Κάτι να αλλάξει στην Ομόνοια...

Κάτι να αλλάξει στην Ομόνοια... Facebook Twitter
Οι χαρακτήρες αυτοί φτιάχτηκαν στην πρόβα από τη δραματουργική ομάδα και καθέναν από τους επτά περφόρμερ της παράστασης. Φωτο: Κική Παπαδοπούλου
0

— Μίλησέ μας για την περίοδο της «ανασκαφής». Τι έκανε η ομάδα του UrbanDig στην Ομόνοια από τον Νοέμβριο του 2015 έως σήμερα;

Τον Νοέμβριο ξεκινήσαμε να ψάχνουμε την άκρη του νήματος μέσα σε ένα δωμάτιο του Μπάγκειου στο πλαίσιο της Biennale. Οι επισκέπτες/ριες του δωματίου κρέμασαν αποσπάσματα για τη δική τους Ομόνοια και μαζί φτιάξαμε έναν τρισδιάστατο χάρτη σημείων-ιστοριών. Τον Φεβρουάριο του 2016 ξεκινήσαμε συνεργασία με τους Ideas Factory από τη Σόφια και το καλοκαίρι του ίδιου έτους, μαζί με αυτούς, τους Alternative Tours of Athens και την Caritas Hellas δώσαμε ζωή μιας μέρας σε έναν άδειο δημοτικό χώρο στην Ομόνοια. Το μετατρέψαμε θεατρικά σε αυτό που θα 'θελαν να γίνει εκεί οι γείτονες, που είναι Έλληνες, μετανάστες και πρόσφυγες. Το ίδιο καλοκαίρι ανακαλύψαμε μαζί με ανθρώπους του ΚΕΘΕΑ Άλφα τι σημαίνει Ομόνοια για τον καθένα μας, μέσα από ένα θεατρικό εργαστήριο. Τον Σεπτέμβριο του 2016 βγήκαμε στην αγορά της Ομόνοιας και ανταλλάξαμε συνεντεύξεις με τους εργαζομένους της με τραγούδια που φτιάχνουμε γι' αυτούς, με βάση τις συνεντεύξεις τους. Τα τραγούδια αυτά θα ακουστούν στην παράσταση Στάση Ομόνοια. Το Νοέμβριο του 2016, έναν χρόνο αφότου ξεκινήσαμε να ανιχνεύουμε την Ομόνοια, η περφόρμανς Miss Omonia, στο πλαίσιο της έκθεσης «Out-Topias» του Μουσείου Μπενάκη, είναι η πρώτη ανίχνευση της πλατείας ως τόπου παράστασης. Τον Δεκέμβρη άρχισε να χτίζεται μια κοινότητα ερευνητών του UrbanDig_Omonia, που αποτελείται από όσους ενδιαφέρονται να ψάξουν περισσότερο το σήμερα και το αύριο της πλατείας, όπως η ίδια η πλατεία και οι άνθρωποί της το εκφράζουν. Χριστουγεννιάτικα αρχίζουμε συνεντεύξεις στην πλατεία με και χωρίς το καρουζέλ. Τον Ιανουάριο δύο περίπατοι, ο ένας με την Πάολα Ρεβενιώτη και ο άλλος με τους Institute of Place Management και ανθρώπους της πλατείας, εμπλουτίζουν την έρευνα και τον διάλογο για τις σύγχρονες ανάγκες της Ομόνοιας. Θα ακολουθήσουν καρναβαλικές, «μετα-βαλεντινικές» εκδηλώσεις στην πλατεία και άλλες αφορμές για να φέρουμε Έλληνες και Ευρωπαίους επισκέπτες σε άμεση επαφή με ανθρώπους της πλατείας, πάντα με θέμα «πώς βλέπουμε την Ομόνοια και τι θα θέλαμε από αυτή;». Τον Μάιο βγάλαμε στο Διαδίκτυο την ελεύθερης πρόσβασης ψηφιακή εφαρμογή «ξενάγησης» στην Ομόνοια, «The Village Οmonia», που φτιάξαμε μαζί με τους Ολλανδούς Company New Heroes, ανθρώπους της πλατείας που μας μίλησαν γι' αυτή, και νέους εικαστικούς, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Κωστόπουλου. Τον Μάιο φτιάξαμε πουλιά από χαρτί με τους θαμώνες –άνδρες κυρίως– της πλατείας για να γεμίσουμε με αυτά ένα τεράστιο δέντρο που έχει η πλατεία και δεν φαίνεται εύκολα. Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στη Στάση Ομόνοια, την παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με την οποία ολοκληρώνουμε την ανίχνευση και καλλιτεχνική διαχείριση της σύγχρονης Ομόνοιας, έτσι όπως τη γνωρίσαμε μέσω της συνεχούς παρουσίας μας εκεί με τις προαναφερθείσες δράσεις του UrbanDig_Omonia.

Η Ομόνοια συγκεντρώνει και όλων των ειδών τους νεοαφιχθέντες στην Αθήνα: τον επαρχιώτη, τον μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον τουρίστα. Είναι το «κατώφλι» της πόλης.

— Τι έφεραν στο φως, λοιπόν, όλες αυτές οι δράσεις;

Είχαμε την τύχη να μιλήσουμε με πολλούς ανθρώπους που επιμένουν να αξιοποιούν την Ομόνοια ως πλατεία. Μιλάω για τους σταθερούς θαμώνες της, κυρίως πρόσφυγες και μετανάστες, που περνούν πολλές ώρες εκεί κι έχουν συνήθως και χρόνο και διάθεση να σου μιλήσουν. Μιλάω επίσης για μαγαζάτορες και εργαζομένους που είναι φιλόξενοι, γενναιόδωροι και κοινωνικοί, κόντρα στο γενικευμένο αφήγημα φόβου που στιγματίζει τον χώρο και κόντρα στα λουκέτα και στα κενά κτίρια που τους περικυκλώνουν. Οι δράσεις μας στον δημόσιο χώρο της Ομόνοιας εμποτίστηκαν από την ενέργεια της πλατείας, μια ενέργεια συναλλαγής και συνδιαλλαγής, έναν χρόνο στο κέντρο της, αργό και όμορφο, πολύ διαφορετικό από τον φρενήρη κυκλώνα του συγκοινωνιακού δικτύου που την περιβάλλει. Η Ομόνοια είναι μια πλατεία με ανεκτικότητα. Δεν αναστατώσαμε κανέναν, παρά τις πολλές, πολύ διαφορετικές και κάποιες φορές πολύ έντονα θεατρικές δράσεις. Ο κόσμος ανέχεται αυτό που κάνεις, ό,τι και αν είναι. Όποιος κάθεται καιρό στην πλατεία, είναι εκπαιδευμένος και συνεπώς ψύχραιμος παρατηρητής της πόλης. Καθίστε στα σκαλάκια της, πιάστε κουβέντα με τον διπλανό σας, ταξιδέψτε, νιώστε την αξία του δημόσιου χώρου που ξέρει να φτιάχνει τέτοιου είδους σχέσεις. Η καθημερινή λειτουργία του δημόσιου χώρου της Ομόνοιας που μπορεί να παράγει σχέσεις, συναλλαγές, συνδιαλλαγές, παρέες και ιστορίες είναι η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία που ανακάλυψα προσωπικά από την παρουσία μου εκεί.

Κάτι να αλλάξει στην Ομόνοια... Facebook Twitter
Εγώ βλέπω την Ομόνοια ως πλατεία, ως θέατρο, ως κατώφλι της πόλης, ως έναν χώρο όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, ως έναν δημόσιο χώρο που επηρεάζει έντονα τη ζωή των ανθρώπων του, παρέχοντάς τους κάποια πράγματα (π.χ. χώρος συναλλαγής, χώρος συνδιαλλαγής, χώρος κοινού βηματισμού) και στερώντας τους κάποια άλλα (π.χ. καθαριότητα, συντήρηση, νερό).

— Ποιο είναι το μείγμα των ανθρώπων της Ομόνοιας και τι ζητάνε για τη γειτονιά τους;

Η Ομόνοια συγκεντρώνει πολύ διαφορετικό κόσμο: εργαζόμενους, θαμώνες, επισκέπτες, περαστικούς. Η Ομόνοια συγκεντρώνει και όλων των ειδών τους νεοαφιχθέντες στην Αθήνα: τον επαρχιώτη, τον μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον τουρίστα. Είναι το «κατώφλι» της πόλης. Η Ομόνοια για πολλούς μετανάστες και πρόσφυγες είναι το μέρος όπου θα πάνε για να νιώσουν ασφαλείς στην κοινότητά τους. Δεν τους αρέσει το έγκλημα που υπάρχει, σε όποια κλίμακα, στην πλατεία γιατί είναι ο χώρος όπου περνούν ώρες μες στην ημέρα ή ξεκουράζονται ή φέρνουν τα παιδιά τους. Από την άλλη, αυτή η εγκληματικότητα δεν έχει, όπως πιστεύουν πολλοί μαγαζάτορες, τη διάσταση που θα δικαιολογούσε την πτώση της ως εμπορικού προορισμού. Η καθαριότητα, η πρόσβαση σε καθαρές δημόσιες τουαλέτες και η συντήρηση του δημόσιου χώρου είναι ζητήματα που έχουν αναφερθεί.

— Εσύ πώς βλέπεις την Ομόνοια και πώς πιστεύεις ότι θα μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση;

Εγώ βλέπω την Ομόνοια ως πλατεία, ως θέατρο, ως κατώφλι της πόλης, ως έναν χώρο όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, ως έναν δημόσιο χώρο που επηρεάζει έντονα τη ζωή των ανθρώπων του, παρέχοντάς τους κάποια πράγματα (π.χ. χώρος συναλλαγής, χώρος συνδιαλλαγής, χώρος κοινού βηματισμού) και στερώντας τους κάποια άλλα (π.χ. καθαριότητα, συντήρηση, νερό).

— Πες μου δυο λόγια για την παράσταση. Τι ακριβώς θα κάνετε στην Ομόνοια;

Οι παραπάνω ανάγκες και προοπτικές του δημόσιου χώρου της Ομόνοιας γίνονται υπόθεση ζωής για τους χαρακτήρες μας. Ο θεατής επιλέγει μία από τις έξι διαδρομές στην πόλη που οδηγούν στην Ομόνοια. Ακολουθεί έναν χαρακτήρα που πηγαίνει στη πλατεία με «σκοπό» να την μετατρέψει σε κάτι, να την οικειοποιηθεί. Κάθε διαδρομή προσφέρει μια διαφορετική οπτική της πλατείας, εμπνευσμένη από τις οπτικές των ανθρώπων της. Ταυτόχρονα, αποτελεί έναν ψυχικό τόπο, είναι μια πορεία γνωριμίας όχι μόνο με την πλατεία αλλά και με τον χαρακτήρα που ο θεατής ακολουθεί. Οι χαρακτήρες αυτοί φτιάχτηκαν στην πρόβα από τη δραματουργική ομάδα και καθέναν από τους επτά περφόρμερ της παράστασης. Αν η αφετηρία τους είναι ιστορίες των ανθρώπων της πλατείας, αντανακλούν το προσωπικό μας βίωμα από την περιοχή όλους αυτούς τους μήνες και την ιδιοσυγκρασία μας ως ατόμων και ως καλλιτεχνικής ομάδας του Στάση Ομόνοια.

Κάτι να αλλάξει στην Ομόνοια... Facebook Twitter
Φωτο: Κική Παπαδοπούλου

Ιnfo:
Στάση Ομόνοια- Τρυπών(οντ)ας στην Πλατεία

ομάδα όχι παίζουμε – UrbanDig Project

Πλατεία Ομονοίας

20-25 Ιουνίου 2017

19:00

Eλεύθερη είσοδος. Το κοινό μπορεί να προμηθευτεί τα δελτία από τα ταμεία του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ