Αιμίλιος Χειλάκης: «Ποτέ δεν έχουμε γίνει φίλοι με τον ξένο, ούτε καν με τον ξένο μέσα μας»

Αιμίλιος Χειλάκης: «Ποτέ δεν έχουμε γίνει φίλοι με τον ξένο, ούτε καν με τον ξένο μέσα μας» Facebook Twitter
«Πιστεύω πως είχαμε μάθει την κακοποιητική συμπεριφορά να τη θεωρούμε ίδιον του δασκάλου. Ξαφνικά νομίζαμε ότι ο δάσκαλος είχε δικαίωμα να είναι κακοποιητικός». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0



Ο ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΕΙΛΑΚΗΣ
ετοιμάζεται για τον Οθέλλο του Σαίξπηρ, μια παράσταση την οποία συνσκηνοθετεί με τον Μανώλη Δούνια, και δεν κρύβει τη χαρά του για την επιστροφή στη δουλειά, την υποχώρηση της πανδημίας αλλά και για την ελπίδα του ότι μετά από αυτά που ήρθαν στο φως σε μια πολύ δύσκολη περίοδο και αφορούσαν την κακοποιητική συμπεριφορά στο θέατρο θα οδηγηθούμε σε ένα μέλλον πιο φωτεινό.

«Πιστεύω πως είχαμε μάθει να θεωρούμε την κακοποιητική συμπεριφορά ίδιον του δασκάλου, ξαφνικά νομίζαμε ότι ο δάσκαλος είχε δικαίωμα να είναι κακοποιητικός» λέει. «Και στη γενιά μου οι δάσκαλοι ήταν σκηνοθέτες, και μάλιστα πρόσωπα που με την αυθεντία τους εκδικούνταν τη νεότητα. Δεκαοκτάχρονα παιδιά έκλαιγαν και φοβόντουσαν, γιατί νόμιζαν ότι έτσι γίνεται η δουλειά».

— Νομίζω ότι τις πιο πολλές από αυτές τις συμπεριφορές τις γνώριζε ο κόσμος του θεάτρου, μέχρι ένα σημείο τουλάχιστον.

Ναι, το πλήθος των συμπεριφορών ήταν γνωστό, απλώς δεν ξέραμε ότι μερικές από αυτές έφταναν σε τόσο σκοτεινό σημείο. Νομίζω, πάντως, ότι αυτός που είναι σήμερα τριάντα χρονών μια τέτοια συμπεριφορά πιο δύσκολα την ανέχεται. Η δική μου η γενιά είχε μάθει και από τον πατέρα μας που έλεγε: «Ο γιος μου ήταν κακός; Καλά κάνατε και τον δείρατε, δάσκαλε». Υπήρχε πάντα μια φάση τιμωρίας που ως γενιά τη θεωρούσαμε φυσιολογική.

Από την άλλη μεριά, μια σχολή, για παράδειγμα, πρέπει να έχει τους κανόνες της, γιατί υπάρχουν και παιδιά που δεν αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται σε τάξη ενηλίκων, ότι είναι παρόντα σε μια εκπαίδευση που πληρώνουν, νομίζουν ότι είναι ακόμα στο σχολείο. Το λέω λόγω της εμπειρίας μου απ' όταν δοκίμασα να είμαι κι εγώ δάσκαλος σε μια δραματική σχολή. Επειδή πρέπει να τους αντιμετωπίσεις ως μελλοντικούς συναδέλφους σου πρέπει να τους εμφυσήσεις ακόμα και το καθήκον της φυσικής παρουσίας. 

Ποτέ δεν έχουμε γίνει φίλοι με τον ξένο, ούτε καν με τον ξένο μέσα μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ούτε εμείς τη διαφορετικότητά μας, τον λόγο που δεν μας αποδέχονται, οπότε, αν δεν αποδεχτείς ο ίδιος ότι είσαι διαφορετικός, δεν μπορείς να αποδεχτείς ούτε τους άλλους.

— Έχει να κάνει και με το ότι είναι πολύ λίγο υποψιασμένοι για το περιεχόμενο της δουλειάς;

Ναι, μπορεί να συμβαίνει κι αυτό. Γι' αυτό, ακόμα και με συναδέλφους, λίγο μπορεί να συζητήσεις για το περιεχόμενο της δουλειάς, για το τι σημαίνει, μιλάμε για πιο απλά θέματα, για τον μόχθο της δουλειάς μας. Και νομίζω ότι σε αυτή την πραγματικότητα πρέπει να επιστρέψουμε, για να ξεφύγουμε από την ανάγκη να είμαστε βίαιοι ώστε να ορίσουμε την εξουσία μας, με τα γνωστά πλέον αποτελέσματα, να κατανοήσουμε ότι η δουλειά μας έχει αληθινό μόχθο και στο λάθος της όπως και στο σωστό, τότε θα γίνουμε πιο φωτεινοί. Να αφήσουμε ένα αποτύπωμα ηθικής – δεν το λέω μόνο σε σχέση με τη δουλειά μας αλλά και με την παρουσία μας ως ανθρώπων.

— Πιστεύεις ότι είναι ένα διαρκές παιχνίδι εξουσίας;

Νομίζω, και διαχείρισης του θυμού μας. Και θέλει μια παιδεία το να διαχειριστείς αυτή την πίεση. Τον θυμό, όταν γεννιέται από την πανδημία, από την οικονομική κατάσταση, από τους γύρω σου, τότε πρέπει να τον τιθασεύσεις. Δεν εννοώ ότι ο καθένας από εμάς δεν έχει μια «μαύρη λίστα» ανθρώπων. Μπορεί και να έχει. Περιμένεις, όμως, την κατάλληλη στιγμή για να τους απαντήσεις, κι αυτό δεν έχει να κάνει με την εκδίκηση, ίσα-ίσα καλό είναι να ξέρουν τις απόψεις σου όσον αφορά την κακοποιητική συμπεριφορά, για παράδειγμα – και για να δικαιώσεις την αντίθετη. 

Αιμήλιος Χειλάκης Facebook Twitter
Τον θυμό όταν γεννιέται από την πανδημία, από την οικονομική κατάσταση, από τους γύρω σου, τότε πρέπει να τον τιθασεύσεις. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Αυτήν τη στιγμή, που έχουν ανοίξει τα θέατρα, τι σκέφτεσαι;

Είναι αισιόδοξο που είμαστε σήμερα σε αυτήν τη φάση που έχουν ανοίξει τα θέατρα, που ξέρεις ότι υπάρχει κόσμος που ποθεί να βρεθεί εκεί όπου τα πράγματα συμβαίνουν, που θα πάρει τον φίλο και τη φίλη του, θα σταθούν σε μια ουρά και θα κόψουν εισιτήριο για να δουν κάτι που τους αρέσει και περιμένουν να ξανασυμβεί, το θέατρο.

Νομίζω ότι το θέατρο είναι μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του ανθρώπου σε σχέση με το τι είναι συμβάν στη ζωή του. Το ότι βρίσκεται μαζί με κάποιους άλλους, κάπου, ακούγοντας κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν και ξανασυμβαίνει συνιστά διάρρηξη του χωροχρόνου και δεν θα αλλάξει ποτέ, είτε είναι υψηλή τέχνη είτε χαμηλή, είτε Παπαϊωάννου είτε Σεφερλής, είναι κάτι που συμβαίνει σε πολύ κόσμο κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Για μένα είναι ένας έρωτας που γεννιέται μέσα στο σύμπαν. Και για εμάς τους ηθοποιούς, για μένα, είναι ένας προσωπικός δρόμος ανάγκης που δεν έχει να κάνει με τον αν είσαι πολύ καλός, άριστος, πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης, αυτές είναι άλλου είδους κατασκευές. Αυτές οι διαβαθμίσεις, μετά τα σαράντα, σταματάνε, και εμένα τουλάχιστον με ενδιαφέρει να είμαι εκεί. 

— Πάμε τώρα σε αυτό το δύσκολο θέμα με το οποίο καταπιάνεσαι.

Αυτό το έργο δεν το διάλεξα μόνος μου, είναι μια επιλογή κατόπιν συνεργασίας με τον Γιάννη Μπέζο που έχουμε κάνει από το 2018, σε ένα ρεπερτόριο που σχεδιάζαμε να κάνουμε και δεν έγινε ποτέ. Έμεινε όμως η ιδέα να ξαναβρεθούμε με τον Γιάννη και να μιλήσουμε για τις βασικές μας αρχές. Και για έναν άνθρωπο των βασικών αρχών, τον Οθέλλο, και για τον τρόπο με τον οποίον διαβάλλεται από τη δυτική σκέψη.

Για μένα και για τον Μανώλη τον Δούνια, με τον οποίο συνσκηνοθετούμε, ο Οθέλλος δεν ήταν ένας άνθρωπος που πιάστηκε κορόιδο αλλά ένας άνθρωπος έτοιμος να πιαστεί κορόιδο. Ένας άνθρωπος που θα ήθελε πάρα πολύ, εκτός από μεγάλος στρατηγός, να είναι και ένας Ευρωπαίος που τον αποδέχεται το σύστημα το οποίο προστατεύει, η πόλη του, η Βενετία. 

— Ποια είναι η μάχη του Οθέλλου κατά τη γνώμη σου;

Η διαρκής μάχη με τα πράγματα που θα μπορούσε να κάνει και με τα πράγματα τα οποία ποθούσε να είναι. Ποθούσε να είναι ένα ισότιμο μέλος της κοινωνίας των λευκών, της κοινωνίας των Βενετών και όχι μόνο ένα εκτελεστικό όργανο που σκοτώνει, μια μηχανή θανάτου που τους γλιτώνει από τους Οθωμάνους, και να έχει το δικαίωμα να παντρευτεί αυτήν που αγαπάει. Και να μην μπορεί να του το αφαιρέσει κανένας δόγης και καμία κοινωνική συνθήκη εξαιτίας του χρώματός του. Συζητάμε, λοιπόν, για τον ρατσισμό το 1603. 

Αιμήλιος Χειλάκης Facebook Twitter
Αν κατανοήσουμε ότι η δουλειά μας έχει αληθινό μόχθο και στο λάθος της όπως και στο σωστό, τότε θα γίνουμε πιο φωτεινοί. Να αφήσουμε ένα αποτύπωμα ηθικής, και δεν εννοώ μόνο στη δουλειά αλλά και στην παρουσία μας ως ανθρώπων. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Το οποίο επανέρχεται διαρκώς στην επικαιρότητα, η έννοια του ξένου και της φιλίας που μπορεί να αναπτύξουμε με αυτόν.

Αυτό δεν το έχουμε καταφέρει ποτέ, ούτε μετά από αιώνες. Ποτέ δεν έχουμε γίνει φίλοι με τον ξένο, ούτε καν με τον ξένο μέσα μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ούτε εμείς τη διαφορετικότητά μας, τον λόγο που δεν μας αποδέχονται, οπότε, αν δεν αποδεχτείς ο ίδιος ότι είσαι διαφορετικός, δεν μπορείς να αποδεχτείς ούτε τους άλλους. Και συχνά δεν την έχουμε αυτή την επίγνωση. Γι' αυτό έχουμε μια λάθος εκτίμηση του εαυτού μας, γι' αυτό δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το ξένο ως συνθήκη σε μια επικοινωνία. Όταν το αποδεχόμαστε, μπορούμε να βρούμε κι άλλους ανθρώπους για να συμπορευτούμε.

Ο Οθέλλος, λοιπόν, είναι ένας άνθρωπος που θα ήθελε να είναι ο τεράστιος παραμυθάς που είναι όλη η Κεντρική Ευρώπη – και είναι, γιατί έτσι γοήτευσε τη Δυσδαιμόνα. Ωστόσο, δεν τον αποδέχτηκαν ποτέ λόγω του σκούρου του χρώματος. Αυτή η αραβική φυλή, οι Μαυριτανοί, έμειναν απλώς ως οι φοβεροί πολεμιστές που γλίτωναν τη Βενετία, αλλά δεν έγιναν ποτέ πλήρως αποδεκτοί. 

— Και ο Ιάγος;

Το 1603 ο Σαίξπηρ αναρωτιέται γιατί ένας άνθρωπος καθ' έξιν κακός, όπως ο Ιάγος, μπορεί να κινεί τα νήματα. Μεταξύ Αναγέννησης και Διαφωτισμού ο Σαίξπηρ έβλεπε ένα είδος ανθρώπου που ερχόταν και θα βασίλευε στην Ευρώπη, τον Ιάγο, τον άνθρωπο που με τη διαβολή δημιουργεί νέες καταστάσεις και μπορεί να κυβερνήσει. Αυτό συνέβη, το απέδειξαν οι μετέπειτα πόλεμοι και οι ανακατατάξεις στις αυτοκρατορίες.

Από τη μια έχουμε το «απόλυτο κακό», το «να καταστρέψω τον άλλον», τον Ιάγο, και από την άλλη το απόλυτο καλό, όχι ως προς τη χριστιανική ηθική αλλά ως προς την αθωότητα, που είναι ο Οθέλλος. Βλέπουμε, λοιπόν, τη διαδικασία στην οποία μπαίνει ένα άνθρωπος που φτάνει στην Ευρώπη, τον αρχαίο άνθρωπο, που είναι ο πολεμιστής, ο ξένος, να τον διαβάλλει η ίδια η κατάσταση, το σύστημα, και να τον μετατρέπει σε λευκό. Εικαστικά μεταφέρουμε αυτό το χρώμα που «λιώνει», όπως αυτός το επιθυμεί, καθώς μετατρέπεται σε κάποιον άλλον, σε έναν λευκό, σε έναν δειλό.

Στη δική μας παράσταση, λοιπόν, στο τέλος, είναι λευκός ο Οθέλλος, δεν είναι ξένος, είναι μέρος της Βενετίας. Έχει δολοπλοκήσει, έχει σκοτώσει, είναι παρών σε όλα τα αιματοβαμμένα περιστατικά που συμβαίνουν μέχρι να φτάσει κι αυτός στον φόνο. 

Έχουμε δημιουργήσει αυτή την αίσθηση μέσα στο θεατρικό παιχνίδι, ότι ο άνθρωπος που είναι ξένος θέλει να γίνει ένας άλλος, ο λευκός. Είναι ένας Μάικλ Τζάκσον, αν τολμήσω να κάνω αυτήν τη μεταφορά, ο σπουδαιότερος μαύρος καλλιτέχνης που ήθελε να είναι λευκός. Γιατί για χρόνια αυτή η κουλτούρα επικρατεί, και σήμερα ακόμα. Να ενσωματώσουμε τον άλλο, να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα ως ενσωμάτωση.

Και νομίζω ότι τώρα είναι η ώρα και η εποχή όσα μαγικά έγραψε ο Σαίξπηρ πριν από 418 χρόνια να τα ξαναδούμε ως ιστορία του ανθρώπινου γένους που διατηρεί τα ίδια χαρακτηριστικά και κάπως να τα διαμορφώσουμε ξανά. Και το θέατρο έχει τη δύναμη να μας τα δείξει, ειδικά αυτή την εποχή, πιο καθαρά από ποτέ.

Οθέλλος

Πρεμιέρα την Πέμπτη 24 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων και περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα και σε μεγάλα ανοιχτά θέατρα της Αττικής.

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης

Διασκευή: Μανώλης Δούνιας

Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας

Πρωτότυπη Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός

Διαμόρφωση σκηνικού χώρου: Αιμίλιος Χειλάκης

Εκτέλεση σκηνικού: Κατερίνα Χάρου

Κοστούμια: Makis Tselios Atelier

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός σκηνοθετών: Νίκος Τσιμάρας

Διανομή

Οθέλλος: Γιάννης Μπέζος, Ιάγος: Αιμίλιος Χειλάκης, Αιμιλία: Μυρτώ Αλικάκη, Βραβάντιος: Κώστας Κορωναίος, Κάσσιος: Αλέξανδρος Βάρθης, Δυσδαιμόνα: Μάιρα Γραβάνη, Ροδρίγος: Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Μοντάνος: Κρις Ραντάνοφ, Δόγης: Μανώλης Δούνιας, Μπιάνκα: Ελευθερία Κοντογιώργη, Λουδοβίκος: Νίκος Τσιμάρας

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ