Μια μαγική στιγμή απ' Το Ταξίδι (μου)
Πολλές φορές προσπάθησε ο ελληνικός κινηματογράφος να βρεί την ισορροπία μεταξύ του art house και του εμπορίου. Αυτή είναι μια από τις λίγες φορές που τα κατάφερε. Το Ταξίδι, 1962.
Ήταν ακατάλληλο -και οι γονείς μου έκαναν κάτι απίστευτο, γιατί δεν ειχαν πού να με αφήσουν. Σε ένα θερινό στη Ζάκυνθο (το Πάνθεον), αυτοί μπήκαν και το είδαν κανονικά και μένα ο σινεματζής με έβαλε μαζί με 5-6 άλλα παιδάκια πίσω από το πανί της οθόνης και το είδα ανάποδα, καθισμένος ακριβώς από κάτω οκλαδόν στο χώμα.
"Είναι πολύ ακατάλληλο;" ρώτησε η μάνα μου την ταμία.
"Οχι, κυρά Μαρία, κάτι φιλιά έχει και στο τέλος τη σφάζει"
