Δεν σας ενδιαφέρει η αλβανική πολιτική;
Κι όμως έχει σημασία να γνωρίζουμε πάνω σε τι συνεργάζονται ο "σοσιαλιστής" Αλβανός πρωθυπουργός και η μετα-νεα-φασίστρια Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι.
Jessica Lioubova
Ici et ailleurs - 12.06.2024
Δεν σας ενδιαφέρει η αλβανική πολιτική; Κάνετε πολύ λάθος! Ο Έντι Ράμα, ο αμετακίνητος δήθεν σοσιαλιστής πρωθυπουργός της χώρας, μόλις υπέγραψε μια άθλια συμφωνία με τη νεο-μουσολινική Τζόρτζια Μελόνι για τη μετεγκατάσταση κέντρων κράτησης στο αλβανικό έδαφος, ώστε να δίνεται η δυνατότητα στις ιταλικές αρχές να πραγματοποιούν μία διαλογή ανάμεσα στους μετανάστες που έχουν εισέλθει στη χώρα χωρίς να έχουν προσκληθεί. Μία "χειρονομία" φιλίας προς την μετα-νεο-φασίστρια, η οποία όχι μόνο βασίζεται σε μια κατάφωρη εγκατάλειψη της κυριαρχίας (η ιταλική αστυνομία θα έχει την απόλυτη εξουσία μέσα σε αυτον τον χώρο), αλλά κυρίως αποτελεί προσβολή στη μνήμη των Αλβανών παρτιζάνων που, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αγωνίστηκαν με επιτυχία για να διώξουν τους Ιταλούς φασίστες εισβολείς από τη χώρα τους.
Ο Έντι Ράμα, ένας παμπόνηρος και κυνικός πολιτικός, "φίλος" των πάντων, από τον Μπάιντεν μέχρι τον Ερντογάν, από τον Μακρόν μέχρι τον Διάβολο και τη γιαγιά του, έκανε όνομα πέρα από τα σύνορα της μικρής του χώρας επιδεικνύοντας το καλλιτεχνικό του ταμπεραμέντο την εποχή που ήταν δήμαρχος των Τιράνων - βάζοντας να ξαναβαφτούν με τα πιο έντονα χρώματα οι ετοιμόρροπες λαϊκές πολυκατοικίες που χτίστηκαν επί κομμουνιστικού καθεστώτος στις όχθες του ποταμού-υπόνομου που διασχίζει την πόλη...
Μέσω της κουλτούρας και της πολιτιστικής κληρονομιάς, ο αποστάτης του Αλβανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (πιο φιλοαμερικανός και υπερφιλελεύθερος από αυτόν πεθαίνεις...) απέκτησε ένα ενδιαφέρον προφίλ στη διεθνή σκηνή. Η καλλιτεχνική πλευρά του σύγχρονου φιλελεύθερου κανιβαλισμού προβάλλεται στις περιοδείες του στο εξωτερικό, συνεπικουρούμενη από την αναπόφευκτη πολυγλωσσία που φέρνει ζάλη.
Για άλλη μια φορά, πρέπει να μάθουμε να ξεμπερδεύουμε τις πτυχές στις οποίες οι γνωστικές λειτουργίες μας και οι πρακτικές του λόγου μας είναι γενικά κολλημένες: όχι, ο κόσμος της κουλτούρας δεν είναι αυτός ο μαγεμένος πλανήτης όπου όλα αντιτίθενται στην πολιτική σφαίρα, η οποία είναι προσηλωμένη στα αδυσώπητα παιχνίδια εξουσίας και στους παγωμένους υπολογισμούς της φιλοδοξίας. Ο πολιτισμός δεν είναι λιγότερο πεδίο εξουσίας από την πολιτική των επαγγελματίων πολιτικών, και ο κυνισμός δίνει εκεί τον τόνο όχι λιγότερο από ό,τι στην κομματική πολιτική. Μια έννοια όπως ο διαχωρισμός των αρχών και των εξουσιών, που διαφημίζεται ως ζωτική ιδιότητα της δημοκρατίας γενικά και της σύγχρονης δημοκρατίας ειδικότερα, είναι μία από τις πιο χονδροειδείς κατασκευές της επικρατούσας ιδεολογίας. Αυτό που υπερισχύει αντίθετα είναι το σχήμα του continuum και της ρευστής κυκλοφορίας, των περασμάτων, των διαδρόμων, των ανταποκρίσεων, των κυκλικών κόμβων, των διασταυρώσεων (κ.λπ.) που επιτρέπουν ένα ομαλό πέρασμα από το ένα πλάνο στο άλλο. Στην περίπτωση του Ράμα, η άνοδος που τον οδήγησε από τη δημαρχία των Τιράνων στην πρωθυπουργία, μέσω της επιβολής για λόγους διαφήμισης του χρώματος σε μια λαϊκή συνοικία της πόλης - θα χαρακτηριστεί σκόπιμα ως το πραγματικό έργο ενός καλλιτέχνη - με την πιο ελεεινή έννοια της έκφρασης. Μόνο που η κουλτούρα και η πολιτιστική κληρονομιά είναι εδώ, βέβαια, περισσότερο κι από όμηροι της κομματικής πολιτικής και της λατρείας της εξουσίας, οι πιο στέρεοι και δουλικοί αρωγοί της.
