ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΘΡΥΛΟ, το σώμα της Αγίας Αικατερίνης μεταφέρθηκε υπό ''πτερύγων αγγέλων'' στο Όρος Σινά, όπου επί αιώνες έμεινε άταφο μέχρι τον 6ο αιώνα. Ερημίτες μοναχοί της περιοχής ειδοποιήθηκαν μέσω οράματος και κατέβασαν απ' το Όρος το σώμα της Αγίας ,το οποίο εναπόθεσαν σε μαρμάρινη θήκη. H μέρα εύρεσης των λειψάνων της θεωρείται η 25η Νοεμβρίου, ημέρα τιμώμενη της ιερής μνήμης της. Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν οτι η Αικατερίνη (αίεν καθαρίνα, δηλαδη ''η πάντοτε αγνή) πιθανόν να μην υπήρξε κ ότι μάλλον ήταν μία μορφή εξιδανικευμένη παρά ιστορική....
Αυτά όσον αφορά τους θρύλους και τα συναξάρια...
Όσον αφορά την δική μου εμπειρία, ένας από τους λόγους που αγάπησα αυτόν τον άνυδρο παράδεισο, οφείλεται στην τύχη που είχα να συναντήσω έναν ερημίτη μοναχό που αργότερα γνωρίζοντας τον βαθύτερα, μετεξελίχθηκε σ έναν από τους (υπαρκτούς) ήρωές μου! Ο μοναχός Μωυσής είναι ένας σύγχρονος και προοδευτικός ασκητής που επέλεξε να ζει μόναχικά εκτός Μονής (δεν μπορώ εγώ με τους πολλούς, όπως μου είχε πει). Βρήκε ένα όμορφο σημείο, στην πλαγιά ενός από τα πολλά γρανιτένια βουνά, και το λάξευσε μεταμορφώνοντάς το σ' ένα υπέργλυκο, ασκητικό νοικοκυριό με μία πανέμορφη θέα στο απέναντι βραχώδες κι άγριο τοπίο της ερήμου....(35 χρόνια βλέπω αυτή τη θέα κι ακόμη δεν την έχω βαρεθεί, είχε πει...)
Αγαπάει τους ανθρώπους, και συνάμα απεχθάνεται την επαιτεία. Ο ορισμός του ανταλλάσσω έχει για εκείνον μια πιο ιερή έννοια...
Όταν άρχισε να βλέπει εκ των έσω τη νοοτροπία των Βεδουίνων στις τριγύρω φυλές, διαπίστωσε ότι η γνωστή τους συνήθεια στο ν απλώνουν τα χέρι όχι μόνο δεν θ άλλαζε την κατάσταση τους προς το καλύτερο, αλλά βλέποντάς το και πιο ψυχαναλυτικά, θεώρησε ότι αυτή τους η πράξη περικλείει οκνηρία. Ως γνωστόν, οι γυναίκες εκεί δεν έχουν ιδιαίτερη υπόσταση, κι αφού δε μπορούν να συνεισφέρουν με κάποιο τρόπο στο εισόδημα του ''νοικοκυριού'', σκέφτηκε να τις βοηθήσει να βελτιώσουν την ποιότητα της καθημερινότητάς τους. Έφερε από το Κάιρο έναν υφάντη, που τις έμαθε να υφαίνουν, τους αγόρασε τον κατάλληλο εξοπλισμό, τους εφοδίασε με υλικά κι έτσι άρχισαν να νοιώθουν οτι έχει μια χρησιμότητα η ύπαρξή τους πέρα απ' το να κυοφορούν παιδιά...
Όταν η ζωή στα εγκόσμια σε παρασέρνει και σε κάνει όλο και πιο τερατόμορφα κυνικό, αλαζόνα, απολίτικο και σου ρίχνουν όσο πιο πολλή τροφή γίνεται στους μύλους της απάθειας, το στίγμα της ανθρωπιάς αυτού του τόπου είναι ότι πρέπει για να σου επαναφέρει την ανθεκτικότητά σου και να σε φέρει και πάλι πιο κοντά στα ανθρώπινά σου....γι' αυτό και θα μου αρέσει πάντα να επιστρέφω εκεί!
ΥΓ: Φυσικά, να μην παραλείψω οτι η Μονή είναι αναπόσπαστο τμήμα της ζωής των Βεδουίνων, όπως κ οι μοναχοί πάντοτε μεριμνούν για τις λύσεις των προβλημάτων τους!"
