Μικρές ιστορίες με λίγο λευκό
"Το σαλόνι ήταν μακρόστενο, με κίτρινο δάπεδο διάσπαρτο με άσπρα πλεχτά χαλάκια. 'Ασπρες κουρτίνες από μουσελίνα έκρυβαν τα παράθυρα· οι τοίχοι ήταν λευκοί και είχαν ζωγραφιές από ωχρές κυρίες που αργοδιάβαιναν λεωφόρους στολισμένες με κυπαρίσσια και στο φόντο εικονίζονταν έρημοι ναοί και φεγγάρια που ανέτειλαν πάνω από απέραντους ωκεανούς. Θα σκεφτόταν κανείς πως όλα τα μακρόσυρτα χρόνια της παρθενιάς της η μαντάμ ήταν αφοσιωμένη να πλέκει αυτά τα λευκά χαλάκια, πως η παιδιάστικη φωνή της ψεύδιζε μετρώντας τους πόντους στο κροσέ. Δεν αποτολμούσα να τα αριθμήσω. Με κατέκλυζαν από κάθε γωνιά σαν ανυπόφορες χιονονιφάδες. Ακόμη και το σκαμπό του πιάνου είχε κουμπωθεί μέσα σε ένα απ' αυτά, με τα αρχικά Π.Φ. κεντημένα επάνω του."
Κάθριν Μάνσφιλντ, Κάτι παιδιάστικο μα τόσο φυσικό, εκδ. Πατάκη, 2023
