- Τεσσάρων ετών ήρθαμε με τους γονείς μου και τον αδερφό μου στο Νέο Ηράκλειο, όπου και μεγάλωσα. Ο πατέρας μου ήταν οδηγός στα λεωφορεία και η μητέρα μου υφάντρια σε εργοστάσιο. Στα 14 μου αγόρασα το «Aladdin Sane» του Ντέιβιντ Μπόουι, όταν είχε πρωτοβγεί. Αποτέλεσε πολιτισμικό σοκ μετά τον Καζαντζίδη και τους Νοστράδαμος που ακούγαμε.
- Το πρώτο μου γκρουπ λεγόταν Velvet Opera και παίζαμε μπλουζ. Εγώ ήμουν έφηβος τότε. Σε μια συνοικιακή συναυλία γνωριστήκαμε με τον Βασίλη Δερτιλή και σύντομα φτιάξαμε το γκρουπ Apocalypsis. Ο Δερτιλής με είχε δει εκεί, σε εκείνη τη συναυλία, να κάνω σόου, να βγαίνω μέσα από ένα φέρετρο όρθιο, φτιαγμένο από νοβοπάν ή να τραγουδάω με μια τηλεόραση περασμένη στο κεφάλι μου. Βγάλαμε δύο δίσκους ως Apocalypsis – τραγούδησα μόνο στον πρώτο και κάναμε πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Είχαμε εμφανιστεί και στο Κύτταρο, όλα τα μέλη του γκρουπ ντυμένα γαμπροί κι εγώ νύφη. Θυμάμαι από κάτω τους Socrates να γελάνε, ενώ τον Δημήτρη Πουλικάκο να μας έχει πάρει στα σοβαρά!
Το 2008 έμαθα ότι η Λένα ξανακάνει δίσκο, της τηλεφώνησα και της είπα: «Έρχομαι τώρα να πω κομμάτι σου». Είχαμε σχεδόν μια δεκαετία να μιλήσουμε, γιατί ο καθένας έκανε τα δικά του.
- Όλη η φάση με τους Apocalypsis βασίστηκε στη σκηνική τους ακρότητα αλλά και στη μουσική, αφού, ενώ όλοι έπαιζαν τότε κλασικό ροκ και new wave, εμείς προτείναμε το techno-rock, σύμφωνα με τους Emerson, Lake & Palmer, τους Genesis και τα άλλα μεγάλα συγκροτήματα του είδους. Κι έτσι, μπορεί να βγήκαν δύο δίσκοι, η δισκογραφία και οι κριτικοί όμως στάθηκαν αμήχανοι γενικά, μη γνωρίζοντας αν κάναμε πλάκα ή αν αντιγράφαμε τον Screamin' Jay Hawkins και τον Alice Cooper στο ξεκίνημά του!
- Με τη Λένα Πλάτωνος με έφερε σε επαφή η Σαβίνα Γιαννάτου. Παίζαμε στο θέατρο Μινώα με τους Apocalypsis και σαπόρτ τη Σαβίνα σε μπαλάντες της Τζόαν Μπαέζ και του Λέοναρντ Κοέν. Ένα βράδυ η Λένα, που έψαχνε ανδρική φωνή για το «Σαμποτάζ», ήρθε να μας ακούσει και επί τόπου μού πρότεινε συνεργασία. Την επόμενη μέρα έγινε ο μεγάλος σεισμός της Αθήνας του 1981! Έναν μήνα μετά την επισκέφθηκα και πρωτάκουσα τα τραγούδια του «Σαμποτάζ». Καταλάβαινα ότι υπήρχαν στοιχεία κοινά με το progressive rock κίνημα, αλλά ούτε που φανταζόμουν την ιστορικότητα που θα αποκτούσε το συγκεκριμένο έργο.
- Τον Αλέκο Πατσιφά τον συνάντησα μια-δυο φορές σε πρόβες που κάναμε, και μάλιστα στο σπίτι της Λένας. Τότε ήμουνα χαϊβανάκι – πού να καταλάβαινα από Πατσιφάδες και κουλτουριάρηδες γενικά. Το μόνο που μου άρεσε να λέω ήταν ότι παίζαμε techno-rock με τους Apocalypsis.
- Τον Χατζιδάκι ποτέ δεν τον γνώρισα, δεν έτυχε. Το 2011, όμως, έκανα βουτιά στα βαθιά, ερμηνεύοντας μαζί με τη Μάρθα Φριντζήλα και την Ηρώ Σαΐα τον «Μεγάλο Ερωτικό» του υπό τη διεύθυνση και ενορχήστρωση του Σταύρου Ξαρχάκου. Πολύ σημαντική στιγμή για μένα αυτή! Θεωρώ εξίσου σημαντικό το Τρίτο Πρόγραμμα που κληροδότησε ο Χατζιδάκις. Πέρασα κι εγώ από κει, και συγκεκριμένα από τα Πειραματικά Εργαστήρια του Τρίτου υπό την εποπτεία του Μιχάλη Γρηγορίου, ενός πρωτοποριακού συνθέτη, τον οποίο εκτιμώ πολύ.
- Τέλη του 1980 κάναμε με τον Δημήτρη Μαραγκόπουλο και τη Σαβίνα το άλμπουμ «Μαρία Ντολόρες Παρελθόν» κι ακολούθησαν συνεργασίες μου με τον κιθαριστή Παναγιώτη Μάργαρη και τον Διονύση Τσακνή. Το '98 φτιάχτηκαν οι ΝΕ, που διήρκησαν όσο γραφόταν το άλμπουμ μας. Και το 2000 τραγούδησα το πανέμορφο «Τυχερό Αστέρι» του Κ. Βήτα που έγινε μεγάλη επιτυχία και με ακολουθεί μέχρι σήμερα.
- Το 1994 συνεργάστηκα σε συναυλίες με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Έλεγα, βέβαια, το «Κοπερτί», αλλά στο β' μέρος ακολουθούσαν η «Τρελή κι αδέσποτη», ένα του Καζαντζίδη και οι «Αμφιβολίες» του Μυτιληναίου. Με φαντάζεστε να λέω τις «Αμφιβολίες»; Ποιον να έπειθα;
- Νοσταλγώ τη συνεργασία μου με τον Τζίμη Πανούση για δύο σεζόν. Κάναμε ένα νούμερο με τον Τζίμη, εγώ ως Κοντολάζος κι εκείνος ως Άγγελος Διονυσίου. Στο τέλος, όμως, του α' μέρους έβγαινα εγώ ως Mαντόνα με την αμφίεση Who's that girl, ξανθιά δηλαδή με μαύρα φρύδια. Μάλιστα, είχαμε πάει με τη μηχανή του Πανούση στο Remember και αγοράσαμε μποτίνια λουστρίνι, ένα μαύρο μπουφάν βινυλίου και κίτρινη, μίνι φούστα και δικτυωτό καλσόν. Τη δεύτερη σεζόν, πάντα με τον Πανούση, έβγαινα ως Αλέξια με το «Τα κορίτσια ξενυχτάνε».
- Εν μέσω όλων αυτών των δραστηριοτήτων, δεν διένυα και την πιο ρόδινη περίοδο της ζωής μου. Απομόνωση, εσωστρέφεια, με μόνη διέξοδο να φτιάχνω τις δικές μου μουσικές και τους δικούς μου κόσμους. Κυκλοφόρησα νωρίς σχετικά τα «Σινερομάτζα» για να φτάσω στο 2008 με τον «Δωρητή Σώματος», τελευταίο προσωπικό μου δίσκο. Με εξαίρεση τη Λένα, δεν είμαι από τους ανθρώπους που κρατάνε φιλίες από τα παλιά, όχι πάντα κατ' επιλογή. Γι' αυτό μέχρι σήμερα έχω λίγους και καλούς φίλους.
- Το 2008 έμαθα ότι η Λένα ξανακάνει δίσκο, της τηλεφώνησα και της είπα: «Έρχομαι τώρα να πω κομμάτι σου». Είχαμε σχεδόν μια δεκαετία να μιλήσουμε, γιατί ο καθένας έκανε τα δικά του. Εγώ, ας πούμε, βιοποριζόμουν για πολλά χρόνια ως εκφωνητής σε τηλεοπτικές διαφημίσεις και σε μεταγλωττίσεις ταινιών animation της Disney. Σήμερα κι αυτός ο κλάδος περνάει κρίση.
- Μια φορά μου είπε η Μαρίζα Κωχ: «Ποιος, παιδάκι μου, θα σου γράψει τραγούδια εσένα μετά την Πλάτωνος;». Άμα στα 21 σου έχεις τραγουδήσει «Σαμποτάζ» και «Κοπερτί», μετά τι άλλο πια να κάνεις; Δεν έχω παράπονο, θεωρώ ότι μαζί με τη Λένα κάτι αφήσαμε στην ελληνική μουσική και, συν τοις άλλοις, κάνω και τα δικά μου.
- Μου αρέσει ως ερμηνευτής ο Σωκράτης Μάλαμας, ασχέτως αν το «ύφος» μας διαφέρει. Εξακολουθεί να μου αρέσει η Σαβίνα Γιαννάτου και τη θεωρώ τη μεγαλύτερη ever Ελληνίδα τραγουδίστρια. Εκτιμώ ακόμη για τις φωνητικές της ικανότητες την Ηρώ Σαΐα. Από τα νέα παιδιά εκτιμώ τον Λόλεκ, με την υπέροχη μελοποίησή του στα «Κεριά» του Καβάφη, τους Electric Litany, την Etten και το συγκρότημα Χείλια Λουλούδια, με τους οποίους συνεργαστήκαμε κιόλας. Τελευταία ερμήνευσα έξι τραγούδια για το επερχόμενο άλμπουμ των Magic de Spell. Με το ιστορικό αυτό ροκ συγκρότημα μάς συνδέουν η νεότητά μας, πάνω απ' όλα, και η κοινή μας αισθητική κι αισθάνομαι τυχερός για τη συνεργασία.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Ιούνιο του 2014
σχόλια