Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος

Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO
0

Πρώτη εικόνα, ένα παροπλισμένο εργοστάσιο σαν αυτά που συναντάς στην Πειραιώς, υπερμεγέθη οικοδομήματα που ρημάζουν. Η βαριά σιδερένια πύλη, όπως και όλο το κτίριο, σε γκρίζα χρώματα. Πάνω από την κεντρική είσοδο μια διαλυμένη ταμπέλα με τρία γράμματα: «Α Η Α». Λείπουν τα σύμφωνα Θ και Ν για να συμπληρώσουν το όνομα «Αθήνα». Η πόλη σε παρακμή. Βρισκόμαστε στο 388 π.Χ., οπότε ο Αριστοφάνης έγραψε την κωμωδία Πλούτος για να σατιρίσει τους συμπολίτες του, οι οποίοι, μετά τον καταστροφικό Πελοποννησιακό Πόλεμο και τη δεινή οικονομική θέση στην οποία βρέθηκαν, δεν έδειξαν να πήραν το μάθημά τους· σήμερα, μετά τη σοβαρή κρίση μιας δεκαετίας, δεν έχουμε βάλει μυαλό και εξακολουθούμε να κυνηγάμε το χρήμα σαν θεό. Έχει καμιά σημασία; Έχει αλλάξει κάτι από τότε μέχρι σήμερα στη στάση των ανθρώπων σε σχέση με το κυνήγι του πλούτου και κυρίως την επιδίωξη του εύκολου πλουτισμού; 

Ο μόνιμος συνεργάτης του σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα από τα πρώτα κόμικς στο Παγοποιείο και στον Τεχνοχώρο μέχρι σήμερα, ο σκηνογράφος Μανόλης Παντελιδάκης, υπογράφει ένα σκηνικό που παραπέμπει ακριβώς στην εποχή των πρώτων θεατρικών τους επιτυχιών με τα «βιομηχανικά τοπία», τους ριγμένους τοίχους, τη μούχλα και τη σκουριά. Πριν αρχίσει η πρόβα, Σάββατο βράδυ στο Θέατρο Δάσους στην περιοχή Χίλια Δέντρα λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, με θέα την πόλη και τον Θερμαϊκό, πιάνουμε την κουβέντα και μου εξηγεί: «Ένα παλιό εργοστάσιο αποτελεί αιτία πλούτου και ταυτόχρονα φτώχειας. Γιατί αν κλείσει, όπως έκλεισαν τόσα τις προηγούμενες δεκαετίες στην Αθήνα, όλη η γειτονιά παρακμάζει. Αυτό είναι και το έργο του Αριστοφάνη, τι θα διαλέξει μια κοινωνία σε κρίση: τον νεοπλουτισμό ή την εργασία. Η Πενία, που εμφανίζεται στο έργο, είναι οπαδός της εργασίας και του μόχθου. Προσπαθεί να εξηγήσει τι θα συμβεί αν μείνουν τα χωράφια χωρίς καλλιεργητές και τα εργοστάσια χωρίς εργάτες». Παρατηρώ διάσπαρτα άσπρα αντικείμενα μέσα στο γκρίζο φόντο. «Είναι αναφορά στα λευκά έπιπλα που είχαμε θαμμένα μέσα σε μπετόν στα δεύτερα κόμικς που κάναμε στον Τεχνοχώρο, κι επειδή φέτος χάσαμε την Ιφιγένεια Αστεριάδη, που ήταν βασικό στέλεχος της ομάδας, είναι ένα homage σε εκείνην». 

Ο Αριστοφάνης μπορεί να πιάσει με ευρύτητα ένα θέμα, είναι ένας συγγραφέας που κάνει ταυτόχρονα πολιτικό, τελετουργικό και σατιρικό θέατρο, και κοινωνική κριτική.

Η παράσταση ξεκινάει με έναν οργισμένο ράπερ, τον Τελευταίο Καλεσμένο, ένα νέο παιδί που ραπάρει με σκληρούς στίχους, καταγγέλλοντας το κοινωνικό σύστημα. Στην ακριβώς επόμενη σκηνή μια παρέα ρέμπελων σκέφτεται πώς να περάσει καλά χωρίς να δουλέψει. Ανάμεσά τους ο γιος του Χρεμύλου, ο Καρίωνας, για τον οποίο αγωνιά και για χάρη του πάει μέχρι το Μαντείο των Δελφών ώστε να μάθει ποιον δρόμο να ακολουθήσει: τον έντιμο, που όμως θα τον καταδικάσει στη φτώχεια, ή της διαφθοράς, που θα του προσφέρει μια άνετη και πλούσια ζωή; Ο θεός τον συμβουλεύει μόλις βγει από το μαντείο να ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα βρει μπροστά του και να τον πάρει σπίτι του. Βρίσκει έναν τυφλό και κάνει ό,τι πρόσταξε ο θεός. Σύντομα θα μάθει ότι είναι ο θεός Πλούτος. 

Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Ο μόνιμος συνεργάτης του σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα, ο σκηνογράφος Μανόλης Παντελιδάκης, υπογράφει ένα σκηνικό που παραπέμπει ακριβώς στην εποχή των πρώτων θεατρικών τους επιτυχιών με τα «βιομηχανικά τοπία», τους ριγμένους τοίχους, τη μούχλα και τη σκουριά. Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO

Ο Κακλέας, ο οποίος υπογράφει εκτός από τη μετάφραση και την ελεύθερη απόδοση του κειμένου, έχει κάνει δύο καίριες αλλαγές. Η μία, όπως μου εξήγησε λίγες ώρες αργότερα μετά την πρόβα, είναι ότι κατάργησε τον ρόλο του δούλου του Χρεμύλου, θεωρώντας ότι έτσι η συνθήκη γίνεται πιο σύγχρονη. Η άλλη μεγάλη αλλαγή αφορά το τρίτο μέρος, όπου περνάει και την άποψή του συνολικά. Καθώς έχει ανεβάσει επανειλημμένως Αριστοφάνη τα προηγούμενα χρόνια, αναρωτιέμαι γιατί πρώτη φορά και γιατί τώρα τον Πλούτο, και μάλιστα σε μια μεταφορά στην οποία παίρνει τόσες ελευθερίες.

Μου απαντάει: «Μέσα στην κρίση θα μιλούσα για την αναγκαιότητα της ποίησης, για τη σχέση άντρα - γυναίκα που είναι εφιαλτική λόγω των κακοποιήσεων. Τώρα που πέρασε η κρίση και πιστεύουμε ότι βαδίζουμε σε πιο υγιή μονοπάτια, κάνω αυτό που πιστεύω ότι έκανε ο Αριστοφάνης: χτυπάω ένα καμπανάκι, σαν να λέω “αυτό θα ξανασυμβεί έτσι όπως υπάρχουμε”. Ο Αριστοφάνης μπορεί να πιάσει με ευρύτητα ένα θέμα, είναι ένας συγγραφέας που κάνει ταυτόχρονα πολιτικό, τελετουργικό και σατιρικό θέατρο, και κοινωνική κριτική. Μου πάει πολύ να δουλεύω σε κείμενά του. Θέτει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα χωρίς να δίνει καμία απολύτως απάντηση: αν έβρεχε χρυσάφι, θα ήμασταν ευτυχισμένοι; Η δημοκρατία και οι θεσμοί θα λειτουργούσαν καλύτερα; Οι άνθρωποι θα είχαν περισσότερη ευδαιμονία και αλληλεγγύη μεταξύ τους; Στον αγώνα μεταξύ της Πενίας και του Χρεμύλου τίθενται όλα τα ερωτήματα: λιτός και ασκητικός βίος ή ευημερία, εύκολη ζωή, πλουτισμός, επίδειξη, ματαιοδοξία; Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά; Φυσικά, χάρη στη μαεστρία του, ο  Αριστοφάνης το κάνει αριστοτεχνικά: προς στον λαοπλάνο, τον δημαγωγό, αυτόν που λέει “δεν με νοιάζει τι γίνεται παρακάτω, σημασία έχει ό,τι θέλω τώρα. Δεν με ενδιαφέρει ο πλανήτης, οι πάγοι που λιώνουν, με ενδιαφέρει να ζήσω καλά με βίλες και κότερα και να το δείχνω”. Αυτό είναι πολύ σημαντικό στοιχείο, που με γοήτευσε στο έργο αυτό. Δεν είναι ένα από τα σπουδαία έργα του, κατά την άποψη μου, θέτει όμως ερωτήματα τα οποία είναι πολύ σύγχρονα, κοινωνικά τουλάχιστον. Και σε αυτή την προσπάθεια που κάνουμε παρουσιάζω όλες τις πτυχές αυτού του φαινομένου: από τον επιθετικό ράπερ, τον μετωπικό Χρεμύλο και τη γειτονιά που ζητάει να πλουτίσει μέχρι τον ουτοπικό Αριστοφάνη που τα λέει όλα για το δημόσιο συμφέρον. Ελπίζω όλα αυτά ο θεατής να τα λάβει υπόψη του και να πάρει τις δικές του αποφάσεις». 

Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO
Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Ο Γιάννης Κακλέας. Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO

Ο Χρεμύλος είναι ο παλιός κόσμος, η παλιά Ελλάδα, ο έντιμος νοικοκυραίος μιας αθώας εποχής. Γι’ αυτόν τον ρόλο καθόλου τυχαία ο Κακλέας επέλεξε έναν μεσήλικα ηθοποιό, τον Μάνο Βακούση. Μας εξηγεί σχετικά: «Είναι η παλιά σκέψη. Είναι οι μπαμπάδες μας που ονειρεύτηκαν μέσα από τη δουλειά. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει την εργασία. Έχω επηρεαστεί πολύ από τον Επιτάφιο του Περικλέους που λέει κάτι πάρα πολύ απλό: τα χρήματα δεν τα έχουμε για κομπορρημοσύνη αλλά δεν είναι και άθλιο να είσαι φτωχός. Βέβαια, είναι αθλιότερο αν δεν χρησιμοποιείς την εργασία σου για να κάνεις καλύτερη τη ζωή σου. Αυτό είναι για μένα ένα μότο ζωής. Προέρχομαι από την εργατική τάξη και ξέρω ότι η εργασία δεν είναι μόνο ένας τρόπος να βγάζεις λεφτά αλλά και ένας τρόπος να φιλοσοφείς, να σκέφτεσαι, να υπάρχεις. Ο άμετρος πλουτισμός το καταργεί αυτό, καταργεί την εργασία. Ως εκ τούτου, καταρρέει ένα ολόκληρο σύστημα σκέψης. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αριστοφάνης κάνει σάτιρα, δεν είναι Μπρεχτ. Όλα αυτά τα υπονομεύει. Γελάει με τη βλακεία μας, με την ανοησία μας». 

820
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ

Στον περίφημο αγώνα μεταξύ του Χρεμύλου και της Πενίας, στην εκδοχή του Κακλέα εμφανίζονται τέσσερις Πενίες αντί μία. Μου εξηγεί σχετικά με αυτή την επιλογή του: «Δεν ήθελα να προσωποποιηθεί ο χαρακτήρας που είναι από τους πιο δύσκολους στο έργο αυτό. Η Πενία συνήθως παρουσιάζεται ως καρακάξα, ως κωμική καρικατούρα, μια στρίγκλα που σου λέει ότι πρέπει να παραμείνεις φτωχός. Επειδή η άποψη του έργου είναι η άποψη της Πενίας, ήθελα να είναι τέσσερις προσωπικότητες μη ρεαλιστικές. Στον αγώνα εμφανίζονται διάφορες απόψεις, άλλη μιλάει για το κλίμα, άλλη για την ψυχολογία του ανθρώπου και άλλη για την αισθητική. Θεώρησα πιο ενδιαφέρον να εμφανιστούν σαν πολλαπλά κάτοπτρα, σαν μεταφυσικές προσωπικότητες. Βέβαια, ουσιαστικά παραμένει μία». 

Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO

Ωστόσο δραματουργικό ενδιαφέρον μοιάζει να έχει και η πολυφωνία της μουσικής της παράστασης. Γιατί μπορεί το γενικό πρόσταγμα να το έχει ο Βάιος Πράπας (ο μουσικός της τεράστιας επιτυχίας του Τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού) με την κιθάρα του επί σκηνής αλλά κάνουν την εμφάνισή τους και κάποιοι ιδιαίτερα δημοφιλείς καλλιτέχνες, οι οποίοι θα βρίσκονται στην πρεμιέρα της Επιδαύρου. Ο αγώνας διανθίζεται με δύο τραγούδια: το ένα εκπροσωπεί τη θέση του Χρεμύλου και είναι το «Εντάξει Κική» που θα ερμηνεύσουν οι Χατζηφραγκέτα και το δεύτερο, που το ερμηνεύει με τον δικό της τρόπο η Nalyssa Green, είναι το θρυλικό «Χρήμα» του Αττίκ, που εκφράζει τη θέση της Πενίας και απαριθμεί τους τρόπους με τους οποίους καταστρέφει όλες τις κοινωνικές αξίες. Ενδιαφέρον έχει το τρίτο μέρος όπου όλοι γίνονται πλούσιοι και ματαιόδοξοι αλά Καρντάσιαν, ντύνονται στα χρυσά, το γκρίζο του σκηνικού καλύπτεται από μια πολύχρωμη εικόνα που παραπέμπει στο Μετρόπολις του Λανγκ και το ραπ της αρχής μετατρέπεται σε τραπ, την πιο χυδαία, κατά πολλούς, εκδοχή έκφρασης των νέων μουσικά. 

Ο Κακλέας μού λέει ότι πρόκειται για μια προσωπική του επέμβαση στο κείμενο. «Η αλλαγή που κάνω είναι ότι δείχνω πως οι άνθρωποι δεν πλουτίζουν μόνο αλλά παρανοούν. Κάνουν όλα αυτά τα εξωφρενικά, δίνουν 850.000 ευρώ για ψεύτικα δόντια ή για μια Μαζεράτι, φλεξάρουν. Συμβαίνουν απίστευτα γεγονότα μέσω των οποίων η εγχώρια αλλά και η διεθνής πλουτοκρατία επιδεικνύει τον πλούτο της. Όπως λέει και μια ηρωίδα: “Tι να τα κάνεις τα μύρια αν δεν τα δείξεις, να ξέρουν όλοι ότι τα έχεις;”. Αλλά από πίσω κρύβεται κάτι πολύ πιο επικίνδυνο, το ερώτημα για το τέλος της ουτοπίας και τη διαχείριση του χρήματος». Είναι πολύ μεγάλο θέμα, φαντάζομαι ότι θα το θίξει η κ. Ευθυμίου, η γνωστή καθηγήτρια Ιστορίας, που θα εμφανιστεί στο κομμάτι της Παράβασης. Όπως μου δήλωσε: «Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα πρόκληση το να μιλήσω, έστω και σύντομα, για ένα θέμα που με ενδιαφέρει και υπηρετώ από χρόνια, αυτό της ανισότητας της κατανομής τού πλούτου στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, στο πλαίσιο μιας θεατρικής παράστασης που πραγματεύεται αυτό ακριβώς. Είναι ευκαιρία, εξάλλου, να ζήσω την εμπειρία της ζωής των ηθοποιών και των συντελεστών μιας θεατρικής παράστασης, έστω και αν εγώ μιλώ σε αυτήν ως ιστορικός και δεν έχω ρόλο ηθοποιού». Κι όμως, στην αφίσα εμφανίζεται σχεδόν σαν πρωταγωνίστρια! 

Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO
Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO
Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO
Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO
Η παράνοια του Πλούτου και το αέναο κυνήγι του χρήματος Facebook Twitter
Φωτ.: Όλγα Δέικου/LIFO

Πρεμιέρα: Θέατρο Δάσους (Θεσσαλονίκη), Τετάρτη 3 & Πέμπτη 4/7
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου: Παρασκευή 19 & Σάββατο 20/7

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το video art στο ελληνικό θέατρο

Θέατρο / Video art στο ελληνικό θέατρο: Έχει αντικαταστήσει τη σκηνογραφία;

Λειτουργεί το βίντεο ανταγωνιστικά με τη σκηνογραφία και τη σκηνική δράση ή αποτελεί προέκταση του εθισμού μας στην οθόνη των κινητών μας; Οι γιγαντοοθόνες είναι θεμιτές στην Επίδαυρο ή καταργούν τον λόγο και τον ηθοποιό; Πώς φτάσαμε από τη video art στα stage LED screens; Τρεις video artists, τρεις σκηνοθέτες και ένας σκηνογράφος καταθέτουν τις εμπειρίες τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κωνσταντίνος Ρήγος

Οι Αθηναίοι / «Έχω αισθανθεί να απειλούμαι τη μέρα, όχι δουλεύοντας τη νύχτα»

Οκτάνα, Επίδαυρος, ΚΘΒΕ, Πέγκυ Ζήνα, Εθνικό, Λυρική, «Brokeback Mountain» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ως χορογράφος και σκηνοθέτης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει κάνει τα πάντα. Και παρότι έχει αρκετούς haters, νιώθει ότι αυτοί που τον καταλαβαίνουν είναι πολύ περισσότεροι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Οσιέλ Γκουνεό: «Είμαι πρώτα χορευτής και μετά μαύρος»

Χορός / «Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως έναν μαύρο χορευτή μπαλέτου αλλά ως έναν χορευτή καταρχάς»

Λίγο πριν εμφανιστεί ως Μπαζίλιο στον «Δον Κιχώτη» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο κορυφαίος κουβανικής καταγωγής χορευτής Οσιέλ Γκουνεό –έχει λάβει πολλά βραβεία, έχει επίσης εμφανιστεί στο Θέατρο Μπολσόι της Μόσχας, στην Όπερα του Παρισιού, στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης και στο Ελίζιουμ του Λονδίνου– μιλά για την προσωπική του πορεία στον χορό και τις εμπειρίες που αποκόμισε, ενώ δηλώνει λάτρης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ