Ο Τσέχωφ στη νοηματική
Θα έρθει μια μέρα όπου ο κόσμος θα καταλάβει σε τι χρησιμεύουν αυτοί οι πόνοι, όταν κανένα μυστήριο δεν θα υπάρχει πια, αλλά μέχρι τότε πρέπει να ζήσουμε, πρέπει να ζήσουμε. -Τσέχωφ
Ξεπερνώντας την αρχική της δυσπιστία, η κριτικός της Libération θαμπώθηκε από τη διαύγεια της παράστασης του Τιμοφέϊ Κουλιάμπιν
"Δεν θα ισχυριστούμε πως στο μετρό πετούσαμε από τη χαρά μας στην ιδέα ότι θα βλέπαμε τις Τρεις Αδερφές στη ρώσικη νοηματική, επί 4 ώρες και είκοσι λεπτά στο θέατρο του Οντεόν, με γαλλικούς και αγγλικούς υπότιτλους. Θα λέγαμε ψέματα αν υποκρινόμασταν πως ξέραμε ποιός είναι ο Τιμοφέϊ Κουλιάμπιν, ο νεαρός ρώσος σκηνοθέτης που συνεργάζεται με το θέατρο Η Κόκκινη Δάδα στο Νοβοσιμπίρσκ, στη Σιβηρία, και θεωρείται το ανερχόμενο αστέρι της θεατρικής σκηνής της χώρας του, του οποίου το έργο, όμως, παρουσιάζεται στη Γαλλία για πρώτη φορά.
Ομολογούμε πως αναρωτηθήκαμε αν η παράσταση αυτή απευθυνόταν στους ρωσόφιλους κωφούς και βαρύκοους που διαμένουν στο Παρίσι. 'Η αν οι Τρεις Αδερφές είναι ένα έργο τόσο πολύ παιγμένο παντού και πάντοτε, ως το τελευταίο χωριό της Ρωσίας, που έπρεπε να δοκιμαστεί ένα νέο πείραμα. Ξεχάσαμε τελείως αυτές τις ανοησίες όταν, από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης, καταρρίφθηκαν αμέσως όλες οι επιφυλάξεις: κάτι γίνεται, κάτι τελείως καινούργιο, που μεταθέτει την ακοή του θεατή και μεταμορφώνει το παίξιμο των ηθοποιών. Κι επειδή δεν το έχουμε ξαναδεί, χρειάζεται λίγος χρόνος για να καταλάβουμε αυτό που μας συμβαίνει: μα γιατί, εδώ κυρίως, ακούμε όπως ποτέ το κείμενο του Τσέχωφ, ενώ ούτε μια λέξη, με εξαίρεση μία και μόνο πρόταση, δεν προφέρεται; Γιατί έχουμε την αίσθηση πως βρισκόμαστε μέσα στις συζητήσεις, σε άμεση επαφή με την εσωτερική φωνή των ηθοποιών και πως παρακολουθούμε την εύθραυστη στιγμή όπου τα λόγια διαμορφώνονται; Ποιό είναι αυτό που προκαλεί την ταύτηση όχι με τα πρόσωπα, αλλά με την σκέψη τους που τρέχει;
[...] Περιέργως, η πρώτη επίπτωση του βωβού είναι που καθιστά τις συγκινήσεις και τις δυσκολίες της κάθε αδερφής πολύ πιο διαυγείς απ' ό, τι συνήθως, χωρις αυτή η καθαρότητα να μειώνει τη λεπτότητα.
Σε ποιά εποχή είμαστε; Σε μια μακρινή και ταυτόχρονα σημερινή εποχή. Οι ηθοποιοί ανταλλάζουν SMS, απομονώνονται πίσω από μια επίπεδη οθόνη, βάζουν Μάιλι Σάιρους στη διαπασών, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στην αυγή του 20ου αι., τότε που γράφτηκε το έργο. 'Ενα κορίτσι, το νεότερο, δεν σταματά να τρέχει. Φοράει άσπρο παντελόνι και πουκάμισο, είναι χαρούμενη, ο πατέρας της έχει πεθάνει εδώ κι ένα χρόνο και πρέπει να γιορταστεί το τέλος του πένθους. Είναι η Ιρίνα, την οποία ερμηνεύει η θεσπέσια Λίντα Ακμετζιάνοβα, και ο Τσέχωφ θα φροντίσει να χάσει τις ψευδαιθήσεις της. Τίποτα το πομπώδες όταν στο τέλος του έργου η Μάσα (Ντάρια Λεμελιάνοβα), η 'Ολγα (Ιρίνα Κρίβονος) -υπέροχες επίσης, αλλά θα έπρεπε να αναφέρουμε και όλους τους ηθοποιούς σαν ένα σώμα- και η 'Ιρινα μας κοιτάζουν στα μάτια και ανακαλύπτουν πως θα μείνουν μόνες τους στην επαρχία τους." [...]
Anne Diatkine. Ο Τσέχωφ όπως δεν τον ακούσαμε ποτέ. Libération, 07.10.2017.
Περιμένοντας το τρένο για το Νοβοσιμπίρσκ. Το τρέιλερ της παράστασης, κι αυτό αντισυμβατικό.
