Coming out θα πει: Γέρασες
Ένα μικρό σχόλιο για μια παλιά μας συνήθεια.
Υπήρχε λοιπόν για πολύ κόσμο αυτή η πραγματικότητα: μια ωραία μέρα, ο έφηβος γιος, η έφηβη κόρη, κάθιζε γονείς και συγγενείς γύρω από ένα τραπέζι, η τηλεόραση στο βάθος έπαιζε, τα αποφάγια ακόμη στα πιάτα, τα σκυλιά κουρνιασμένα στο χαλάκι, διέκοπτε το χαλαρό κλίμα, έπαιρνε μερικές βαθιές ανάσες. «Πρέπει να σας πω κάτι», τους έλεγε. Η αγωνία κορυφωνόταν.
«Είμαι γκέι. Τρανς. Λεσβία».
Ο έφηβος ξεφυσούσε. Και το μετά... παιζόταν.
Η αντίδραση φέρνει στο νου λιγάκι εκείνες τις προσευχές που μας είχε μάθει η γιαγιά μου να λέμε κάθε φορά που βλέπαμε κάποιο σκυλί να τρέχει λυσσασμένο προς τα πάνω μας. Κλείνεις τα μάτια σου και λες τρεις φορές: «Ιησούς Χριστός επέρασε, σκυλάκι δεν εγάβγισε, σίδερα στα πόδια του και κλειδαριά στο στόμα». Και για πολλά παιδιά το κόλπο έπιανε, γιατί συνήθως το σκυλί που έμοιαζε από μακριά με λυσσασμένο τέρας ήταν τελικά πολύ πιο τρυφερό από όσο θα περίμενε κανείς.
Γάβγιζε, αλλά δεν δάγκωνε.
Για ακόμη περισσότερους, βέβαια, μπορεί και να μην έπιανε. Μπορεί φωνές, βία, τσακωμοί, πράγματα που πληγώνουν. Μπορεί πολλά. Όμως όλα τα queer άτομα ανεξαιρέτως πίστευα πως μεγάλωσαν με αυτό το σενάριο δωσμένο στα χέρια τους. Κάποια στιγμή, έπρεπε να μαζέψουν τους πάντες σε έναν κύκλο, ή να τους πιάσουν έναν-έναν στην άκρη και να τους πουν κάτι. Ένα μυστικό που πολύ συχνά όλοι υποψιάζονταν, αν όχι και ήξεραν.
Κατά κάποιον τρόπο αποτελούσε αυτό και μια νίκη, γιατί μπορούσαν επιτέλους να το κάνουν, γιατί οι αμέσως προηγούμενες γενιές χρειάστηκε να φτάσουν στην ηλικία των γονιών τους για να «διεκδικήσουν την αλήθεια τους».
Υπάρχει όμως στο μυαλό μου και η δυνατότητα του να ζούμε απλώς, μπροστά και μαζί με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, δίχως την ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε ποτέ κάτι. Ακριβώς όπως το υπόλοιπο είδος. Αλλά μάλλον ζω κι εγώ στον κόσμο μου. Γιατί το coming out θα καταστεί αχρείαστο μόνο όταν πάψουμε να το περιμένουμε. Όταν το να είναι ένα παιδί στην τάξη, την παρέα, τη γειτονιά ή το σπίτι μας queer θα είναι κάτι που θεωρούμε πιθανό να συμβεί και όχι κάτι που θα απευχόμαστε. Κυρίως –και εδώ μιλάω για όλα τα σπίτια όπου δεν κινδύνευε ακριβώς κανείς– θα είναι μια πραγματικότητα που δεν θα απαιτεί από τους άλλους την επέκταση του σύμπαντός τους για να τους συμπεριλάβει, καθυστερημένα ή και ποτέ.
Η προοδευτικότητά μας θα έπρεπε να είναι προαπαιτούμενο κι όχι η απόρροια ενός coming out. Πράγματι μαθαίνουμε όλοι μαζί και υπερβάλλουμε και κάνουμε λάθη, αλλά από την άλλη μοιάζει μαρτυρικό να πρέπει τα queer άτομα να λειτουργούν ως δάσκαλοι και φωτεινά παραδείγματα του κύκλου τους. Και ταυτόχρονα μοιάζει τρομακτικό να πρέπει ακόμη να μεγαλώνουν παγιδευμένα κάτω από μια ταυτότητα. Ας τις φοράμε όλες αυτές περήφανα όταν κινδυνεύουν. Ας είμαστε εκεί για όποιον νιώθει καλά μέσα τους. Αλλά μη θεωρείς, αγαπητέ αναγνώστη, πως ένα coming out θα μπορούσε ποτέ να χωρέσει το εύρος και τον πλούτο των γούστων ενός ανθρώπου. Μη θεωρείς ότι ορίζει, ή και πως πρόκειται να περιορίσει, την έλξη, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του.
Είμαι ένα γκέι αγόρι για κάθε άτομο που έχει θέμα με αυτό. Αλλά στην πραγματικότητα, όταν ερωτεύομαι κι όταν επιθυμώ, δεν είμαι καθόλου ένα. Είμαι πολύπλοκος, περίεργος και χαμένος, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι.
Μοιάζουν τόσο απλά αυτά τα πράγματα, που η δυσκολία με την οποία η κοινωνία μας τα περιβάλλει βαραίνει το σώμα μου, σχεδόν σαν μια δεύτερη παράλληλη βαρύτητα, η οποία δεν μου βγάζει κανένα νόημα. Αλλά πιστεύω πως θα έρθει μια μέρα που η φράση «coming out» θα σημαίνει απλώς «παππού, γέρασες, τι μας λες τώρα; Άντε στο κρεβάτι σου». Και πιστεύω πως όλο αυτό δεν είναι και τόσο μακριά. Το πιστεύω γιατί ζω ήδη μέσα του.
