ViolentFemmes

ViolentFemmes Facebook Twitter
Αμαλία Μουτούση, Άντζελα Μπρούσκου
0

«Αηδιαστική γιορτή της βρομιάς» είχε χαρακτηρίσει το Blasted της Σάρα Κέιν ο Λονδρέζος κριτικός Jack Tinker, όταν πρωτοπαίχτηκε στο Λονδίνο πριν από 12 χρόνια. To Blasted το πρώτο έργο της Sarah Κane - της χαρισματικής και σκοτεινής θεατρικής συγγραφέως που αυτοκτόνησε μόλις στα 29 της χρόνια -, ήταν το θεατρικό σκάνδαλο της χρονιάς: Η βία και η ωμότητα του έργου (βασανιστήρια, βιασμοί, κανιβαλισμός) συντάραξαν κυριολεκτικά τα θεμέλια της λονδρέζικης θεατρικής σκηνής. Το έργο εκτυλίσσεται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Leeds· ο Ίαν, ένας μεσόκοπος δημοσιογράφος, πρώτα προσπαθεί να αποπλανήσει και μετά βιάζει την Κέιτ, μια αφελή και μάλλον απλοϊκή νέα γυναίκα. Το έργο γίνεται σχεδόν εφιαλτικό όταν ξαφνικά στο δωμάτιο εμφανίζεται ένας στρατιώτης με ένα όπλο. Κι όμως το Βlasted δεν είναι ένα έργο φτιαγμένο για να σοκάρει, πιο πολύ είναι ένα έργο παραλληλισμών μεταξύ της οικογενειακής βίας και του ( τότε) πολέμου στη Βοσνία, μεταξύ της ψυχολογικής και της σωματικής βίας. Επ' ευκαιρία της πρώτης του έργου στην Ελλάδα, η Άντζελα Μπρούσκου, που σκηνοθετεί το έργο, μιλά για τη βία (στο θέατρο, στο Blasted και, κυρίως, στη ζωή), με την πρωταγωνίστρια του έργου Αμαλία Μουτούση.

Άντζελα: Ζούμε σ' έναν πολύ βίαιο κόσμο... Η αναπαράσταση της βίας στην τέχνη και μάλιστα στο θέατρο έχει γίνει σχεδόν της μόδας. Πουλάει. Τι είναι αυτό που κάνει το έργο της Σάρα Κέιν να διαφέρει;

Αμαλία: Δεν νομίζω ότι τα έργα της Σάρα Κέιν είναι βίαια. Μάλλον μας κάνουν να αναγνωρίζουμε τη βία που έχουμε μέσα μας.

Άντζελα: Κατακλυζόμαστε από εικόνες βίας καθημερινά, κυρίως μέσα από την τηλεόραση. Είδα σ' ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση ανθρώπους να βασανίζουν και να χτυπάνε χωρίς λόγο μία αγελάδα στο πρόσωπο, λίγο πριν την πάνε στο σφαγείο. Ήταν μία εικόνα σοκαριστική. Όταν κλείνουμε την τηλεόρασή μας το ξεχνάμε... Αυτό το βλέπουμε και στο Blasted. O δημοσιογράφος Ίαν έχει αναισθητοποιηθεί τελείως απέναντι στο γεγονός της βίας.

Αμαλία: Νομίζω ότι η Σάρα Κέιν έχει πλησιάσει τη βία και τη φρίκη μ' έναν τέτοιο τρόπο ώστε να σου προκαλεί σοκ τη στιγμή ακριβώς που είσαι αναισθητοποιημένος.

Άντζελα: Τι είναι αυτό που μας σοκάρει, αυτό που μας τρομάζει;

Αμαλία: Νομίζω ότι μας τρομάζει αυτό το δυνάμει του ανθρώπου, ο οποίος κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να γίνει τόσο βίαιος και απρόβλεπτος...

Άντζελα: Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που υπάρχει έντονη αντίδραση στα έργα της Kane.

Αμαλία: Νομίζω πως όταν δεν αντιλαμβανόμαστε τη βία που έχουμε μέσα μας, τότε αυτή γίνεται «μολυσματική» και μεταδίδεται σαν ασθένεια.

Άντζελα: Στο Blasted τα πρόσωπα ανακυκλώνουν τη βία ερήμην τους. Τα έργα της Κane εξάλλου δεν μας επιτρέπουν να καταναλώσουμε τη βία σαν θέαμα, μέσα από την ηδονοβλεπτική και ασφαλή θέση του θεατή. Η Κέιν εξάλλου επαναφέρει το θέατρο και το μηχανισμό του στην αρχική του εκκίνηση, που είναι η τελετουργία...

Αμαλία: Ναι, είναι σαν να μας προτείνει μία ψεύτικη αιματηρή θυσία στη θέση μιας πραγματικής. Σαν να κάνει μία ανταλλαγή. Προτείνει μία τελετουργία στη θέση της βίας. Και εδώ βρίσκεται η σχέση της με την τραγωδία.

Άντζελα: Σωστά. Μπορούμε να πούμε ότι το Blasted είναι μια σύγχρονη τραγωδία που εξερευνά τις κοινωνικές δομές της βίας.

Αμαλία: Τα έργα της θέλουν να μας προστατεύσουν από τη βία.

Άντζελα: Χρησιμοποιεί την αναλογία όπως οι επιστήμονες το μικροσκόπιο: Μπορείς να δεις μέσα από το μικροσκόπιο έναν κόσμο που ναι μεν δεν είναι ορατός αλλά μπορεί να σε σκοτώσει. Παίρνει, ας πούμε, μία μικρή ποσότητα απ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε -τον κόσμο της βίας- και δημιουργεί ένα εμβόλιο βίας που μπορεί να μας προστατεύσει απ' την πραγματική βία.

Αμαλία: Και έτσι είσαι ασφαλής. Είναι όπως ένα παιδάκι που του κάνεις ένα εμβόλιο. Πονάει, αλλά είναι ασφαλές. Το λέει και η ίδια - «αρρωσταίνεις για κάποιες μέρες, αλλά μετά δεν κινδυνεύεις».

Άντζελα: Το «εμβόλιο» λοιπόν σημαίνει «εγώ αναγνωρίζω τη βία μέσα μου, τη νιώθω». Αυτό που στο Blasted δεν θέλει να κάνει ο Ίαν. Όταν ο στρατιώτης τού ζητάει να μιλήσει για τον πόλεμο, του λέει «πες ότι με είδες». Ο Ίαν απαντάει «δεν είναι δική μου δουλειά· εγώ γράφω ιστορίες - ποιος θέλει να ακούσει μια τέτοια ιστορία;».

Αμαλία: Ενώ στην Κέιτ, την καθυστερημένη κοπέλα που ο Ίαν βιάζει στο ξενοδοχείο, η Σάρα Κέιν προσωποποιεί το ιδανικό αθώο πλάσμα, που πάνω του μπορεί να εκτονωθεί η βία. Είχε μάλιστα πει για την Κέιτ «για νύχτες ολόκληρες κλαίω, γιατί έφτιαξα ένα τόσο όμορφο πλάσμα με μοναδικό σκοπό να το κακοποιήσω».

Άντζελα: Βία δεν είναι μόνο ο πόλεμος και τα όπλα.

Αμαλία: Η βία του Ίαν προς την Κέιτ οφείλεται σε μια οικειότητα. Έχεις σκεφτεί πόσο μπορεί η οικειότητα να γεννήσει τη βία; Μ' αυτήν την έννοια, η Σάρα Κέιν κάνει μία ανατομία της βίας.

Άντζελα: Η Σάρα Κέιν ξέρει το μηχανισμό της θυσίας, κι αυτό το βλέπουμε στην Κέιτ. Στην τραγωδία, τη θέση της Κέιτ θα την έπαιρνε ένα ελάφι - κάποιος θεός θα παρενέβαινε και θα έσωζε την Ιφιγένεια.

Αμαλία: Εδώ όμως η Κέιτ δεν έχει από μηχανής θεό - πρέπει να επιβιώσει γνωρίζοντας.

Άντζελα: Η Κέιτ εισπράττει τη βία αλλά δεν μπορεί να απαντήσει με βία, όπως ο στρατιώτης. Δεν μπορεί να καταλάβει μία πράξη που δεν έχει νόημα. Μοιάζει λίγο με την αγελάδα που τη χτυπάνε στο πρόσωπο. Γι' αυτό τραυλίζει.

Αμαλία: Μην ξεχνάμε ότι η Κέιτ, ο Ίαν και ο στρατιώτης δεν είναι περιπτώσεις ανθρώπων. Είμαστε όλοι εμείς, όλη η ανθρωπότητα, ο ίδιος ο πολιτισμός μας. Και η Σάρα Κέιν βάζει μία βόμβα στα θεμέλια αυτού του πολιτισμού.

Άντζελα: Ναι, γιατί αν ο 20ός αιώνας έκλεισε το θέατρο μέσα στο αστικό σπίτι και το έκανε ψυχολογικό, ιδιωτικό, η Σάρα Κέιν το ξαναφέρνει γυμνό κάτω από τον ουρανό - εκεί ακριβώς απ' όπου ξεκίνησε. Άλλωστε αυτό ακριβώς σημαίνει η λέξη blasted - το τοπίο που απομένει μετά την έκρηξη· το χέρσο τοπίο. Επίσης σημαίνει την υπέρβαση του ορίου, την κατάχρηση. Και, αν η θρησκεία και η επιστήμη σήμερα απέτυχαν -όπως μας δείχνει η ιστορία της ανθρωπότητας- να σταματήσουν τη βία, η τέχνη μπορεί;

Αμαλία: Νομίζω πως η αναπαράσταση της βίας στο θέατρο μ' έναν τρόπο που θα μας κάνει να τη νιώσουμε σαν πραγματική εμπειρία και όχι σαν θέαμα, μπορεί να μας κάνει λιγότερο βίαιους στη ζωή.

Άντζελα: Τελικά πρέπει να εκπαιδεύεται κανείς να μην είναι βίαιος.

Αμαλία: Είναι μια επιλογή... Σκέφτομαι ότι ίσως δεν πειράζει να τραυλίζουμε. Ας τραυλίζουμε, ας είμαστε καθυστερημένοι, ας είμαστε απλοί, ας είναι αυτό το αντίτιμο προκειμένου να μην ανταποδίδουμε τη βία.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ