Ο χορός της 'Οπερας
Τα κοσμικά του 1824 από τον Μπαλζάκ και μερικούς ζωγράφους
Μία όψη του χορού της 'Οπερας
Το 1824, στον τελευταίο χορό της 'Οπερας, μερικοί μασκαράδες εντυπωσιάστηκαν από την ομορφιά ενός νέου που περιφερόταν στους διαδρόμους και το φουαγιέ, με το ύφος εκείνων των αντρών που αναζητούν μια γυναίκα την οποία απρόβλεπτες περιστάσεις κράτησαν στο σπίτι. Το μυστικό αυτού του τρόπου βαδίσματος, πότε νωχελικού και πότε βιαστικού, γνωρίζουν μόνο οι μεγάλες γυναίκες και κάποιοι διακεκριμένοι φλανέρ. Μέσα σ' αυτό το τεράστιο ραντεβού, το πλήθος παρακολουθεί το πλήθος, τα ενδιαφέροντα κεντρίζονται από το πάθος, η Απραξία η ίδια εμφανίζεται προβληματισμένη. Ο νεαρός δανδής ήταν τόσο απασχολημένος από την ανήσυχη αναζήτησή του που δεν αντιλαμβανόταν την επιτυχία του : τα επιφωνήματα κάποιων μασκαράδων, μεταξύ χλεύης και θαυμασμού, τα σοβαρά ερωτήματα, τα αιχμηρά αστεία, τα γλυκόλογα, ούτε που τα άκουγε, ούτε που τα έβλεπε. Παρότι η ομορφιά του τον κατέτασσε ανάμεσα στα εξαιρετικά αυτά πρόσωπα που πηγαίνουν στο χορό της 'Οπερας για την περιπέτεια, την οποίαν και αναμένουν όπως άλλοι την τυχερή μπίλια στη ρουλέτα την επόχη που ο Frascati ζούσε ακόμη, ο ίδιος απέπνεε μια μπουρζουάδικη σιγουριά για τη βραδιά του. Θα' ταν ο ήρωας κάποιου απ' αυτά τα μυστήρια με τα τρία πρόσωπα που συνθέτουν όλο το χορό της 'Οπερας και που γνωρίζουν μόνο όσοι επωμίζονται έναν από τους ρόλους. Διότι, για τις νεαρές γυναίκες που έρχονται για να μπορούν να πουν : Είδα, για τους επαρχιώτες, τους αδαείς νέους, τους ξένους, η Όπερα δεν είναι παρά το παλάτι της κόπωσης και της πλήξης. Γι' αυτούς, το μαύρο αυτό πλήθος, αργό και βιαστικό, που πάει, έρχεται, σέρνεται, στρίβει, ξαναστρίβει, ανεβαίνει, κατεβαίνει, και που μπορεί να συγκριθεί μόνο με μυρμήγκια πάνω σε σωρό από ξύλα, δεν είναι περισσότερο κατανοητό απ' ό, τι το Χρηματιστήριο για έναν χωρικό της Κάτω Βρετάνης που αγνοεί την ύπαρξη του Μεγάλου Βιβλίου [δηλαδή την τοκογλυφία, Σ.Σ.]. Στο Παρίσι, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, οι άντρες δεν βάζουν μάσκα : ένας άντρας με ντόμινο θα ήταν αστείος. Εδώ αποκαλύπτεται η μεγαλοφυϊα του έθνους. 'Οσοι θέλουν να κρύψουν την ευτυχία τους μπορούν να έρχονται στο χορό της 'Οπερας χωρίς να πηγαίνουν, ενώ οι μασκαράδες που πηγαίνουν υποχρεωτικά αναγκάζονται να βγούν από κει αμέσως. 'Ενα από τα πιο διασκεδαστικά θεάματα είναι ο συνωστισμός που προκαλεί στην είσοδο, μόλις ανοίγει ο χορός, το κύμα των εξερχομένων που μάχονται με τους εισερχόμενους. Εν ολίγοις, οι μασκαρεμένοι άντρες είναι ζηλότυποι σύζυγοι που έρχονται να κατασκοπεύσουν τις γυναίκες τους, ή ευνοημένοι άντρες που δεν θέλουν να κατασκοπεύονται απ' αυτές, δύο καταστάσεις εξ' ίσου περιγέλαστες.
Honoré de Balzac, Splendeurs et misères des courtisanes (Mεγαλεία καὶ δυστυχίες τῶν κουρτιζάνων)
[Πρώτο μέρος : Πως αγαπούν τα κορίτσια]
Πρόχειρη μετάφραση : Σ.Σ.
