Η προδοσία του καθρέφτη
Μία μέρα που η ανόητη φλυαρία του παραγιού την είχε κουράσει, είχε ανέβει στο δωμάτιό της και τότε βιάστηκα, στο πίσω μέρος του μαγαζιού όπου βρισκόμουν, να ολοκληρώσω τη μικρή μου δουλειά και να την ακολουθήσω. Το δωμάτιό της ήταν μισάνοιχτο· μπήκα χωρίς να με δει. Κεντούσε κοντά σε ένα παράθυρο, έχοντας μπροστά της την πλευρά του δωματίου απέναντι από την πόρτα. Δεν μπορούσε να με δει να μπαίνω, ούτε και να με ακούσει, λόγω του θορύβου των κάρων έξω στο δρόμο. 'Ηταν πάντα περιποιημένη· εκείνη τη μέρα, το ντυσιμό της ανέδιδε και μία κάποια κοκεταρία. Η στάση της ήταν όλο χάρη· το ελαφρώς σκυμμένο της κεφάλι άφηνε να φανεί το λευκό του λαιμού της· τα μαλλιά της, κομψά ανασηκωμένα, ήταν στολισμένα με λουλούδια. Υπήρχε σε όλη της τη μορφή μία γοητεία που είχα την άνεση να περιεργαστώ και που με συνεπήρε. Έπεσα στα γόνατα στην είσοδο του δωματίου, απλώνοντας προς αυτήν τα χέρια μου με μια παθιασμένη κίνηση, σίγουρος ότι δεν μπορούσε να με ακούσει και μην πιστεύοντας ότι μπορούσε να με δει: αλλά υπήρχε ένας καθρέφτης στο τζάκι που με πρόδωσε. Δεν ξέρω τι επίδραση είχε πάνω της αυτή η παραφορά: δεν με κοίταξε, δεν μου μίλησε· αλλά μισογύρισε το κεφάλι της, και με μία απλή κίνηση μού έδειξε με το δάχτυλό της το χαλί στα πόδια της. Σκίρτησα, έβγαλα μία κραυγή, και έτρεξα μεμιάς προς τη θέση που μου είχε υποδείξει: αλλά δύσκολα θα πίστευε κανείς είναι ότι σε αυτήν την κατάσταση δεν τόλμησα τίποτα περοσσότερο, ούτε να πω μια λέξη, ούτε να σηκώσω τα μάτια μου προς αυτήν, ούτε καν να την αγγίξω, σε αυτήν την τόσο άβολη στάση, ώστε να ακουμπήσω για μια στιγμή στα γόνατά της. Ήμουν σιωπηλός, ακίνητος, και φυσικά όχι ήσυχος: όλα μέσα μου μαρτυρούσαν την ταραχή, τη χαρά, την ευγνωμοσύνη, τις αβέβαιες ως προς το αντικείμενό τους φλογερές επιθυμίες, που τις συγκρατούσε ο φόβος μην δεν φανώ αρεστός, που δεν αρκούσε για να μπορεί να νιώσει η νεαρή μου καρδιά καθησυχασμένη.
Δεν φαινόταν ούτε πιο ήσυχη, ούτε λιγότερο ντροπαλή από μένα. Ταράχτηκε που με είδε εκεί, απορώντας και η ίδια με την παρόρμησή της να με καλέσει κοντά της, και καθώς άρχιζε να διαβλέπει όλα τα επακόλουθα μιας αναμφίβολα αυθόρμητης, μη υπολογισμένης, χειρονομίας, ούτε με υποδεχόταν, ούτε με απέρριπτε· δεν άφηνε τα μάτια της από το εργόχειρό της, προσπαθώντας να συμπεριφερθεί σαν να μην με είχε δει στα πόδια της: αλλά όλη μου η απερισκεψία δεν με εμπόδιζε να κρίνω ότι μοιραζόταν την αμηχανία μου, ίσως και τις επιθυμίες μου, και ότι μία ντροπή αντίστοιχη με τη δική μου τη συγκρατούσε, χωρίς αυτό να μου δίνει τη δύναμη να την υπερβώ. Τα πέντε ή έξι χρόνια που με περνούσε θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να είχαν βάλει την τόλμη με το μέρος της, και σκεφτόμουν ότι επειδή δεν έκανε τίποτα για να προκαλέσει τη δική μου, δεν θα ήθελε και να την έχω ούτε εγώ. Ακόμη και σήμερα πιστεύω ότι έκρινα σωστά, και ότι ήταν σίγουρα πολύ έξυπνη για να μην δει ότι ένας πρωτάρης σαν κι εμένα είχε ανάγκη όχι μόνο από ενθάρρυνση, αλλά κι από διαπαιδαγώγηση.
Δεν ξέρω πως θα είχε τελειώσει αυτή η βουβή και έντονη σκηνή, ή και πόση ώρα θα είχα παραμείνει σ' αυτήν την αστεία και εξαίσια κατάσταση, αν δεν μας είχαν διακόψει. Πάνω στη μεγαλύτερη έξαψή μου, άκουσα να ανοίγει η πόρτα της κουζίνας δίπλα στο δωμάτιο όπου βρισκόμασταν, και η κα Μπαζίλ, θορυβημένη, μου είπε ζωηρά συνδυάζοντας τη φωνή με τη χειρονομία: Σηκωθείτε, έρχεται η Ροζίνα. Καθώς έσπευσα να σηκωθώ, πιάστηκα από ένα χέρι που μου έτεινε, πάνω στο οποίο άφησα δύο καυτά φιλιά, νιώθοντας στο δεύτερο το χαριτωμένο αυτό χέρι να πιέζει λίγο τα χείλη μου. Εκ των ημερών μου, δεν ξαναέζησα πιο γλυκιά στιγμή: αλλά η ευκαιρία που είχα δεν ξαναπαρουσιάστηκε και οι άγουροι έρωτές μας έμειναν εκεί.
Jean-Jacques Rousseau
Confessions, livre II
Μτφ. Σ.Σ.
