Ο κίνδυνος είναι ένας παράγοντας που μπορεί να αυξήσει τη λίμπιντο. Για τον συσχετισμό σεξ και θανάτου, δε, δίχως υπερβολή έχουν γραφτεί εκατομμύρια σελίδες. Το ερωτικό θρίλερ συνδυάζει και τα δύο, τον κίνδυνο με τον ερεθισμό, το σεξ με τον θάνατο. Πρακτικά εμφανίζεται στα '80s – έχουμε παλαιότερα φιλμ που θα μπορούσαν να ενταχθούν στην κατηγορία, αλλά θα ήταν αναχρονισμός. Συχνά δανείζεται μοτίβα του φιλμ νουάρ, αλλά είναι πολύ πιο καταδεικτικό από όσο επέτρεπε ο κώδικας Χέιζ σε εκείνες τις ταινίες.
Απαραίτητο για να ενταχθεί ένα φιλμ σε αυτή την κατηγορία είναι το στοιχείο του σασπένς να συντρέχει με τον ερωτισμό και, ειδικότερα, με την ερωτική εικονογραφία. Πρέπει να έχει αγωνία αλλά και τουλάχιστον ένα set-piece γαργαλιστικού, softcore ερωτισμού. Επίσης η ερωτική φαντασίωση και η πραγμάτωσή της με κάθε κόστος παίζουν σημαίνοντα ρόλο. Αν ελλείπουν αυτά τα στοιχεία, τότε το φιλμ δεν ανήκει στο είδος.
Με αυτά ως δεδομένα, ακολουθούν δέκα ωραιότατα ερωτικά θρίλερ, δέκα ενέσεις κινηματογραφικής κάψας και αδρεναλίνης για να εμπλουτίσετε το θερινό σινεφιλικό σας διαιτολόγιο.
Έξαψη
(Body Heat, 1981) του Λόρενς Κάσνταν
Συνειρμική επαναληπτική προβολή όποτε το θερμόμετρο ξεπερνά τους 40 βαθμούς Κελσίου, η Έξαψη, με τα νοτισμένα από ιδρώτα καρέ της, τον νουάρ φαταλισμό, τον έκδηλο ερωτισμό, την ερμηνευτική προσήλωση του Γουίλιαμ Χαρτ, την Κάθλιν Τέρνερ που «φοράει αυτό το κορμί» και, βέβαια, τις αθάνατες μελωδίες του Τζον Μπάρι, δικαιολογημένα είναι από τους πρώτους τίτλους στους οποίους θα ανατρέξεις, αν ερωτηθείς περί ερωτικών θρίλερ αλλά και περί ερωτικού σινεμά γενικότερα. «Όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει, το σασπένς ξεκινά» γράφει το tagline στο πόστερ της. Το κέρδισε με το σπαθί της.
Διχασμένο Κορμί
(Βody Double, 1984) του Μπράιαν Ντε Πάλμα
Το βιντεοκλίπ του «Relax» των Frankie Goes to Hollywood, με αποσπάσματα από την ταινία.
Ο Ντε Πάλμα βυθίζεται ηδονοβλεπτικά στον (υπό)κόσμο του ερωτικού σινεμά, των b-movies, αλλά και της ανερχόμενης τότε φόρμας του βιντεοκλίπ – αλησμόνητη η σκηνή με το Relax των Frankie Goes to Hollywood. Πριβέ ερωτικό σόου από τη Μέλανι Γκρίφιθ, αναφορές στον Σιωπηλό Μάρτυρα και στον Δεσμώτη του Ιλίγγου, φινετσάτο score από τον Πίνο Ντονάτζιο και όργιο σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ.
Μπορεί οι καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη να είναι το Blow Out και το Carlito's Way, αν έπρεπε όμως να δείξεις μία ταινία σε κάποιον ώστε να καταλάβει πώς είναι το σινεμά του Ντε Πάλμα, θα του έδειχνες το Body Double.
Tο Ερωτικό Αντικείμενο του Εγκλήματος
(Sea of Love, 1989) του Χάρολντ Μπέκερ
Το Ψωνιστήρι μιλά για την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Το Insomnia για την ενοχή. Παλιότερα, όταν έβλεπες ταινία με τον Αλ Πατσίνο να κυνηγά έναν σίριαλ κίλερ, δεν ήταν ποτέ το κυνήγι του σίριαλ κίλερ το ζητούμενο. Έτσι και το Sea of Love είναι μια ταινία για την αστική μοναξιά, όπου ένας αστυνόμος βάζει ερωτική αγγελία ως δόλωμα για να βρεθεί μια δολοφόνος ανδρών κατά συρροή, αλλά ενδόμυχα φαίνεται να το κάνει περισσότερο για να βρει ερωτικό ταίρι.
Από εκεί γνωρίζει και την Έλεν Μπάρκιν, που μπορεί και να είναι η δολοφόνος, μα αντί αυτή η πιθανότητα να τον αποτρέψει, τον διεγείρει. Κι έτσι ανταποκρίνεται σε ένα επικίνδυνο ερωτικό παιχνίδι – το σαξόφωνο και τα κρουστά του Τρέβορ Τζόουνς φαντάζουν σαν σειρήνες που τον καλούν.
Ερωτική Καταιγίδα
(Liebestraum, 1991) του Μάικ Φίγκις
Τα εκπληκτικά '90s του Μάικ Φίγκις απαρτίζουν έναν φιλμικό κρυμμένο θησαυρό που περιμένει να ανακαλυφθεί από μια νεότερη γενιά σινεφίλ, στην οποία το όνομά του δεν λέει τίποτα. Το Liebestraum συνιστά ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς είναι μια ταινία που και τότε είδε μόλις τριψήφιος αριθμός ανθρώπων στις ελληνικές αίθουσες, αλλά αρκετοί εξ αυτών περισσότερες από μία φορές.
Ένα κτίριο με μακάβριο παρελθόν γίνεται η αφορμή ώστε δύο άνθρωποι να ξεκινήσουν μια απαγορευμένη ερωτική σχέση, σε ένα φιλμ που αδικείται πολύ από την εν λόγω σύνοψη, έτσι όπως υφαίνει μια λιντσιανή ατμόσφαιρα –κατά τον Ντέιβιντ Λιντς– και συνθέτει σταδιακά ένα υποβλητικό οπτικοακουστικό αξιοπερίεργο. Όσο για τον ερωτισμό του; Αρκεί να σας πω ότι φιλικό ζεύγος διέκοψε την προβολή στα μισά, επειδή έπρεπε να κάνουν το συντομότερο δυνατόν αυτό που λέει η Νικόλ Κίντμαν στον Τομ Κρουζ, στο φινάλε του Eyes Wide Shut.
Βασικό Ένστικτο
(Basic Instinct, 1992) του Πολ Βέρχοφεν
Με τον Τέταρτο Άνθρωπο ο μετρ της πρόκλησης Πολ Βερχόφεν έχτισε έναν υπερρεαλιστικό, ψυχοσεξουαλικό εφιάλτη γύρω από μια ιστορία ερωτικής εμμονής, αμφισεξουαλικότητας και αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Αρκετά χρόνια μετά θα δανειστεί μοτίβα από εκείνη την ταινία και θα τα ενσωματώσει σε ένα εμπορικά προσφιλέστερο πακέτο.
Και γεννήθηκε το Βάσικο Ένστικτο, ένα κινηματογραφικό φαινόμενο μαζικότητας και φρενήρους παραφιλολογίας, με το σταυροπόδι της Σάρον Στόουν να καθίσταται αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας. Ένα ερωτικό θρίλερ όπου τα set-pieces αγωνίας και οι ερωτικές σκηνές συμπίπτουν, σε σημείο που δεν ξέρεις αν πρέπει να καυλώσεις ή να φας τα νύχια σου – συμβαίνουν και τα δύο αναπόφευκτα.
O Ρωμαίος Αιμορραγεί
(Romeo is Bleeding, 1993) του Πίτερ Μέντακ
Ο Πίτερ Μέντακ επιστρατεύει «νεοκυματικό» μοντάζ, βραχνή off αφήγηση και δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο στοιχειωτικό score του Μάρκ Άισαμ –μαζί με το The Cooler η καλύτερη δουλειά του– για να στήσει ένα κάποτε camp, κάποτε γραφικά σαδιστικό, κάποτε νοσηρά ερωτικό και κάποτε αβάσταχτα μελαγχολικό νεονουάρ περιβάλλον γύρω από μια ηθική ιστορία για έναν άνδρα που ήθελε περισσότερα και τα έχασε όλα.
Ο τίτλος υπέροχος, δανεισμένος από τραγούδι το Τομ Γουέιτς, το φινάλε του αξέχαστο. Οι φαν του Γκάρι Όλντμαν να το αναζητήσετε.
Η Τελευταία Αποπλάνηση
(The Last Seduction, 1994) του Τζoν Νταλ
Το sex symbol των '90s είναι η Σάρον Στόουν, αλλά η απόλυτη femme fatale των '90s είναι η Λίντα Φιορεντίνο, που μετά από μια σειρά δεύτερων, συχνά όχι αξιοσημείωτων ρόλων, με την πρωταγωνιστική της εμφάνιση εδώ έσκασε σαν δυναμίτης, για να συστήσει ένα μεφιστοφελικό πρότυπο, στο οποίο θα πουλήσεις την ψυχή σου απλά για να πάρεις για λίγο αυτό που κρύβει στο εσώρουχό του.
Ο Τζoν Νταλ, που πρέπει κάποτε να επιστρέψει στις κινηματογραφικές παραγωγές, προσεγγίζει τους κώδικες του νουάρ με σκωπτική διάθεση σε μια ταινία που θα είχε ισχυρή παρουσία στα Όσκαρ εκείνης της χρονιάς, αν στο μεταξύ δεν είχε προβληθεί από τη συχνότητα του HBO, κάτι που, σύμφωνα με τον κανονισμό της Ακαδημίας, την απέκλεισε από τις υποψηφιότητες.
Jade (1995)
του Γουίλιαμ Φρίντκιν
Η Λίντα Φιορεντίνο στο Jade.
Η επιτυχία του Βασικού Ενστίκτου γέννησε μια σειρά από φιλμ που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ακολουθήσουν τα χνάρια του. Το Jade είναι το πιο ενδιαφέρον από αυτά, σε μεγάλο βαθμό χάρη στη δεξιοτεχνία του Γουίλιαμ Φρίντκιν.
Ο τελευταίος τοποθετεί την κεντρική ερωτική σκηνή της ταινίας του στο μόνιτορ μιας τηλεόρασης που παρακολουθεί ο ήρωας, στήνει μια σκηνή αυτοκινητιστικής καταδίωξης από τις εντυπωσιακότερες που έχουμε δει στο σινεμά, απλοποιεί την εξεζητημένη, εξωφρενική και (βασικά) ακατανόητη πλοκή του Τζο Έστερχαζ, αξιοποιεί την νεοσυσταθείσα –τότε– περσόνα της Λίντα Φιορεντίνο προς όφελος του σασπένς και δίνει στη γόβα στιλέτο μια λειτουργία που δεν θα φανταζόσουν ποτέ.
Παράνομα Δεμένες
(Bound, 1996) των Λάνα και Λίλι Γουατσόφσκι
H Κόρκι και η Βάιολετ, δύο γυναίκες με κρυφή ερωτική σχέση, σχεδιάζουν να κλέψουν χρήματα της Μαφίας και να τα φορτώσουν όλα στον εραστή της δεύτερης. Το στυλιζαρισμένο ντεμπούτο των αδερφών Γουατσόφσκι επιφυλάσσει στον θεατή του ανατροπές, αισθησιασμό και αρκετό χιούμορ, ενώ παράλληλα αποτελεί μία από τις βασικές LGBTQ ταινίες της δεκαετίας, όπου ο κατ' εξοχήν στρέιτ ανδρικός χαρακτήρας ενός φιλμ νουάρ ξαναγράφεται σαν μια λεσβία γυναίκα.
Με το Bound ως πρώτο δείγμα, ούτε που θα φανταζόσουν την εξέλιξη της καριέρας των Γουατσόφσκι από το Matrix κι έπειτα, απλά ελπίζεις κάποτε να αφήσουν τα μεγαλόσχημα, μεσσιανικά πονήματά τους και να επιστρέψουν στο low budget σινεμά αυτού του τύπου.
Διαμέρισμα στο Κέντρο της Πόλης
(L'Appartement, 1996)
Η Μόνικα Μπελούτσι και ο Βενσάν Κασέλ χορεύουν στο «L' Appartement»
Η ταινία στην οποία γνωρίστηκαν οι Βενσάν Κασέλ και Μόνικα Μπελούτσι –ζήτημα ερωτικής χημείας εκ των πραγμάτων δεν γεννάται– και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και άδικα ξεχασμένα ευρωπαϊκά φιλμ είδους της δεκαετίας. Δαιδαλώδης πλοκή, εμμονικοί έρωτες, απόηχοι Vertigo, παραλληλισμοί με το σαιξπηρικό «Όνειρο Θερινής Νύχτας» και μια απρόσμενη αφηγηματική στροφή περίπου στη μέση, από εκείνες που ανασηκώνεσαι στο κάθισμα κι αναφωνείς «you had my curiosity but now you have my attention», σαν άλλος Ντι Κάπριο στο Django Unchained.
Η αμερικανική διασκευή του, το Wicker Park, δεν είναι για πέταμα, αλλά μετατρέπει το πολυεπίπεδο original σε ένα αυστηρά πρώτης ανάγνωσης και ανεκδοτολογικού χαρακτήρα φιλμ μυστηρίου.
σχόλια