Υπάρχει ωραίος -έστω ωραιοποιημένος- τρόπος για να μιλήσει κανείς γι’ αυτό που ζούμε σήμερα; Κι αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας μέσα από ένα μαγικό πρίσμα, όσα κάνουμε μηχανικά, λαχανιασμένα μέσα στην καθημερινότητά μας, τι θα βλέπαμε; Τι ιστορία θα είχε να αφηγηθεί κάθε μία από τις νίκες, τις ήττες, όσα δεν είπαμε, την αγάπη που δεν δείξαμε, τις πιο κρίσιμες στιγμές που τις διέκοψε ξερά ένα κινητό ή ένα λάπτοπ;
Παρακολουθώντας την τεχνική πρόβα του “Dandelion”, ενός φρέσκου χορογραφικού project, δύο καταξιωμένων του χορού –της Ερμίρα Γκόρο και του Hannes Langolf- που για πρώτη φορά συναντιούνται ως δημιουργοί, γίνεται σαφές ότι ο θεατής δεν θα βγει αλώβητος απ’ όσα θα παρακολουθήσει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Είναι τέτοια η ένταση των συναισθημάτων που εναλλάσσονται, γνώριμα και ξένα ταυτόχρονα, τέτοια η ακολουθία των σκηνών και των καταστάσεων που περιγράφονται με την παραμικρή κίνηση, τόση η έκρηξη (και οι απαραίτητες παύσεις) που ο παφλασμός φτάνει ακόμη και σ’ αυτόν που έχει αποφασίσει να μην εμπλακεί συναισθητικά.
Το "Dandelion" κάνει μια απόπειρα να «μιλήσει» για την προσπάθεια που απαιτούν οι ανθρώπινες σχέσεις, για την έλλειψη υπομονής και χρόνου, για τα όπλα με τα οποία πολεμά κανείς την ανασφάλεια και χτίζει το δικό του ασφαλές μέρος για να υπάρξει.
Ο τίτλος της φιλόδοξης χορογραφικής δουλειάς δεν προδιαθέτει για τέτοια κρεσέντα. Όπως εξηγεί ο υπεύθυνος παραγωγής Κωνσταντίνος Σακκάς, το “Dandelion” (μτφρ.: πικραλίδα), αυτό το υπερευαίσθητο θεραπευτικό φυτό, που μπορεί να διαλυθεί στο φύσημα του ανέμου και τα φύλλα του να φτάσουν κάπου μακριά και να γίνουν κάτι νέο, ήταν η έμπνευση για την αφήγηση πραγματικών ιστοριών. Για την ακρίβεια, προσωπικών ιστοριών του κάθε χορευτή που έχει κάτι δικό του εύθραυστο να καταθέσει και να πει πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις, που μπορεί να είναι πικρές, συναρπαστικές, προβληματικές, για τον χρόνο που περνά άσκοπα ή χρήσιμα ή βλαπτικά, για την τεχνολογία που απαγορεύει τη σύνδεση ή λειτουργεί διαλυτικά ακριβώς στις πιο σημαντικές στιγμές των ανθρώπων, για το σώμα, τελικό αποδέκτη και πομπό των μηνυμάτων που καλείται να επεξεργαστεί στον σύγχρονο κοινωνικό ιστό.
«Για τις θεματικές που θα περιλαμβάνονταν τελικά είχε προϋπάρξει ένα ερευνητικό στάδιο στο Λονδίνο και μέχρι τον Δεκέμβριο, οπότε και καταλήξαμε στην αφήγηση –μέσω της χορογραφίας- προσωπικών ιστοριών, όπως αυτή του Ράφα (Rafael Pardillo), μια οικογενειακή του ιστορία, για την οποία για χρόνια κανείς δεν συζητούσε, καθώς αποτελούσε ταμπού», εξηγεί ο Κωνσταντίνος Σακκάς.
Όση ώρα ρυθμίζεται ο φωτισμός και τα «σκασίματα» του ήχου πάνω στις κινήσεις του Ράφα, πίσω του, σε ένα βίντεο, ακούγεται να μιλά ο ίδιος, και στους υπότιτλους ξετυλίγεται ψύχραιμα, αλλά όχι ασυναισθήματιστα η προσωπική του ιστορία, πίσω στην Ισπανία των παιδικών του χρόνων: η μητέρα του πέθανε, όταν ήταν ακόμη μωρό και λίγες εβδομάδες μετά, ο πατέρας του τον εγκατέλειψε. Κανείς από τους συναδέλφους του δεν γνώριζε αυτό το κομμάτι της ζωής του, μέχρι ο ίδιος να αποφασίσει να το αφηγηθεί χορευτικά, αποτελώντας ένα βασικό κομμάτι της απόπειρας του “Dandelion” να «μιλήσει» για την προσπάθεια που απαιτούν οι ανθρώπινες σχέσεις, για την έλλειψη υπομονής και χρόνου, για τα όπλα με τα οποία πολεμά κανείς την ανασφάλεια και χτίζει το δικό του ασφαλές μέρος για να υπάρξει. Όλα αυτά σε πρωτόλειο επίπεδο και με έναν κοινό κώδικα μεταξύ των χορευτών, ένα σκηνικό ιδίωμα που ενισχύει την αίσθηση ότι υπάρχει ένα μυστικό, το οποίο ο θεατής θα μάθει μέσα από την εικονοποίηση αληθινών στιγμών – που ίσως και να έχει βιώσει ο ίδιος.
«Η ιστορία του Ράφα», συμπληρώνει η Ερμίρα Γκόρο, «ήταν η πιο δύσκολη. Είμαστε φίλοι χρόνια, αλλά δεν γνώριζα, δεν είχε μοιραστεί ποτέ αυτό το ενδιαφέρον κομμάτι της ζωής του. Όμως, μην περιμένετε διδακτικό τέλος». Όπως λέει, άλλωστε, το πιο δύσκολο στη συγκεκριμένη δουλειά δεν ήταν το να απαντήσει ο κάθε χορευτής στο βασικό ερώτημα που ήταν το «τι σ’ απασχολεί αυτό το διάστημα;», αλλά το πώς όλες αυτές οι προσωπικές ιστορίες, διαφορετικών ανθρώπων, από διαφορετικές αφετηρίες και μέρη, θα ενώνονταν σε μία ομαδικότητα. Και πώς θα περάσει το μήνυμα πως η ζωή συνεχίζεται, ό,τι κι αν συμβεί, ο χρόνος περνάει, είτε μένει κανείς απαθής (υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή ανθρώπων που παρακολουθούν τη ζωή μέσα από ένα λάπτοπ) είτε παλεύει με κάθε τρόπο και δύναμη (και μια «αντίθετη» σκηνή μ’ έναν διαδηλωτή σε πραγματική έκσταση).
Και μετά είναι και η μουσική του Coti K. που «ντύνει» το 80% της χορογραφίας, πυκνά, παρορμητικά, κάποιες στιγμές βίαια, που και να θες να ξεμακρύνεις από το θέμα είναι αδύνατο.
Ακριβώς, όπως σε μια άλλη, πραγματικά σπαρακτική σκηνή αντικατοπτρισμού δύο ανδρών που γδύνονται: μοιάζουν ίδιοι, ίδιο παράστημα, ίδια ρούχα, ίδιες κινήσεις. Ο ένας φορά τα ρούχα και τα παπούτσια του άλλου, φαινομενικά δείχνουν τόσο ίδιοι, μια εξερεύνηση στην ανταλλαγή καλουπιού, όπως λέει ο Κωνσταντίνος Σακκάς, μια πίστη ότι τελικά θα επικοινωνήσουν, όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, λόγω της τεχνολογίας. Για τον ίδιο, αυτή η σκηνή, στην οποία κυριαρχούν ταυτόχρονα το πάθος και η τεχνική του Langolf, είναι και η πιο συγκινητική.
«Οι μικρές κινήσεις, οι χειρονομίες που κάνεις, όταν μιλάς στον άλλο που είναι δίπλα σου, τα πολλά που θες να πεις, αλλά ποτέ δεν λες ακριβώς αυτό που θες», είναι κατά την Γκόρο το “Dandelion”, που περισσότερο από μία γλυκόπικρη καταγραφή της καθημερινότητας, αποτελεί και μια υποψηφιότητα για κάτι –μετά από καιρό- φρέσκο στον ελληνικό σύγχρονο χορό.
Info:
Η Ερμίρα Γκόρο και ο Χάννες Λάνγκολφ συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη χοροθεατρική παραγωγή To Be Straight With You, της ομάδας DV8. Έκτοτε, ως καλλιτεχνικοί συνεργάτες του Λόυντ Νιούσον, αλλά και ως ερμηνευτές, εμφανίστηκαν επίσης στο Can We Talk About This? (2010-12), και στο πιο πρόσφατο John (2014-15), στο οποίο ο Λάνγκολφ είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η τελευταία αυτή δημιουργία του Νιούσον και της ομάδας του, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας της, έκανε στάση και στην Αθήνα, στη Στέγη. Από την πλευρά της, η Ερμίρα Γκόρο έχει εργαστεί και ως ανεξάρτητη χορογράφος, κατά τα χρόνια της παραμονής της στην Αμερική, αλλά και πιο πρόσφατα, στο Φεστιβάλ Αθηνών (2016), με το έργο After Party.
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Κεντρική Σκηνή
1-2 Aπριλίου 2017
20:00
Στην παράσταση γίνεται χρήση καπνού και στροβοσκοπικών φωτισμών (strobe lights).
Συντελεστές:
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Hannes Langolf, Ερμίρα Γκόρο
Χορογραφία: Hannes Langolf, Ερμίρα Γκόρο & οι ερμηνευτές
Σχεδιασμός Σκηνικών - Κοστουμιών: Χρήστος Δεληδήμος
Μουσική Σύνθεση: Coti K.
Σχεδιασμός Φωτισμών: Richard Godin
Βοηθός Σκηνοθετών: Δημήτρης Κουτσούμπας
Σύμβουλος Χορογραφίας: Νίκος Καλογεράκης
Ερευνητική υποστήριξη: Juliet Knight, Will Thompson, Charlotte McLean, Amy Bell, Emma Bonnici, Sean Marcs
Βοηθός Παραγωγής Έρευνας: Λία Πρεντάκη
Ερμηνευτές: Ερμίρα Γκόρο, Hannes Langolf, Δήμητρα Μερτζάνη, Rafael Pardillo, Άντι Τζούμα, Αντώνης Σταμόπουλος, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος
Σχεδιασμός Παραγωγής: Κωνσταντίνος Σακκάς
Οργάνωση Παραγωγής: Delta Pi
σχόλια