούκλα και τσαχπίνα Ελάιζα.

Ο Γιάννος Περλέγκας έχει ένα πιο γήινο, βασανισμένο και πληγωμένο πλάσμα για πρότυπο αφού όπως παραδέχεται η Σωτηρία Μπέλλου, η Μπίλι Χόλιντεϊ αλλά και η Νίνα Σιμόν είναι εκείνες που με τις πολύπαθες ζωές τους, του κινητοποίησαν την έμπνευση. «Μέσα από το δράμα της πλανόδιας λουλουδούς του εδουαρδιανού Λονδίνου που χειραγωγείται από τον πόνο βλέπω την ιστορία μιας κοινωνικής ενσωμάτωσης που συντελείται με πολύ μεγάλο κόστος. Για μένα αυτό το έργο παραμένει ένα κείμενο ενοχλητικό για την ηθική της μεσαίας τάξης, παρόλο που από τη στιγμή που παρουσιάστηκε το μιούζικαλ όλοι στεκόμαστε στο ανώδυνο love story. Από τη στιγμή που στο έργο υπάρχουν τα λόγια του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο με ξενίζει ότι έχουν λειανθεί τα σκληρά και πολιτικά στοιχεία του έργου. Κακά τα ψέματα, την Ωραία μου κυρία μας αγγίζει το στερεότυπο. Γι' αυτό κι εμείς παλεύουμε να δείξουμε στον θεατή τον τρόπο να ξεφύγει από την εύκολη συγκίνηση του στερεότυπου και να σταθούμε στο δράμα αυτής της κοπέλας, να νιώσουμε την ανάγκη της να αλλάξει κοινωνική τάξη».

Και το καμπαρέ; Τι σηματοδοτεί για το έργο αυτή η ατμόσφαιρα που επέλεξε ο Γιάννος Περλέγκας; «Ο κόσμος του βαριετέ, του μιούζικ χολ, των μεικτών λαϊκών θεαμάτων στα οποία συνυπάρχουν αρμονικά το τραγούδι, η πρόζα και ο χορός, μας φάνηκε ο καταλληλότερος κόσμος για να αναπαραστήσουμε εκ νέου αυτήν τη σκληρή ταξική και ερωτική ιστορία. Εδώ μέσα είναι το θέατρο της ψευδαίσθησης του καθηγητή. Ήθελα, λοιπόν, να βλέπω μια γυναίκα να αποκτά τη φωνή της και να χειραφετείται εδώ» λέει ο σκηνοθέτης. «Άλλωστε, το μιούζικαλ, πριν το παραλάβει, προσθέτοντάς του το γλάσο της γκλαμουριάς το Χόλιγουντ, είναι είδος που ευδοκίμησε στα "χαμερπή" λαϊκά μουσικά καταγώγια, όπου φτωχοί και φτωχές καμπαρετζήδες και καμπαρετζούδες κοιτούσαν να βγάλουν τα προς το ζην».

«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
Ο κόσμος του βαριετέ, του μιούζικ χολ, των μεικτών λαϊκών θεαμάτων στα οποία συνυπάρχουν αρμονικά το τραγούδι, η πρόζα και ο χορός, μας φάνηκε ο καταλληλότερος κόσμος για να αναπαραστήσουμε εκ νέου αυτή τη σκληρή ταξική και ερωτική ιστορία. Φωτο: Α. Σιμόπουλος
«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
Φωτο: Valeria Isaeva
«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
Φωτο: Α. Σιμόπουλος
«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
Φωτο: Valeria Isaeva
«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
Φωτο: Valeria Isaeva
«Ωραία μου κυρία»: Η ιστορία του θρυλικού μιούζικαλ που ανεβαίνει στη Λυρική από τον Γιάννο Περλέγκα Facebook Twitter
Φωτο: Valeria Isaeva
 

Το trailer του μιούζικαλ «Ωραία μου κυρία»

Info:

Ωραία μου κυρία, Λέρνερ & Λόου

Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Μουσική διεύθυνση: Στάθης Σούλης

Σκηνοθεσία: Γιάννος Περλέγκας

Μετάφραση στίχων: Δημήτρης Δημόπουλος

Μετάφραση πρόζας: Μαρία Κυριαζή, Γιάννος Περλέγκας

Σκηνικά, κουστούμια: Λουκία Χουλιάρα

Συνεργάτιδα στη σκηνοθεσία, χορογραφία: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Μουσική προετιοιμασία μονωδών: Ειρήνη Αντωνιάδου

Παίζουν: Βάσια Ζαχαροπούλου, Χριστίνα Ασημακοπούλου, Γιάννος Περλέγκας, Βασίλης Δημακόπουλος, Ιωάννα Φόρτη, Έλλη Δαδήρα, Μαρία Γράμψα, Νικόλας Μαραζιώτης, Αθηνά Δημητρακοπούλου, Μαρία Αλεξάνδρου, Γιάννης Μανιατόπουλος, Χρήστος Ραμμόπουλος, Νικόλας Ντούρος, Αντώνης Αντωνιάδης, Βάσια Ζαχαροπούλου, Χριστίνα Ασημακοπούλου, Μάγδα Καυκούλα, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη.

Πρώτο πιάνο: Στάθης Σούλης

Δεύτερο πιάνο: Βικτωρία-Φιοράλμπα Κιαζίμη

Παραστάσεις: 21, 22, 23, 24, 28, 29, 30 Νοεμβρίου 2019
1, 5, 6, 7, 8, 12, 13, 14, 15, 19, 20, 21, 22, 24, 26, 27, 28, 29, 31 Δεκεμβρίου 2019

Ώρα έναρξης: 20.00 (Κυριακές & 24, 26, 27/12 στις 19.00, 31/12 στις 18.30)

Τιμές εισιτηρίων: €18, €25

Φοιτητικό, παιδικό: €15

* Ευχαριστούμε τον Νίκο Α. Δοντά, Διδάκτορα Μουσικολογίας και υπεύθυνο του Τομέα Δραματολογίας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις πληροφορίες.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ