Birbinner/ Birbouter
['Εχω μόνο εσένα]
Ποιήματα και φωτογραφίες του Πέτρου Μπιρμπίλη
Έλεγες: «Νάνοι είμαστε,
πεταλούδες που καίγονται χαριτωμένα,
γιαπωνέζικα μπονζάι».
__________________
Λέξεις και εικόνες
/ Οι λέξεις ανήκουν στην ποιητική συλλογή
"Η μέρα που χάθηκε"- εκδόσεις Bibliotheque./
/ Οι εικόνες έχουν τραβηχτεί από φωτογραφικές μηχανές ενσωματωμένες σε κινητά τηλέφωνα από το 2003 μέχρι σήμερα /
Χιλιάδες χρόνια μετά
στης λήθης το απόγευμα.
Συναινώντας με τη σιωπή, ελαττωνόμαστε.
Και αφού πλανηθήκαμε στων βυθών τη σιωπή,
καθαροί πάλι
έμβρυα
ήρθαμε στη ζωή.
Για τον Οδυσσέα η μοναξιά ήταν υπόθεση μεγέθους.
"Κάτι μεγάλο και ξεχνιούνται όλα", έλεγε.
Έχει ένα σπίτι που συνεχώς περιφέρεται.
Κάποιες μέρες κλαίγαμε.
Άλλες παθαίναμε νευρικές κρίσεις.
Είμαι ένας κόσμος που φλέγεται.
Το βράδυ ακούμπησα το πόδι μου πάνω στο δικό σου
για να μπορέσω να κοιμηθώ.
Το ονειρευτήκαμε. Περιμέναμε τόσο καιρό μήπως κι έρθει,
μα δεν φάνηκε.
Μόνος μου κολυμπούσα πλάι σου, μόνος σε φιλούσα.
Δεν βλέπω όπως είναι. Βλέπω όπως είμαι.
Γιατί όλοι θελήσαμε
πριν χαθούμε στο φως
τους ψιθύρους να ακούσουμε
να μας πουν "πού " και "πώς".
Στροβιλίζονται άλλοτε στην χαρά
και άλλοτε μέσα στη λύπη.
Κι όπως το αμάξι πήγαινε, η άνοιξη έμενε πίσω.
Έβαλε πάνω του μια μεγάλη βαριά πέτρα.
Έτσι και τότε
μικρός στο πίσω κάθισμα
τα μάτια δεν κοιτούσαν τις εξοχές.
Γιορτές βανδάλων περίπατοι σκιών νυχτερινοί.
Σαν μια μέρα που χάθηκε μέσα σε μιαν άλλη.
Με τα μάτια κλειστά.
Μωβ ακτίνα. Πύρινη σφαίρα.
Πότε αρχή πότε τέλος
εις το διηνεκές.
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, άλλα δεν το είχαν καταλάβει.
Όπου κι αν πας σαν αυτό το κελί το ίδιο θα είναι.
Από το μπαλκόνι που έγερνε θα δω την ζωή μου
σαν τον ήλιο που φώτιζε παιδί την ψυχή μου.
Όταν με διαμέλιζες
εγώ μόνο έβλεπα το αίμα μου να κυλά.
Συχνά δάκρυζε συνθέτοντας προτάσεις όμορφες
ή απήγγειλε ποιήματα.
Ζει σε δωμάτια που όλη την ώρα αλλάζουν χρώματα.
Μερικές φορές περνάει από το νου μου
ότι είμαι εγώ εκείνος που μένει σε αυτό το σπίτι.
Τον επισκέπτονταν καθημερινά.
Eκείνη ονειρευόταν φωτιές. Εκείνος ονειρευόταν ποτάμια.
Αφαιρέσεις προσθέσεις διαιρέσεις πολλαπλασιασμοί.
Από την λύπη της φυλλορροεί η άνοιξη.
Βάζεις τα χιονοπέδιλα, δίνεις μια και εξαφανίζεσαι.
Τώρα ξέρω ότι το καλοκαίρι δεν το ζήσαμε μαζί.
Μέλισσα σε κήπο σαρκοβόρων λουλουδιών.
Οι πόνοι μας είναι κλάσματα και αριθμοί.
Μέσα στον τρόμο κυοφορείται η επιμελής χαρά.
Υπνωτισμένος ήταν ο ουρανός. Ζαλισμένοι εμείς.
Ετοιμόρροποι οι εξώστες με την αλησμόνητη θέα.
Πότε έρεβος πότε σέλας.
Ήθελε τα ποιήματά του να είναι σκυλιά.
Ο Πέτρος Μπιρμπίλης είναι συγγραφέας, πρώην δημοσιογράφος, αλλά και πρώην σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους, βίντεο κλιπ και τηλεοπτικών εκπομπών. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων, "Έχω Μόνο Εσένα" και "Ξυπόλητος", (εκδόσεις Μελάνι), την βιογραφία της Μαλβίνας Κάραλη (Οδός Πανός), την ποιητική συλλογή "Η Μέρα που Χάθηκε" (εκδόσεις Bibliotheque) και σύντομα πρόκειται να εκδώσει και μια νουβέλα. Στο παρελθόν έχει σκηνοθετήσει την Έλενα Ναθαναήλ και τα βίντεο κλιπ των Stereo Nova ενώ στη δημοσιογραφία επικεντρώθηκε κυρίως στο πολιτιστικό ρεπορτάζ και την αρθρογραφία. Ζει στα Εξάρχεια.