Yeshayahou Leibowitz, "προφήτης της οργής"
"Το κράτος του Ισραήλ αμαυρώνει το όνομα του εβραϊκού λαού. Η ύπαρξη ιουδαιο-ναζιστών είναι γεγονός."
Yeshayahou Leibowitz
"Εκτός από τους 52 νεκρούς, έχουν τραυματιστεί άλλοι 770 διαδηλωτές από αληθινά πυρά ελεύθερων σκοπευτών που στόχευαν στα πόδια, με σκοπό να καταστήσουν τα νεαρά αυτά άτομα εσαεί ανάπηρα."
Ιατροί της οργάνωσης Ιατροί χωρίς Σύνορα
Απόσπασμα από συνέντευξη του κορυφαίου εβραίου φιλοσόφου Yeshayahou Leibowitz (1903-1994), του αποκαλούμενου και "προφήτη της οργής", λίγο πριν τον θανατό του:
Μόνο τα ολοκληρωτικά κράτη ασχολούνται με αξίες. Για παράδειγμα, το κράτος που διηύθυνε ο Χίτλερ στηριζόταν σε αξίες. Το κράτος δεν θα έπρεπε να στηρίζεται σε καμιά αξία. Το κράτος του Στάλιν στηριζόταν σε μια αξία: την εξουσία του κομμουνιστικού κόμματος.
- Και το κράτος του Ισραήλ;
Το κράτος του Ισραήλ σήμερα δεν στηρίζεται σε αξίες. Εκτός κι αν αξία είναι η επιβολή της εβραϊκής κυριαρχίας πάνω σε ολόκληρη την Παλαιστίνη. Ναι, ίσως αυτό να είναι η αξία σήμερα. Είναι η αξία. Το διορθώνω. Το κράτος του Ισραήλ στηρίζεται πράγματι σε μια αξία. Η αξία αυτή είναι η επιβολή με τη βία της εβραϊκής κυριαρχίας πάνω σε ολόκληρη τη χώρα και στον άλλο λαό που ζει σ' αυτήν τη χώρα. Αλλά το κράτος του Ισραήλ είναι η μοναδική δικτατορία που υπάρχει ακόμη σήμερα στον πεφωτισμένο κόσμο. Δεν είναι επομένως τυχαίο που το κράτος του Ισραήλ είναι το μόνο κράτος στον κόσμο, στον πεφωτισμένο κόσμο, όπου ο πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου μπόρεσε να πει πως η χρήση βασανιστηρίων επιτρέπεται για ν' αναγκαστούν να μιλήσουν οι άραβες αιχμάλωτοι.
- Το λέτε αυτό επειδή το πιστεύετε, ή για να προκαλέσετε;
Επειδή είναι η αλήθεια. Πριν 30 χρόνια, η αμερικανική εξουσία ενεπλάκη σ' αυτήν την απεχθή ηλιθιότητα, το Βιετνάμ. Σήμερα, όλη η Αμερική αναγνωρίζει ότι ήταν μία απεχθής ηλιθιότητα. Χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες στάλθηκαν εκεί και 60.000 σκοτώθηκαν. Κανείς σήμερα δεν θα ήξερε να εξηγήσει το γιατί. Υπήρξαν Εβραίοι συνένοχοι αυτού του πράγματος, με προεξάρχοντα τον κύριο Κίσινγκερ. Είναι πραγματικός υπεύθυνος για τον θάνατο χιλιάδων Αμερικανών και εκατομμυρίων Βιετναμέζων. Σ' αυτήν την περίπτωση, ο εβραϊκός λαός δεν είναι υπεύθυνος. Ως αμερικανός πολιτικός ενεργούσε ο Κίσινγκερ, και όχι ως εβραίος πολιτικός. Σε μας είναι διαφορετικά. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για το οποίο μίλησε ο Τύπος πριν από περίπου ένα ή δύο μήνες. Μία νέα Αράβισσα 19 ετών, πιθανόν μέλος της ΟΑΠ, ή κάποιας παρεμφερούς οργάνωσης, συνελήφθη, φυλακίστηκε, και την είχαν μέρα νύχτα με χειροπέδες. Είναι παράλογο. Αυτό το ονομάζουν μέτρια άσκηση φυσικής βίας. Την είχαν λοιπόν με χειροπέδες ενώ ήταν έγγυος, κι επειδή την ανάγκαζαν να τις φράει συνέχεια, γέννησε το παιδί της με χειροπέδες στα χέρια. Γι' αυτό, ναι, ο εβραϊκός λαός είναι υπεύθυνος. Η περίπτωση αυτή για την οποία μίλησε όλος ο Τύπος, η περίπτωση αυτή από μόνη της θα αρκούσε για να μας θυμίσει τα λόγια του προφήτη Ιερεμία: "Και θα φέρω επάνω σας αιώνιο όνειδος, και αιώνια ντροπή, που δεν θα ξεχαστεί."
- Αμαυρώνει η σημερινή πολιτική του Ισραήλ το όνομα ολόκληρου του εβραϊκού λαού;
Φυσικά! Γι' αυτό αναφέρθηκα στο εδάφιο του Γιερεμία. "Και θα φέρω επάνω σας αιώνιο όνειδος, και αιώνια ντροπή, που δεν θα ξεχαστεί." Αυτό δείχνει πως μια ναζιστική νοοτροπία, επειδή πρόκειται για ναζιστική νοοτροπία, υπάρχει και σε μας. Είναι γεγονός. Βέβαια μπορεί ν' απαντηθεί παντού, καμία ανθρώπινη ομάδα δεν είναι προφυλαγμένη απέναντι σ' ένα τέτοιο άτομο. Είναι όμως γεγονός πως στο ισραηλινό δικαστικό σύστημα, ούτε οι δικαστές, ούτε οι δικηγόροι απέρριψαν αυτόν τον άνθρωπο. Αυτό λέει πολλά για τη ναζιστική νοοτροπία που βασιλεύει σε μας. Με άλλα λόγια, υπάρχουν ιουδαιο-ναζιστές. Οι ιουδαιο-ναζιστές είναι γεγονός.
- Αυτό σας σοκάρει;
Δεν σοκάρομαι, διαπιστώνω ένα γεγονός. Αν υψώνω τη φωνή μου, είναι επειδή υπάρχουν άνθρωποι που το αγνοούν ακόμα. Γι' αυτό το φωνάζω δυνατά. Οι ιουδαιο-ναζιστές υπάρχουν. Η Ιστορία είναι και το χρονικό της πάλης του ανθρώπου ενάντια στους παραλογισμούς, τα εγκλήματα και τις δυστυχίες. La lutte de l' homme contre les folies, contre les crimes et contre les malheurs (στα γαλλικά στη συνέντευξη -σ.σ.). 'Ολη η Ιστορία είναι καμωμένη έτσι. Ο αγώνας αυτός δεν κερδίζεται ποτέ. Είναι χωρίς τέλος.
Μτφ. Σ.Σ.
"'Ενα χρόνο πριν σκοτωθεί ο Γιασέμ, στρατιώτες εισέβαλαν στην οικογενειακή κατοικία. Χτύπησαν και ταπείνωσαν τον Μοχάμεντ μπροστά στον γιο του. Είχαν έρθει για να μάθουν που ζει μια άλλη οικογένεια, οι Ράουντας. Ο Μοχάμεντ λέει πως στην αρχή δεν κατάλαβε αυτό που τον ρωτούσαν οι στρατιώτες, γι' αυτό και δεν απάντησε. Πιστεύοντας πως προσπαθούσε να κάνει τον "έξυπνο" μαζί τους, τον έδειραν ενώ ο γιος του τους έβλεπε."
"Πως μπορώ να πείσω τον γιο μου να μην πετάει πέτρες, όταν όλα αυτά έγιναν μπροστά στα μάτια του; Όταν όλα αυτά συμβαίνουν στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στους γάμους. Τα παιδιά μας ζουν εδώ μέσα σε εμπόλεμη ζώνη. Πως να τα σταματήσουμε; Και στο κάτω κάτω τι έκανε για να τον σκοτώσουν οι στρατιώτες; Δεν τον έδειρα ποτέ, αλλά ήμουν έτοιμος να το κάνω όταν άκουσα πως θα πήγαινε να πετάξει πέτρες. Αλλά, πραγματικά, πως ήταν δυνατόν να τον εμποδίσω όταν όλα αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα;"
Και τώρα κλαίει πάλι."
Gideon Levy - Alex Levac: Παλαιστίνη. Η κατοχή είναι παρούσα παντού, κάθε μέρα.
'Αρθρο στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz (10.05.2018)
Απόσπασμα πρόσφατου άρθρου του Piotr Smolar, ανταποκριτή της εφημερίδας Le Monde στην Iερουσαλήμ (27.04.2018):
Υπό αμφισβήτηση η στρατηγική του ισραηλινού στρατού στη Γάζα εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των τραυματιών από σφάιρες.
Μαντεύει αυτό που αισθάνονται. Ξέρει καλά τις συνθήκες στις οποίες σκοπεύουν, πυροβολούν, τραυματίζουν και κάποτε σκοτώνουν. Ο Nadar Weiman συμμετείχε σε μια ομάδα ελεύθερων σκοπευτών μιας αναγνωριστικής μονάδας της ταξιαρχίας Nahal κατά το χρονικό διάστημα 2005-2008. Τώρα που προσχώρησε στην οργάνωση Breaking the Silence (Να σπάσουμε τη σιωπή), η οποία συλλέγει μαρτυρίες στρατιωτών, έχει διαρκώς στο μυαλό του τους σκοπευτές που έχουν ακροβολιστεί κατά μήκος της συνοριακής γραμμής της Γάζας, απέναντι στους διαδηλωτές.
"Είναι τόσο κοντά στους Παλαιστινίους που μπορούν να δουν μέσα στο σκόπευτρο τις εκφράσεις των προσώπων τους. Αυτό γίνεται μέχρι τα 350 μέτρα. Είναι ξαπλωμένοι πάνω σε αμμώδεις λόφους. Δεν τους αγγίζουν αυτά που τους πετούν. Μπορούν να αναπνέουν, να σκέπτονται. Αν οι κανόνες εμπλοκής λένε πως πρέπει να στοχεύουν τους ηγέτες, εναπόκειται σ' αυτούς, τους εικοσάχρονους στρατιώτες, να αποφασίσουν ποιοί θα είναι αυτοί."
Από την αρχή της "Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής", που συγκεντρώνει κάθε Παρασκευή, από τις 30 Μαρτίου, χιλιάδες άτομα κατά μήκος της Λωρίδας της Γάζας, οι ισραηλινοί στρατιώτες έχουν σκοτώσει 39 Παλαιστινίους [το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 27.04. σ.σ.]. Αλλά ο αριθμός ο πιο χαρακτηριστικός είναι αυτός των ανθρώπων που έχουν τραυματιστεί από σφάιρα: 1.500 σύμφωνα με τις τοπικές ιατρικές αρχές.
Διάφορες περιπτώσεις υπάρχουν σε βίντεο, τροφοδωτόντας τον εντυπωσιασμό της εικόνας που επιζητά η Χαμάς. Ο μεγάλος αυτός αριθμός, ωστόσο, θέτει υπό κατηγορία τους κανόνες εμπλοκής που επιλέγουν οι ισραηλινές αρχές. Αντίθετα με ό, τι συνηθίζεται, τα μη θανατηφόρα μέσα δεν είναι αυτά που προτιμούνται. Σύμφωνα με το στρατό, ο αέρας θα έφερνε πίσω τα δακρυγόνα, ενώ οι πλαστικές σφαίρες και τα κανόνια νερού θα ήταν αναποτελεσματικά εξαιτίας των αποστάσεων.
"Είναι ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΣ να πυροβολούν παιδιά!" ξέσπασε στο twitter ο Nikolaï Mladenov, ειδικός συντονιστής των Ενωμένων Εθνών για την ειρηνευτική διαδικασία, μετά το θάνατο ενός εφήβου 14 ετών από σφαίρα στο κεφάλι. "Η ζωή των Παλαιστινίων στη Γάζα άξιζε πάντα λιγότερο απ΄ό, τι στην Δυτική 'Οχθη..." [...]
Piotr Smolar
Μτφ. Σ.Σ.
Μία από τις πολυάρισθμες μαρτυρίες στρατιωτών που συνέλεξε η οργάνωση Breaking the silence:
catalog number: 24759
Rank: First Sergeant
Unit: Paratroopers
period: 2004 - 2007
categories:
[ Assassinations ]
The division commander said, "You're ranked by the number of people you kill"
Okay. What kind of missions did you do during that period? During that period, it would change. I think it's important to say, I remember when I was enlisted in a patrol unit, then the thinking was—I always heard friends say this—that what the patrol unit does, the difference between a patrol unit and a battalion is that the patrol unit makes arrests. It goes to arrest people and whatever, and I said, sure, sounds interesting, let's go for it, I don't want to stand at a checkpoint, we'll make arrests. At some point during my service there was suddenly an unconscious change and the units got more extreme. What do I mean, that the unit wasn't ranked anymore by the number of its arrests? We had a talk with a division commander when we got to the Shomron Central Brigade. He said, "You're not ranked by arrests— you're ranked by the number of people you kill." Who said that to you? The division commander. Above the brigade commander, the most important man. Which division commander, of the West Bank? The division commander of . . . I don't even know how it's divided. Probably the West Bank. Do you remember which division commander it was? No . . . it was when I was a sergeant, after we finished training. It was in 2007. He said unequivocally, "That's how you're ranked. With Xs. Every night I want you to be out for contact, and that's how you'll be ranked." That's how the company commanders were ranked as well. At some point I realized that someone who wants to succeed has to bring him dead people. He—no point in bringing him arrests. "Arrests are routine, the battalions are making arrests. You're the spearhead, the army has invested years in you, now I want you to bring me dead terrorists." And that's what pushed us, I believe. What we'd do was go out night after night, drawing fire, go into alleys that we knew were dangerous. There were arrests, there were all kinds of arrests. But the high point of the night was drawing fire, creating a situation where they fired at us. There were "bad" Arabs, the ones who didn't shoot at us. Mostly, we'd go out every night, we got some mission, we'd try to exploit everyone's abilities, go into a house, of course all these homes belonged to people who weren't connected to anything, you see, now even I'm saying it. Innocent people. "Go into the house, do this, we'll try to draw . . ." We were a new team on the patrol unit. They really tried . . . he really, really wanted us to . . . the snipers to kill. He was on fire with it. "We'll do it all, you'll be at the opening and we'll make sure to draw armed men up to the roofs." That was the goal. It's a situation, totally insane, you're in it, it's hard to explain. You're looking through the binoculars and searching for someone to kill. That's what you want to do. And you want to kill him. But do you want to kill him? But that's your job. And you're still looking through the binoculars and you're starting to get confused. Do I want to? Don't I want to? Maybe I actually want them to miss. I remember there was one night when my soldiers were on the scope, there was someone armed, and I'm praying that they'll miss. And I'm standing next to them, saying, "Come on," but praying that they'll miss. That they'll miss and not kill him. I didn't want them to kill a man. Did they miss? They missed. He was injured. But they missed . . . And when you went around looking for fire, did you get fire? Yeah. And then what would happen? First of all, it depends on what point we were at. The time when we're inside the house is very short. By the way, in terms of returning fire, when you talk about identifying the source of fire, you mean that you see someone armed on a roof or in an apartment window, or does identifying the source of fire mean shooting at the house when you know that someone fired from one of the windows? How precise is it? No, I don't think there was a situation where there was fire from the window of a house and they sprayed it. We wouldn't do things like that. But what did happen was that they'd do everything to try to draw fire. The situation was that, the goal was . . . you know, you go into their neighborhood. Your goal is to bring them out, to make them come outside so you can kill them. And you did it any way you could, to get them outside. If you saw a flash, there was a discussion, is a flash enough? Yes. A flash is enough if it's from a window. There are all kinds of subtleties, I don't remember anymore, if you identify a figure then you're allowed, if you see a flash and then a figure, you're allowed—everything to make what's forbidden permissible. Basically, we'd do anything to draw fire. For the most part we wouldn't be out on a specific mission and get shot at by chance. It happened a lot of times that we'd go out on a search, and if we got shot at on the way to the mission, we'd drop everything and look for the fire, because here, we've got someone with a gun, why go look for someone else? The previous company commander might have been no saint but he was locked on a target, we'd go to do something. Again, maybe there was some conceptual change in the army, I don't know what it's like now. He was locked into the mission, so if there was peripheral shooting, fine, you had to ignore it and go on with the mission. When I finished with him he was . . . that's what drew him. He'd get drawn by fire, and he'd do everything to respond to that fire.
[Breaking the silence]
