Επίσκεψη στον κύριο Ντίνο στην 'Ανω Πόλη
Για το περιοδικό 01 του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου
Τα πατώματα τρίζουν. Η σπιτονοικοκυρά, αλλά και ο ίδιος, προσέχουν να πατάνε στα σημεία όπου το σανίδι είναι πιο σταθερό.
Φιλικός (επειδή διστάζω που να βάλω τα πόδια μου): "Πάτα κανονικά, δεν μπαίνεις σε κανένα ιερό".
Κάθε δύο ώρες, εξαντλημένος από τη μελέτη, αναπαύεται στο ντιβανάκι και παίρνει έναν μικρό ύπνο χωρίς να τον ενοχλεί ο θόρυβος στα μπροστινά δωμάτια). 'Ετσι, μπορεί να εργάζεται πάρα πολλές ώρες (δίωρα).
'Ολη η ζωή του είναι μερικά βήματα μεταξύ γραφείου και ντιβανιού (δεν έχει τηλέφωνο, ούτε ράδιο, ούτε TV, μόνο ένα πικάπ που παίζει δίσκους όταν είναι στα κέφια του).
Η σπιτονοικοκυρά που σηκώνεται στις 5.00 τον βλέπει με μισό μάτι επειδή ο ίδιος ξυπνάει στις 7.00. Τον θεωρεί κουλτουριάρη τεμπέλη.
Με τον κήπο ασχολείται το πρωί. "Κατεβάζει μία καταπληκτική δροσιά". Μου δείχνει τον λωτό, το δέντρο, το φρούτο (ακόμη άγουρο) και το λουλούδι στο οποίο στηρίχτηκε όλη η ιωνική τέχνη. Το δέντρο είναι φορτωμένο φρούτα. Χάμω, πολλά ξεραμένα λουλούδια.
Το σαλόνι, το διατηρεί ακριβώς όπως το είχε η μητέρα του (καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη). 'Ενα κέντημα δικό της: ανάμεσα σε δύο παγώνια (χρειάστηκε να πάει σε ένα ζωολογικό κήπο για να τα αντιγράψει) μία κοπέλα σερβίρει τσάϊ. Πάνω στον μπουφέ: η συλλογή με τα "αρχαία" (μέσα σε δύο διαφανή κουτιά Rossi για πουκάμισα).
Σκωπτικός: "Σε δύο ώρες θα είσαι σπίτι σου και θα μπορέσεις να χέσεις με την ησυχία σου, γιατί μόνο στο σπίτι του μπορεί κανείς να χέσει με την ησυχία του".
Μία ντουλάπα για τις δημοσιεύσεις του ("ματαιότητα"), μία άλλη για τη Θεσσαλονίκη, και ακόμη μία για τις επιμέλειές του (το επάγγελμά του).
Κι εγώ ζωγράφιζα νέος, αλλά έτσι και ασχοληθεί κανείς με τον λόγο, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.
Ιστοριώ = εικονογραφώ.
Συγγράφω: γράφω με κάποιον άλλον (έμπνευση)
Η διαφωνία του με τον υπερρεαλισμό: η έμπνευση καθορίζει την ποίηση (σε αντίθεση με την αυτόματη γραφή).
'Ενα αντίγραφο έργου δίπλα στο γραφείο του: μία φωτεινή αχτίδα (σαν βέλος) πίσω από το κεφάλι του Αγ. Ιωάννη (θεία έμπνευση).
Η γάτα πάνω στο γραφείο. Σχηματίζει ένα τρίγωνο μ' αυτόν και το πορτατίφ. Του ανακατεύει λίγο τα χαρτιά για να την προσέξει.
Σημείωση που δεν βγάζει νόημα: χαρούπα (;): κηδεία (όπως κάποια νεώτερα κτίσματα που περιφρονεί) . Εκδοχή Χρήστου Παρίδη: "Χαρούπια μήπως; ή Χαρούλα; Νομίζω πως μου έχει πει πως μια Χαρούλα του έσωσε τη ζωή στην Κατοχή όταν μαζί με τη μάνα του ξάπλωσαν στο δρόμο να πεθάνουν. Περνούσε το κάρο του Δήμου και μάζευε πτώματα".
Δίπλα στην προτομή (συγκατάνευσε έναντι κάποιας εξυπηρέτησης), σκονισμένα πακέτα με ανέγγιχτη αλληλογραφία: βάσανό του οι απαντήσεις.
Νοίκι: 45.000 δραχμές.
Δύο σόμπες (μία πετρελαίου, μία προπανίου) θερμαίνουν τον χειμώνα μόνο το μέσον του σπιτιού.
"'Οταν τραγουδώ, τραγουδώ ρεμπέτικα".
"Η ελληνική Αναγέννηση; Το 1400 στο Βυζάντιο".
'Ενας δρόμος γεμάτος σημαίες για την 25η Μαρτίου (κατοικείται από Ρωσοπόντιους), κοντά στο σπίτι του, τον συγκινεί.
Πονηρός: "Παίρνεις περισσότερες ερωτικές στάσεις (επειδή κινούμαι αναζητώντας την κατάλληλη γωνία) απ' αυτές που υπάρχουν".
Παρατηρώ: "Η φωτογραφία είναι και χορογραφία". Δείχνει να μην διαφωνεί. "Μην πάθεις όμως καμία σκολίωση".
Συγκαταβατικός: «Βέβαια, οι φωτογραφίες σας πρέπει να...»
