Στα 27 του χρόνια ο Σεργκέι Πολούνιν, ο Ουκρανός χορευτής που χαρακτηρίστηκε μυθικός και ατσάλινος, ένα σπάνιο ταλέντο που έλαμψε νωρίς και κάηκε σαν τον Ίκαρο στα σπλάχνα της Βασιλικής Ακαδημίας Χορού, αναγεννήθηκε εντυπωσιακά χάρη στο πείσμα και την έμπνευσή του να χορογραφήσει σπαρακτικά το γνωστό τραγούδι «Take me to church» του Ιρλανδού Hozier. Στο λυτρωτικό ντοκιμαντέρ του Στίβεν Κάντορ «Ο Χορευτής», ο Πολούνιν ξεγυμνώνεται, ξορκίζοντας φωτογενώς τους δαίμονές του από την εποχή του λονδρέζικου εφιάλτη που έζησε στα κόκκινα, μιλώντας για τις θυσίες που έκανε αυτός και η θρυμματισμένη του οικογένεια για να σπουδάσει, αποκαλύπτοντας την απερίσκεπτη, όσο και τη γοητευτική πλευρά του εύθραυστου χαρακτήρα του. Η τεχνική και η επιβλητική του παρουσία στη σκηνή καθηλώνουν και η συνεχής προσπάθειά του να αποκτήσει ελευθερία σε ένα περιβάλλον ασφυκτικά αυστηρό φέρνουν στον νου τους μαγικούς προκατόχους του, τον Νουρέγιεφ και τον Μπαρίσνικοφ. Ωστόσο, στη συνάντησή μας στον κινηματογράφο Δαναό (ένας συνεσταλμένος, ευχάριστος και mellow νέος άνδρας, με πολλά τατουάζ), όπου ήρθε για την προβολή της ταινίας στο πλαίσιο του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας και φωτογραφήθηκε με παιδιά που ενθουσιάστηκαν που τον είδαν από κοντά, ο Πολούνιν ομολόγησε πως το είδωλό του απέχει παρασάγγας από τον συντηρητικό κόσμο του μπαλέτου και πως τα όνειρά του πάνω στη λεπτή γραμμή της καλλιτεχνικής εκλαΐκευσης δεν περιλαμβάνουν μόνο τον χορό, στον οποίο επέστρεψε με τους δικούς του όρους αυτήν τη φορά –αποδεσμευμένος από τις ισόβιες υποχρεώσεις των θιάσων–, με πολλαπλές multimedia δραστηριότητες σε εμπορική βάση.
— Ήρθατε τελευταία φορά στην Αθήνα πέρσι, σωστά;
Ναι, χόρεψα Ζιζέλ με τη Σβετλάνα Ζαχάροβα.
— Πώς ήταν το κοινό; Μείνατε ικανοποιημένος;
Φανταστικό! Έχω έρθει μερικές φορές στην Ελλάδα στο παρελθόν και η γιαγιά μου δούλευε στη χώρα επί 10 χρόνια.
— Η αλήθεια είναι πως το είδα στο ντοκιμαντέρ. Βοηθούσε μια ηλικιωμένη κυρία. Και το έκανε ως μέρος της «οικογενειακής θυσίας» για να συγκεντρωθούν τα δίδακτρα για τις δικές σας σπουδές. Στην Αθήνα δούλευε η γιαγιά σας;
Ναι, στην Αθήνα.
— Και δεν την είδατε καθόλου όλο αυτό το διάστημα;
Μόνο μια-δυο φορές.
— Ελληνικό είναι και το τατουάζ του Αχιλλέα που έχετε στο πόδι σας...
Ήταν το πρώτο μου. Είναι γραμμένο στα ελληνικά, όμως δεν το χτύπησα στη γάμπα, όπως θα έπρεπε, αλλά στο πόδι. Έκανα λάθος!
— Γιατί ο Αχιλλέας;
Τι να πω! Εμπνεύστηκα από τους αρχαίους Έλληνες πολεμιστές. Για μένα αντιπροσωπεύει την αληθινή ανδρεία. Τη δύναμη και τη ρώμη.
— Από την άλλη, είχατε υπόψη σας ότι στο συγκεκριμένο σημείο του σώματος του Αχιλλέα βρισκόταν και η μοναδική του αδυναμία; Το τρωτό του σημείο;
Έτσι σκόπευα να δω την καριέρα μου να ολοκληρώνεται, με τον αχίλλειο τένοντα να σκίζεται! (γελάει)
— Αστειεύεστε; Εννοείτε με εξαιρετικά δραματικό τρόπο;
Ναι. (εξακολουθεί να γελάει)
Είναι σημαντικό να κάνω το μπαλέτο πιο πoπ. Τα θέατρα είναι μικρά, δεν μπορούν να στηρίξουν το μπαλέτο χωρίς υποδομή. Στα άμεσα πλάνα μου είναι να εντάξω δικηγόρους και μάνατζερ για να διευρύνω τον χώρο. Αλλιώς το μπαλέτο θα ξεμείνει και κανείς δεν θα ενδιαφερθεί.
— Δεν ήσασταν και τόσο δραματικός στην παιδική σας ηλικία, ωστόσο. Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε ένα τρυφερό παιδί που εργαζόταν σκληρά. Τίποτα δεν προμήνυε την περιπέτεια που ακολούθησε.
Αυτό συνέβη με την απογοήτευση που δοκίμασα, όταν πέτυχα. Όταν έφτασα στην κορυφή, αναρωτήθηκα «αυτό είναι, αυτός είναι ο καρπός των κόπων μου;». Δεν μπορούσα να δω ενωμένη την οικογένειά μου, παρά τις πολλές θυσίες, τις δικές μου και τις δικές τους. Ο κόσμος του μπαλέτου δεν μου έδινε αυτά που προσδοκούσα, την ελευθερία, τη βοήθεια και τις επιλογές.
— Εγκαταλείψατε τη Βασιλική Ακαδημία Χορού του Λονδίνου στα 21 σας χρόνια. Κρίνοντας αναδρομικά την απόφασή σας, πιστεύετε πως με την εμπειρία που έχετε τώρα θα είχατε κάνει το ίδιο;
Όχι. Θα είχα μείνει και θα προσπαθούσα να κεφαλαιοποιήσω την πείρα και τη δουλειά μου εκεί. Θα έβρισκα τρόπο να αναπτυχθώ, αλλά τότε το μόνο που καταλάβαινα ήταν να τα καταστρέψω όλα και να ξεκινήσω από την αρχή. Δεν είχα υποστήριξη από μάνατζερ ή ατζέντη. Το μπαλέτο δεν τα έχει αυτά. Πάλευα γιατί μου έλειπε η οικογένειά μου, ένας μέντορας ίσως. Το μόνο που είχα ήταν το μυαλό μου. Και ό,τι μου κατέβαινε στο μυαλό, το έκανα. Ήθελα άλλα πράγματα, αλλά οι άνθρωποι του χορού δεν θα σε οδηγήσουν σε μιούζικαλ, σε ταινίες ή διαφημιστικά. Πρέπει να το κυνηγήσεις μόνος σου.
— Μεγάλα ταλέντα πριν από εσάς, σε άλλες συνθήκες βέβαια, όπως ο Νουρέγιεφ και ο Μπαρίσνικοφ, προέρχονται από τη Ρωσία και την Ουκρανία και εκπαιδεύτηκαν σε σχολές υψηλής φήμης και πειθαρχίας, αυστηρές και σκληρές. Πού αποδίδετε το γεγονός πως και εκείνοι και εσείς νιώσατε την ανάγκη να αναδείξετε την προσωπικότητά σας έξω από το θεωρητικά καλύτερο πλαίσιο που θα μπορούσε να ονειρευτεί ένας νέος χορευτής;
Δεν έχεις κι άλλη επιλογή, ουσιαστικά. Η ζωή σου είναι επικεντρωμένη μόνο σε ένα πράγμα και απαγορεύεται να αποτύχεις. Αλλιώς, δεν έχεις μέλλον. Οι Ουκρανοί, γενικά μιλώντας, δουλεύουν σκληρά και ο δάσκαλός μου, ο Νικολάι Κράτσινκα, ήταν σπουδαίος. Επί 6 χρόνια, κάθε απόγευμα, με δίδασκε πώς πρέπει να κινούμαι και να νιώθω πάνω στη σκηνή. Με τις διορθώσεις που μου έκανε, ο κόσμος πιστεύει πως η παρουσία μου κατά τη διάρκεια μιας παράστασης είναι εντελώς φυσική. Είναι ένας συνδυασμός δουλειάς, φυσικών δυνατοτήτων και καλής διδαχής, σε καλή σχολή, τα πρώτα χρόνια.
— Έχετε δηλώσει επανειλημμένα πως θα σταματήσετε τον χορό, αλλά εξακολουθείτε να χορεύετε. Ποιες είναι οι πραγματικές σας επιδιώξεις; Να χορεύετε σποραδικά; Ως καλεσμένος σε θιάσους; Επιλεκτικά και με τους δικούς σας όρους; Ή να κάνετε τελείως διαφορετικά πράγματα, όπως να πάτε στην Αμερική και να γίνετε ηθοποιός;
Στην πορεία, συνειδητοποίησα πως θέλω να είμαι καλλιτέχνης και να πετύχω πολλά πράγματα, όχι να είμαι μόνο ηθοποιός ή χορευτής. Το μυαλό μου διευρύνθηκε και απέκτησε επιλογές. Επανήλθα σε μεγάλους θιάσους, ως έκτακτος, και δουλεύω πάνω σε δικά μου πρότζεκτ, σε δικές μου παραγωγές χορού. Πέρασα από ακροάσεις και σε μία με πήραν. Έτσι, ξεκινώ τα γυρίσματα της πρώτης μου ταινίας τον Δεκέμβριο. Είναι μεγάλη παραγωγή, με γνωστούς ηθοποιούς, αλλά δεν μπορώ ακόμη να αποκαλύψω λεπτομέρειες. Είμαι όμως ενθουσιασμένος, μπαίνω σε ένα νέο περιβάλλον, άγνωστο σ' εμένα. Στο μέλλον θα ήθελα να κάνω δικές μου παραγωγές, που να συνδυάζουν χορό και υποκριτική.
— Επιμένετε στον χορό...
Ναι, γιατί απευθύνεται σε όλους, πέρα από τη γλώσσα. Εμπεριέχει ψυχή και καρδιά. Συγκινεί άμεσα.
— Όπως η χορογραφία σας στο «Take me to church» του Hozier, που έχει εκατομμύρια views και, φαντάζομαι, εκφράζει την προσπάθεια που μου περιγράφετε...
Τη χορογραφία την έκανα με έναν Έλληνα, τον Jade-Hale Christofi – από την οικογένειά του στο Λονδίνο έμαθα να τρώω ελληνικά. Όταν κυκλοφόρησε το video αυτό κατάλαβα πως αντί να είμαι το κακό παιδί, μπορώ να εμπνεύσω νέα παιδιά. Αντιλήφθηκα τη δύναμη του καλού και της ομορφιάς. Συνομιλώντας με τον Ντέιβιντ Λασαπέλ, που το σκηνοθέτησε, είδα τι κάνουν οι καλλιτέχνες: ενώνουν και δημιουργούν. Παρακολουθώντας τον Ντέιβιντ, εμπνέομαι από το όραμά του, θέλω να βαδίσω στα χνάρια του, να κάνω το μπαλέτο θέαμα για όλο τον κόσμο.
— Συνεπώς, κινείστε στο ίδιο μήκος κύματος με τον Μπενζαμέν Μιλπιέ, που αναμειγνύει τον χορό με άλλες τέχνες, ανοίγεται σε διαφορετικούς τρόπους έκφρασης.
Είναι σημαντικό να κάνω το μπαλέτο πιο πoπ. Τα θέατρα είναι μικρά, δεν μπορούν να στηρίξουν το μπαλέτο χωρίς υποδομή. Στα άμεσα πλάνα μου είναι να εντάξω δικηγόρους και μάνατζερ για να διευρύνω τον χώρο. Αλλιώς το μπαλέτο θα ξεμείνει και κανείς δεν θα ενδιαφερθεί.
— Παρατηρώντας την αφίσα του ντοκιμαντέρ με επίκεντρο εσάς, του «Χορευτή», φράσεις όπως «επαναστάτης» και «ο Τζέιμς Ντιν του μπαλέτου» ξεχωρίζουν. Να μην ξεχάσουμε και το «κακό παιδί», που σας συνοδεύει εδώ και χρόνια, ειδικά μετά το μεγάλο άρθρο και το εξώφυλλο στο «Intelligent Life». Συμφωνείτε με τη φήμη που δημιουργήσατε;
Μμμ, αισθάνομαι μάλλον άβολα όταν τα βλέπω. Ζαρώνω από αμηχανία. Η αφίσα μου αρέσει, δούλεψα με τη δημιουργική ομάδα για να γίνει ωραία, αλλά όταν πρωτοείδα την ταινία, ήπια αρκετές μπίρες για να αντέξω να δω τον εαυτό μου.
— Τελικά, σας ενοχλεί η φήμη;
Η φήμη είναι σημαντική για να μπορείς να δράσεις. Κανείς δεν μου έδινε σημασία πριν βγει το «Take me to church». Τώρα με ακούνε. Χρησιμοποιώ τη δημοτικότητα για να ανοίγω πόρτες.
— Επιτρέψτε μου μια ερώτηση σχετική με το περιεχόμενο της ταινίας «Ο Χορευτής». Είναι ένα από τα λίγα ντοκιμαντέρ με τόσο άμεσο και εξομολογητικό τόνο: δίνετε το ελεύθερο στον σκηνοθέτη Στίβεν Κάντορ να μιλήσει με τους συναδέλφους και την οικογένειά σας, μιλάτε για το παρελθόν και τα προβλήματά σας χωρίς να κρύβετε κάτι, εμπιστεύεστε προσωπικό υλικό. Ωστόσο, δεν αναφέρεστε καθόλου στους φίλους ή την ερωτική σας ζωή. Παράξενο για τόσο ενδελεχές πορτρέτο. Γιατί;
Η ταινία ρέει αβίαστα στο διάστημα που γυρίστηκε και καλύπτει τα γεγονότα πριν από το 2015. Προς το τέλος έκανα δεσμό με τη φίλη μου, τη Νατάλια Οσίποβα, η οποία φαίνεται μόνο σε ένα πλάνο, στον καθρέφτη. Επιλογή του σκηνοθέτη ήταν η αντανάκλασή της και μόνο. Για 'μένα σήμαινε πολλά. Εκτός από αυτό, το ντοκιμαντέρ με βοήθησε να εκτιμήσω τους κοντινούς μου ανθρώπους και να γιατρέψω πληγές.
— Και δωρεάν ψυχανάλυση! Ποιο είναι το μεγάλο σας όνειρο;
Να αποκτήσω επιρροή ως καλλιτέχνης και να συνδράμω τις σπουδές παιδιών, ιδρύοντας έναν οργανισμό, με τον ίδιο τρόπο που το Nureyev Foundation πλήρωσε για τις δικές μου σπουδές.
— Ο Νουρέγιεφ είναι το πρότυπό σας;
Μάλλον ο Μίκι Ρουρκ είναι το είδωλό μου. Τον έχω συναντήσει φυσικά και έκανα τατουάζ το όνομά του (μου το δείχνει, στο χέρι του) πριν από μια εβδομάδα. Είναι φοβερός τύπος. Και μεγάλος καλλιτέχνης. Θεωρείται κακό παιδί κι αυτός, και νομίζω πως για να κουβαλάς στην πλάτη σου τόσο αρνητικό φορτίο για τόσο πολύ καιρό, πρέπει να έχεις μεγάλη καρδιά – για να αντέξεις να είσαι δακτυλοδεικτούμενος. Μου χάρισε το παντελόνι του από το «Wrestler».
— Το spandex;
Ναι, το πράσινο. Ελπίζω κάποια στιγμή να συμπρωταγωνιστήσουμε σε ταινία!
Ιnfo:
— Η ταινία «Ο Χορευτής» βγαίνει στις αίθουσες στις 24 Νοεμβρίου από την Filmtrade.
— H παράσταση Natalia Osipova - Sergei Polunin στο Παλλάς 1, 2 και 3 Δεκεμβρίου 2016. Εισ.: Από 30€
σχόλια