Πρώτη γνωριμία στην παράσταση Ο θάνατος του Άντονι στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής μέσω της ψυχιάτρου, ψυχαναλύτριας και πρωτοπόρου των gender studies στην Ελλάδα Χλόης Κολύρη: «Να σου συστήσω τη νέα πρωταγωνίστρια της Στρέλλας». «Μα, βρέθηκε τρανς τραγουδίστρια για τον ρόλο;» «Φυσικά, η Λέττα. Είναι υπέροχη», μου απαντάει εμπιστευτικά.
Δεύτερη συνάντηση, Σάββατο βράδυ προς Κυριακή ξημερώματα στο house bar του Δημήτρη Αποστολόπουλου Strella’ s House στο Γκάζι, εκεί ακριβώς όπου γυρίστηκε η ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα. Η Λέττα, στενή φίλη του Δημήτρη, έχει εργαστεί μέσα σε αυτό το ιδιότυπο και κάπως πριβέ μπαρ ήδη πριν κινηματογραφηθεί ως σπίτι της Στρέλλας, και εκεί έκανε τα πρώτα της drag shows τόσο με lip synch όσο και live. Όλοι εκεί μέσα την αγαπούν και το δείχνουν.
Ραντεβού την επομένη στο σπίτι της στον Κορυδαλλό. Αυτό κι αν είναι μια ευχάριστη αποκάλυψη! Δώμα με διαμορφωμένο κήπο στην ταράτσα μιας μικροαστικής πολυκατοικίας σαν βγαλμένο από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ της δεκαετίας του ’80. Με υποδέχεται μαζί με την ηλικιωμένη σκυλίτσα της, την Ντόλι, ντυμένη κάζουαλ. Η φιλική και ζεστή της διάθεση καταργεί τους τύπους μεταξύ μας. Πριν αρχίσουμε να μιλάμε μου δείχνει ζωγραφικούς της πίνακες. Να, λοιπόν, ακόμα ένα κοινό της στοιχείο με την ηρωίδα της ταινίας.
Έχοντας επιλεγεί από οντισιόν, η Λέττα Κάππα είναι από τα πιο ευγενικά και σεμνά πρόσωπα που έχω συναντήσει ποτέ στην τρανς κοινότητα. Είναι η ερμηνεύτρια που εν τέλει θα υποδυθεί τη Στρέλλα του Μιχάλη Παρασκάκη σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και λιμπρέτο Αλεξάνδρας Κ*, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα, στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ.
Η προηγούμενη διανομή ακυρώθηκε ώστε να βρεθεί πρόσωπο που όχι μόνο να πληροί τις φωνητικές απαιτήσεις του ρόλου αλλά να είναι και μέλος της κοινότητας των διεμφυλικών ατόμων. Η Λέττα Κάππα είχε μια αξιόλογη ιστορία να μου διηγηθεί όσον αφορά τη ζωή και την πορεία της στο τραγούδι, όχι απαραίτητα τόσο δραματική ή τραυματική όσο άλλων, παλαιότερων γενιών.
Το μήνυμα που πήρα εγώ, και το πιστεύω, είναι ότι οικογένεια δεν είναι μόνο οι βιολογικοί μας άνθρωποι ή αυτοί που έχουμε γεννήσει εμείς. Μπορεί να είναι οι φίλοι, κάποιοι που μπήκαν στη ζωή μας στην πορεία, με τους οποίους έχουμε δεθεί και είναι σαν οικογένεια. Το έχω βιώσει αυτό κι ας τα πηγαίνω πολύ καλά με την οικογένειά μου.
Γεννήθηκε, μεγάλωσε και πήγε σχολείο στον Πειραιά. Οι γονείς της είχαν αυτό που λέμε «καλή οικονομική επιφάνεια»: ο ναυτικός πατέρας έλειπε μεγάλα διαστήματα από το σπίτι και τη μητέρα εργαζόταν επίσης, οπότε περνούσε πολλές ώρες με τη γιαγιά της. Ουσιαστικά, εκείνη τη μεγάλωσε. Οι επιδόσεις της ήταν μέτριες στο γυμνάσιο, εκεί στο 15.
Θυμάται σήμερα: «Παρέδιδε Ιστορία ο φιλόλογος; Σχέδιο μόδας εγώ. Φυσική; Ζωγράφιζα. Δεν άκουσα παράδοση ποτέ. Πώς περνούσα τις τάξεις, δεν ξέρω». Τι άλλο την τραβούσε τις ελεύθερες ώρες της; «Θυμάμαι από παιδί να βλέπω “Δυναστεία”. Νομίζω πως όλος ο κόσμος εκείνη την εποχή αυτό έβλεπε. Αργότερα “Τόλμη και Γοητεία”. Από ελληνικό σινεμά τι έβλεπα; Όχι, δεν ήμουν της Βουγιουκλάκη, ίσως λίγο περισσότερο της Μελίνας αλλά όχι ως ηθοποιό, ως προσωπικότητα».
Πώς συνειδητοποίησε τη σεξουαλικότητα και την ταυτότητά της πρώτη φορά; «Ήταν δύσκολα. Τότε ακόμα η κοινωνία δεν είχε αποδεχτεί τίποτα, ζούσαμε στον μεσαίωνα. Τα πάντα γινόντουσαν κρυφά, ειδικά σε ένα προάστιο του Πειραιά ή της Αθήνας. Δεν μπορούσες να εκφραστείς ελεύθερα, άνετα, όπως ήθελες. Κρατάγαμε, λοιπόν, τους τύπους, αυτοί που μπορούσαν να το κάνουν βέβαια, γιατί υπήρχαν και παιδιά που δεν μπορούσαν να κρύψουν τη θηλυκή τους πλευρά ή την ομοφυλοφιλία τους».
«Εσύ κατάφερνες να το κρύβεις;» «Εγώ, ναι. Θεωρώ ότι δεν φαινόμουν πολύ. Ήμουν ένα ευγενικό παιδί. Δεν υπέστην μπούλινγκ στο σχολείο, οι σχέσεις μου ήταν πολύ καλές με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες μου. Πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο, όπου τα παιδιά ήταν από καλές οικογένειες. Ήμουν πιο ατίθασο παιδί από τους υπόλοιπους συμμαθητές».
Με το που ενηλικιώθηκε έβγαλε δίπλωμα, πήρε αυτοκίνητο και άρχισε να ανεβαίνει όλο και πιο συχνά στην Αθήνα. Στην πρώτη της κιόλας επίσκεψη σε γκέι μπαρ, στο θρυλικό Factory, γνώρισε τον πρώτο της δεσμό. «Τότε ξεκίνησε η ερωτική σου ζωή;» Μου απαντάει: «Η σχεσιακή, γιατί έκανα σεξ στα δεκαέξι μου με έναν μεγαλύτερό μου. Αλλά και εκείνη η πρώτη μου σχέση ήταν έντεκα χρόνια μεγαλύτερός μου, αρκετά ψαγμένος σε γκέι θέματα. Έμαθα πολλά κοντά του».
Τι μουσική άκουγε εκείνα τα χρόνια; «Πολύ ποπ των ’80s, Madonna». «Σου πέρασε από το μυαλό να μιμηθείς είτε εκείνη είτε κάποια από τις σταρ της εποχής;» Θυμάται: «Τότε είχε κάνει δυναμική εμφάνιση η Άντζελα Δημητρίου που είχε βγάλει πολύ ωραία λαϊκά τραγούδια και μου άρεσε να τη μιμούμαι με τους φίλους και τις φίλες μου. Έχω ντυθεί Άντζελα σε Απόκριες και έχω πάει στο μαγαζί που τραγουδούσε. Ίδια όμως! Έκανε εντύπωση και ο αδελφός της ήθελε να ανέβω on stage και να της κάνω πλάκα, αλλά δεν ήθελα γιατί είναι απρόβλεπτη και δεν ήξερα πώς θα αντιδράσει. Ίσως να κόμπλαρα λίγο».
Ωστόσο δεν κόμπλαρες να πας ντυμένη έτσι μέχρι εκεί, σχολιάζω… «Όχι, δεν κόμπλαρα γιατί δούλευαν στην πόρτα κάποιοι φίλοι κι επίσης ήταν με τον Γιώργο Μαζωνάκη, τον οποίο γνώριζα, όπως και την αδελφή του, τη Βάσω. Είμαστε γείτονες. Αυτά έγιναν μετά τον στρατό».
Στον στρατό πως πέρασες; «Πήγα με αναβολή γιατί πρώτα σπούδασα γραφιστική. Βρέθηκα παραμεθόριο. Εκεί δέχτηκα μπούλινγκ αρκετό. Ένας ήταν πολύ ενοχλητικός. Αλλά την ομοφυλοφιλία μου δεν την παραδέχτηκα ποτέ στον στρατό».
Στο σπίτι οι γονείς ήταν χαλαροί με αυτό το θέμα ή συντηρητικοί; Εξηγεί: «Χαλαροί, αλλά όταν με ρώτησε στα δεκαεπτά μου η μητέρα μου, την οποία λατρεύω, και με λατρεύει, της απάντησα ότι θεωρώ πως η σεξουαλικότητα κάθε ανθρώπου είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό. Τώρα πια ξέρει και το έχει αποδεχτεί. Είναι πολύ διακριτική, δεν θα με φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση».
Drag show η Λέττα πρωτοείδε στη Μύκονο και της έκανε τρομερή εντύπωση το πώς κάποιοι άντρες μπορούν να μιμούνται τόσο καλά τις σταρ του Χόλιγουντ ή του τραγουδιού. Η ίδια το αποπειράθηκε πρώτη φορά το 2008 στο Strella’s House μεταξύ φίλων, όπου παρουσιάστηκε ως Amy Winehouse vs. Ζωζώ Σαπουντζάκη. Άρεσε και συνέχισε να το κάνει όλο και συχνότερα, συμπεριλαμβάνοντας και stand-up comedy που έγραφε η ίδια. Αλλά της ήταν ένας χώρος οικείος, πολλά βράδια εργαζόταν εκεί κάνοντας σέρβις και όποτε είχε κέφια άρπαζε το μικρόφωνο και τραγουδούσε. Είναι η μοναδικότητα του συγκεκριμένου χώρου, όπου όλοι γίνονται μια παρέα.
Πώς όμως ξεκίνησε η αγάπη της για το τραγούδι; «Μετά τον στρατό έκανα πολλές δουλειές. Το 2001 μου μπήκε το μικρόβιο του τραγουδιού και άρχισα να πηγαίνω στο Εθνικό Ωδείο και να κάνω μαθήματα φωνητικής και ορθοφωνίας. Κλασικά τραγούδια του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, σύγχρονο τραγούδι και την τεχνική του, όχι λυρικό. Προς το τέλος της ίδιας χρονιάς βρέθηκα να τρέχω από οντισιόν σε οντισιόν, μέχρι που βρήκα δουλειά.
Άρχισα να τραγουδάω σε νυχτερινά μαγαζιά, στα μπουζούκια. Τραγουδούσα ποπ ροκ, έντεχνο, ελαφρολαϊκό. Δεν ήταν επιλογή μου, αλλά έπρεπε να δουλέψω. Τα μαγαζιά αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να βάλουν στο πρόγραμμα Χατζιδάκι και έντεχνο, το οποίο μου άρεσε, αλλά είναι κλειστό το κύκλωμα. Δεν δούλεψα σε πρώτα μαγαζιά, αλλά εμφανίστηκα και στον Βωμό, ένα από τα καλά μαγαζιά τότε στην Εθνική, στο ύψος της Κηφισιάς. Όπως και σε πολλά άλλα από το 2002 έως το 2007, και επαρχία, Καρδίτσα, Άρτα.
Σταμάτησα όταν άρχισαν να ανοίγουν μόνο τρεις μέρες την εβδομάδα και τα λεφτά ήταν πια λίγα, οπότε δεν γινόταν να βιοπορίζομαι από αυτό. Τότε, στα 32 μου, πήγα σε σχολή κομμωτικής. Ήδη είχα μάθει μακιγιάζ δίπλα σε έναν φίλο makeup artist. Τώρα αποτελεί μέρος της δουλειάς μου, αναλαμβάνω νύφες»
Το όνομα Λέττα και τη θηλυκή της πλευρά άρχισε να τα υιοθετεί το 2013. Στην αρχή το έκανε για πλάκα με μια φίλη της, όταν έβγαιναν για ποτό. Σταδιακά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν μόνο αστείο. Ωστόσο, όπως ομολογεί, χρειάστηκε να περάσει από σαράντα κύματα μέχρι να το πάρει απόφαση.
«Μου αρέσει η φύση μου, δεν θέλω να αλλάξω κάτι, γι’ αυτό και δεν έχω κάνει καμία επέμβαση επάνω μου. Σήμερα κυριαρχεί η γυναικεία μου πλευρά, αν και οι στενοί μου φίλοι γνωρίζουν και τις δύο μου ταυτότητες. Δεν έχω την αίσθηση ότι προκαλώ την περιέργεια του κόσμου. Προσπαθώ να περνάω απαρατήρητη. Μπορεί να υπάρξουν ένα δύο άτομα στον δρόμο που θα κοιτάξουν πιο έντονα, αλλά μέχρι εκεί.
Δεν σου κρύβω ότι έχω προβληματιστεί πάρα πολύ, ότι τα έχω σκεφτεί όλα αυτά τα θέματα και έχω στύψει το μυαλό μου. Έχω καταλήξει ότι αν ο κόσμος δεν έχει προσωπικά ενδιαφέροντα, ασχολείται με τη ζωή των άλλων. Θα ασχοληθούν μαζί σου είτε είσαι η Λέττα, είτε ο Χρήστος, είτε παπάς, είτε ελέφαντας γιατί απλώς δεν έχουν να κάνουν κάτι άλλο. Θα ήμασταν πολύ καλύτερα ως κοινωνία αν δεν ασχολούμασταν με το τι κάνει ο διπλανός μας και κοιτούσαμε τη δική μας τη ζωή. Φυσικά, αν κάποιος μου πετάξει ένα καφάσι ντομάτες, δεν θα το αφήσω έτσι».
Πάντως θεωρεί ότι δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ βία, ρατσισμό ή μπούλινγκ ως Λέττα. Αναρωτιέμαι μήπως αυτό συνέβη επειδή δεν χρειάστηκε ποτέ να βγει στον δρόμο και να κάνει σεξεργασία. Μου απαντάει: «Το έχω συζητήσει πολύ με την κολλητή μου, η οποία έχει κάνει μετάβαση φύλου. Καταλήξαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Όσον αφορά τη βία, δεν ξέρω αν είναι τύχη που ποτέ δεν την υπέστην».
Για τις οντισιόν της Λυρικής για τη Στρέλλα έμαθε από την παλιά της φίλη Σμαράγδα, ιδιοκτήτρια του γνωστού μπαρ «Μπρίκι». Η ταινία την είχε συγκινήσει όταν είχε βγει στις αίθουσες το 2010 και ενθουσιάστηκε με την ιδέα να συμμετάσχει στη μουσική της εκδοχή που προετοιμάζεται αυτήν τη στιγμή.
Συζητάμε για την ταινία: «Την πρώτη φορά που την είδα μου άρεσε, αλλά είχα άγχος ότι δεν θα είχε καλό τέλος. Τελικά, μου άρεσε έτσι όπως το είδε ο Κούτρας και έδωσε αυτό το τέλος, ότι όλα καλά, συνεχίζουν όλοι μαζί, χωρίς να συγκεκριμενοποιεί αν είναι ζευγάρι η Στρέλλα και ο Γιώργος. Αν και νομίζω πως όχι. Το μήνυμα που πήρα εγώ, και το πιστεύω, είναι ότι οικογένεια δεν είναι μόνο οι βιολογικοί μας άνθρωποι ή αυτοί που έχουμε γεννήσει εμείς. Μπορεί να είναι οι φίλοι, κάποιοι που μπήκαν στη ζωή μας στην πορεία, με τους οποίους έχουμε δεθεί και είναι σαν οικογένεια. Το έχω βιώσει αυτό κι ας τα πηγαίνω πολύ καλά με την οικογένειά μου. Υπάρχουν δυο-τρεις φίλοι που τους νιώθω οικογένεια, θα τους πω πράγματα, θα μου πουν πράγματα που δεν θα πω στους δικούς μου».
Ταυτίστηκε καθόλου με τον κεντρικό χαρακτήρα της Στρέλλας; «Αν και κλισέ, θα πω ότι μου άρεσε ως χαρακτήρας, αλλά δεν ταυτίστηκα. Βρήκα πολλά κοινά, ότι ζωγράφιζε, ότι ζούσε ανεξάρτητα, η ταινία είχε γυριστεί στο σπίτι του φίλου μου του Δημήτρη, όπου δούλευα. Έκτοτε την έχω δει πέντε φορές. Δεν θυμόμουν πολλά από την πρώτη φορά, μόνο κάπως αχνά. Τώρα που την ξαναείδα άρχισα να θυμάμαι πιο καθαρά και να βλέπω πια και τα μηνύματα. Η ιστορία δεν είναι αληθινή, αλλιώς για μένα το αιμομικτικό κομμάτι είναι πάρα πολύ σοκαριστικό γιατί το ήξερε, το επιδίωξε. Το κυνήγησε, άφησε να συμβεί, είναι κάτι εκτός της ιδιοσυγκρασίας μου. Αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει δικαιολογία, είναι ότι δεν τον έζησε ποτέ ως πατέρα».
Καθώς πρόκειται για ένα αντεστραμμένο οιδιπόδειο, της θέτω το εξής ερώτημα: ο Οιδίποδας δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη μοίρα του, εμείς μπορούμε να ξεφύγουμε από τη δική μας; «Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Πιστεύω στο τώρα, αποδέχομαι το παρελθόν και δεν γνωρίζω το μέλλον. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει γιατί εμείς το προκαλούμε. Αυτό πιστεύω, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, ότι ευθυνόμαστε εμείς για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας σε ένα μεγάλο ποσοστό. Θέλουμε να πιστεύουμε στη μοίρα γιατί είναι λίγο παρηγοριά».
Είναι μοιραίο άραγε ότι η Λέττα Κάππα βρέθηκε να κάνει τη Στρέλλα, ενώ μπαινοβγαίνει χρόνια τώρα μέσα στο κινηματογραφικό της σπίτι; Ότι τη συνδέουν αρκετά στοιχεία με τον χαρακτήρα του έργου, όπως ότι ζει ανεξάρτητη από τα δεκαοκτώ της, έχει τσαγανό, όπως εκείνη, και επίσης διαθέτει ζωγραφικό ταλέντο; Μου σχολιάζει: «Ναι, έχω κάποια κοινά μαζί της, όπως και αρκετή δόση τρέλας. Δεν χρειάστηκε να κάνω πεζοδρόμιο, η σχέση με την οικογένειά μου είναι άψογη, αποδέχομαι και τις δύο μου πλευρές, βιώνοντας αυτό που λέγεται διεμφυλισμός».
Πώς βλέπει, λοιπόν, το ότι μέσα από αυτόν τον ρόλο θα συμβάλει στον αγώνα υπέρ της συμπεριληπτικότητας των διεμφυλικών ατόμων στην ελληνική κοινωνία; «Αν βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι σε όλο αυτό, θα είναι κάτι μεγάλο, ένα επίτευγμα για μένα ‒ και όχι τόσο για μένα, γιατί εγώ έχω βρει τον δρόμο μου και δεν ανήκω σε καμία ομάδα. Αλλά θέλω να βοηθήσω άλλους ανθρώπους που μπορεί να αντιμετωπίζουν όντως πρόβλημα με την κοινωνία, την οικογένειά τους, τον εαυτό τους. Να πω εδώ ότι με καλή θέληση, με αγάπη και με πάθος γι’ αυτό που κάνουμε σε οποιονδήποτε τομέα όλα μπορούν να γίνουν. Μπορείς να πετύχεις τα ακατόρθωτα, αν πραγματικά θέλεις, πάντα όμως με σεβασμό και αξιοπρέπεια».
Πριν χωρίσουμε, αναφέρομαι στη δημοσιότητα που θα πάρει η παράσταση και συμπληρώνει: «Μου αρέσει να εκτίθεμαι στη σκηνή, εκτός αυτής δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Θα κάνω αυτό που μου έχει ανατεθεί όσο καλύτερα μπορώ. Έχω μπει σε κάτι καινούργιο και δύσκολο, έχω αναλάβει μια τεράστια ευθύνη και οφείλω να βγάλω ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που με πίστεψαν και είδαν κάτι σε μένα. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για εκείνους και για τη Λυρική».
Στρέλλα
Όπερα δωματίου του Μιχάλη Παρασκάκη
Λιμπρέτο: Αλεξάνδρα Κ*, βασισμένο στην κινηματογραφική ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα
Μουσική διεύθυνση: Κωνσταντίνος Τερζάκης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής
Σκηνικό: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Χορογραφία: Φένια Αποστόλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική προετοιμασία μονωδών: Φρίξος Μόρτζος, Μαρία Νεοφυτίδου
Ερμηνεύουν: Λέττα Κάππα (Στρέλλα), Αναστασία Κότσαλη (Κάλλας), Διονύσης Τσαντίνης (Γιώργος), Ιωάννα Ζαμ-πέτρου (Μαίρη), Νίκος Σπανάτης (Άλεξ), Βικτωρία Τσιτουρίδου-Μάγια (Βίλμα), Γιάννης Φίλιας (Αντώνης, Γιούρι), Νικόλας Μαραζιώτης (Νίκος, Αστυνομικός), Νίνα Νάη (Ντραγκ περφόρμερ), Γιώργος Ρούπας (Κουλουκούσης)
Συμμετέχει δεκαμελές μουσικό σύνολο
28, 29, 31 Ιανουαρίου, 1, 3, 4, 5, 7, 8, 10, 11, 12 Φεβρουαρίου 2023
Ώρα έναρξης: 20.30 (Κυριακή: 19.30)
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Η προπώληση ξεκινά σε λίγες μέρες.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Tο νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
