"Macron, ο σπασμός του συστήματος"
'Ενα άρθρο του οικονομολόγου Frédéric Lordon
στη Monde Diplomatique (12.04.2017)
Υπόψιν του φίλου Σταύρου Θεοδωράκη
"Η συνάντηση μας έγινε το καλοκαίρι του '15, στο γραφείο του πάνω από τον Σηκουάνα. Μου παρέθεσε πρωινό εργασίας και του πήγα θυμαρίσιο μέλι. Συμφωνήσαμε σχεδόν σε όλα. Οι χώρες μας χρειάζονται: γενναίες μεταρρυθμίσεις - αποτελεσματικό Δημόσιο - μικρότερη φορολογία - μείωση των ανισοτήτων. Και όταν του είπα ότι ο κίνδυνος δεν είναι μόνο οι λαϊκιστές αλλά και οι συντεχνίες και τα συμφέροντα μου είπε: "Ξέρω για τις ελίτ. Ήμουν μέρος τους".
Τολμηρός άνθρωπος. Μαθητής τα έφτιαξε με τη φιλόλογό του. Η Μπριζίτ ήταν μητέρα 3 παιδιών, χώρισε και μετά από πολλά χρόνια το 2007 παντρεύτηκαν.
Εμπρός Εμανουέλ!"
Σταύρος Θεοδωράκης
"Θα είμαι πολύ σαφής"... Αγνοώντας πιθανότατα τις στοιχειώδεις λογικές του συμπτώματος, ο Εμμανουέλ Μακρόν φαίνεται να μην βλέπει πως ο επαναληπτικός αυτός τρόπος να ξεκινάει την κάθε του απάντηση προδίδει μια πρόθεση συστηματικής κάλυψης που κυριαρχεί σε όλη του την εκστρατεία. "Ανάμεσα στο φλου και στο τίποτα, συνεχίστε να κολυμπάτε", να τι θα πρέπει να εννοεί κανείς σε κάθε του υπόσχεση για σαφήνεια. Ως ελαφρυντικό, ας παραδεχτούμε πως το να ενδίδεις στην υποχρέωση να μιλάς όταν κυρίως δεν έχεις τίποτα να πεις, είναι μία από αυτές τις μάστιγες της "δημοκρατίας", απέναντι στις οποίες δεν έχει βρεθεί ακόμη ικανοποιητικό αντίδοτο. Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς πως οι περισσότεροι υποψήφιοι συμβιβάζονται στο τέλος με αυτή την επίπονη όσο και παροδική δοκιμασία, κι ότι το εκλογικό ψέμα είναι ένα καθιερωμένο είδος που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει πια κανέναν. Το πρόβλημα για τον Εμμανουέλ Μακρόν παίρνει ωστόσο πρωτοφανείς διαστάσεις επειδή δεν πρόκειται απλώς για ένα ή δύο τερατώδη ψέματα που γίνεται προσπάθεια να περάσουν στα μουλωχτά, ακόμη κι αν είναι του διαμετρήματος "το χρηματιστικό κεφάλαιο, αυτός ο εχθρός μου": είναι ολόκληρη η εκλογική του εκστρατεία, ως και το ίδιο το προσωπό του ως υποψήφιος, που αποτελούν μία επιχείρηση στηριγμένη ουσιαστικά στην απάτη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλη η κοινωνία φαίνεται σα να μιλάει μέσω του υποψηφίου που δεν θέλει να μιλήσει - ο οποίος εξάλλου γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο αισθάνεται συνεχώς υποχρεωμένος να προειδοποιεί πως "θα είναι σαφής". Αυτό που χαρακτηρίζει γενικά τα σημαίνοντα γεγονότα, όπως οι προεδρικές εκλογές, είναι ότι εκφράζουν τη συγκυρία τους. Και πράγματι, η συγκυρία είναι "ειδική" : διαισθάνεται κανείς το τέλος της. Μια εποχή εισέρχεται στο τελευταίο της στάδιο όταν καταρρέουν όλοι οι ρυθμιστικοί μηχανισμοί που της εξασφάλιζουν ένα μίνιμουμ βιωσιμότητας. Από τη μια, τα πιο σκανδαλώδη της κουσούρια οξύνονται και διαχέονται χωρίς καμία αναστολή και πέρα από κάθε ευπρέπεια. Από τη άλλη, οι υπάρχοντες θεσμοί δεν καταφέρνουν πια να συγκαλύπτουν τις ρωγμές, και καθώς τα ρήγματα επανεργοποιούνται, οι τεκτονικές πλάκες αρχίζουν πάλι να κινούνται.
(...) Σε ό,τι αφορά τον Μακρόν, ωστόσο, το κενό δεν αντιφάσκει με το πλήρες, ίσα ίσα αποδεικνύεται εύλογα και πολύ προτιμότερο, όταν πρόκειται να παρουσιαστεί κάτι προς τα έξω. Αυτό είναι εξάλλου και το πλήρες της ολιγαρχίας, το πλήρες του προγράμματος που ακολουθεί επίμονα μία τάξη τη στιγμή ακριβώς που όλα την καταδικάζουν, όπως το μαρτυράει άλλωστε και μια εποχή που δείχνει να έχει φτάσει στο σημείο καμπής της. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, για να διατηρηθεί το ολιγαρχικό πλήρες, χρειαζόταν οπωσδήποτε ένας υποψήφιος του κενού, ένας υποψήφιος που να μην λέει τίποτα, γιατί όσα θα έλεγε θα ηχούσαν υπερβολικά αισχρά: οι πλούσιοι θέλουν να παραμείνουν πλούσιοι και οι ισχυροί ισχυροί. Είναι το μόνο πρόγραμμα αυτής της τάξης, και ο μόνος λόγος ύπαρξης του Μακρόν της. Μ' αυτήν την έννοια, αποτελεί τον σπασμό ενός συστήματος που μεταθέτει το θανατό του, η τελευταία του λύση, ο μοναδικός τρόπος να αποκρύψει μία συνέχεια που έχει γίνει αφόρητη για την υπόλοιπη κοινωνία κάτω από το πρόσχημα της πιο απατηλής ασυνέχειας πασπαλισμένης με ανταγωνιστική νεωτερικότητα προς χρήση των καθυστερημένων αρθρογράφων (...)
Frédéric Lordon
