Πέντε αξέχαστα πλάσματα που έχει δημιουργήσει για τις παραστάσεις του ο ιδιοφυής καλλιτέχνης, με αφορμή την επιστροφή του «Ελενίτ» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Η αφετηρία της δημιουργίας ενός έργου του Ευριπίδη Λασκαρίδη βρίσκεται στα όνειρά του. Αυτά τα πλάσματα, τα όντα στα οποία μεταμορφώνεται, έρχονται στον ύπνο του ή βρίσκονται κάπου γύρω του· είναι αυτές οι παράξενες περιπτώσεις ανθρώπων που του εμπνέουν έναν χαρακτήρα, οικοδομώντας στη φαντασία του ένα σύμπαν, μια μουσική, ένα χώρο, την αρχή του χρόνου.
Η μετάβαση από το άυλο στο υλικό είναι μια πολύμηνη διαδικασία, για να δούμε αυτά τα υπερβατικά πλάσματα στη σκηνή έχουν προηγηθεί πολύμηνες δοκιμές, με τον Ευριπίδη να δουλεύει παράλληλα με τον Άγγελο Μέντη στην κατασκευή ενός «σώματος» γλυπτού: κομμάτια μεταμορφώνονται, αλλάζουν, πετιούνται, επανασχεδιάζονται καθ’ όλη τη διάρκεια των δοκιμών και με αυτά που προστίθενται και αφαιρούνται κάθε φορά χτίζεται ο χαρακτήρας, μέχρι την τελευταία βερσιόν, μέχρι την τελευταία στιγμή.
Δεν χρειάζονται, και δεν υπάρχουν λόγια για να το καταλάβει κάποιος, η παρουσία ενός λόγου άναρθρου κατορθώνει να μεταφέρει το μήνυμα και στη δική μας φαντασία, για να βρεθεί εκεί, παρόν, πανανθρώπινο, ανήσυχο και διεισδυτικό.
Δομικά χαρακτηριστικά του έργου του Ευριπίδη Λασκαρίδη, αν και δυσδιάκριτα ή υπαινικτικά, η ζωή, ο θάνατος, ο έρωτας. Μπορεί το μήνυμα να μην είναι ποτέ συγκεκριμένο, μπορεί το νόημα να είναι πάντα ανοιχτό, ωστόσο κάτι υπάρχει εκεί, ανάμεσα στα πλάσματα και σε μας, κάτι υποδόριο που σπάει γρήγορα τον τέταρτο τοίχο, εμφανίζοντας τον δραματικό πυρήνα του όντος, που αν και μοιάζει ελαφρύ και χαριτωμένο, η επιθυμία του να δημιουργήσει συνδέσεις επιδρά λυτρωτικά επάνω μας.
Δεν χρειάζονται, και δεν υπάρχουν λόγια για να το καταλάβει κάποιος, η παρουσία ενός λόγου άναρθρου κατορθώνει να μεταφέρει το μήνυμα και στη δική μας φαντασία, για να βρεθεί εκεί, παρόν, πανανθρώπινο, ανήσυχο και διεισδυτικό.