From the Heart to the Hands: Dolce & Gabbana
Μετά την τεράστια επιτυχία της στο Palazzo Reale στο Μιλάνο, η έκθεση «From the Heart to the Hands: Dolce & Gabbana» μεταφέρεται στο Παρίσι, στο Grand Palais, από την Παρασκευή 10 Ιανουαρίου έως τη Δευτέρα 31 Μαρτίου 2025.
Η διεθνούς φήμης αυτή έκθεση είναι μια ερωτική επιστολή στον κόσμο του Domenico Dolce και του Stefano Gabbana, όπου η φαντασία και η μαγεία, ο θρύλος και η πραγματικότητα συμπλέκονται.
Το αισθητικό ταξίδι των δυο Ιταλών δημιουργών, με τα έργα της καρδιάς τους να γίνονται σχέδια και δημιουργίες φτιαγμένες από χέρια σχεδόν μαγικά στα εργαστήριά τους, θα καταλάβει δέκα δωμάτια και 1.200 τ.μ., σε μια εξερεύνηση που περνάει μέσα από 200 δημιουργίες της αντισυμβατικής αυτής φίρμας που έχει προσεγγίσει τον κόσμο της πολυτέλειας ανατρεπτικά, με ασέβεια και χιούμορ. Οι σχεδιαστές Domenico Dolce και Stefano Gabbana, οι οποίοι ίδρυσαν τον οίκο μόδας το 1985, εμπνέονται συνεχώς από πολλές πτυχές της ιταλικής τέχνης και χειροτεχνίας, από καλλιτεχνικές παραδόσεις αιώνων, από υαλουργούς και κεραμίστες, από την ιταλική ιστορία της τέχνης και την όπερα, που λειτουργούν σαν σκηνικό το οποίο υποδέχεται τις δημιουργίες τους.
Leigh Bowery!
H Tate Modern, στο Λονδίνο, από τις 27 Φεβρουαρίου ως τις 31 Αυγούστου 2025 παρουσιάζει την πρώτη πλήρους κλίμακας έκθεση στο Ηνωμένο Βασίλειο αφιερωμένη στον πρωτοπόρο Αυστραλό καλλιτέχνη της περφόρμανς Leigh Bowery, η οποία θα καλύπτει τις εμφανίσεις του στη σκηνή των κλαμπ του Λονδίνου της δεκαετίας του 1980, τις εξωφρενικές παραστάσεις του σε γκαλερί, θέατρα και στον δρόμο, και τον τρόπο που χρησιμοποιούσε το σώμα ως εργαλείο μεταμόρφωσης, εμπνέοντας τον Lucian Freud, τον Alexander McQueen, τη Lady Gaga και πολλούς άλλους καλλιτέχνες διαχρονικά.
Λίγες προσωπικότητες άγγιξαν τόσα πεδία δημιουργικότητας όσα ο Bowery, που πέθανε σε ηλικία 33 ετών από επιπλοκές που σχετίζονται με τον HIV. Ξεπέρασε τα όρια του φύλου και της εποχής του και επηρέασε τη σύγχρονη τέχνη και τον πολιτισμό. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση, ένα ζωντανό αντικείμενο τέχνης που επανεξέτασε το σώμα του ως καμβά των καλλιτεχνικών του αναζητήσεων, χρησιμοποίησε το μακιγιάζ ως μορφή ζωγραφικής, γλυπτικής και διακόσμησης, και δημιούργησε μια νέα μορφή περφόρμανς που αμφισβητούσε τους κανόνες της αισθητικής, της σεξουαλικότητας και του φύλου. Κοστούμια, φωτογραφίες και βίντεο θα δείξουν το εύρος της δουλειάς του και την εξερεύνηση της ταυτότητάς του μέσα από συναρπαστικές μεταμορφώσεις.
Anselm Kiefer: Where Have All the Flowers Gone
Ένας από τους μεγαλύτερους εικαστικούς της εποχής μας, ο Άνσελμ Κίφερ, κατακτά το Άμστερνταμ με την έκθεση «Where Have All the Flowers Gone», που θα παρουσιαστεί σε χώρους των δυο μεγάλων μουσείων της πόλης που γειτνιάζουν, του Μουσείου Βαν Γκογκ και του Μουσείου Stedelijk, από τις 7 Μαρτίου ως τις 9 Ιουνίου 2025.
Η έκθεση στο Μουσείο Βαν Γκογκ επιδιώκει να τονίσει τη γοητεία που έχει ασκήσει στον Κίφερ ο Ολλανδός ζωγράφος και να προσφέρει μια νέα άποψη της ευρύτερης καλλιτεχνικής του ανάπτυξης με μια σειρά νέων έργων και σχεδίων που έκανε ο Κίφερ σε ένα ταξίδι από την Ολλανδία στο Βέλγιο και τη Γαλλία ως έφηβος, ακολουθώντας τα βήματα του Βαν Γκογκ.
Το Μουσείο Stedelijk θα αναδείξει παράλληλα κάθε έργο του Κίφερ από τη συλλογή του, ταινίες, καμβάδες γνωστών έργων του αλλά και μια νέα εγκατάσταση μήκους 24 μέτρων που θα περιβάλλει την ιστορική σκάλα του μουσείου και θα αποτελείται από υλικά όπως μπογιά, πηλός, αποξηραμένα ροδοπέταλα, χρυσός, κοστούμια και στολές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό το έργο αναφέρεται σε ένα αντιπολεμικό τραγούδι του 1955 που έγινε δημοφιλές από τη Marlene Dietrich.
Jenny Saville: The Anatomy of Painting
Λίγοι μπορούν να μείνουν αδιάφοροι μπροστά στα εξαιρετικής δύναμης έργα της Jenny Saville. Η πρώτη μεγάλη της μουσειακή έκθεση στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη National Portrait Gallery (NPG), τιτλοφορείται «Η ανατομία της ζωγραφικής» και θα διαρκέσει από τις 20 Ιουνίου ως τις 7 Σεπτεμβρίου 2025. Η Βρετανίδα ζωγράφος πρωτοεμφανίστηκε ως μέλος των Young British Artists και γνώρισε τον Larry Gagosian τη νύχτα της διάσημης έκθεσης «Sensation», που εγκαινιάστηκε στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών το 1997. Το έργο της «Propped» (1992) δημοπρατήθηκε για 9,5 εκατομμύρια στερλίνες και ακόμα και σήμερα αυτό είναι το υψηλότερο ποσό που έχει καταβληθεί ποτέ για έργο εν ζωή καλλιτέχνιδας. Με τις δεξιοτεχνικά φτιαγμένες φιγούρες της, η Saville ξεπερνά τα όρια τόσο της κλασικής παραστατικής ζωγραφικής όσο και της σύγχρονης αφαίρεσης. Το χρώμα που εφαρμόζεται σε βαριά στρώματα γίνεται τόσο ζωντανό όσο η ίδια η σάρκα, με κάθε σημείο να μοιάζει να κινείται και να αναπνέει. Εστιάζει το ενδιαφέρον της στις «ατέλειες» της σάρκας, στις κοινωνικές επιπτώσεις και τα ταμπού, αιχμαλωτίζοντας κάθε λεπτομέρεια, φέροντας στο φως την ανθεκτικότητα αλλά και την εύθραυστη φύση της.
Picasso: The Three Dancers
Ο Πάμπλο Πικάσο δεν θα μπορούσε να λείπει από τις μεγάλες εκθέσεις του 2025 καθώς είναι αδιάλειπτο το ενδιαφέρον του κοινού για κάθε πτυχή του πολύπλευρου έργου του. Αυτήν τη χρονιά, από τις 25 Σεπτεμβρίου 2025 έως την άνοιξη του 2026, η Tate Modern με την έκθεση «Picasso: The Three Dancers» αφηγείται την ιστορία αυτού του εμβληματικού πίνακα του 1925 που ανήκει στη συλλογή της. Η έκθεση φιλοδοξεί να εμβαθύνει σε ένα από τα πιο εμβληματικά έργα μοντέρνας τέχνης, 100 χρόνια από τη δημιουργία του.
Η αγωνία και η έκσταση πάνε χέρι-χέρι στο πληθωρικό αυτό αριστούργημα του Πάμπλο Πικάσο, που αποτελεί ένα ορόσημο στη μοντέρνα τέχνη.
Το έργο αυτό σηματοδότησε τη ριζική απομάκρυνση από τη γαλήνια, κλασική φάση του Πικάσο και την αρχή μιας νέας περιόδου συναισθηματικής βίας και εξπρεσιονιστικής παραμόρφωσης. Βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι μεταξύ της τρέλας, της φιλοσοφίας και της πρωτοπορίας: σε ένα μέρος όπου η ταυτότητα διαταράσσεται και το ίδιο το σώμα διακυβεύεται. Η έκθεση της Tate Modern αφηγείται την ιστορία αυτού του ζωγραφικού ορόσημου μέσα από μια επιλογή βασικών έργων από όλη την καριέρα του Πικάσο, εξερευνώντας τα θέματα του σεξ, του θανάτου και του χορού.
Michaelina Wautier: Painter
Για αιώνες, η τέχνη της Michaelina Wautier ξεχάστηκε και τα έργα της πιστώθηκαν σε άντρες. Το έργο αυτής της καλλιτέχνιδας του 17ου αιώνα αγνοήθηκε για πολύ καιρό. Η αρχή της ανακάλυψής του έγινε σε μια αποθήκη του Kunsthistorisches Museum, στη Βιέννη, το 1993, από μια καθηγήτρια ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Leuven στο Βέλγιο. Στο ίδιο μουσείο από τις 30 Σεπτεμβρίου 2025 ως 25 Ιανουαρίου 2026 η έκθεση «Michaelina Wautier: Painter» θα φέρει το ευρύτερο κοινό σε επαφή με το άγνωστο σε πολλούς έργο της. Η Φλαμανδή καλλιτέχνιδα του 17ου αιώνα δημιούργησε έναν μνημειώδη μυθολογικό πίνακα σε μια εποχή που οι γυναίκες περιορίζονταν ως επί το πλείστον σε μικρές νεκρές φύσεις και πορτρέτα, και τοποθέτησε με θράσος τον εαυτό της μέσα σε αυτόν. Πρόκειται για τον περίφημο πίνακα που τιτλοφορείται «Bacchanal» (πριν από το 1659), από τον οποίο μας κοιτάζει με τη μορφή μιας μαινάδας η οποία αγνοεί τον σάτυρο που διεκδικεί την προσοχή της. Η έκθεση αυτή θα είναι η πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση του έργου της μέχρι σήμερα.
Ruth Asawa: A Retrospective
Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο, από τις 5 Απριλίου έως τις 2 Σεπτεμβρίου 2025, και αργότερα φέτος το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης αποτίνουν φόρο τιμής στην εικαστικό Ruth Asawa.
Καθ' όλη τη διάρκεια του 2025, το κοινό τόσο στις ανατολικές όσο και στις δυτικές ακτές των ΗΠΑ θα μπορέσει επιτέλους να βυθιστεί στο έργο της, στην πρώτη εθνική και διεθνή έρευνα μουσείων αφιερωμένη σε αυτή την εξαιρετική, αθόρυβη καλλιτέχνιδα.
Η Asawa γεννήθηκε στην αγροτική Καλιφόρνια το 1926. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου κρατήθηκε, μαζί με την οικογένειά της και άλλους Αμερικανούς πολίτες ιαπωνικής καταγωγής, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μετά τον πόλεμο, σπούδασε στο Black Mountain College στη Βόρεια Καρολίνα, κοντά στον Γερμανοαμερικανό καλλιτέχνη Josef Albers και τον Αμερικανό αρχιτέκτονα Buckminster Fuller, μαθαίνοντας να παίρνει ένα συνηθισμένο υλικό, όπως το σύρμα, και να του δίνει έναν νέο ορισμό.
«Περισσότερο από τα υλικά, ήταν η σκέψη ότι κάναμε κάτι μοντέρνο» έλεγε. Η έκθεση περιλαμβάνει όλη την γκάμα της πειραματικής πρακτικής της, από τα άμεσα αναγνωρίσιμα γλυπτά σε σύρμα μέχρι τα σχέδια οικιακής επίπλωσης και τα επιδέξια έργα που έκανε καθημερινά με πηλό και σύρμα, ξυρισμένη τσόχα και κουκκίδες.
Tamara de Lempicka
Στο Μουσείο Καλών Τεχνών του Χιούστον από τις 9 Μαρτίου ως τις 26 Μαΐου αλλά και στο Μουσείο des Arts Décoratifs στο Παρίσι από τις 5 Μαρτίου, στο πλαίσιο των 100 χρόνων του κινήματος Art Deco τιμάται και η Tamara de Lempicka, μια καλλιτέχνιδα συνώνυμη των roaring twenties.
Οι πίνακές της συνδυάζουν το κλασικό στυλ με τη μοντέρνα ενέργεια της διεθνούς πρωτοπορίας και την έχουν καθιερώσει ως μια από τις πιο σημαντικές ζωγράφους της Art Deco, με διαρκή επιρροή στο σημερινό τοπίο της ποπ κουλτούρας.
Ζανέλ Μουχόλι και Μονέ στο Σάο Πάολο
Η επέκταση του Museu de Arte de São Paulo (Masp), που κόστισε 33 εκατομμύρια δολάρια, θα ολοκληρωθεί τον Μάρτιο, και το μουσείο θα ανοίξει ξανά με αρκετές εκθέσεις που παρουσιάζουν τα 10.000 έργα τέχνης της συλλογής του.
Το μουσείο θα παρουσιάσει επίσης μια έκθεση-υπερπαραγωγή για τον Claude Monet από τις 16 Μαΐου έως τις 24 Αυγούστου.
Η Pinacoteca de São Paulo γιορτάζει φέτος την 120ή επέτειό της με πολλές εκθέσεις για τη σύγχρονη τέχνη της Βραζιλίας. Η «Pop Brasil» (30 Μαΐου-5 Οκτωβρίου) θα αναδείξει δύο σημαντικές εκθέσεις του 1965 στο Σάο Πάολο και στο Ρίο ντε Τζανέιρο, τις «Opinião 65» και «Propostas», οι οποίες πρότειναν μια νέα προσέγγιση στην αφηρημένη τέχνη.
Το Instituto Moreira Salles θα πραγματοποιήσει δύο εκθέσεις φωτογραφίας αφιερωμένες στους Zanele Muholi (Φεβρουάριος-Ιούνιος 2025) και Gordon Parks. Το Instituto Tomie Ohtake θα κλείσει με δύο μεγάλες εκθέσεις για τον Carlito Carvalhosa και τη Mira Schendel στις 2 Φεβρουαρίου.
Spirit and Splendour: El Greco, Velázquez και ισπανικό μπαρόκ
Στο Μουσείο Τέχνης Blanton, στο Όστιν, από τις 24 Αυγούστου 2025 ως τις 1 Φεβρουαρίου 2026, η έκθεση «Spirit and Splendor» αντικατοπτρίζει τον πρωτοφανή πλούτο και τη χαρακτηριστική θρησκευτική ζέση στην Ισπανία του 16ου και του 17ου αιώνα.
Η έκθεση, με 57 έργα από την Ισπανική Εταιρεία της Αμερικής, αντικατοπτρίζει μια περίοδο κατά την οποία τα λάφυρα της κατάκτησης της Αμερικής πλημμύρισαν την Ισπανία, ακριβώς τη στιγμή που ήταν καλλιτεχνικό κέντρο της Αντιμεταρρύθμισης, της καθολικής απάντησης στην προτεσταντική έκρηξη στην Ευρώπη.
Περιλαμβάνει μερικούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες που εργάζονταν στην Ισπανία εκείνη την εποχή, όπως ο El Greco και ο Diego Velázquez. Όμως, θα περιλαμβάνει επίσης 14 έργα που δημιουργήθηκαν στην ισπανική Αμερική. «Πολλά από αυτά έγιναν από περιοδεύοντες καλλιτέχνες που εκπαιδεύτηκαν στην Ισπανία, αλλά δραστηριοποιούνται στον λεγόμενο "Νέο Κόσμο"». Από αυτούς μόνο δύο πίνακες έγιναν από αυτόχθονες καλλιτέχνες, ένας από έναν καλλιτέχνη αφρικανικής καταγωγής και άλλοι τρεις από Κρεολούς καλλιτέχνες .
Φως και Μαγεία: Η γέννηση της καλλιτεχνικής φωτογραφίας
Η τελευταία θεματική έκθεση φωτογραφίας της Tate Modern από τις 4 Δεκεμβρίου 2025 στοχεύει σε μια αναθεωρητική ιστορία του πικτοριαλισμού, του διεθνούς στυλ και αισθητικού κινήματος που κυριάρχησε στη φωτογραφία κατά τα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Τα πρώτα χρόνια της φωτογραφίας (από τη δεκαετία του 1840 έως τη δεκαετία του 1860) σημαδεύτηκαν από εκπληκτικές τεχνολογικές καινοτομίες, και οι πικτοριαλιστές προσπάθησαν να επιβεβαιώσουν τις εξπρεσιονιστικές ιδιότητες του νέου μέσου, προτιμώντας τη ζωγραφική σύνθεση, την ατμοσφαιρική απαλή εστίαση και την πλούσια τονικότητα.
Ήταν ένα κίνημα που είχε τις ρίζες του στην επιθυμία να θεωρηθεί η φωτογραφία ως καλή τέχνη και που δημιούργησε τις βάσεις για να συμβεί αυτό, ιδιαίτερα με εκθέσεις και salons. Ενώ στην έκθεση θα παρουσιαστούν κορυφαίες προσωπικότητες όπως ο Henry Peach Robinson, ο Alfred Stieglitz, ο Edward Steichen και ο Alvin Langdon Coburn, θα παρουσιαστούν και λιγότερο γνωστά ονόματα, όπως οι Luo Bonian και Long Chin-san, Shapoor N. Bhedwar, Wu Peng Seng, Han Youngsoo, Ho Fan – ακόμα και Βρετανίδες φωτογράφοι που έχουν ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό, όπως η Emma Barton και η Eveleen Myers.
Suzanne Valadon στο Beaubourg
Πριν συγκλονίσει το κοινό του Παρισιού των αρχών του αιώνα ως η πρώτη Ευρωπαία καλλιτέχνιδα που παρουσίασε ένα ολόσωμο ανδρικό γυμνό, η Suzanne Valadon δούλευε ως σερβιτόρα, έφτιαχνε στεφάνια για κηδείες, πουλούσε λαχανικά και έκανε νούμερα ως ακροβάτισσα τσίρκου. Μια πτώση τερμάτισε την καριέρα της όταν ήταν μόλις 15 ετών, οδηγώντας τη στα στούντιο των πιο παραγωγικών καλλιτεχνών της Μονμάρτρης, όπου βρήκε δουλειά ως μοντέλο για ιμπρεσιονιστές όπως οι Edgar Degas, Berthe Morisot, Pierre-Auguste Renoir, Henri de Toulouse-Lautrec.
Η αφιερωμένη στο έργο της έκθεση που θα διαρκέσει από τις 15 Ιανουαρίου έως τις 26 Μαΐου στο Κέντρο Πομπιντού παρουσιάζει γυμνά σώματα ανδρών και γυναικών ως ισότιμα σύμβολα πόθου, σε σκηνές του ιδιωτικού τους βίου, με έντονες γραμμές και ζωηρά χρώματα. Οι γυναίκες που ζωγράφιζε ήταν αξιοσημείωτες: γεμάτες αυτοκυριαρχία και περιστασιακά σε ανάπαυση, μη εξιδανικευμένες και ανενόχλητες από τη θέαση. Η τεράστια αυτή αναδρομική έκθεση συμπεριλαμβάνει και νέο αρχειακό υλικό που δίνει μια εικόνα της χαρισματικής και πρωτοποριακής προσωπικής ζωής της Βαλαντόν, μητέρας του επίσης διάσημου ζωγράφου Μορίς Ουτριλό, που έζησε σκανδαλωδώς ελεύθερα.
«Ο άγγελος της ιστορίας» στο Βερολίνο
To Μουσείο Bode στο Βερολίνο παρουσιάζει μια πρωτότυπη έκθεση με αγγέλους της ιστορίας, από τον «Angelus Novus» του Πάουλ Κλέε και άλλους αγγέλους που έχουν πληγεί από ζημιές και καταστροφές, συμπεριλαμβανομένης της αναπαραγωγής του «St. Matthew and the Angel» του Καραβάτζιο, έργου του 1602 που καταστράφηκε στο Βερολίνο το 1945, μέχρι προβολές του «Wings of Desire» (1987) του Wim Wenders, όπου οι άγγελοι σε περισυλλογή κοιτάζουν από ψηλά τη διαιρεμένη πόλη.
Ο Ελβετός καλλιτέχνης Πάουλ Κλέε ζωγράφισε πολλούς αγγέλους σε όλη του τη ζωή. Ο πιο διάσημος είναι ο «Angelus Novus» (1920), γνωστός πλέον ως «Άγγελος της Ιστορίας», ένα όνομα που του δόθηκε από τον φιλόσοφο Walter Benjamin, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης της μοναδικής εκτύπωσης και τη θεωρούσε το πιο πολύτιμο απόκτημά του. Ο Klee και ο Benjamin πέθαναν και οι δύο το 1940. Ο πρώτος σχεδίαζε αγγέλους μέχρι την ημέρα του θανάτου του από αυτοάνοσο, ενώ ο δεύτερος αυτοκτόνησε φοβούμενος τη σύλληψη από τους ναζί στα σύνορα της Γαλλίας με την Ισπανία.
«Όταν μας βλέπουμε: Ένας αιώνας μαύρης φιγούρας στη ζωγραφική»
Στη Bozar, στις Βρυξέλλες, η επόμενη επιμελήτρια της Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας 2026, Koyo Kouoh, παρουσιάζει την έκθεση «When We See Us: A Century of Black Figuration in Painting» από τις 7 Φεβρουαρίου έως τις 10 Αυγούστου.
Με τους συνεργάτες της στο Zeitz MoCAA, το μουσείο του Κέιπ Τάουν, δημιούργησαν μια πλούσια έκθεση η οποία περιλαμβάνει έργα περισσότερων από 120 καλλιτεχνών που ασχολούνται με τον τρόπο εκπροσώπησης των ανθρώπων από την Αφρική και τη διασπορά της κατά τον περασμένο αιώνα.
Με τίτλο που παραπέμπει στη σειρά του Netflix (2019) της Ava Duvernay για τους Central Park Five, μια ομάδα μαύρων και Λατίνων εφήβων που κατηγορήθηκαν άδικα για βιασμό και επίθεση το 1989, η έκθεση προσκαλεί το κοινό να δει την έκθεση υπό το πρίσμα θεμάτων όπως ο αισθησιασμός, η πνευματικότητα, η χαρά, το γλέντι και η χειραφέτηση.
Η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία
Ο Carlo Ratti, ο επιμελητής της 19ης Διεθνούς Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, από τις 10 Μαΐου έως τις 23 Νοεμβρίου επιμελείται μια έκθεση που εξετάζει πώς η αρχιτεκτονική μπορεί να αξιοποιήσει τη φυσική, την τεχνητή και τη συλλογική νοημοσύνη για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. «Για να αντιμετωπίσουμε έναν φλεγόμενο κόσμο, η αρχιτεκτονική πρέπει να αξιοποιήσει όλη τη νοημοσύνη γύρω μας», λέει ο Ratti, προσθέτοντας ότι η οικοδομική βιομηχανία είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και ότι αυτό πρέπει επειγόντως να αλλάξει.
Είναι πολύ αργά; Μπορούμε να προσαρμοστούμε; Παράλληλα με τις οθόνες που θα τονίσουν ορισμένες πιθανές λύσεις –από την αναβίωση παραδοσιακών πρακτικών στα κτίρια έως την τεχνητή νοημοσύνη που εξοικονομεί αντί να ξοδεύει ενέργεια–, η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής του 2025 στοχεύει να ανταποκριθεί στο δικό της «μανιφέστο κυκλικής οικονομίας», μειώνοντας τα απόβλητα για να επικεντρωθεί στη βιωσιμότητα μέσα σε 29 εθνικά περίπτερα.
Paul Cézanne στο Μουσείο Granet
Το μουσείο Granet, στην Aix-en-Provence στη Γαλλία, θα φιλοξενήσει αυτό το καλοκαίρι την έκθεση «Cézanne au Jas de Bouffan» (28 Ιουνίου έως 12 Οκτωβρίου 2025) η οποία είναι αφιερωμένη σε ένα σπίτι που το έχουμε δει σε δεκάδες πίνακες του Σεζάν. Είναι η μεγάλη εξοχική κατοικία και φάρμα λίγο έξω από την Aix-en-Provence που αγόρασε ο πατέρας του καλλιτέχνη το 1859.
Στο επιβλητικό σπίτι του 18ου αιώνα, με την κρεμ πρόσοψη, τα μπλε παραθυρόφυλλα και την επικλινή στέγη με κεραμίδια από τερακότα, ο Σεζάν εργάστηκε για 40 χρόνια. Από εκεί ζωγράφισε τη θέα από το σπίτι, σοκάκια με καστανιές, σκιερά μονοπάτια και χρυσά χωράφια. Άλλες φορές, το σπίτι φιλοξενεί φίλους για πορτρέτα ή οι χώροι του δημιουργούν φανταστικές σκηνές, όπως βουκολικές συγκεντρώσεις γυμνών λουόμενων. Με 100 πίνακες ζωγραφικής, σχέδια και ακουαρέλες, η έκθεση παρουσιάζει την ιδιαίτερη σχέση που είχε ο καλλιτέχνης με το σπίτι της οικογένειάς του και το περιβάλλον του στον Νότο της Γαλλίας.
Fra Angelico στο Palazzo Strozzi και στο Museo di San Marco
Μετά τον θάνατό του το 1455, αποκαλούσαν τον ανεπιτήδευτο καλλιτέχνη γνωστό ως Fra Angelico «ο αγγελικός ζωγράφος». Ο ιστορικός τέχνης Τζόρτζιο Βαζάρι στο «Lives of the Artists» περιγράφει αυτόν τον ζωγράφο με τις απίστευτα λεπτοκαμωμένες και φωτεινές θρησκευτικές σκηνές ως «ένα σπάνιο και τέλειο ταλέντο» που ήταν «τόσο ταπεινός και σεμνός σε όλα όσα έκανε και έλεγε, και του οποίου οι εικόνες ήταν ζωγραφισμένες με τόση ευκολία και ευσέβεια».
Όπως συμβαίνει συχνά με τους καλλιτέχνες των αρχών του 15ου αιώνα στην Ιταλία, είναι γνωστά μόνο κομμάτια από τη βιογραφία τους. Γεννήθηκε ως Guido di Petro περίπου το 1395, εντάχθηκε στο Δομινικανό Τάγμα σε νεαρή ηλικία και μετακόμισε πολλές φορές σε διαφορετικά μοναστήρια. Γρήγορα απέκτησε φήμη για την εκπληκτική μαεστρία του στην προοπτική και για τις αιθέριες φιγούρες του, γεμάτες χρυσό.
Η έκθεση συγκεντρώνει έργα που είναι διασκορπισμένα για περισσότερα από 200 χρόνια και συνδιοργανώνεται από το Palazzo Strozzi και το Museo di San Marco, το οποίο περιλαμβάνει ένα μοναστήρι που λειτουργεί ακόμη και φιλοξενεί τις πιο διάσημες τοιχογραφίες του Fra Angelico.
Wes Anderson: The Exhibition
Στο Design Museum του Λονδίνου, από τις 21 Νοεμβρίου 2025 ως τις 4 Μαΐου 2026, παρουσιάζεται η πρώτη αναδρομική έκθεση του έργου του σκηνοθέτη Wes Anderson, η οποία παρακολουθεί την εξέλιξη των ταινιών του, από τα πρώτα του πειράματα τη δεκαετία του 1990 μέχρι τις πιο πρόσφατες, βραβευμένες με Όσκαρ δημιουργίες του.
Κάθε εικόνα του Wes Anderson βυθίζει τον θεατή σε έναν κόσμο με δικούς του κώδικες, μοτίβα, αναφορές και πολυτελή και άμεσα αναγνωρίσιμα σκηνικά και κοστούμια. Θα είναι η πρώτη φορά που οι επισκέπτες του μουσείου θα έχουν την ευκαιρία να εμβαθύνουν στην πλήρη φιλμογραφία του, εξετάζοντας τις εμπνεύσεις, τις παραπομπές και τη σχολαστική δεξιοτεχνία που καθορίζουν το έργο του. Μέσω μιας επιμελημένης συλλογής πρωτότυπων σκηνικών, κοστουμιών και παρασκηνιακών πληροφοριών, με αντικείμενα που προέρχονται, μεταξύ άλλων, και από την προσωπική του συλλογή, αυτή η έκθεση προσφέρει μια άνευ προηγουμένου ματιά στον κόσμο του Wes Anderson, τιμώντας τη διαρκή επιρροή του στον σύγχρονο κινηματογράφο.
Από τη μελαγχολική γοητεία του «The Royal Tenenbaums» μέχρι τη νεανική περιπέτεια του «Moonrise Kingdom», είναι μια ευκαιρία να προσεγγίσουμε το μοναδικό όραμα και την αφοσίωση του Anderson στη λεπτομέρεια, στοιχεία που έχουν δημιουργήσει μερικές από τις πιο οπτικά και συναισθηματικά συναρπαστικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.
