Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Φάουστ του Γκαίτε
Δεκαπέντε χρόνια χωρίζουν την παράσταση του Φάουστ που σκηνοθέτησε ο Σπύρος Ευαγγελάτος στο Αμφι-Θέατρο από τη νέα σκηνική ανάγνωση της κόρης του, Κατερίνας Ευαγγελάτου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η ταλαντούχα σκηνοθέτις χρησιμοποιεί την απόδοση που είχε κάνει ο πατέρας της, αλλά αυτό είναι το μόνο κοινό στοιχείο – που επιβεβαιώνει τη διαδοχή μιας στέρεης γνώσης. «Ο Φάουστ δεν πουλά τη ψυχή του στον Μεφιστοφελή για να γίνει νέος αλλά στοιχηματίζει με το πιο τραγικό στοίχημα της ανθρωπότητας: αν ο Μεφιστοφελής μπορέσει να του προσφέρει έστω και μία στιγμή τέλειας πλήρωσης, μία στιγμή που θα δικαιώσει την ανθρώπινη ύπαρξη και θα δώσει νόημα στον κόσμο, τότε ο Φάουστ δέχεται, μετά τον θάνατό του, να γκρεμιστεί στον κόσμο του πονηρού πνεύματος, ακολουθώντας τον Μεφιστοφελή» σημείωνε ο Σπύρος Ευαγγελλάτος για την παράσταση του 1999-2000.
«Ο Φάουστ έχει κατακτήσει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης, αλλά, καθώς πλησιάζει το τέλος του βίου του, αισθάνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματική ζωή. Αποζητά μια στιγμή που θα του φανερώσει το νόημα του Κόσμου, της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ένωσή του με τον Μεφιστοφελή τού ανοίγει την πόρτα στη σκοτεινότερη πλευρά του εαυτού του. Οι δυο τους, με νεανικό σφρίγος, ορμάνε στην εποχή της βίας, όπως σε παραλήρημα μετά από τραύμα, αναζητώντας περισσότερο πόνο, περισσότερη ηδονή, περισσότερη δύναμη μέσα σε ένα σύμπαν απεγνωσμένων ανθρώπων και βουβών, αμέτοχων θεών» σημειώνει τώρα η Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Στην παράσταση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά η Κατερίνα Ευαγγελάτου αξιοποιεί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Φάουστ και του Μεφιστοφελή τον Νίκο Κουρή και τον Αργύρη Πανταζάρα αντίστοιχα.
Είναι ερεθιστικός ο συσχετισμός των δύο παραστάσεων, από τη στιγμή, μάλιστα, που οι διαφορές τους είναι τόσες, όσες και οι εξελίξεις που σημειώθηκαν στο μεταξύ στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα – εννοώ την εντυπωσιακή διεύρυνση των τρόπων και της ματιάς των νεότερων σκηνοθετών αλλά και των μέσων και των δυνατοτήτων των θεατρικών χώρων, από τη μια θεατρική γενιά στην άλλη. Πόσο μάλλον που πρόκειται για ένα από τα συναρπαστικότερα έργα του ευρωπαϊκού θεάτρου.
Στην παράσταση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά η Κατερίνα Ευαγγελάτου αξιοποιεί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Φάουστ και του Μεφιστοφελή τον Νίκο Κουρή και τον Αργύρη Πανταζάρα αντίστοιχα. Μαζί τους ένα σύνολο νέων ηθοποιών: η Νάνσυ Σιδέρη, η Δήμητρα Βλαγκοπούλου, ο Ερρίκος Μηλιάρης, ο Κλήμης Εμπέογλου, η Καλλιόπη Παναγιωτίδου, ο Αγησίλαος Μικελάτος. Για τις σκηνές του έργου που απαιτείται πλήθος βασίζεται στη συμμετοχή 30 σπουδαστών από τη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ. Ηρώων Πολυτεχνείου & Βασ. Γεωργίου, Πειραιάς, 210 4143310, 210 4142320. 11/12-31/1/16 Τετ. & Κυριακή 19:00, Πέμ. & Παρ. 20:30, Σάβ. 21:00. Εισ.: €10-25.
Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
Oι Καραμάζοφ
Το Chekhov Moscow Art Theater (το ιστορικό Θέατρο Τέχνης της Μόσχας που ιδρύθηκε το 1898 από τον Στανισλάφσκι και τον Νεμίροβιτς-Νταντσένκο) έρχεται στην Αθήνα στις 3, 4, 5 και 6 Ιανουαρίου με μια πεντάωρη παράσταση βασισμένη στο τελευταίο μυθιστόρημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι Αδελφοί Καραμάζοφ (1879-1880). Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο σαραντάχρονος Κονσταντίν Μπογκομόλοφ, ένας από τους πιο τολμηρούς σκηνοθέτες της σύγχρονης ρωσικής σκηνής. Γι' αυτό και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς αντιμετωπίζει αυτό το βαθιά φιλοσοφικό μυθιστόρημα, στις εκατοντάδες σελίδες του οποίου ο Ντοστογιέφσκι προσπαθεί να διαχειριστεί τα αδιέξοδά του αναφορικά με μείζονα ηθικά και θεολογικά ζητήματα.
Στην παράσταση τον Κονσταντίν Μπογκομόλοφ, πάντως, η δράση μεταφέρεται από τη Ρωσία του ύστερου 19ου αι. στη σημερινή νεοφιλελεύθερη εποχή, σε ένα περιβάλον ηθικής παρακμής.
Σημειωτέον ότι στους Αδελφούς Καραμάζοφ ο Ντοστογιέφκσι εντάσσει ως αφήγηση μέσα στην αφήγηση (που ξεκινά ως εσωτερικός μονόλογος και εξελίσσεται σε διάλογο) το περίφημο κεφάλαιο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή, όπου καταγράφει την αδυνατότητα να οδηγηθεί ο άνθρωπος, ελεύθερος, στον Θεό και τη διανοητική υπέρβαση που απαιτείται για να μπορέσει ο άνθρωπος να συμφιλιωθεί με τον κόσμο και τη φύση του και να βρει μια άκρη με το νόημα της ύπαρξης. «Θεός και άνθρωπος εμπλέκονται στην ίδια τραγωδία του πνεύματος, στην ίδια αντίφαση, στην ίδια απροκάλυπτη ανελευθερία. Ο Θεός δεν μπορεί να λυτρώσει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος δεν μπορεί να σηκώσει το βλέμμα του και να προσδοκά τη λύτρωση από τον Θεό. Άρα, πρέπει να εξευρεθεί μια δίοδος που να υπερβαίνει το δίλημμα: Θεός-άνθρωπος ή άνθρωπος-Θεός;» σημειώνει σχετικά ο Στέφανος Ροζάνης.
Στην παράσταση τον Κονσταντίν Μπογκομόλοφ, πάντως, η δράση μεταφέρεται από τη Ρωσία του ύστερου 19ου αι. στη σημερινή νεοφιλελεύθερη εποχή, σε ένα περιβάλον ηθικής παρακμής. Η λέξη «Αδελφοί» δεν υπάρχει στον τίτλο, ενώ ο νεότερος από τους Καραμάζοφ ερμηνεύεται από γυναίκα, εφόσον τα ζητήματα που απασχολούν τον Ντοστογιέφσκι σήμερα όχι μόνο αφορούν εξίσου και τα δύο φύλα αλλά και ανθρώπους με εντελώς διαφορετικά εθνικά ή άλλα χαρακτηριστικά. «Σε ένα κατάμαυρο lounge, σαν προθάλαμο VIP μαυσωλείου, με εταιρικά γραφεία, μαρμάρινες επενδύσεις, Chesterfield καναπέδες και οθόνες plasma, όπου προβάλλονται, κινηματογραφημένες σε πραγματικό χρόνο, οι εκφράσεις των ηθοποιών, ο δολοφονημένος πατέρας Καραμάζοφ κείται εντός ενός hi-tech μηχανήματος σολάριουμ. Αλλόκοτες φιγούρες παρελαύνουν και παράδοξες μουσικές ακούγονται: από ρωσική ποπ μέχρι μπαλάντες του Φρέντι Μέρκιουρι και του Νικ Κέιβ» μας πληροφορεί το δελτίο Τύπου της παράστασης. Αναμένουμε με ενδιαφέρον.
ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ. Λεωφ. Συγγρού 107-109, www.sgt.gr. 3-6 /1/16, 19:00. Eισ.: €15-18-25-36-45 (κανονικό), €11-14-20-29-36 (μειωμένο ή μικρή παρέα 5-9 άτομα), €9-12-18-27-34 (μεγάλη παρέα 10+ άτομα), ΑμεΑ & άνεργοι: €5, συνοδός ΑμεΑ: €10.
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Η Εύθυμη Χήρα
Η Εύθυμη Χήρα του Φραντς Λέχαρ (1870-1948) δεν είναι τυχαία η πιο δημοφιλής οπερέτα του ελαφρού λυρικού θεάτρου. Η σαμπανιζέ ιστορία της, που βασίζεται στη γαλλική κωμωδία Ο διπλωματικός ακόλουθος (1861) του Ανρί Μεγιάκ μας μεταφέρει στο Παρίσι των αρχών του 20ού αι., στην art nouveau σάλα του περίφημου Μaxim's στον αριθμό 3 της rue Royale, στον αφρό των ημερών αριστοκρατών και πλούσιων αστών της Μπελ Επόκ. Τα βιεννέζικα βαλς και οι μελωδίες της προκαλούν αυθορμήτως ευφορία.
Γι' αυτό και η Εθνική Λυρική Σκηνή εμπιστεύεται μία ακόμη φορά την αγέραστη Χήρα, αναθέτοντας τη σκηνοθεσία της νέας παραγωγής στον Βασίλη Νικολαΐδη. Έχουν περάσει ήδη 73 χρόνια από την πρώτη φορά που την παρουσίασε, τον Δεκέμβρη του 1942, εν μέσω Κατοχής, όταν ακόμη δεν είχε εγκατασταθεί στο Ολύμπια της οδού Ακαδημίας και οι παραστάσεις φιλοξενούνταν στο κτίριο Τσίλερ του Εθνικού Θεάτρου.
Η πρώτη πρεμιέρα του έργου μας, ωστόσο, δόθηκε στο Θέατρο του Βην στη Βιέννη 30 Δεκεμβρίου του 1905 – ήδη μετράει, δηλαδή, 110 χρόνια αδιάλειπτης επιτυχίας σε λυρικά θέατρα, συμβατικά θέατρα (ανεβασμένη εν είδει μιούζικαλ) και κινηματογραφικές αίθουσες. Μεταξύ άλλων, στη μεγάλη οθόνη τη μετέφερε ο Έριχ φον Στροχάιμ το 1925 (βωβή), ο Ερνστ Λιούμπιτς σε ασπρόμαυρη εκδοχή το 1934, με τον Μορίς Σεβαλιέ και τη Ζανέτ ΜακΝτόναλντ, ενώ στη χολιγουντιανή και τεχνικολόρ ταινία του 1952 πρωταγωνιστούσαν οι ωραίοι Λάνα Τάρνερ και Φερνάντο Λάμας.
Η υπόθεση αφορά ένα πριγκιπάτο στα Βαλκάνια (!), έτοιμο να κηρύξει πτώχευση. Μόνη λύση για να αποφευχθεί το μοιραίο είναι τα 20 εκατομμύρια φράγκα που κληρονόμησε από τον τεθνεώτα σύζυγό της η νέα και όμορφη Άννα Γκλάβαρι. Ο πρεσβευτής του Ποντεβέντρο στο Παρίσι μεθοδεύει προξενιό με Ποντεβεντριανό, τον γοητευτικό γραμματέα της πρεσβείας, κόμη Ντανίλο Ντανίλοβιτς, προκειμένου να σωθεί το υπερχρεωμένο κρατίδιο. Κατά διαβολική σύμπτωση που μόνο στα μπουλβάρ μπορεί να συμβεί, η χήρα και ο κόμης συνδέονταν πριν από χρόνια με τρυφερά συναισθήματα, αλλά η υπόθεση δεν ολοκληρώθηκε, γιατί η Άννα τότε ήταν πτωχή. Το τέλος, όπως μπορείτε να φανταστείτε, είναι αίσιο, αφού ο έρωτας, και όχι η ιδιοτέλεια, κυριαρχεί στον κόσμο...
Ο Βασίλης Νικολαΐδης θέλησε να δώσει στην προσέγγισή του «όχι αναγκαστικά ένα στοιχείο επικαιρότητας −κάτι τέτοιο θα ήταν μάταιο κι εκβιαστικό− αλλά μια παράμετρο ενδιαφέρουσα και τολμηρή, που θα υπονόμευε ελαφρώς τη δράση, θα την έκανε λιγότερο ανώδυνη, χωρίς ωστόσο να αλλοιώσει τον ουσιαστικό χαρακτήρα της οπερέτας». Γι' αυτό χρησιμοποίησε ως βασικές αναφορές της παράστασής του την ταινία του Έριχ φον Στροχάιμ και το «μαύρο» θεατρικό του Φρίντριχ Ντίρενματ Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας.
Στον ρόλο της χήρας εναλλάσσονται η Ειρήνη Καράγιαννη και η Άρτεμις Μπόγρη και στον ρόλο του κόμη εμφανίζονται εναλλάξ ο Χάρης Ανδριανός και ο Χρήστος Κεχρής. Την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών διευθύνουν ο Μίλτος Λογιάδης και ο Στάθης Σούλης.
MΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ - ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ. Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη 1, www.megaron.gr. 18, 19, 20, 22, 23, 26, 27, 28/12, 20:30. Εισ.: φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑμεΑ: €7,50 €9,50 (πολύτεκνοι, 65+), Ζώνη Γ: €14, Ζώνη Β: €25, Ζώνη Α: €35, Διακεκριμένη Ζώνη: €50
Εθνικό Θέατρο
Ριχάρδος Γ'
Στην καλύτερη (σκηνοθετικά) εποχή του, ο Γιάννης Χουβαρδάς επανέρχεται στο σαιξπηρικό θέατρο, σκηνοθετώντας στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου τον Ριχάρδο Γ'. Παρότι είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα του Σαίξπηρ, έχει παρουσιαστεί μόνο δύο φορές στην πρώτη κρατική σκηνή, συνδεδεμένο απολύτως με τον Αλέξη Μινωτή, που ερμήνευσε τον Ριχάρδο τόσο στην παράσταση του 1939, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, όσο και στην παράσταση του 1960, σε σκηνοθεσία δική του. Το γεγονός ότι ο Ριχάρδος Γ' παραμένει για δύο γενιές σκηνικά άγνωστος, σε συνδυασμό με την ακριβή και καθαρή δραματουργία του συν τη συναρπαστική υπόθεσή του (που αναδεικνύει μοναδικά τη σχέση ιστορίας/πολιτικής και θεάτρου, παρουσιάζοντας τον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας σαν περιπετειώδες θρίλερ με πολλές ίντριγκες, φόνους και σεξ) δικαιολογούν γιατί είναι μία από τις πλέον αναμενόμενες παραστάσεις της σεζόν.
Ο Γιάννη Χουβαρδάς, μετά τον εντυπωσιακό Άμλετ πέρσι στη Στέγη, κινούμενος σε παραπλήσια ερμηνευτική διαδρομή, δεν δεσμεύει την προσέγγισή του από την ιστορική βάση του έργου και αντιμετωπίζει τον Ριχάρδο Γ' ως πολιτική αλληγορία με χαρακτηριστικά ενός σκοτεινού καρτούν.
Ως γνωστόν, η ιστορία του έργου αφορά την καταληκτική φάση του εμφύλιου Πολέμου των Ρόδων (1455-1487) μεταξύ των δυναστικών κλάδων των Γιορκ και των Λάνκαστερ. Ο Ριχάρδος Γ' (1452-1485), σφετεριστής του θρόνου της Αγγλίας, υπήρξε ο τελευταίος βασιλιάς από τη δυναστεία των Γιορκ. Ηττήθηκε στην κρίσιμη μάχη του Μπόσγουορθ από τον στρατό του οίκου των Λάνκαστερ και τον θρόνο κατέλαβε ο πρώτος των Τυδώρ (Henry Tydor) ως Ερρίκος Η'.
Ο Γιάννη Χουβαρδάς, μετά τον εντυπωσιακό Άμλετ πέρσι στη Στέγη, κινούμενος σε παραπλήσια ερμηνευτική διαδρομή, δεν δεσμεύει την προσέγγισή του από την ιστορική βάση του έργου και αντιμετωπίζει τον Ριχάρδο Γ' ως πολιτική αλληγορία με χαρακτηριστικά ενός σκοτεινού καρτούν. Ο Δημήτρης Λιγνάδης ερμηνεύει τον δύσμορφο (με κάποιας μορφής πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη) βασιλιά, πλαισιωμένος από έναν θίασο που ανοίγει την όρεξη: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Μάνος Βακούσης, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Περικλής Μουστάκης, Θέμις Μπαζάκα, Γιάννης Τσορτέκης, Νίκος Ψαρράς, Νικόλας Χανακούλας, Γιωργής Τσουρής κ.ά. Η μετάφραση είναι του Νίκου Χατζόπουλου.
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ. Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια, 210 5288170, 210 3305074. 12/12-14/2/16, Τετ., Πέμ., Παρ., Σάβ., Κυρ. 20:30. Εισ.: €10-20.
Θέατρο Ακροπόλ
Dogville
Ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες του 2003 το Dogville του Λαρς φον Τρίερ. Η θεατρικότητα της σκοτεινής παραβολής και οι μπρεχτικές επιρροές στο στήσιμό της γρήγορα προκάλεσαν ενδιαφέρον για τη μεταφορά της στη σκηνή. Έτσι, το 2004 ο Αντώνης Καλογρίδης το σκηνοθέτησε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Φέτος, μια νέα προσέγγιση παρουσιάζεται στο Ακροπόλ, αποτέλεσμα συνεργασίας νέων καλλιτεχνών του πάλαι ποτέ «αδύναμου» φύλου, αφού σκηνοθετεί η Έφη Γούση, το σκηνικό είναι της Ήρας Σπαγαδώρου, τα κοστούμια της Δάφνης Ηλιάκη, οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου και η μουσική της Nalyssa Green. Παίζουν ο Ευθύμης Ζησάκης, ο Ορέστης Καρύδας, ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης, η Ρομάνα Λόμπατς, ο Δημήτρης Πασσάς, η Γιούλικα Σκαφιδά και η Πηνελόπη Τσιλίκα.
ΘΕΑΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛ. Ιπποκράτους 9-11, 210 3648303. Δευτ., Τρ. 21:30, Παρ., Σάβ. 00:00. Εισ. €15, 10.
Ίδρυμα Μ. Κακογιάννη
Θέατρα
Τα Θέατρα είναι ένα από τα πρώτα έργα του Ολιβιέ Πι, του γνωστού συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιού και νυν διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν. Ο γαλλο-αλγερινής καταγωγής Πι εξετάζει τις διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει η βία: αποικιοκρατία, ομοφοβικό ρατσισμό, βία στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, εγκλήματα που διαπράττονται μέσα στις οικογένειες.
Πρόκειται για ένα κείμενο-θέση κατά της βίας, στο οποίο ο συγγραφέας δηλώνει ότι καλύτερα να είσαι θύμα παρά θύτης, βασανιζόμενος παρά βασανιστής – ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει τη θυσία σου στον βωμό της βλακείας και της ανθρώπινης θηριωδίας. Την ίδια στιγμή ο Πι καταθέτει την πίστη του στο Θέατρο, εντός του οποίου, τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς ιδανικά και προσανατολισμό, μπορούν να ξαναβρούν το νήμα της ζωής, ένα νόημα μέσα από τη δημιουργία.
Η σκηνοθέτις, συνθέτρια, μουσικός, περφόρμερ και τραγουδίστρια Violet Louize έστησε μια οπτικοακουστική παράσταση στον υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μ. Κακογιάννη, ένα κολάζ από τραγούδια, ήχους, φωτογραφίες και βίντεο που ακροβατούν ανάμεσα στην ποπ και την αβανγκάρντ.
Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». Πειραιώς 206, Ταύρος, 210 3418550. Δευτ.-Τρ. 21:00. Εισ.: €10, 8, 5.
Θέατρο Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256)
Hotel
Η ομάδα blindspot theatre group παρουσιάζει το sci-fi έργο Hotel στην Πειραιώς 256, στο Θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Πρωταγωνιστούν ένας Άντρας που υποφέρει από χρόνια αϋπνία και οι δύο Γυναίκες της νυχτερινής βάρδιας του Hotel, στο ελεγχόμενο περιβάλλον του οποίου οι ένοικοι έχουν τη δυνατότητα να ξαναδούν το παρελθόν τους και, αν θέλουν, να αλλάξουν την ιστορία της ζωής τους. Όμως, πόσο εύκολο είναι να ξαναζείς στην πράξη στιγμές της ζωής σου, ακόμη και τις πιο χαρούμενες; Οι καλές αναμνήσεις είναι πραγματικά τόσο καλές όσο τις θυμόμαστε; Τι είναι πραγματικό και τι κατασκευασμένο, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα στο Hotel, ποιο είναι το μυστικό που κρύβει ο Άντρας; Οι θεατές, ως ζωντανό ακροατήριο, παρακολουθούν το θέαμα (κάμερες τοποθετημένες σε συγκεκριμένα σημεία του χώρου και συνδεδεμένες με ένα videomixer επιτρέπουν την κινηματογράφηση και το ζωντανό μοντάζ της περφόρμανς) που προσφέρει η προσωπική ζωή του «πελάτη».
Αναπόσπαστο μέρος της παράστασης αποτελεί η ιστοσελίδα του Hotel (www.hotelproject.org), η οποία παρουσιάζει τις υπηρεσίες αυτού του ιδιότυπου ξενοδοχείου, παρέχει διάφορα προγράμματα και πληροφορίες ύπνου και φιλοξενεί φωτογραφίες και αντικείμενα σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών που έχουν δημιουργηθεί ειδικά για το Hotel. Οι θεατές μπορούν να δουν τα έργα τους, όπως και τα έργα που φοιτητές της ΑΣΚΤ δημιούργησαν με αφορμή την παράσταση και θέμα τον ύπνο και την αϋπνία, στον πραγματικό χώρο της παράστασης. Το σκηνικό κείμενο είναι της Γιώτας Αργυροπούλου και η σκηνοθεσία του Μιχάλη Κωνσταντάτου. Παίζουν η Γιώτα Αργυροπούλου, η Χαρά Κότσαλη και ο Δημήτρης Ξανθόπουλος. Το σκηνικό είναι του Κώστα Παππά, η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Μπακαλάκου.
Θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Πειραιώς 256, Ταύρος, 210 6510973. Τετ.-Παρ. 21:00. Εισ.: € 12, 7, 5.
Θέατρο Ροές
Τα ωραία χέρια μας
Η Έφη Μπίρμπα, η εικαστικός και σκηνοθέτις που έκανε αίσθηση πέρσι με τον Σωσία στις Ροές, σκηνοθετεί το έργο του Ευθύμη Φιλίππου, Τα ωραία χέρια μας. Είναι σύνθεση μιας σειράς εικόνων που ανασύρουν από τη μνήμη τους έξι πρόσωπα κατά τη μυσταγωγική και καθαρτήρια συνάντησή τους. Μέσω της τυπολογίας ενός ταφικού τελετουργικού και των ιδιόμορφων κανόνων συμπεριφοράς που αυτό επιβάλλει ξεδιπλώνεται η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην ατομική εμπειρία και το ιερό στοιχείο της ύπαρξης.
Το συνολικό αποτέλεσμα έχει το ύφος και τη δομή του ονείρου – ο χρόνος τεμαχίζεται και ανασυντίθεται προς όφελος των συνδέσεων και των ρήξεων που φωτίζουν το ασυνεχές της ανθρώπινης ύπαρξης, καταφάσκοντας παράλληλα στη θνητότητα. Τα πρόσωπα του έργου κινούνται σ' έναν χώρο αναμονής, στον προθάλαμο του επικείμενου θανάτου, και μεταβαίνουν από τη μία σκηνή στην άλλη, στην απρόσιτη μεριά του θανάτου τους. Στην παράσταση Τα ωραία χέρια μας το κείμενο του Φιλίππου και η παραστασιακή δράση της Έφης Μπίρμπα (που υπογράφει, εκτός από τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία και τα κοστούμια) δημιουργήθηκαν εν προόδω. Ο ηχητικός σχεδιασμός είναι του Coti K. και οι φωτισμοί του Θύμιου Μπακατάκη. Ερμηνεύουν ο Ιπποκράτης Δελβερούδης, ο Νίκος Καμόντος, η Ελένη Μολέσκη, η Ευαγγελία Ράντου, ο Άρης Σερβετάλης και ο Αχιλλέας Χαρίσκος.
Ροές. Ιάκχου 16, Γκάζι, 210 3474312.
Θέατρο Πόρτα
This is war
Στις 19 Δεκεμβρίου ξεκινά στο Πόρτα το έργο This is war της 37χρονης συγγραφέως Χάνα Μόσκοβιτς, σε σκηνοθεσία του πολυβραβευμένου Καναδού σκηνοθέτη Άλαν Ντίλγουορθ. Πρωταγωνιστούν μία γυναίκα και τρεις άνδρες, μέλη της καναδικής αποστολής στο Αφγανιστάν. Έπειτα από μια θηριωδία που έζησαν, στην προσπάθειά τους να κρατήσουν μια δύσκολη περιοχή, ο καθένας δίνει μια σκληρή συνέντευξη. Ανακαλώντας τα γεγονότα εκείνων των ημερών, που οδήγησαν στο φρικτό συμβάν μεταξύ «ειρηνευτικών δυνάμεων» και Αφγανών, η εκδοχή του καθενός είναι διαφορετική, αλλά αναλόγως επώδυνη.
«Το πρόσωπο του πολέμου αλλάζει. Η τεχνολογία μάς έχει δώσει καινούργια όπλα και καινούργια πεδία μάχης. Όμως το ανθρώπινο κόστος του πολέμου παραμένει. Και τα παλιά τραγούδια, οι παλιές ρητορικές, δεν ακούγονται πια αληθινές, είναι όλο και πιο δύσκολο να πιστέψει κανείς στην "τιμή" και το "δίκαιο" στον πόλεμο. Και, παρ' όλα αυτά, υπάρχει παντού γύρω μας. Το μόνο που μένει είναι μια παγερή αναμέτρηση με την κτηνώδη φύση της βίας και το ερώτημα: "Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος;". Το This is war δεν είναι ένα αντιπολεμικό έργο. Είναι μια πρόσκληση να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε: "Τι βλέπω;"» σημειώνει ο σκηνοθέτης. Ερμηνεύουν: Άννα Καλαϊτζίδου, Γιάννης Γιαννούλης, Ηλίας Μουλάς, Αναστάσης Ροϊλός. Το σκηνικό και τα κοστούμια είναι της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου.
Θέατρο Πόρτα. Μεσογείων 59, 210 7711333, 210 7780518. Πέμπ.-Παρ. 21:15, Κυριακή 18:30
Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
Πίστη, αγάπη, ελπίδα
Volksstücke, λαϊκά έργα, ονόμαζε ο Κεντροευρωπαίος και κοσμοπολίτης Έντεν φον Χόρβατ (1901-1938) τα έργα του, με πιο γνωστά την Ιταλική Νύχτα (1931), τις Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης (1931), το Καζιμίρ και Καρολίνα (1932) και το Πίστη, αγάπη, ελπίδα (1932). Σε αυτά στράφηκε στην παράδοση των γερμανικών λαϊκών έργων, εστιάζοντας στους απλούς ανθρώπους και στα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Στον αντίποδα του ταξικού προβληματισμού και της επικής φόρμας του Μπρεχτ, ο Χόρβατ φώτισε την πολιτική/πολιτιστική διάσταση της ιδεολογίας και των τρόπων συμπεριφοράς και αντίδρασης των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων σε μια εποχή (μετά την ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) που η μεγάλη οικονομική κρίση και η ανεργία, η κρίση των αξιών και η γενική αθλιότητα προκάλεσαν την άνοδο του φασισμού.
Το Πίστη, αγάπη, ελπίδα είναι «ένας μικρός Χορός του Θανάτου σε πέντε εικόνες», με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα που μένει χωρίς δουλειά και βρίσκεται αντιμέτωπη με τους ανάλγητους κρατικούς μηχανισμούς από τη μία, με την αδιαφορία των ανθρώπων γύρω της, από την άλλη. Η Ελισάβετ θα θελήσει να πουλήσει το σώμα της στο Ινστιτούτο Ανατομίας για 150 μάρκα, προκειμένου να βγάλει μια άδεια πωλητή για να δουλέψει. Αλλά θα κατηγορηθεί για απάτη, θα συγχρωτιστεί με διαφόρους, θα ζήσει μια σύντομη ερωτική ιστορία, οδηγούμενη βήμα το βήμα, από απόγνωση σε απόγνωση, στο πρόωρο τέλος της.
Στην παράσταση του Ακύλλα Καραζήση στη Μικρή Σκηνή της Στέγης παίζουν ο Γιώργος Γλάστρας, η Ευαγγελία Καρακατσάνη, η Σοφία Κόκκαλη, ο Άρης Μπαλής, η Μαρία Σκουλά, ο Γιάννης Τσεμπερλίδης, η Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου. Ο Κορνήλιος Σελαμσής έγραψε τη μουσική σύνθεση και την ερμηνεύει ζωντανά επί σκηνής. Το σκηνικό είναι της Μαρίας Πανουργιά και τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη.
Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών - Μικρή Σκηνή. 19-30/12/15, 21:00 Μικρή Σκηνή. Εισ.: €18, €10 (μειωμένο ή μικρή παρέα 5-9 άτομα), €9 (μεγάλη παρέα 10+ άτομα), €5 ΑμεΑ & άνεργοι, €10 (συνοδός ΑμεΑ).
