- Με ενδιέφερε η μουσική από μικρή ηλικία και συνειδητοποιημένα άρχισα να ακούω κυρίως κινηματογραφική μουσική. Κάποια στιγμή ξεκίνησα τους πειραματισμούς. Με ενδιέφερε πάρα πολύ η επανάληψη στη μουσική και τι μπορεί να παράγει αυτό το πράγμα. Σε έναν βαθμό βρήκα έναν δικό μου τρόπο γραφής.
- Όταν ήμουν 25 χρονών σκεφτόμουν να φύγω για Βερολίνο, αλλά δεν μου ταίριαζε ως πόλη. Σπούδασα Μουσική Τεχνολογία στην Αγγλία, αλλά ούτε το Λονδίνο μου άρεσε. Με κάποια ταξίδια που έκανα στη Γερμανία εντάχθηκα σε μια ομάδα καλλιτεχνών που δοκίμαζαν διαφορετικά πράγματα. Συνεργάστηκα με ένα label, το Basic Channel, που δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο προς τα έξω. Άφηναν περισσότερο τη μουσική να μιλήσει, κάτι που μου ταίριαζε ως ιδιοσυγκρασία, κι έτσι ξεκίνησα τη δισκογραφία μου εκεί.
Εγώ δεν ξεκίνησα με άλλο σκοπό, παρά μόνο να μπορώ να εκφράζομαι και να νιώθω ότι αυτό που κάνω εντάσσεται σε μια ευρύτερη σκηνή, να μπορώ να συνεισφέρω – και μέχρι εκεί.
- Γεννήθηκα στην Αθήνα και ζω εδώ. Δεν το βρίσκεις εύκολα αυτό που έχεις στην Αθήνα. Αυτό που λείπει είναι ομάδες ανθρώπων που να κάνουν πράγματα. Όχι μικρές και πολλές ομάδες, αλλά μεγαλύτερες και λιγότερες. Υπάρχουν πολύ ταλαντούχοι άνθρωποι που κάνουν κινηματογράφο στην Ελλάδα, αλλά πιστεύω ότι αυτό που λέμε σκορ, δηλαδή μουσική που γράφεται για την εικόνα, δεν γίνεται στο επίπεδο που θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ. Αυτό που με ενδιαφέρει και θέλω να κάνω είναι να ενοποιήσω αντιφατικά και διαφορετικά πράγματα στο μέτρο που μπορώ και ξέρω. Θα μπορούσαν να συνδυαστούν στοιχεία, όπως η κινηματογραφική μουσική και η ηλεκτρονική, και θα μπορούσες να ακούσεις ένα set που να έχει αρχή, μέση και τέλος, αφήνοντάς σου μια εμπειρία. Θα ήθελα να καταπιαστώ με κάτι τέτοιο, να συνδυάσω δύο διαφορετικές κουλτούρες. Συνεργάζομαι με τον Γιώργο Κωνσταντινίδη τελευταία για να πετύχω κάτι τέτοιο.
- Μετά την κλασική μουσική, θεωρώ πως η κινηματογραφική έχει μια ελεύθερη δομή επειδή έχει έναν συγκεκριμένο χώρο. Εκφράζει ένα συγκεκριμένο έργο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ακούσεις κινηματογραφική μουσική έξω από το φιλμ, αλλά νομίζω ότι είναι κάτι πολύ ελεύθερο κι ενδιαφέρον. Μου αρέσουν πάρα πολύ ο Howard Shore, o Hans Zimmer, o Wim Mertens και άλλοι πολλοί. Υπήρχαν κάποιοι που ασχολήθηκαν αρχικά με τον μινιμαλισμό, όπως ο Philip Glass, και μετά πέρασαν στον κινηματογράφο. Η κινηματογραφική μουσική είναι από τη μία κάτι πιο μαζικό, επειδή λόγω της ταινίας έρχεται σε επαφή με πάρα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων, αλλά αν την απομονώσεις, ανακαλύπτεις ότι είναι μια πάρα πολύ ελεύθερη φόρμα. Έχει ανατροπές που ξεφεύγουν από τη δομή της ποπ μουσικής.
- Σήμερα έχει μετατοπιστεί πάρα πολύ το κέντρο βάρους, ειδικότερα σε νέους ανθρώπους που μπαίνουν στον χώρο και ξεκινάνε με πολύ λανθασμένους στόχους. Εγώ δεν ξεκίνησα με άλλο σκοπό, παρά μόνο να μπορώ να εκφράζομαι και να νιώθω ότι αυτό που κάνω εντάσσεται σε μια ευρύτερη σκηνή, να μπορώ να συνεισφέρω – και μέχρι εκεί. Σήμερα, επειδή έχει μπει πάρα πολύ το χρήμα στη μουσική βιομηχανία, τα νέα παιδιά έχουν λάθος επιρροές. Το οικονομικό επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό, που χάνεται η δημιουργικότητα και το πρότυπο.
- Η μουσική σε σχέση με τις άλλες τέχνες σού δίνει μια αυτονομία κι έναν τρόπο να μιλήσεις απευθείας στον ψυχισμό του άλλου, αν θέλεις να εκφράσεις κάποια συναισθήματα. Είναι άμεση. Δεν χρειάζεται ανάλυση, μιλάει απευθείας σε κάτι πολύ εσωτερικό. Ένα κομμάτι μουσικής μπορεί να σε συγκινήσει λόγω της αμεσότητας της έκφρασης. Είναι πολύ πιο δύσκολο π.χ. ένας πίνακας να χτυπήσει νευραλγικά σημεία. Ο άνθρωπος που ασχολείται με τη μουσική, αν δεν έχει αυτή την ευαίσθητη χορδή, δεν μπορεί να πάει αυτό το πράγμα πολύ μακριά.
- Δεν πιστεύω τόσο πολύ στη μοίρα και την τύχη. Είναι κάτι που δεν το ελέγχεις καθόλου, οπότε δεν μπορείς να φτιάξεις καμιά θεωρία πίσω από αυτό. Δεν θεωρώ ότι έχω ωφεληθεί. Ίσως στα πρώτα μου βήματα βρέθηκα σε ένα καλό σημείο την κατάλληλη στιγμή, αλλά νομίζω πώς αυτό που αισθανόμουν και ήθελα να βγάλω θα έβρισκα τρόπο να το κάνω οπωσδήποτε. Ήταν μια εσωτερική μου ανάγκη που θα γύριζα τα πάντα ανάποδα για να μπορέσω να την εκφράσω.
- Τα πάντα με εμπνέουν. Μπορεί να βλέπω μια σειρά στην τηλεόραση και να ακούσω ένα μικρό θέμα κάποιου αγνώστου κι αυτό το πράγμα να με κινητοποιήσει. Δεν χρειάζεται να είναι πολύ, 3-4 νότες. Είμαι junkie με τις σειρές, φανατικός. Βλέπω τα πάντα. Η τελευταία που μου άρεσε πολύ είναι το «House of Cards». Είναι σαν να βλέπεις τρίωρες ταινίες και δίνουν τη δυνατότητα στους σκηνοθέτες να αναπτύξουν τους χαρακτήρες.
- Τελευταία παρατηρώ ότι αυτό που γίνεται στο Βερολίνο αυτήν τη στιγμή είναι πάρα πολύ περίεργο. Έχουν πάει πάρα πολλοί Έλληνες! Σύμφωνα με στοιχεία του προξενείου, είναι καταγεγραμμένοι γύρω στους 33.000 Έλληνες από το 2007. Είναι τεράστιο το νούμερο, και καταλαβαίνω ότι πρέπει να παίζει ρόλο το περιβάλλον ενός ανθρώπου. Όταν όλοι πάνε και μπαίνουν στη φάμπρικα ενός ήχου, της Γερμανίας π.χ., ή του εκεί τρόπου σκέψης, το πρόβλημα είναι ότι χάνεται το προσωπικό στίγμα της κουλτούρας ή της χώρας τους. Βλέπω καλλιτέχνες που ζουν σε άσχετα μέρη και αυτό που παράγουν είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και σκέφτομαι ότι δεν είναι τυχαίο. Πιστεύω ότι αν ζούμε όλοι μαζί κάπου αλλού και όχι στον τόπο μας, ίσως χαθεί κάτι σημαντικό στην πορεία. Σίγουρα ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλά πράγματα εδώ, αν τον βοηθούσε το κράτος, όπως γίνεται στη Γερμανία, αν και νομίζω πως οι περισσότεροι το βλέπουν ως έναν σταθμό για να μετακινηθούν κάπου καλύτερα. Δεν νομίζω ότι στους Έλληνες προσφέρει πολλά πράγματα – αυτό που έχουμε εμείς εδώ, τώρα, όλοι θα το ήθελαν.
- Δεν θέλω να μπω στα πολιτικά της χώρας, αλλά είμαι λίγο επιφυλακτικός και προβληματισμένος ως προς το τι θα γίνει. Κατ' αρχάς, τα κόμματα της Αριστεράς στην Ευρώπη συγκεντρώνουν ένα πολύ μικρό ποσοστό, που δεν είναι για πανηγυρισμούς, και επίσης κανένα κόμμα πλέον, όσο και να θέλει να σηκώσει σημαίες και λάβαρα, δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα μόνο του. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι λίγο «κουνημένα». Δεν ξέρω πώς θα κυλήσουν. Νομίζω ότι η λύση δεν είναι η εσωστρέφεια. Αν αποκωδικοποιήσεις την άνοδο των ποσοστών της Ακροδεξιάς, μόνο τότε θα καταφέρεις να βρεις απαντήσεις. Στην Ελλάδα χρειάζεται να υπάρχει μια ευρεία συμμετοχή στα κοινά για να μπορέσουμε να αποφύγουμε τον λαϊκισμό ή τα ακραία φαινόμενα που βλέπουμε και καταδικάζουμε. Πρέπει να παίξουμε όλοι κάποιον ρόλο και είναι απαράδεκτο πλέον να αφήνει την τύχη του κάποιος σε κάποιον άλλον και να κάθεται σπίτι του, χωρίς να συμμετέχει. Είναι πολύ άσχημο αυτό. Πρέπει να δούμε κάπως πιο συλλογικά την κατάσταση. Πλέον έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Πρέπει όλοι να κατεβάσουν τον τόνο της φωνής τους και να μάθουν να ακούνε.
Τo άλμπουμ του Fluxion «Vibrant Forms» βρίσκεται σε όλες τις λίστες με τα σημαντικότερα ηλεκτρονικά άλμπουμ της minimal dub techno. Το 2014 κυκλοφόρησε το «Broadwalk Tales». Μόλις επέστρεψε από μία μίνι περιοδεία στην Αμερική, ενώ συμμετείχε και στο Decibel Festival του Σιάτλ (ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής). Δεν μιλάει συχνά και αυτή είναι μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του.
https://soundcloud.com/fluxion
H συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Οκτώβριο του 2014
σχόλια