Ημερολόγιο ανάγνωσης
Βιβλία, βροχές, βουνά
Μετά από 5 χρόνια που μου χάρισαν τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και καμμιά 20αριά αφότου πρωτοκυκλοφόρησαν στη μετάφραση του Μπερλή, εδέησα να τα διαβάσω. Διάβασα και τη σούμα της κριτικής αποτίμησης αιώνων για την μετεωρική τους μορφή― τους δισταγμούς των αναλυτών: τι είναι πάλι τούτο και μάλιστα από μια γυναίκα του 19ου αιώνα; Τόσο δριμύ, τόσο μονοκόμματο, θρησκευτικό αλλά με ελάχιστη ευλάβεια, ποιητικό αλλά χωρίς να ανιχνεύονται πουθενά τα αισθήματα της συγγραφέως, έστω η φωνή της...
Θα το θυμάμαι, ιδίως για την τραχύτητα ορισμένων φράσεων. Προκαλεί ηδονή η σκέψη ότι μια γυναίκα που γεννήθηκε το 1818 από πατέρα πάστορα μιλά τόσο ατρόμητα, αχαλίνωτα σχεδόν για την ανθρώπινη φύση -ιδίως εκεί που συναντάει την κόλαση. Η γλώσσα της από μακριά έχει την όψη δαντέλας κι από κοντά είναι ένα ράκος- τόση σκληρότητα έχω καιρό να δω εκφρασμένη με τόση ενάργεια. Προϋποθέτει τεράστια δύναμη. Δικαίως λατρεύτηκε αργότερα από τις φεμινίστριες...
Κατά τα άλλα, διαβάζω συνέχεια, βιβλία που χρόνια βάζω στην άκρη, για να ξεφύγει λίγο το μυαλό μου απ' τη δουλειά.
Τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι στην μετάφραση της Μπακοπούλου (μου άρεσε πολύ, ίσως και περισσότερο από τον Αλεξάνδρου) και Τα Βαλκάνια του Μαζάουερ (πυκνή σύνοψη για το πώς η εργαστηριακή «εφεύρεση» των Βαλκανίων πριν 200 χρόνια έκανε αναπόφευκτη την ανάδυση των εθνικισμών στην περιοχή - και σκέψου ότι γράφτηκε το 2000, έχοντας χάσει επεισόδια).
≈
Στο νησί βρέχει και φυσάει και το μόνο που μού δίνει χαρά είναι τα βιβλία, οι βόλτες στα βουνά και το φαΐ της μάνας μου.
