Κλειστοί χώροι πολιτισμού: «Δεν αντέχονται τα άδεια κτίρια»

Δημήτρης Καραντζιάς Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Δημήτρης Καραντζιάς

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Vault

Εύα Κολόμβου Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Η τέχνη, για τον οργανισμό μας, δεν είναι απλώς απαραίτητη αλλά και πιο ουσιαστική από την τροφή και το νερό


Ένας χρόνος με κλειστά θέατρα. Ένας χρόνος μακριά από τα «σπίτια» μας. Γιατί για πολλούς από εμάς το θέατρο δεν είναι απλώς ο εργασιακός μας χώρος, είναι το μέρος όπου δημιουργούμε, υπάρχουμε, αναπνέουμε. Η τέχνη, για τον οργανισμό μας, δεν είναι απλώς απαραίτητη αλλά και πιο ουσιαστική από την τροφή και το νερό. Η εκκίνηση και η αφετηρία κάθε σκέψης μας, κάθε πράξης μας. Παρέες μας είναι οι συνάδελφοι και οι συνεργάτες μας, που εμπλουτίζονται με κάθε νέα συνεργασία. Δεν είναι απλώς οι φίλοι μας, είναι οι οικογένειές μας.

Έναν χρόνο πριν. Μια Αθήνα γεμάτη παραστάσεις. Σε ένα στενό, στη Μελενίκου, λίγα λεπτά μακριά από το Γκάζι, ένα θεατράκι γεμάτο κόσμο, το Vault. Οκτώ παράλληλες παραστάσεις την εβδομάδα παρουσιάζονταν στις δύο σκηνές του. Πρεμιέρες να ετοιμάζονται, πρόβες εντατικές, πρόβες χαλαρές, συναντήσεις, συζητήσεις με νέους δημιουργούς, με παλιούς, για καινούργια σχέδια, καινούργια πρότζεκτ. Θεατρικά εργαστήρια, μαθητές, θεατές. Όνειρα, ζωή. Μια γειτονιά, η Μελενίκου, που έσφυζε από ζωή, από κόσμο.

Ακριβώς απέναντι από το Vault, το Calderone, δίπλα το Ίσον, λίγο πιο κάτω η Λήθη, το Παυσίλυπον, το Ραφίκι, η Laika, όλα γύρω από το ψιλικατζίδικο της κυρίας Άννας, πιο κάτω οι Θεσσαλοί, το ImProva, πίσω μας η Αθηναΐδα, το Soirée de Votanique, λίγο πιο πέρα το Βαφείο, το Eliart, το Olvio, o Λύχνος, το Baumstrausse... Όλα σε μια ακτίνα εκατόν πενήντα μέτρων. Μια μικρή καλλιτεχνούπολη. Και... μπαμ!

Πριν από μία βδομάδα πέρασα από τη γειτονιά. Στον δρόμο σφίχτηκε η καρδιά μου. Τα πάντα νεκρά. Παρατημένα. Μπήκα στο θέατρο γρήγορα, έκανα μια βόλτα κι έφυγα το ίδιο γρήγορα. Δεν αντέχονται τα άδεια κτίρια. Πέρασα να πω μια καλησπέρα στην κύρια Άννα. Το ψιλικατζίδικο έκλεινε. Οριστικά. Μετά από τόσα χρόνια. «Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε με όλα τα μαγαζιά γύρω μας κλειστά, δεν αντέχουμε πια να το κρατήσουμε. Ελπίζουμε εσείς να τα καταφέρετε!» 

Έναν χρόνο κλεισμένοι σπίτια μας, περιμένοντας να ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας. Μα εκείνο το «δεν αντέχουμε πια να το κρατήσουμε» πολύ με πείραξε.

Αργυρώ Μποζώνη

Εύα Κολόμβου

AΝ Club

Odile Brehier Facebook Twitter
Η Odile Brehier και η ομάδα του «Λεξικοπωλείου». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε την επόμενη μέρα

Οι τοίχοι του ΑΝ έχουν να πουν αμέτρητες ιστορίες, καθώς έχει χτιστεί με τον ιδρώτα της έκφρασης των μουσικών. Εδώ και έναν χρόνο έχει αδειάσει από ψυχές, συναισθήματα, φωνές, νότες και δημιουργίες και στέκει μόνο, προσδοκώντας την επιστροφή των καλλιτεχνών και όλων όσα το προσδιόρισαν. Για μένα το AΝ είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αφουγκράζεται τις συνθήκες και νιώθει τις ανάγκες των ανθρώπων. Ευελπιστώ να ανοίξουν σύντομα οι πόρτες του, για να αγκαλιάσει ξανά τα χαμόγελα των επισκεπτών του.

Όσοι βρισκόμαστε πίσω από αυτό, παλεύουμε με την όλη κατάσταση, που είναι δύσκολη σε ολόκληρο τον κόσμο. Όμως δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε την επόμενη μέρα. Κανείς δεν είχε προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο και μοιάζει σαν να έγινε pause στη ζωή μας. Οι δράσεις και οι ιδέες μας εγκλωβίστηκαν μέσα στον βίαιο, αλλά αναγκαίο εξαναγκασμό των μέτρων που ισχύουν και τώρα έχουν συσσωρευτεί, έτοιμες να ξεχειλίσουν. Η πανδημία μάς υπενθύμισε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δυστυχώς, η συνειδητοποίηση έρχεται μέσα από τον πόνο και τα βάσανα, τα οποία κανείς μας δεν μπόρεσε να αποφύγει.

Επιλέγω να πιστεύω πως οι περισσότεροι, τουλάχιστον, βρισκόμαστε στην εξέλιξη μιας κοινωνικής και εσωτερικής επανάστασης, μέσα στην οποία διαμορφώνονται νέες πεποιθήσεις και δημιουργούνται καλύτερες θεωρήσεις σχετικά με τον τρόπο που θα λειτουργεί ο κόσμος στο εξής. Άλλωστε, ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι και επεξεργάζεσαι τις εξωτερικές συνθήκες μπορεί να σε εξυψώσει και να σε εξελίξει ή να σε βυθίσει στη μετριότητα.

Όσον αφορά τα διαδικτυακά live, στερούνται την άμεση επαφή μεταξύ του κοινού και των μουσικών, την αγκαλιά και το τσούγκρισμα της μπίρας με αγνώστους, το mosh pit, το stage diving, τον δυνατό χτύπο της καρδιάς για το απρόσμενο show που θα ακολουθήσει. Από την άλλη, έστω και με αυτόν τον τρόπο ενεργοποιείται η δημιουργία και συντηρείται κάπως η δυνατότητα έκφρασης της τέχνης. Αυτήν την ώρα είναι η μοναδική διέξοδος των καλλιτεχνών, που δεν πρέπει να απομονωθούν για κανέναν λόγο, αν θέλουμε να έχουμε λόγο ύπαρξης. 

Μαρία Παππά

Odile Brehier

Μεταφράστρια, ιδιοκτήτρια του Λεξικοπωλείου 

Μιχάλης Ζέης Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


Κανένας δεν θέλει να βλέπει το σπίτι του με κατεβασμένα ρολά

Τον Δεκέμβριο του 2021 το Λεξικοπωλείο θα κλείσει δέκα χρόνια. Ελπίζω τότε να μπορέσουμε να κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι. Οι πωλήσεις έχουν πέσει πολύ, είναι μια καταστροφή, αλλά δεν θέλω να μπω στο οικονομικό σκέλος, ούτε να σταθώ σε αυτό. Έχουμε πει με όλα τα παιδιά μαζί, σε δυο-τρεις μεγάλες συζητήσεις που κάναμε, ότι θα το πάμε μέχρι τέλους, θα κρατήσουμε γερά και αν δεν πετύχουμε, δεν πειράζει.

Στο Λεξικοπωλείο, ο Γιάννης, ο Διαμαντής, ο Νικόλας, ο Σιλβάν, θέλουν να με προστατεύσουν και δεν με αφήνουν να πηγαίνω κάθε μέρα, έτσι κάνω το back office και προσπαθώ να οργανώσω μια κατάσταση για να είμαστε έτοιμοι όταν μπορέσουμε να ανοίξουμε. Φυσικά, δεν χρειάζεται να πω ότι το Λεξικοπωλείο είναι το σπίτι μου και ότι κανένας δεν θέλει να βλέπει το σπίτι του με κατεβασμένα ρολά.

Έχω την τύχη να μαθαίνω πολλά από τους αναγνώστες μας, αυτή η κουβέντα που μου έχει λείψει περισσότερο. Μου έχει λείψει να μπαίνει ένας άνθρωπος στο βιβλιοπωλείο και να πίνουμε ένα νερό, έναν καφέ, να βλέπω τα παιδιά να πηγαινοέρχονται, να μπαίνουν σκυλιά, γατιά, να μιλάμε για βιβλία, να τσακώνονται για ένα βιβλίο, να ανεβοκατεβαίνουμε τις σκάλες, μου έχει λείψει η καθημερινότητα στη γειτονιά, οι γείτονες που κάνουν κάθε μέρα μια στάση για ένα «καλημέρα». Το παλεύουμε όλοι μαζί κι έχουμε βάλει στοίχημα να μη χάσουμε ούτε την υπομονή μας ούτε το χιούμορ μας». 

Αργυρώ Μποζώνη

Μιχάλης Ζέης

Τριανόν 

Ο κινηματογράφος, ως χώρος, θα εκτιμηθεί περισσότερο απ’ ό,τι πριν από τον κορωνοϊό

Όπως όλοι, είμαστε σε μια βαριά κατάθλιψη επειδή είμαστε κλειστά. Ο κινηματογράφος είναι άδειος. Πήγαινα συνέχεια εκεί για διάφορες εργασίες. Πονάς, βλέπεις έναν χώρο ο οποίος δεν είναι αξιοποιήσιμος. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι ο κινηματογράφος, ως χώρος, θα εκτιμηθεί περισσότερο απ’ ό,τι πριν από τον κορωνοϊό. Θα φανεί πόσο έντονη είναι η ανάγκη του ανθρώπου να κοινωνικοποιηθεί, να βγει έξω, να απολαύσει μια ταινία μαζί με άλλους.

Είδα πολλές ταινίες από το Φεστιβάλ του Βερολίνου. Έκατσα μέσα στο Τριανόν μόνος μου. Τις έβαλα στον προτζέκτορα και τις είδα για να αισθανθώ λίγο πιο κινηματογραφικά. Μιλάω με αρκετό κόσμο που του λείπει πολύ ο κινηματογράφος, ανεξάρτητα από το αν πήγαινε πριν ή όχι. Λείπει η συλλογική απόλαυση, το να είσαι μαζί με άλλους στον ίδιο χώρο και να απολαμβάνετε μια ταινία. Αυτό είναι που δίνει και στα φεστιβάλ τη μαγεία τους. Σε πολλά φεστιβάλ βλέπεις ταινίες, οι οποίες, αν παιχτούν σε γεμάτες αίθουσες, έχουν τελείως διαφορετικό αντίκτυπο πάνω σου. Τώρα, με τον κορωνοϊό, το διαπιστώνω πολύ έντονα. Ο κινηματογράφος είναι κάτι ξεχωριστό, το οποίο δεν υποκαθίσταται οικιακά, όπως και καμία άλλη τέχνη. Το τονίζω περισσότερο σε σχέση με τον κινηματογράφο, γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να θεωρεί ότι μπορεί να υποκατασταθεί.

Το Τριανόν έχει ένα πολύ μεγάλο φουαγέ, έναν πολύ μεγάλο χώρο υποδοχής και κάθε φορά, πριν αρχίσει μια ταινία, ειδικά αν ήταν πετυχημένη, που ξέραμε ότι θα λειτουργούσε καλά και από άποψη κοινού, «ήμασταν έτοιμοι για τη μάχη». Έρχεται ο κόσμος, κάθεται, πάει στο μπαρ, κυκλοφορεί, ακούει μουσική στο φουαγέ, μπαινοβγαίνει, συζητάει, είναι μια γιορτή. Το να βλέπεις άδειο έναν χώρο φτιαγμένο για να υποδέχεται τον κόσμο οπωσδήποτε είναι κάτι πολύ θλιβερό. Δεν θέλω να μιλάω ναρκισσιστικά, μόνο για τον κινηματογράφο, γιατί αυτό συμβαίνει σε όλους τους χώρους.

Εμείς, στο Τριανόν, επειδή είμαστε και θερινός, ζήσαμε κάποιες στιγμές αίγλης το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είδα αρκετές καινούργιες ταινίες και ένιωσα πόσο outdated είναι σε σχέση με αυτό που ζούμε τώρα. Βλέπω πολλές ταινίες που θα ήταν πολύ ωραίες, αλλά μου φαίνονται παλαιικές, παρότι μπορεί να γυρίστηκαν πέρσι. Εννοώ ότι είναι πολύ παλιές και ως φιλοσοφία και ως νοοτροπία και όσον αφορά την αίσθηση που έχουν για τον κόσμο. Μόνο και μόνο που δεν βλέπεις να φορούν πουθενά μάσκες ή ακούς να προτείνουν «πάμε σε μια συναυλία», λες «πόσο αλλού είναι;». Η ταινία, ως προϊόν, θα πρέπει κάπως να περάσει μέσα από το φίλτρο του κορωνοϊού. Αυτό το οποίο σίγουρα θα μου μείνει και θα το θυμάμαι είναι το άδειο φουαγέ όλο αυτό το διάστημα και οι προβολές, που πολλές φορές κάθομαι και βλέπω μόνος μου κάποια ταινία.

Γιώργος Ψωμιάδης

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Έναν χρόνο μετά, αυτό που μας λείπει περισσότερο από τα εστιατόρια είναι η φιλοξενία τους

Γεύση / Έναν χρόνο μετά, αυτό που μας λείπει περισσότερο από τα εστιατόρια είναι η φιλοξενία τους

Τέσσερις άνθρωποι που ξέρουμε με το μικρό τους όνομα μιλούν για την εστίαση σε καιρό πανδημίας: Όχι, δεν είναι ούτε οι σεφ ούτε οι εστιάτορες, είναι οι υπεύθυνοι, οι μετρ, οι οικοδεσπότες, είναι τα μάτια και τα αυτιά των εστιατορίων, που φρόντιζαν να απολαμβάνουμε το φαγητό μας άνετα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Αλέξης Παπάζογλου: «Οι ζωές μας είναι πολύ πιο ευάλωτες απ’ ό,τι φανταζόμαστε»

1 χρόνος πανδημία / «Οι ζωές μας, πολύ πιο ευάλωτες απ’ ό,τι φανταζόμαστε, άλλαξαν για πάντα»

Οι συνέπειες του εγκλεισμού και της κοινωνικής απομόνωσης: Ο διδάκτορας Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ Αλέξης Παπάζογλου μιλά για τον έναν χρόνο της πανδημίας και τις προκλήσεις της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Κληρονομιά μας, ένα πανόραμα της και της ιστορίας των γκέι ανδρών

Θέατρο / «Η κληρονομιά μας»: Η ιστορία της gay κοινότητας γίνεται ένα συγκινητικό θεατρικό έργο

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, ένα έργο με αφετηρία την γκέι ζωή που αφορά την αγάπη και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες, τα όνειρα, τους φόβους και τα ματαιωμένα σχέδια. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια απρόβλεπτη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα με τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Θέατρο / Γαλήνη Χατζηπασχάλη: «Δεν μιλάμε για τα σεξουαλικά βοηθήματα κι ας πουλιούνται εκατομμύρια δονητές»

Πρωταγωνιστεί στο «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή», μια παράσταση που φωτίζει το πώς, ακόμη και σήμερα, δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για το σεξ. Με αφορμή το έργο, κάναμε μια απρόβλεπτη συζήτηση με την αγαπημένη ηθοποιό για τα ταμπού, την εμμηνόπαυση και τη γυναικεία σεξουαλική χειραφέτηση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Θέατρο / Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Mια επιμελής εικονογράφηση του μπρεχτικού αριστουργήματος εκτυλίσσεται ενώπιόν μας, χωρίς να δονείται από καμία εσωτερική αναγκαιότητα - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Βαρόνος “Φ”»: Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Θέατρο / Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Πιάνοντας το νήμα από την ιδέα μιας καυστικής κωμωδίας ηθών του 1870 που μιλά για την απάτη, η ιστορία ενός ψευτοευγενούς στην παράσταση «Βαρόνος “Φ”» φτάνει στη σύγχρονη υποκρισία και στον εαυτό που θέλουμε να δείχνουμε στην κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ΜΑΜΙ είναι ένα ποίημα για τις ζωές των γυναικών

Θέατρο / «ΜΑΜΙ»: Εικόνες από τη ζωή μιας μητέρας

Το ποιητικό σύμπαν του 26χρονου σκηνοθέτη που μας μάγεψε με το «Goodbye Linditta», εστιάζει αυτήν τη φορά στην ιστορία μιας γυναίκας μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που δεν θέλει να τη θεοποιήσει αλλά να την παρατηρήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Θέατρο / O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, που έγινε διάσημος για τις φιλόδοξες, μεγαλειώδεις παραστάσεις του, πιστεύει απόλυτα στη μαγική δύναμη του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν

Θέατρο / Μια παράσταση για τις εξουσιαστικές σχέσεις και ένα φρικτό έγκλημα

Στην παράσταση «Αντικείμενα», ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος αφηγούνται με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο μια ιστορία που κρύβεται στην υπόθεση των αδερφών Παπέν, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή

Πέθανε Σαν Σήμερα / Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό θέατρο

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης κυκλοφόρησε έναν τόμο 535 σελίδων, αφιερωμένο στον σπουδαίο σκηνοθέτη, φιλόλογο, συγγραφέα και ακαδημαϊκό που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Θέατρο / «Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Γιώργος Κουτλής συνσκηνοθετούν τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα των «Παιχτών» σε ένα νέο έργο με έναν αδηφάγο παραγωγό, έναν «ποιοτικό» σκηνοθέτη, έναν «εμπορικό» ηθοποιό, και τον γολγοθά της προετοιμασίας μιας παράστασης που πρέπει να αφορά τους πάντες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ