Με το που καθόμαστε αντικριστά στο μεγάλο τραπέζι του γραφείου της LiFO και τον κοιτώ, σκέφτομαι ότι θα γινόταν τέλειος Klaus Nomi. Χαζεύουμε λίγο την ερμηνεία του μακαρίτη weirdo καλλιτέχνη στο «Total Eclipse» και στέλνει απευθείας το βίντεο στον υπεύθυνο παραγωγής του «Your Face Sounds Familiar».
Έχω πετύχει τον Θανάση Αλευρά στο ρεπό του από τις μαραθώνιες πρόβες και τα γυρίσματα του YFSF, είναι χαλαρός και ευδιάθετος, και μου δείχνει φωτογραφίες από τη μεταμόρφωσή του σε Ντίνο Ηλιόπουλο για τις ανάγκες του (απρόβλητου τότε) τρίτου επεισοδίου, που τελικά του χάρισε την πρώτη του φετινή νίκη. Έχουν προηγηθεί η Άννα Βίσση και η Ζόζεφιν, από πλευράς του, που έχουν λάβει θερμότατα σχόλια, αλλά και μια σειρά από «αναποδιές» που έχουν ήδη σημαδέψει αυτή την All Star βερσιόν του δημοφιλούς σόου μιμήσεων του ΑΝΤ1: από την καθυστερημένη έναρξη, λόγω κρούσματος Covid στην παραγωγή, και τον θάνατο του πατέρα του Ίαν Στρατή, μέχρι, βεβαίως, τις κατηγορίες της πρώην συζύγου του Κώστα Δόξα για σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, που είχαν ως αποτέλεσμα να απομακρυνθεί ο συνδιαγωνιζόμενός του από το πρόγραμμα, λίγο πριν προβληθεί το δεύτερο επεισόδιο.
Είναι πολύ ωραίο να βρίσκουν το θάρρος οι άνθρωποι να μιλάνε και είμαι μαζί με όλους όσοι το έχουν καταφέρει αυτό και θα είμαι μαζί τους για πάντα. Με τον πολύ κόσμο έξω έχω λίγο ανησυχήσει. Νομίζω ότι κουβαλάμε όλοι έναν θυμό και περιμένουμε κάποιον να τον σταυρώσουμε. Σαν να έχουμε γνώμη για όλα. Εμένα η φιλοσοφία ζωής μου δεν είναι τέτοια. Προσπαθώ να ζω χριστιανικά. Όχι με την εκκλησιαστική και θρησκευτική έννοια.
Ο ίδιος πάντως δείχνει γαλήνιος, παρά την ένταση, και θα μου εξηγήσει στην πορεία της κουβέντας μας γιατί.
— Πόσες ώρες προετοιμασίας απαιτεί αυτό που βλέπουμε κάθε Κυριακή;
Πόσες μέρες να λες! Πυρετώδης η προετοιμασία, μαραθώνια διαδικασία το «Your Face», το είχα ξεχάσει. Πάνε και 8 χρόνια. Είναι ένα δύσκολο πρότζεκτ γιατί στ’ αλήθεια έχεις 5-6 μέρες ωφέλιμες να προετοιμαστείς.
— Να μπεις μέσα στον χαρακτήρα.
Να μελετήσεις τα λόγια, την τοποθέτηση, τη φωνή του, την κίνηση ή τη χορογραφία. Μετά δοκιμές πάνω στο πρόσωπο, στο μακιγιάζ, κάτι θα πάει στραβά, θα ξεβαφτείς, ξανά απ’ την αρχή. Έπειτα όλο αυτό, επειδή είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν, πώς σκηνοθετείται στην κάμερα; Σ’ εμένα, ας πούμε, ένα φρύδι που πρέπει να σβήσω μπορεί να χρειάζεται μιάμιση ώρα. Είμαστε εκεί επί 15-16 ώρες τη μέρα του γυρίσματος. Αλλά είναι πολύ δημιουργικό, είναι γνώριμο – τουλάχιστον σε μένα, οι τραγουδιστές δεν ξέρω αν όλο αυτό το έχουν στη ζωή τους, αλλά οι ηθοποιοί είμαστε πολύ εξασκημένοι, οι πρόβες είναι το σπίτι μας.
Ο Θανάσης Αλευράς ως Ντίνος Ηλιόπουλος στο YFSF
— Μια και το λες αυτό, ποια είναι η διαφορά αυτού που καλείσαι να κάνεις στο σόου, που είναι μια μίμηση, από το να υποδυθείς έναν ρόλο στο θέατρο; Η προσέγγιση πόσο διαφορετική είναι;
Ο ίδιος τρόπος είναι. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο θέατρο παίρνει σάρκα και οστά ένας ήρωας από τη φαντασία τη δική μου, του σκηνοθέτη και απ’ ό,τι μπορεί ο συγγραφέας να προσδώσει. Φτιάχνουμε έναν φανταστικό ήρωα όπως τον θέλουμε εμείς. Εδώ έχουμε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, μια προσωπικότητα, ένα συγκεκριμένο act επίσης, οπότε έχεις να μιμηθείς κάτι δεδομένο. Αλλά ο τρόπος είναι ο ίδιος. Μελετώντας γιατί κάποιος κινείται έτσι ή γιατί βγάζει αυτό τον ήχο, τι είναι αυτό που τον οδηγεί, ανακαλύπτεις πολλά πράγματα. Γιατί κουνάει τα χέρια της έτσι η Βίσση ή γιατί ο Ηλιόπουλος κινούνταν έτσι; Αρχίζεις και μπαίνεις στην ψυχοσύνθεσή του. Σαν Πουαρό αισθάνομαι μερικές φορές, ότι πάω να εξιχνιάσω έναν κόσμο. Βλέπω ποιος είναι ο πυρήνας του συναισθήματος: η ντροπαλότητα ή η ευγένεια του Ηλιόπουλου, η diva ή το drama της Άννας. Έχει πολύ ενδιαφέρον και είναι πολύ κοντά στο θέατρο.
— Το 2013, που συμμετείχες στον πρώτο κύκλο, το στοίχημα ήταν άλλου μεγέθους. Καινούργιο προϊόν για την τηλεόραση, ενώ το drag, ως κουλτούρα –γιατί ένα είδος drag είναι αυτό που κάνετε, νομίζω–, δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Ελλάδα.
Εγώ δεν το έχω δει ποτέ έτσι. Το βλέπω πιο κινηματογραφικά, ότι με καλούν να μελετήσω έναν χαρακτήρα. Τώρα αν, ως αποτέλεσμα, βλέπεις έναν άντρα που υποδύεται μια γυναίκα και μπορεί να σου θυμίσει drag, ναι. Το drag όμως για μένα έχει μια υπερβολή, είναι πάντα μεγάλο και τραβηγμένο. Έχει σχόλιο. Εδώ δεν είναι επιθεωρησιακό νούμερο, απλά πάω να υποδυθώ κάποιον. Αν έχω να μιμηθώ κάποιον σε μια επιθεώρηση, θα το τσιμπήσω, γιατί κάτι θα θέλω να πω και θα ψάξω να βρω ποιο είναι το σχόλιο.
Την πρώτη χρονιά, λοιπόν, φοβόμουν πάρα πολύ γιατί δεν είχε ξαναγίνει και είναι πολύ λεπτή η ισορροπία να περάσεις στις Απόκριες και τη σαχλαμάρα. Είχα ανασφάλεια για το τι θα μπορούσε να μου κάνει, αν δεν πάει καλά, τι αρνητικό αντίκτυπο θα είχε στη θεατρική μου πορεία. Ψέματα, φόβοι στο κεφάλι μου. Έβλεπα τις παραγωγές του εξωτερικού και αναρωτιόμουν αν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορέσαμε αξιοπρεπώς, νομίζω, γι’ αυτό και το εμπιστεύτηκαν σπουδαίοι καλλιτέχνες, στην επιτροπή και στους παίκτες, έχει διάρκεια και για μένα είναι ένα πολύ έντιμο, διασκεδαστικό, οικογενειακό σόου, διαφορετικό, χωρίς ίντριγκες, χωρίς ριάλιτι. Εμένα μου βγήκε σε πολύ καλό.
Τώρα, απαλλαγμένος από αυτούς τους φόβους, πάω μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού. Να σου πω την αλήθεια, ούτε διάθεση για πολλές καλλιτεχνίες έχω, περισσότερο θέλω να κάνω χαρούμενα και φαντασμαγορικά πράγματα, να εκμεταλλευτώ αυτό το εξαιρετικό stage και την τόσο πλούσια παραγωγή. Τις καλλιτεχνίες μπορώ να τις κάνω και αλλού και καλύτερα.
— Οπότε μου απαντάς έτσι στο «γιατί ξανά;», καθώς σε All Star φορμά του εξωτερικού, όπως π.χ. στο «RuPaul’s Drag Race», πολύ σπάνια βλέπουμε τον νικητή κάποιου κύκλου να επιστρέφει.
Για μένα ο βασικός λόγος είναι ότι είμαστε ένας πολύ ωραίος θίασος άξιων και ταλαντούχων ανθρώπων. Αλλιώς δεν θα το ξαναέκανα. Σε συνδυασμό, βέβαια, με το γεγονός ότι τα θέατρα είναι κλειστά, έχω άπειρο χρόνο και ανάγκη να εργαστώ και να πληρωθώ από κάπου. Είναι κι αυτό, που όταν παίρνω μια απόφαση υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω: Ακούω μια πρόταση και καταλαβαίνει η ψυχή μου αν θέλω να το κάνω ή όχι. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Όταν το άκουσα είπα ναι και αυτό σημαίνει ότι για κάποιον λόγο σοβαρό βρίσκομαι εκεί, πέραν από αυτούς που μπορώ να αναγνωρίσω. Μπορεί να ανακαλύψω κάτι για μένα, να εξελιχθώ σε κάτι άλλο ή να είναι το ενδιάμεσο για να με πάει κάπου αλλού. Δεν τα γνωρίζεις αυτά εκ των προτέρων, μόνο όταν παίρνεις απόσταση από τα πράγματα.
— Τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου την προηγούμενη φορά;
Ότι μπορώ να κάνω τόσες μιμήσεις. Φαινόταν ότι το έχω εύκολο, αλλά δεν καθόμουν ούτε κάθομαι στο σπίτι να μιμηθώ κάποιον, δεν με ενδιαφέρει, βαριέμαι. Δεν γνώριζα ότι έχω τόσες ποιότητες φωνής ή τόσες κινησιολογικές δυνατότητες.
— Ότι έχεις επίσης τα guts να τσαλακωθείς τόσο πολύ;
Αυτό το γνώριζα. Έχω κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα στο θέατρο. Επίσης μέσα από το YFSF μέσα σε μια νύχτα με έμαθε όλη η Ελλάδα. Το εξαργύρωσα στο θέατρο. Σε ρόλους, σε καλύτερη αμοιβή. Πίστεψα σε μένα περισσότερο.
— Μέσα από τη μίμηση δηλαδή ανεβαίνει και η αυτοπεποίθηση;
Ναι, ξέρεις γιατί; Με τόση μάσκα και τόσο μακιγιάζ χάνεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και όταν δεν τον βλέπεις, απελευθερώνεσαι και κάνεις πράγματα γιατί λες «δεν είμαι εγώ». Πάντα υπάρχει κάτι που δεν το ‘φερε ακόμα η στιγμή να το βγάλεις. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα ανακαλύψεις. Αλλά, σου λέω, αυτήν τη φορά δεν πάω με άγχος. Και κάτι να μη γίνει καλά δεν με νοιάζει καθόλου. Είμαι εκεί και το απολαμβάνω γιατί πολλά απ’ αυτά που έχω κάνει, δεν τα έχω απολαύσει.
— Ένας χαρακτήρας που σε δυσκόλεψε πολύ;
Εντάξει, με τον Άλις Κούπερ είχα τεράστια απόκλιση ως προσωπικότητα, αλλά μόλις κατάλαβα ότι κι αυτό είναι ρόλος, κάτι ξεκλείδωσε και το ‘κανα. Και ο Χορν με δυσκόλεψε. Είναι κάποιοι μύθοι από το πάνθεον, που πρέπει να φέρεις στη σκηνή κάτι από την ψυχή τους. Ήθελα να το κάνω καλά.
— Έχεις κερδίσει και τον σταυρό του Χορν, το θεατρικό βραβείο.
Ναι έχω μια σύνδεση με τον Χορν.
Ο Θανάσης Αλευράς ως Δημήτρης Χορν στο YFSF
— Μου έβγαλε το Facebook, στα memories, την περσινή φωτογραφία από την απονομή του βραβείου, που ήσασταν παρόντες σχεδόν όλοι οι παλιοί νικητές. Είχα γράψει κιόλας ότι η φωτογραφία αυτή έχει για το ελληνικό θέατρο παρόμοια βαρύτητα με τη selfie της Ντε Τζενέρις στα Όσκαρ του ’14. Σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε δεν είναι;
Ήταν τόσο συμπυκνωμένη η χρονιά αυτή σε γεγονότα. Είναι σπουδαίοι ηθοποιοί όλοι, μέσα στον θεσμό.
— Την προηγούμενη φορά είχες προσφέρει το βραβείο στο Σπίτι του Ηθοποιού. Αυτήν τη φορά;
Θα δωρίσω όσα χρήματα μπορέσω να συγκεντρώσω στο ΚΕΠΕΑ Ορίζοντες, έναν οργανισμό εκπαίδευσης παιδιών και ενηλίκων με αναπηρία. Όλοι μας φέτος θα δώσουμε τα χρήματα σε ιδρύματα που αφορούν παιδιά. Επέλεξα τα ΑμεΑ γιατί είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος, επειδή έχω φίλους και γνωστούς με κινητικά προβλήματα. Με στενοχωρεί πολύ που αυτή η πόλη είναι τόσο αφιλόξενη. Έχω ταξιδέψει αρκετά στο εξωτερικό οι άνθρωποι αυτοί κυκλοφορούν και είναι αυτόνομοι, κι εδώ δεν τους βλέπουμε όχι επειδή δεν υπάρχουν αλλά γιατί είναι κλεισμένοι στα σπίτια. Επειδή λοιπόν εγώ έχω τα πόδια μου, με συγκινεί ο αγώνας που κάνει αυτό το ίδρυμα.
— Η πρεμιέρα του σόου σημαδεύτηκε από την ιστορία του Κώστα Δόξα, που ήρθε στο φως μέσω της πρώην συζύγου του, και από την απομάκρυνσή του από το cast. Είδαμε στο προηγούμενο επεισόδιο, που είχατε ήδη γυρίσει, ότι ενώ ήταν παρών, δεν υπήρχε πουθενά στο τελικό μοντάζ που προβλήθηκε, ούτε στο παραμικρό πλάνο. Έγινε δηλαδή αυτό το edit out, που λέμε, που το έχουμε δει και σε ξένες αντίστοιχες περιπτώσεις να συμβαίνει, αλλά νομίζω ήταν η πρώτη φορά που το είδαμε με αυτό τον τρόπο στην Ελλάδα. Σχολιάστηκε πολύ και στο Twitter, ήταν σαν να μην υπήρχε ο Δόξας, ως απόφαση της παραγωγής και του ΑΝΤ1, μια και πρόκειται για μια υπόθεση εν εξελίξει. Θες να μου κάνεις ένα σχόλιο πάνω σε αυτό;
Θα προσπαθήσω, γιατί αυτά είναι πολύ ευαίσθητα και λεπτά θέματα και θέλω να μιλήσω προσεκτικά, όχι γιατί φοβάμαι να πάρω θέση, απλώς, κατά τη γνώμη μου, δεν κάνει να μιλάνε όλοι οι άνθρωποι γι’ αυτά. Τι θέλω να πω; Ότι πολύ εύκολα μπορεί μια φωτογραφία να σε στιγματίσει για μια ολόκληρη ζωή. Καταλαβαίνω τον ΑΝΤ1, είναι τέτοια η ένταση του #metoo αυτήν τη στιγμή και μέχρι αυτό το πράγμα να ξεκαθαρίσει από τη δικαιοσύνη, το κανάλι παίρνει την απόφασή του. Έτσι κι αλλιώς ο Κώστας δεν θα ήταν σε ψυχολογική κατάσταση να παίζει ενώ εκκρεμεί όλο αυτό, κι όταν υπάρχει και ένα παιδάκι στη μέση. Νομίζω ότι καλό είναι να μη μιλάμε όλοι οι άνθρωποι γι’ αυτά τα πράγματα, να μιλάνε οι δικαστές, τα δικαστήρια και οι μάρτυρες κάθε φορά που μπορούν να προσφέρουν κάτι στην οποιαδήποτε υπόθεση. Όλο το άλλο νομίζω δεν βοηθά ούτε τα θύματα, ούτε κανέναν, δημιουργείται μια τοξικότητα και στο τέλος χάνουμε το νόημα των πραγμάτων.
— Μιλάς για τη γενικότερη τάση του cancel culture, της κουλτούρας της ακύρωσης ενός ανθρώπου με το που σκάει μια κατηγορία εις βάρος του;
Ναι. Είναι πολύ ωραίο να βρίσκουν το θάρρος οι άνθρωποι να μιλάνε και είμαι μαζί με όλους όσοι το έχουν καταφέρει αυτό και θα είμαι μαζί τους για πάντα. Με τον πολύ κόσμο έξω έχω λίγο ανησυχήσει. Νομίζω ότι κουβαλάμε όλοι έναν θυμό και περιμένουμε κάποιον να τον σταυρώσουμε. Σαν να έχουμε γνώμη για όλα. Εμένα η φιλοσοφία ζωής μου δεν είναι τέτοια. Προσπαθώ να ζω χριστιανικά. Όχι με την εκκλησιαστική και θρησκευτική έννοια. Η φιλοσοφία μου είναι γύρω από τη φιλοσοφία του Χριστού.
— Πού αναφέρεσαι;
Δεν θέλω να μιλάω εύκολα και να κρίνω. Δεν μπορώ να έχω για όλα άποψη, για όλους τους ανθρώπους. Ακόμα και τέρας να είναι κάποιος, θα καταδικάσω την πράξη του. Τον άνθρωπο δεν θέλω να τον πιάσω στο στόμα μου. Γιατί; Γιατί όλοι είμαστε και τέρατα και άγγελοι και ποτέ δεν ξέρεις τι είναι αυτό που νοσεί στην ψυχή, στο μυαλό κάθε ανθρώπου για να φτάσει σε οποιαδήποτε καταδικαστέα πράξη.
Θα μου πεις τώρα, εσένα αν σου σκότωναν τη μάνα, αν σε βίαζαν, θα είχες την ίδια προσέγγιση; Θα ήθελα πολύ να την έχω. Να καταδικάσω την πράξη και να ζητήσω τη δικαίωση. Δεν μπαίνω στο κομμάτι αγάπης, συγχώρεσης, δεν είμαστε άξιοι, ως ανθρωπότητα, να τα φτάσουμε αυτά. Καταδικάζω, αλλά δεν πετάω δηλητήριο. Νομίζω ότι έχουμε γίνει ανθρωποφάγοι. Σαν να έχουμε ηδονή να βλέπουμε κάποιον να κατασπαράζεται, παρόλο που μπορεί να του αξίζει. Άσ’ το να το κάνει το δικαστήριο, να το κάνει η φυλακή, κι αν δεις ότι δεν το κάνει, βγες έξω για να υπερασπιστείς το δίκιο. Γιατί πολλές φορές δεν είναι δίκαιη η Δικαιοσύνη. Ελπίζω να βρούμε ισορροπία γιατί είμαστε από το ένα άκρο στο άλλο και τα άκρα δεν έχουν αποτελέσματα.
— Μου περιγράφεις πώς νιώθεις γενικότερα και για το κομμάτι του #metoo, που ζούμε στην Ελλάδα αυτές τις μέρες;
Χαρά έχω, πολύ μεγάλη, που μιλάνε και βρήκαν επιτέλους το θάρρος οι άνθρωποι, γιατί είμαστε μια κοινωνία που κουκουλώνει. Επιτέλους να πάρουν τα θύματα τη δύναμή τους πίσω και να δώσουν αγώνα ώστε να μην υπάρξει προηγούμενο, να ξανασκεφτεί ο άλλος για να κάνει κάτι, γιατί τα τέρατα θα υπάρχουν έξω. Δεν σημαίνει ότι εξυγιαίνεται τώρα το περιβάλλον. Να είναι πολύ αυστηρή η δικαιοσύνη σε αυτό το κομμάτι. Δεν χρειάζεται ο άλλος να σε σκοτώσει. Και η ψυχολογική βία μπορεί να σε καταστρέψει. Το μόνο που δεν μου αρέσει είναι ότι μιλάμε όλοι από τον καναπέ μας χωρίς να ξέρουμε. Ας μιλήσουν αυτοί που ξέρουν, γιατί βρομίζει η πληροφορία και χάνεται η ουσία. Συν ότι δεν είμαστε όλοι άξιοι να μιλήσουμε.
Όταν φτάνεις σε ένα σημείο που μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν θέλεις, είναι διαταραχτικό γιατί αυτό ήταν το όνειρο της ζωής μου. Έτσι βγήκα στους δρόμους, έτρεξα, για να πάρω δύναμή και να παραδεχτώ ότι το όνειρό μου το έκανα. Δεν σημαίνει ότι με αυτό το όνειρο του έφηβου πρέπει να πορευτώ μέχρι το τέλος της ζωής μου.
— Από τότε που αποφοίτησες από το Τέχνης μέχρι σήμερα, ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που θυμάσαι να έχεις αντιμετωπίσει στο θέατρο;
Αυτή του ελεύθερου επαγγελματία, που ανά 3-5 μήνες ψάχνει την επόμενή του εργασία. Αλλά αυτό το συνειδητοποίησα νωρίς. Και μαζί την απαξία των εργασιακών μας δικαιωμάτων: απλήρωτες πρόβες, καμία ασφάλεια, να παίζεις με πυρετούς, με σπασμένα πόδια, συνθήκες άθλιες – όχι πάντα, αλλά πολλές φορές. Η μεγαλύτερή μου δυσκολία όμως έχει να κάνει με την ίδια τη φύση της δουλειάς, που είναι τρομερά κουραστική για να την κάνεις για μια ζωή, ψυχικά και σωματικά. 9 η ώρα, τα ίδια λόγια, τις ίδιες κινήσεις, να κουβαλάς τον ίδιο ρόλο, ταυτόχρονα να κάνεις πρόβες, να τρως στις 3-4 τα ξημερώματα, το στρες της έκθεσης… Όλο αυτό με κούρασε και είναι και ο βασικός λόγος που αποφάσισα το θέατρο να το βγάλω από τη ζωή μου. Να μη βιοπορίζομαι από αυτό για να μπορέσω να το κρατήσω καθαρό στη συνείδησή μου και μεγαλώνοντας να μπορέσω να πάω σε μια ωραία συνεργασία, σε έναν ωραίο ρόλο, και να αναμετρηθώ μαζί του, μόνο γιατί θα ξέρω πως θα το κάνω με χαρά, ερασιτεχνικά.
— Πότε πάρθηκε αυτή η απόφαση;
Όταν έσβηνα τα 40 μου κεράκια, πριν από ενάμιση χρόνο, και τόλμησα να πω στον αυτό μου, «Θανάση, τώρα πια δεν σου δίνει τόση χαρά όση σου έδινε το θέατρο, πρέπει να το παραδεχτείς». Όταν φτάνεις σε ένα σημείο που μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν θέλεις, είναι διαταραχτικό γιατί αυτό ήταν το όνειρο της ζωής μου. Έτσι βγήκα στους δρόμους, έτρεξα, για να πάρω δύναμή και να παραδεχτώ ότι το όνειρό μου το έκανα. Δεν σημαίνει ότι με αυτό το όνειρο του έφηβου πρέπει να πορευτώ μέχρι το τέλος της ζωής μου.
— Δεν είναι λίγο μικρή ηλικία τα 40 για μια τέτοια απόφαση;
Κάτι χόρτασε μάλλον μέσα μου ή κάτι θεραπεύτηκε ή κάτι δικαιώθηκε. Δεν το θέλω πια, θέλω να πηγαίνω θεατής στο θέατρο.
Ο Θανάσης Αλευράς ως Άννα Βίσση στο YFSF
— Στο μεταξύ, όμως, έπαιξες στην παράσταση του Μοσχόπουλου στο Εθνικό, που προβλήθηκε σε live streaming.
Βέβαια και πέρασα καταπληκτικά. Το live streaming όμως το σιχαίνομαι και ως θεατής και ως ηθοποιός. Δεν μπορώ καθόλου. Μόνο να το δω ντοκιμαντερίστικα, να δω την Γκλεν Κλόουζ στο «Sunset Boulevard», μόνο έτσι. Αλλιώς δεν με αφορά καθόλου. Δεν είναι θέατρο. Από ανάγκη το κάναμε. Δεν θέλω να μου ξανασυμβεί.
— Τι εναλλακτικές έχεις για τον βιοπορισμό;
Δεν το γνωρίζω. Έχω εμπιστοσύνη στη ζωή, ότι τα φανερώνει τη σωστή στιγμή για τον καθένα. Προς το παρόν θέλω να μεταπηδήσω και να κάνω κάτι που χρωστάω. Να φτιάξω μια παράσταση μουσική, σατιρική, σε μαγαζί όμως, όχι σε θέατρο. Κάτι λίγο «μαρινίστικο» (σ.σ. στην παράδοση του Γιώργου Μαρίνου), αφιερωματικό στη γενιά μου, και να μιλήσω για διάφορα που θέλω, αλλά με αυτόν τον τρόπο. Είναι ένα είδος που αγαπώ η επιθεώρηση, το ελαφρύ το θέατρο. Είμαι του ελαφρού. Από κει και έπειτα, η τηλεόραση είναι ένας δρόμος που δεν ξέρεις πού μπορεί να σε βγάλει.
— Ως ηθοποιός, βέβαια, είσαι σε θέση να το λες αυτό γιατί έχεις περάσει από το ελαφρύ, το εμπορικό με μεγάλα ονόματα, μέχρι το βαρύ καλλιτεχνικό.
Απ’ τον Μουτσινά στον Καραθάνο.
— Αυτό θα έλεγα, με πρόλαβες, το είπα περιφραστικά. Οπότε τα δοκίμασες και σε δοκίμασαν κι αυτά.
Δεν έχω παράπονο. Όταν σου αρέσουν πάρα πολλά πράγματα, όπως εγώ που είμαι βαριετέ ως ψυχολογία, δεν περνάς ωραία στη ζωή σου γιατί σου λένε πως πρέπει να αποφασίσεις. Εγώ πίστευα ότι θα δοκιμάσω και θα καταλάβω. Ψέμα ήταν κι αυτό. Φανταστικά πέρασα και με τον Μουτσινά και με τον Καραθάνο, ο καθένας κάτι έχει να σου δώσει. Ωραία και στην Επίδαυρο, ωραία και στο «Σεσουάρ για Δολοφόνους», ωραία και στο «Your Face», ωραία και στο υπόγειο στη Μαυρομιχάλη όταν κάναμε Γκόρκι. Δεν σου λέω ότι μπορώ να τα κάνω όλα καλά, αλλά τα δοκίμασα χωρίς ιδεοληψία για να ανακαλύψω εμένα και τα υποστήριξα πολύ, την εποχή που συνάδελφοί μου έβαζαν μόνο ταμπέλες. Εγώ πάντα είχα πολύ πιο αμερικάνικο μυαλό και χαίρομαι πολύ που η εποχή τα έφερε έτσι ώστε να μη λέμε πια πολλά.
— Ε, ναι, τώρα, με τις συνθήκες αυτές, το μισό θέατρο βρέθηκε στην τηλεόραση.
Και κάποιος μπορεί να μην τη θέλει και να το έκανε από ανάγκη. Αλλά δεν τα πιστεύω αυτά, τα θεωρώ πολύ παλιακά. Ούτε σε βρομίζει τίποτα, ούτε σε στιγματίζει. Όλα εξαρτώνται από σένα, να ξέρεις κάθε φορά τι θες να πάρεις. Και κάποια μέρα όλοι θα πεθάνουμε. Δεν πα’ να ‘σαι ο Χορν, θα περάσουν τα χρόνια και δεν θα σε θυμάται κανείς. Το θέμα ποιο είναι, η υστεροφημία μας ή, όσο ζούμε, πώς ζούμε και τι απολαμβάνουμε;
— Από την άλλη, ένας χρόνος κλειστά θέατρα πώς έχει λειτουργήσει μέσα σου, ενώ είχες πάρει την απόφασή σου από πριν;
Κοίταξε, το θέατρο το αγαπάω πάρα πολύ και γι’ αυτό νομίζω ότι φεύγω. Μου λείπει, αλλά καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια παγκόσμια πανδημία. Είναι κλειστό το Μπρόντγουεϊ για πρώτη φορά μετά από 100 χρόνια… Δεν έχω παράπονο γιατί είναι κλειστά τα θέατρα στην Ελλάδα. Αυτό που με στενοχωρεί είναι η διαχείριση του κλάδου μας από το υπουργείο Πολιτισμού. Είναι σχεδόν προκλητικά άφαντο και επιθετικό απέναντι στους καλλιτέχνες. Ποτέ ο πολιτισμός δεν ήταν σ’ αυτήν τη χώρα προτεραιότητα, ακόμα και σαν μπίζνα, βρε αδερφέ, να το πάρεις. Δεν του ΄χουν αξία; Δεν τους νοιάζει; Δεν καταλαβαίνουν τι προσφέρει; Είμαι βαθιά θυμωμένος που δεν βρίσκεις την ευθιξία, όταν ένας κλάδος σύσσωμος, δεν σε θέλει και σ’ το δηλώνει, να σηκωθείς να φύγεις. Όχι ότι αν παραιτηθεί η υπουργός Πολιτισμού θα αλλάξει κάτι. Με όλες τις κυβερνήσεις τα ίδια, τα τελευταία χρόνια που ζω εγώ τουλάχιστον, αν εξαιρέσουμε μια Μελίνα, που υπάρχει ένα έργο χειροπιαστό. Μπορεί να μη γνωρίζω βέβαια κι άλλα πράγματα. Να, τώρα την κρίνω τη γυναίκα αυτή. Κρίνω όμως το κομμάτι του θεάτρου.
— Τι άλλο σε στενοχωρεί σε αυτό που ζούμε τώρα;
Μια τάση παγκόσμια σε μια δικτατορική νοοτροπία. Δεν θέλω να μιλήσω απλά για συντηρητισμό γιατί έχουμε περάσει τα όρια του συντηρητισμού. Μυρίζει και στην πόλη μου. Βέβαια το τέρας επιτίθεται γιατί βλέπει μια αφύπνιση και αρχίζει και φοβάται. Αυτό σίγουρα θα φέρει βίαια αποτελέσματα. Για άλλη μια φορά ο άνθρωπος επαναλαμβάνει την ιστορία και εμείς δεν παίρνουμε το μάθημα. Και δυστυχώς μάθημα που δεν περνιέται το ξαναδίνεις. Νομίζω ότι μας αξίζει, την ώρα που έχουμε φωτογραφίες από τον Άρη, να ξεπεράσουμε κάποια πράγματα και να τα λύσουμε ως ανθρωπότητα. Δεν μπορώ πια να κάνω κουβέντα για τον ρατσισμό, τις φυλετικές διακρίσεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Τα θεωρώ τόσο λυμένα μέσα στο κεφάλι μου που απορώ που ακόμα μιλάμε γι’ αυτά. Είμαστε αλλού. Χέστε μας. Δεν το πιστεύω ότι είμαστε τόσο φοβικοί. Εγώ, αν ήμουν πρωθυπουργός, πάντως, τους Έλληνες τουλάχιστον θα τους έστελνα δωρεάν ταξίδια στο εξωτερικό με το ζόρι. Να κάτσουν εκεί που υπάρχουν πολυεθνικές συνυπάρξεις και να δουν τι γίνεται. Τα συζητώ ακόμα αυτά και είναι άξια λόγου, γιατί είναι πολλοί που σκέφτονται έτσι.
— Δεν είναι απλά πολλοί, δυστυχώς είναι οι περισσότεροι. Ξέρεις, μερικές φορές, ειδικά στην Αθήνα και ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο, δεν έχουμε εικόνα τού τι γίνεται παραέξω. Έχουμε φτιάξει ο καθένας τη φούσκα ασφαλείας του.
Εγώ σίγουρα. Η καλλιτεχνική μου οικογένεια είναι πολύ ωραίοι άνθρωποι, με ανοιχτό μυαλό, ωραίες κουβέντες και σκέψεις και ανησυχίες. Μιλάμε για 2021.
— Παράλληλα παραμένεις ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα, ιδιαίτερα αναγνωρίσιμους ανθρώπους, που έχουν δηλώσει μέλη και σύμμαχοι της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Μετά τις δηλώσεις του Κούγια, κάπως γίναμε όλοι «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι», όπως είπε υπέροχα ο Φοίβος Δεληβοριάς. Νομίζω ότι μας αξίζει μια πολύ όμορφη ζωή και κάπου έχουμε χάσει την μπάλα, δημιουργώντας προβλήματα από το τίποτα. Όταν παίρνω απόσταση και φιλοσοφώ και μας βλέπω κάνοντας zoom out, λέω «ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε»; Ωστόσο δεν με παίρνει από κάτω. Εγώ θα ζήσω ακριβώς όπως έχω ονειρευτεί και όπως θέλω και αυτή η στιγμή είναι μια καλή ευκαιρία για τον καθένα να κάνει ένα ωραίο restart, γιατί σε όλους μας έχει κάτι διαταραχθεί. Τρώμε μια κλοτσιά, ας κάνει ο καθένας ό,τι νομίζει για αλλαγή.
— Το άγχος πώς το διαχειρίζεσαι πια σε ό,τι καταπιάνεσαι; Έχεις μιλήσει και για ένα αυτοάνοσο που έχεις.
Όλες οι αρρώστιες σχετίζονται με τη διαχείριση του άγχους, όχι μόνο τα αυτοάνοσα. Η προσωπική μου διαδρομή περιλαμβάνει λίγη ψυχοθεραπεία, ενεργειακές θεραπείες, διάφορες μεθόδους αυτογνωσίας, την πίστη μου, φιλοσοφία, διάβασμα κειμένων εμπνευσμένων ανθρώπων. Όταν κάτι με ταράζει έχω πια τη διαύγεια να βγω έξω, να γίνω παρατηρητής και να μην ταυτιστώ. Έτσι αυτομάτως βλέπω την πραγματική του διάσταση. Όταν το κάνω αυτό δεν βρίσκω σοβαρά προβλήματα, μόνο θέματα που αντιμετωπίζονται. Μόνο η αρρώστια και η απώλεια είναι μεγάλο θέμα, επειδή εμείς δεν το έχουμε αποφασίσει ακόμα και νομίζουμε ότι θα ζήσουμε για πάντα, και αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. Πιστεύω ότι κατά βάθος ο φόβος του θανάτου υποκινεί όλες μας τις άρρωστες συμπεριφορές. Και η επαφή μου με τη φύση και το τρέξιμο με θεραπεύουν. Θέλω να είμαι στον ήλιο, στα βουνά, στα ποτάμια.
— Ένας άνθρωπος όπως εσύ, που χαρίζει τόσο γέλιο, έχει και κάποιες σκοτεινές πλευρές;
Δεν ξέρεις πόση χαρά παίρνω από αυτό. Κοίταξε, αυτό που βλέπεις σε έναν ρόλο δεν είναι έτσι στη ζωή μου. Έχω κι εγώ τα κέφια μου, δεν ξυπνάω υστερικά κάθε μέρα. Αντιθέτως, πολλές φορές, για να αντισταθμίσω όλη αυτή την ένταση και την αδρεναλίνη της κωμωδίας, πέφτω πολύ βαθιά, αλλά δεν με φοβίζει γιατί δεν πέφτω σε σκοτάδια και επικίνδυνα πράγματα. Μπορεί να μη θέλω να μιλήσω ή να ακούσω κάτι, να θέλω να ξεκουραστώ σε ησυχία και να ξαναφορτίσω. Ευτυχώς δεν έχω έρθει αντιμέτωπος με πολλά σκοτεινά πράγματα και χαίρομαι πολύ, γιατί δεν τα θέλω τα σκοτάδια, μου αρέσει το φως.
— Το πρώτο πράγμα που θα κάνεις μόλις απελευθερωθούμε;
Θα φτιάξω βαλίτσα, θα βρεθώ στον Ελευθέριο Βενιζέλο και θα πάω ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Οπουδήποτε, απλά να πετάξω, να σηκωθώ να φύγω.
— Θανάση, πώς θα επιστρέψουμε στην εγγύτητα;
Μη μας φοβάσαι, είμαστε Μεσογειακοί, δεν θα αγκαλιαστούμε απλώς, θα πάθουμε υστερία, θα αρχίσουμε τα γλωσσόφιλα στον δρόμο.
Ο Θανάσης Αλευράς συμμετέχει στο Your Face Sounds Familiar – All Star, κάθε Κυριακή στις 21:00 στον ΑΝΤ1.
