Άνοιξε άνοιξη, άνοιξε σουσάμι, άνοιξε τα μάτια σου!
Ημερολόγιο Μαρτίου
Aγαπητέ εξωγήινε, χαζεύουμε! Υποσχεθήκαμε να είμαστε εδώ μια φορά τον μήνα, αλλά τελικά –από μόνοι μας– το κάναμε κάθε δύο. Ίσως έχεις ήδη μπει στο νόημα: είμαστε όντα επιρρεπή στην τεμπελιά και τους κάθε είδους ηδονισμούς και για να σου μεταδίδουμε έγκυρα τη ζωή στον πλανήτη μας, πρέπει πρώτα να τη ζούμε. Οπότε άνοιξε τα μάτια σου, γιατί αυτά είναι τα νέα που σου φέρνουμε από τη μακρινή –ορισμένες φορές ακόμη και σε εμάς– Γη.
Μεταξύ άλλων: στα σκαλοπάτια της Μπλε πολυκατοικίας μια νεαρή κοπέλα που έχει μόλις χωρίσει βρίσκει έναν γνωστό της και του διηγείται ολόκληρη την ιστορία από την αρχή ως το τέλος, μιλά βιαστικά, δίχως να κοιτά τον συνομιλητή της, κι έπειτα βρίσκει ακόμη έναν. Κι είναι έτοιμη να μιλήσει για τον χωρισμό της σε κάθε περαστικό που συναντά. O Πάνος φτύνεται από το στόμα του Μάρτη του, αφού πρώτα πλυθεί σχολαστικά. Μια κυρία με ασημί μαλλιά καρφάκια, έντονο κόκκινο κραγιόν κι ελαφρώς μακρουλό πρόσωπο, ντυμένη από πάνω ως κάτω σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι, σέρνει από το χέρι ένα μικρό παιδί με soft mullet, μαύρη μπλούζα και μια σχολική τσάντα που τον ακολουθεί σαν ουρά σκύλου, και ένα μολύβι κυλά από την τσέπη της πάνω στο πεζοδρόμιο. «Σουλιράμ!»*.
Άνοιξε λοιπόν τα μάτια σου, ξεκόλλα λιγάκι από τον κρύο σου πλανήτη και κάνε μια βόλτα προς τα εμάς, γιατί καμιά φορά είναι το σύμπαν αυτό που πρέπει να μας συναντήσει στη μέση. Εμείς δεν θα κάνουμε ούτε βήμα. Στοιχίζω λοιπόν για εσένα εδώ όλα τα παιδιά που έστειλαν μια μικρή ημερολογιακή καταγραφή του Μάρτη τους, ισιώνω τα καπελάκια στο κεφάλι τους, σφίγγω τις γραβάτες, μαζεύω τα πουκάμισα μέσα στα παντελόνια και τους σπρώχνω στη σκηνή.
Να είσαι καλός μαζί τους, κυκλοφορούν άλλωστε ανάμεσά σας!
(Διαβάστε εδώ το ημερολόγιο Νοεμβρίου και Ιανουαρίου.)
O Μάρτιός μας:
Η άνοιξη μπαίνει δυναμικά με μακριές φούστες, φουλάρια και πλεξούδες. Ο Μάρτιος σβήνει με την Πρωταπριλιά, τη συνδρομή γιόγκα με τον πρώτο μισθό, το lifestyle γιαγιάς, γυναικεία ενέργεια, γαλήνη, και το γεγονός ότι όλοι κάνουν σεξ εκτός από μένα – ακόμα και οι ασέξουαλ.
—Αθηνά
Να 'ταν οι φίλοι μου καθισμένοι γύρω γύρω από τον πάγκο ενός μπαρ. Να 'ταν οι φίλοι μου ατέλειωτοι στον χρόνο. Να 'ταν οι λέξεις. Να 'ταν τα σπίτια.
—Δέσποινα
Άρχισε με αποκριάτικες γιορτές ο Μάρτιος. Βόλτα στη Θεσσαλονίκη για την προβολή του ντοκiμαντέρ «Λενάκι» του Δημήτρη Ινδαρέ. Το Λενάκι, η ψυχή του δάσους, είμαι εγώ. Η ψυχή του σπιτιού μου είναι οι γάτες μου. Βόλτα στη Βόρεια Ελλάδα, Βεργίνα, Βέροια, Κοζάνη· όπου ένα ελάφι κουτούλησε τη μαμά μου. Πίσω στην Αθήνα πήγα στο Εμπρός όπου ο Γιώργος Βανάκος παρουσίασε το «After the Future». Πήγα στην έκθεση στο IFAC του Ζώη και της Μαρίας. Στο Μπουζ είδα τη Λάλα Κωλόπη σε μια αποκαλυπτική γέννα και την Τάμμυ Τσανάκα στο Rocky Horror. Στο Bequeer τη Χράζα να τραγουδά αντάρτικα. Γνώρισα τη θρυλική Γιοβάννα στο θέατρο Αλεξάνδρεια, που είναι το σπίτι του Καραγάτση. Με την Αρτεμισία είδαμε το θεατρικό έργο «Μαύρη Μαγεία» του Γιάννη Αποσκίτη. Στο οικογενειακό μας σπίτι η Ισμήνη, η Ελευθερία και η Αφροδίτη τελείωσαν το φετινό κρασί που έφτιαξα από το μυκονιάτικο αμπέλι μου. Και αφού καλοκαίριασε, Μάρτιο μήνα, στα γενέθλια του Αλεσάνδρο έκανα την πρώτη βουτιά της χρονιάς στη θάλασσα.
—Κιμώνα
Ο Μάρτιος είναι επισήμως ο τελευταίος μήνας που είμαι στο κλαμπ των 27 και βγαίνω ζωντανή. Όχι μόνο ζωντανή αλλά φιούριουσλι χάπι, με λογοτεχνικές μπιεφέφς την Τζένι Λόουσον, την Ντέμπρα Λέβι και την Έριν Ρόμπινσον. Όταν βαριέμαι τα πληκτρολόγια σηκώνομαι και χορεύω λίγο με τη Λορντ και την Κάρολαϊν, γράφω αδιάβαστα ποιήματα και κολλάω αυτοκολλητάκια σελήνες σε διάφορα χρώματα. Η ζωή τώρα είναι 9 ολογραφικά κουταλάκια για τους αγαπημένους μου φίλους, για να γιορτάσουμε το όουσομνές τους ή να τα κρατήσουμε έναντι του ήλιου και να φτιάξουμε μικρά ουράνια τόξα. Η ζωή τώρα είναι όμορφη σαν ένα μεγάλο αγαπησιάρικο μπουλντόγκ στο Λονδίνο που λιάζεται!
—Χλόη
Αυτός ο Μάρτιος είχε μέσα γενέθλια αγαπημένης φίλης Ερωφίλης, φωτογραφίες που μου έστελνε εκείνη από Βουδαπέστη και Πράγα, πατρινό καρναβάλι με άλλους αγαπημένους και άλλη μια δεύτερη επίσκεψη στην Πάτρα για να ζήσω λίγο ένα λοβ στόρι, να δούμε μαζί «RuPaul’s Drag Race» και να του φτιάξω ιμάμ μπαϊλντί. Γιατί νομίζω κάποιοι λένε ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι.
—Ζέππος
Μάρτιος ίσον με: μια νίκη, μέτρια γιατί δεν μπορείς να τη χαρείς, αλλά νίκη, συνταγή για αντικαταθλιπτικά, να προσπερνάς κάθε τραγούδι στο Spotify, πουτανέσκα, τρέξιμο 20 λεπτά μαξ, ένα πουκάμισο bode, ο μαλάκας δεν κάνει add back, κι άλλος θυμός, η Ρόζα τα παράτησε, το my year of rest and relaxation, να θυμάσαι ότι η Elizabeth Wurtzel έχει πεθάνει, να πέφτεις στις πλάτες φίλων και να περνάτε υπέροχα (soundtrack του μήνα η Σελήνη).
—Ισαάκ
Σαν ένα μεγάλο στόμα που με έκανε γαργάρα για τρεις μήνες και επιτέλους με έφτυσε έμοιασε ο Μάρτης. Με έφτυσε 1.845χλμ. βορειοανατολικά της Αθήνας, στην Τιφλίδα. Με έφτυσε στο μετασοβιετικό, στα χατσαπούρι, στα χινκάλι, στα τελεφερίκ, σε φυγάδες μουσικούς παραγωγούς που τους κυνηγάει η FSB, σε χιόνια και ομίχλη, σε φθηνά μοτέλ που ήμουν ο μόνος ένοικος και στα καλύτερα κρασιά του γνωστού κόσμου. Μετά με μυρίκασε πίσω σε καινούργιες ντίσκο, σε παλαιά ξεκαθαρίσματα, σε νέους τελευταίους τσακωμούς. Έπειτα καβάλησα το σκουλήκι της κάθαρσης μέχρι το καρναβάλι του Κιάτου, έφαγα τις κουτσομούρες του Μαλλινλόβρακα και βαπτίστηκα καθαρός τη Δευτέρα στα νερά του Κορινθιακού. Στη συνέχεια ταξίδεψα με τον φίλο σε θεία εδάφη και λίπανα τις ελιές και παρήγγειλα την μπουλντόζα και έτρεξα στον κάμπο. Μετά φίλησα την Πάτρα, επανασυνδέθηκα με μια παλιά αδερφή μου στην Αθήνα, και γράφοντας τον 3ο δίσκο της καριέρας μου, τραγούδησα με νέα φωνή το ότι η δυτική αντίστροφη μέτρηση είναι ταυτόχρονα εμβατήριο για την ανατολική ανάγνωση. Ώ εαρινή ισημερία, πάρε όλο μου το σάλιο και φτύσε με ξανά!
—Πάνος
Στα παρασκήνια του θεάτρου παρατηρώ τα ψέματα. Και σαν βγω έξω από τον ναό των ονείρων, βλέπω τη βία. Παρίσι - Μπρουζ-Βιέννη, παντού ο Λευτέρης θα έκλαιγε. «Πόσες φορές θα ακούσω ξανά το "σ 'εσάς που μας ακούτε;"» αναφωνεί. Ακούει αμέσως στο ραδιόφωνο πως ένα ολόκληρο σχολείο στο Μοντρέιγ ξεσηκώθηκε για να σώσει τους μαθητές του που απειλούνται με ισόβια διαγραφή. Η Μαντλίν Ολμπράιτ δακρύζει τότε αμέσως, τα σχέδιά της απέτυχαν. Και κάπου μακριά εγώ χορεύω με τον Λεωνίδα. Φίλε μου.... Με ακούς;
—Νικηφόρος
Φταίει που στο λύκειο πήγαινα πάντα αδιάβαστος στην άλγεβρα. Έτσι, οι τελευταίες μέρες του Μάρτη με βρίσκουν απροετοίμαστο, να μελετώ εις βάθος –και πλήρως εμπειρικά– τις μετρικές σχέσεις ενός ιψενικού τριγώνου.
Ένα ιψενικό τρίγωνο υπόκειται σε διάφορες ιδιαιτερότητες. Οι γωνίες του είναι όλες οξείες και δεν αμβλύνονται ποτέ. Όσον αφορά τις πλευρές του, έχει πολύ μεγάλη σημασία ποια υποτείνει τι και προς τα πού. Η υποτείνουσα φαίνεται να περνάει πάντα καλύτερα εδώ, όσο οι δύο κάθετες πλευρές τέμνονται άχαρα στο σημείο επαφής τους. Υπάρχουν αρκετοί μαθηματικοί τύποι που μας βοηθούν να εξετάσουμε ένα ιψενικό τρίγωνο. Για παράδειγμα:
Έστω ένας τύπος α που συνδέεται ερωτικά μ’ έναν τύπο β. Ο τύπος α επιθυμεί έντονα να καυλαντίσει μ’ έναν τύπο γ, ο οποίος διάκειται φιλικά προς τον τύπο β. Η επιθυμία αυτή εν τέλει πραγματώνεται. Η συγκεκριμένη συνθήκη αφήνει τον τύπο β παροιμιωδώς μαλάκα, ενώ καθιστά τον τύπο γ σχετικά μαλάκα και τον τύπο α μαλάκα ολκής.
Αναστοχάζομαι τον σκληρό πραγματισμό των θετικών επιστημών, τη φροντίδα που οφείλουμε το ένα στο άλλο, το polyamory που κάνουν όλα τα κουλ παιδιά. Η Σαρακοστή ξεκινά και θυμάμαι χριστιανικές διδαχές όπως «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής» και «αγαπάτε αλλήλους». Δεν ξέρω αν μπορώ ν’ αξιώνω τη στέρηση ως απόδειξη πίστεως, μάλλον όχι. Γι’ αυτή τη σεζόν συγχωρώ αβέρτα σαν τον καλό Χριστούλη. Καυλαντίζω, αρταίνομαι, άρα υπάρχω. Μου υπόσχομαι να με φροντίζω μέχρι το τέλος. Η άνοιξη μπήκε για τα καλά.
—Γιώργης
Δεν έβαλε μαρτάκι, αυτό την έκαψε.
Πάνω κάτω την Πατησίων. Μήνας: Μάρτιος.
Τα ίδια τρόλεϊ. Έχω ακούσει όλα τα άλμπουμ του Σακαμότο. Δε τον ήξερα πριν τον Μάρτιο.
Α, ρε Σακαμότο.
Νέα μαλλιά και γυαλιά με τον ένα,
θα μιλήσουμε μετά / Δεν μιλήσαμε.
Να τυλίξουμε κανένα ντολμαδάκι στη βεράντα, μπας και ξεμπερδέψει το μέσα μας. Να πάρουμε και κάνα τάπερ για την Αθήνα,
να το κουβαλήσουμε αύριο πάνω κάτω στην Πατησίων.
Έπεσε πολύ ρύζι, έγιναν λαπάς. Ρε παιδιά.
Αυτό το κουβαλήσαμε.
Κουβαλήσαμε και εμάς.
Πάλι καλά που έχω και δυο γατιά,
να με κουβαλάνε.
Τους έχω πει θα μου περάσει
όταν αλλάξει η ώρα.
Και αυτά γελάνε και κυρίως πεινάνε.
—Νικόλ
—Hester
Ο Μάρτης φτάνει αφηνιασμένος, χωρίς όμως να βιάζεται. Είναι αρτιμελής και καμπόσος, δεν έχει λόγο να ιδρώσει. Λίγο πριν φτάσει η ώρα του στα ημερολόγια, αρπάζει ένα τσεκούρι ακονισμένο, διαμελίζει τον Φλεβάρη και τον αφήνει χάμω να κείτεται. Όπου κουτσός κι η μοίρα του. Στο δωδεκάμηνο δεν χωράνε περιθωριακοί, δεν χωράει ανημπόρια ούτε οι γιαγιάδες με τ' άχρηστα μελανιασμένα πόδια. Μέχρι το καλοκαίρι πρέπει να 'χουμε ξεμπερδέψει με δαύτους, με όσους αλλοτινούς μολύνουν την κανονικότητα. Όσο κι αν κάψει ο κίτρινος αστέρας για να αποσυνθέσει τα κουφάρια των θυμάτων του ημερολογίου, πάντα θα μένει ξάγρυπνος από τις ενοχές και θα παρακαλά τον δορυφόρο να 'ρθει να τον απαλλάξει. Αλλά κι αυτός αργεί επιδεικτικά τα καλοκαίρια κι αφήνει τον ήλιο ενώπιον των νεκρών. Γιατί όσο κι αν κάψει, μένουν τα κόκκαλα, μένουν οι μνήμες, μένουν τα σεμεδάκια, μένουν οι σκόρπιες φωτογραφίες στα ξύλινα μπουντουάρ.
—Δημήτρης
Τετάρτη 20 Μαρτίου, συλλογή από κράνη σε ένα υπόγειο και πλαστικές κούκλες να κάνουν παρέα σε παιδάκια σε έναν ημιόροφο. Μόνο οι κούκλες δεν είχαν ντυθεί κάτι. Οι φωσφοριζέ αναπτήρες πάνω σε μπετά με σημάδια σαν κηλίδες Ρόρσαχ και πλάι σε ταλαιπωρημένα βιβλία είναι κάτι.
—«Κοίτα τι ωραίο παράθυρο».
—«Πρόσεχε μη σου αρπάξει το καπέλο κάνα περιστέρι».
Αύριο είναι ισημερία.
—Στέφανος
Οι μέρες μας κι οι νύχτες μας αρχίζουν να μυρίζουνε νεράντζι. Τα σύννεφά μας βάφονται κι αυτά νεραντζί. Αν ο Μάρτιος είχε χρώμα αυτό θα ήταν μάλλον πορτοκαλί. Αυτό το μαλακισμένο χρώμα που βρίσκεται πάντα στο ενδιάμεσο χωρίς να ξέρει τι σκατά θέλει να είναι. Στην πιο έγκυρη πηγή ακαδημαϊκής πληροφόρησης, το TikTok, σκοντάφτω συχνά σε ερωτήσεις του στυλ «ποι@ είναι το κίτρινό σου;». Χωράμε ανθρώπους, ώρες, μέρες και μήνες ολόκληρους σε χρώματα και μετά τους θάβουμε με των επόμενων τα χώματα. Σκατά. Ξέχασα τι ήθελα να πω. Ίσως δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω, Μάρτιε. Είσαι και γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης. Ίσως και να με έκαψες και να μου 'βαλες μετά γιαούρτια στην πλάτη. Ίσως και να με καις γιατί μου θυμίζεις όλα αυτά που σου άφησα πέρυσι. Όπως και να έχει, είσαι ένας μη συναισθηματικά διαθέσιμος γκόμενος. Μια μου δίνεις και μια μου παίρνεις κι εγώ όλο και κολλάω, μη και χάσω αυτά που μπορείς να μου δώσεις.
—Κωνσταντίνος
17 Μαρτίου. Συνομιλία με τον φίλο μου, που προσπαθώ να τον πείσω να έρθει να μας βρει: - Μπορεί πιο μετά ✨✨✨😘 - Όχιιιι. Ρεεε. Είμαστε πολύ ωραία παρέα. Πλζζζ. Πλζζζζζζζζζζ. Νιάου νιαουυυυυυ νιαουυυυυυ.
Κάθε περσινό Μάρτη και καλύτερα, μου αρέσει να λέω, αλλά ο φετινός Μάρτης είχε κάτι μαγικό. Αυτή η αλλαγή από το σκοτάδι στον ήλιο πολλές φορές με κάνει να μελαγχολώ αντί να χαίρομαι ιδιαίτερα, ωστόσο υπάρχει μια γλυκιά γαλήνη στις ώρες που βλέπεις τον ήλιο να βυθίζεται αργά πίσω από τις πολυκατοικίες. Φέτος ο ερχομός της άνοιξης ήταν η ευκαιρία μου να περάσω λίγο παραπάνω χρόνο με τον εαυτό μου, να συμφιλιωθώ μαζί του και να ακούσω τις ανάγκες μου καθαρά. Και οι φράουλες φέτος ήταν από τις πιο γλυκιές φράουλες που έχω φάει ποτέ.
—Τζόνι
Αυτόν το μήνα οι σκιές είναι οι φίλες μου. Και δεν το λέω σαν κάποιο edgy villain που ορκίζεται να είναι ο nemesis σου εις τους αιώνας των αιώνων· δεν το λέω καν επειδή ο πλανήτης μας δύο μήνες πριν το καλοκαίρι απειλεί να μας κάψει προτού τον κάψουμε εμείς (καλό θα ήταν αυτό). Μάλλον πιο πολύ το λέω επειδή ξαφνικά δεν μπορώ να σταματήσω να τις παρατηρώ και να τις θαυμάζω. Δεν ξέρω τι με τραβάει ακριβώς σε αυτές – ίσως το πόσο προσωρινές και ταυτόχρονα προσωπικές μπορούνε να είναι, ή το πώς, όταν μεταβάλλονται, το βλέμμα δεν είναι σχεδόν ποτέ πάνω τους, και μπορούνε να αλλάξουνε με την ησυχία τους, με τον δικό τους ρυθμό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει κάτι δυνητικό, κάτι άχρονο σ' αυτές. Κι εγώ χρειάζομαι χρόνο.
—Άγγελος
March is about saying farewell. Farewell to the cold and the darkness. Farewell to the feelings hidden by the inertia of the winter. Farewell to the warmth of a home amid desolation. Simplicity gives way to the cruel chaos of a flower’s first blooming, To the sharp and bountiful beauty of the earth described by a more piercing sunlight. To new beginnings fated for swift-wilting livelihoods. But to all those tragic fruits of frothing spring… I say fare thee well.
Μάρτης: μαρτύρησα μα δεν αμάρτησα. H λέξη αντίδοτο παίζει σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ μέσα στο μυαλό μου. Μέσα από τις σκιές της σεληνιακής έκλειψης φανερώνονται πτυχές αλήθειας αποδομημένες σαν πίξελ και η ουσία χάνεται. Δεν κρύβεται μόνο η Σελήνη από τον ήλιο αλλά και ο άνθρωπος πίσω από το δάχτυλό του. Κανείς δεν θέλει να φανερωθεί και όλοι δειλά ζητάμε μια ευχή, μια χάρη, μια ευκαιρία, ένα χάδι, ένα αντίδοτο να μας φτάσει μέχρι το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού.
—Calliope
O Μάρτης μαρτυρά την ψυχεδέλεια. Φωνές μελωδικές και καυσαέρια. Εξάρχεια-Ελευσίνα νταραβέ-ρι-α. Σκυφτή και σκυθρωπή αλλάζει ενέργεια. Ακτίνες προμηνύουν νέα σχέδια. Αγέλαστες πληγές. Φέγγουν ευγένεια. Απήλλαξε το νου απ’ την αφέλεια. Ανέτειλε η ελπίδα και η νηνεμία.
—Sabina (σκέψη σκιάς)
Και για το τέλος, μια ιστορία, που σου λέει: Θέλω να πας σε ένα χαρούμενο μέρος του μυαλού σου, εκεί όπου γίνεται όλος ο κόσμος καπνός, κι ανοίγουν ομπρέλες πολύχρωμου ύπνου μπροστά στα μάτια σου, κι αν δεν έχεις ένα τέτοιο μέρος, θέλω να έρθεις εδώ:
At Chalkiada the sea is calm, clear as glass. The texture of the surface is a sort of liquid imitation of the rocks and stones below. These are like are like taffy is their colours - sky blue with freckles of ochre, sienna and umber too. All faded and sun drenched. Where and how did they come about I wonder.
Perhaps long ago they broke away from the island, as the cliffs brake away even now, piece by piece, decreasing with age. And then they were smoothed and refined, sculpted by the sea salt until they were near perfect spheres and elliptical in form. At waters brim, the stones are small, gathered together. Further from the water they increase in size. The like are ever drawn to like, by nature.
But at Chalkiada I am something of an invader. I am not like the men who live there, wearing no clothes but their tents, as crabs are naked outside of their shells when here and there they come out for a swim. These men call the beach their kingdom ingest with one another. They have lived here for many years, a lifetime to some. The sun is their fire. They have to eat that which the desolate sea affords them. I saw the cheer with joy when one caught a large fish.
Their skin, once white is blackened by the sun’s rays and the years. There is one of these men who just out from my memory. He lives in a purple tent out of the base of the cliff next to a lofty cavern where the cliff’s fish from deep within giving way to form a massive gash in its side. Like some great wave had sent a blow and sent the contents deep inward.
Curiosity lead me toward this place from the opposite end of the stoney beach. Where one descends the perilous cliffs on a difficult path. Close to the base of the cave where a narrow, steep trail goes up and into it. I put down my bag and started for the path but the man in his purple shell called out to me. First in greek and then switching to english when he sensed my puzzlement
“You should not go” he said, “the way up is easy but down is hard. Some people get stuck, others fall, and for what? There is nothing in there but the birds circling above. You are a man, your own. You may do as you like, but I think you should not go. Listen or don’t the choice is yours and yours alone.”
I marked his ominous speech deep in the store house of my mind, thanked him, picked up my bag and continued along the tough beach. Searching for a spot of shade. There was none, so I went back to the other end, away from the man in case he was annoyed at my presence nearby, and I lay down my towel. In the direct stare of the sun, who shined down upon all things with his eye, gleaming terribly.
—Vasileios
* Η λέξη «Σουλιράμ!» είναι από τη σελίδα 10 του βιβλίου «Σκόρπια Δύναμη» της Μαρία Μήτσορα, από τις εκδόσεις Οδυσσέας.
