Στη μακρά καριέρα του στο σανίδι και στην οθόνη (μεγάλη και μικρή), ο Ριπ Τορν έγινε διάσημος από μια ευρύτατη γκάμα ρόλων που έπαιξε προσδίδοντας τους δυναμισμό, απειλή, ένταση, σαρκασμό, χιούμορ αλλά και μια σαρδόνια, σκοτεινή διάσταση, είτε επρόκειτο για τα έργα του Τένεσι Γουίλιαμς στο θέατρο και το σινεμά στην εντυπωσιακή και πάρα πολλά υποσχόμενη αρχή της καριέρας του είτε για τις τηλεοπτικές σειρές που εμφανιζόταν στο τέλος της. Συχνά βέβαια, η μανιακή συμπεριφορά του (λόγω κατάχρησης αλκοόλ κατά κανόνα), τα ιδιοσυγκρασιακά ξεσπάσματά του και οι περιπέτειές του με το Νόμο, επισκίαζαν το υψηλό υποκριτικό του ανάστημα, βάζοντας κωμικοτραγικές τρικλοποδιές στην πορεία του στο Χόλιγουντ.
Ένας από τους ρόλους που δεν έπαιξε τελικά ήταν αυτός του δικηγόρου Τζορτζ Χάνσον στο εμβληματικό έπος της αντικουλτούρας "Easy Rider" (Ξένοιαστος Καβαλάρης) του Ντένις Χόπερ το 1969 – ρόλος που κατέληξε στον Τζακ Νίκολσον, ο οποίος, μαζί με τον Τόμι Λι Τζόουνς, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως επίγονος του, τρόπον τινά.
Ήταν ήδη 79 ετών όταν η αστυνομία τον βρήκε μια νύχτα του Ιανουαρίου του 2010 να έχει μπουκάρει, με γεμάτο περίστροφο στην τσέπη, σε μια κλειστή τράπεζα στο Σάλισμπερι του Κονέκτικατ όπου διέμενε. Εμφανώς λιώμα, είχε δηλώσει τότε στους αστυνομικούς ότι πίστευε πως είχε μπει στο σπίτι του.
Αρνήθηκε όμως τότε να εργαστεί με τον βασικό μισθό όπως οι υπόλοιποι συντελεστές της χαμηλού προϋπολογισμού ταινίας – η οποία τελικά απέδωσε κέρδος πολλών εκατομμύριων δολαρίων και έκανε διάσημους τους πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη της - διότι ήθελε να ξεπληρώσει κάποια επείγοντα χρέη ύψους 3.500 δολαρίων περίπου.
Δεκαετίες αργότερα, το 1993, σε μια τηλεοπτική συνέντευξή του, ο Ντένις Χόπερ θα δήλωνε ότι ο Τορν είχε απορριφθεί επειδή του έβγαλε μαχαίρι στη διάρκεια μιας αντιδικίας τους. Ο Ριπ Τορν αντέδρασε άμεσα τότε, λέγοντας ότι ο Χόπερ ήταν αυτός που τον απείλησε με μαχαίρι (ποιον να πιστέψει κανείς από αυτούς τους δύο;) και εν συνεχεία του υπέβαλλε αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση, την οποία κέρδισε μαζί με το ποσό των 500.000 δολαρίων.
Η πιο περιβόητη όμως από τις αναρίθμητες φασαρίες στις οποίες είχε εμπλακεί εντός πλατό, συνέβη το 1970 στα γυρίσματα του αυτοσχεδιαστικού φιλμ "Maidstone" που είχε γυρίσει ο συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ, όπου σε κάποια στιγμή της ταινίας (σε κρίση αυτοσχεδιαστικού οίστρου ίσως) ο Τορν επιτίθεται με σφυρί στον Μέιλερ και στην συμπλοκή που ακολουθεί ο επίσης μονίμως «αρπαγμένος» συγγραφέας του δαγκώνει το αυτί (η σκηνή στο βόντεο που ακολουθεί). Αργότερα, ο Μέιλερ θα έλεγε ότι ποτέ του δεν κατάλαβε αν ο Τορν τα είχε πάρει πραγματικά μαζί του ή απλά υποκρινόταν.
Το 1997 πάντως, σε συνέντευξή του στους Los Angeles Times, o Ριπ Τορν, ο οποίος φαινόταν να έχει επανακάμψει με την (βραβευμένη) ερμηνεία του σε μια από τις πιο σημαντικές και πρωτοποριακές κωμικές τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών – το "The Larry Sanders Show" – είχε δηλώσει: «Δεν κάνω φασαρίες πια, ακόμα κι αν με προκαλέσει κάποιος. Του λέω 'με συγχωρείτε, αλλά πλακώνομαι μόνο με φίλους' και απομακρύνομαι διακριτικά».
Η αλήθεια είναι ότι καθόλου δεν είχε κόψει τις φασαρίες και σίγουρα δεν είχε κόψει το αλκοόλ, παρότι του είχε αφαιρεθεί πολλές φορές το δίπλωμα αφότου είχε συλληφθεί να οδηγεί μεθυσμένος.
Δεν οδηγούσε πάντως όταν κατάφερε το πιο αμίμητο από όσα σοβαρά ή ευτράπελα είχε κάνει μεθυσμένος. Ήταν ήδη 79 ετών όταν η αστυνομία τον βρήκε μια νύχτα του Ιανουαρίου του 2010 να έχει μπουκάρει, με γεμάτο περίστροφο στην τσέπη, σε μια κλειστή τράπεζα στο Σάλισμπερι του Κονέκτικατ όπου διέμενε. Εμφανώς λιώμα, είχε δηλώσει τότε στους αστυνομικούς ότι πίστευε πως είχε μπει στο σπίτι του. Αφού πέρασε το σαββατοκύριακο στη φυλακή, πλήρωσε εγγύηση ύψους 100.000 δολαρίων και αφέθηκε ελεύθερος με τον όρο να ακολουθήσει (επιτέλους) πρόγραμμα απεξάρτησης.
Εκ του Τέξας ορμώμενος, ο νεαρός Ριπ Τορν βρέθηκε στο Actors Studio της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του '50 και από εκεί στο Μπρόντγουεϊ όπου άρχισε να διαπρέπει σε έργα όπως η «Λυσσασμένη γάτα» και το «Γλυκό πουλί της νιότης». Συγχρόνως, είχε ξεκινήσει την μακρά και πολυσχιδή καριέρα του στο σινεμά σε ταινίες όπως το "Baby Doll" και το "A Face in the Crowd" (Μια μορφή στο πλήθος) του Ηλία Καζάν, ενώ μερικά χρόνια αργότερα εμφανίστηκε ως Ιούδας Ισκαριώτης στο 'βιβλικό' έπος του Νίκολας Ρέι «Ο Βασιλεύς των Βασιλέων» και αργότερα στο "Cincinatti Kid" (O χαρτοπαίκτης) πλάι στον Στιβ Μακ Κουίν.
Η φιλμογραφία του είναι εξοντωτικά μεγάλη και άνιση, θα μπορούσε όμως να ξεχωρίσει κάποιος τις εμφανίσεις του, μεταξύ πολλών άλλων, στον «Τροπικό του Καρκίνου» (τέλειο κάστινγκ ως Χένρι Μίλερ) του 1970, ως τραγουδιστής της country στο εξαίρετο και υπερ-cult "Payday", ως επιστήμονας και διστακτικός σαρδανάπαλος δίπλα στον Bowie στο «Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη» (1976) και στο ρόλο του ποιητή Γουόλτ Γουίτμαν στο "Beautiful Dreamers" του 1990.
Μετά την «επανάκαμψή» του στα '90s, ανέλαβε κεντρικό ρόλο στις δημοφιλείς ταινίες "Men in Black" ενώ έπαιξε και τον Λουδοβίκο ΙΕ' στην «Μαρία Αντουανέτα» (2006) της Σοφία Κόπολα. Εκτός από την επταετή του παρουσία στο πρωταγωνιστικό καστ του "Larry Sanders Show", εμφανίστηκε – κυρίως ως επιφανής γκεστ σταρ - και σε διάφορες άλλες τηλεοπτικές σειρές με πιο πρόσφατη το "30 Rock".
O Ριπ Τορν είχε κάνει τρεις γάμους, ο δεύτερος εκ των οποίων ήταν με την επίσης σπουδαία ηθοποιό Τζέραλντιν Πέιτζ, η οποία του δίδαξε «το μυστικό της συναισθηματικής υγείας», όπως είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του στους New York Times το 1997, δέκα χρόνια μετά τον θάνατό της:
«Από την 'Τζέρι' έμαθα ότι το μόνο που χρειάζεσαι είναι χρόνος πάνω στη σκηνή. Δεν είχε σημασία πώς ένιωθα, δεν είχε σημασία τι έλεγαν για μένα, από τη στιγμή που είχα πάντα το κοινό από κάτω».
σχόλια