- Γεννήθηκα στην Αθήνα στην οδό Ασκληπιού και έζησα με την οικογένειά μου στο κομμάτι της Ιπποκράτους που είναι μεταξύ Ακαδημίας και Πανεπιστημίου. Από την Ιπποκράτους περνούσε το τραμ, ήταν η Νομική Σχολή και πολλά βιβλιοπωλεία. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι είναι το θέατρο Ακροπόλ – από το πίσω μέρος του διαμερίσματός μας έβλεπα τις θρυλικές επιθεωρήσεις με τα ξαδέρφια μου. Θυμάμαι την τρομερή ορχήστρα του Μουζάκη αλλά και όλους τους μεγάλους ηθοποιούς: τον Αυλωνίτη, τη Ρένα Ντορ, τη Βασιλειάδου, τον Ρίζο και τον Τζίμη Μακούλη να κατεβαίνει τραγουδώντας πάνω σε ένα χάρτινο φεγγάρι.
Είχα μια πολύ έντονη κι ελεύθερη ζωή σε μια χώρα όπου δεν γνώριζα κανέναν, έχοντας φύγει από εδώ που ήμουν γνωστός, και ξεκίνησα κάτι τελείως καινούργιο...
- Η πρώτη μου μνήμη είναι η δροσιά που είχε το ξύλινο πάτωμα το καλοκαίρι όταν ξάπλωνα εκεί – ή σε ένα είδος μωσαϊκού που οδηγούσε στην κουζίνα. Αισθανόμουν τον εαυτό μου. Όταν ήμουν πολύ μικρός, μπήκα μια φορά στο δωμάτιο των γονιών μου και τους είδα να κοιμούνται με τα δάχτυλα πλεγμένα. Είναι μια πολύ όμορφη εικόνα που την έχω κρατήσει ως κάτι πολύ τρυφερό.
- Ο πατέρας μου ήταν οδοντίατρος και πέρασα πολύ καλά παιδικά χρόνια. Ένιωθα θαλπωρή στο σπίτι. Δεν έχω αδέλφια. Είχα όμως πάρα πολλούς φίλους από πολύ μικρός και στα 7 μου χρόνια είχα μια ξεχωριστή φίλη, ένα εκπληκτικό κορίτσι που ήταν χορεύτρια μπαλέτου. Ήμασταν συνέχεια μαζί, κάναμε βόλτες και ήταν υπέροχα, μέχρι που μεγάλωσα κι έφτασα στην ηλικία που δεν θες πολύ τα κορίτσια, επειδή σε κοροϊδεύουν οι φίλοι σου.
- Η αδερφή της μητέρας μου ζούσε κι εργαζόταν στην Αμερική και έφερνε απίστευτους δίσκους, που ήταν πολύ δύσκολο να τους βρεις. Κι έτσι μεγάλωσα με μουσική από τις πολύ μεγάλες μπάντες τζαζ ή κλασική μουσική ή μιούζικαλ, χωρίς να έχω επίγνωση περί τίνος επρόκειτο. Άκουγα, επίσης, δημοτική, νησιώτικη, ηπειρώτικη μουσική και τα θαυμάσια ελαφριά τραγούδια της εποχής. Η άλλη αδελφή της μητέρας μου έπαιζε πιάνο και την άκουγα να μελετάει. Ο υπόκωφος ήχος του πιάνου, που γινόταν μερικές φορές κρυστάλλινος, και η επανάληψη των θεμάτων με είχαν συναρπάσει. Και μετά μπορούσα να παίξω κι εγώ πάνω στα πλήκτρα αυτό που μου άρεσε, να νιώθω αυτό τον ήχο.
- Κάποια στιγμή γύρω στα οχτώ μου χρόνια πέρασε ο Στέφανος Βασιλειάδης από το δημοτικό, ο οποίος με κάλεσε σε μια παιδική χορωδία. Αυτός ήταν ένας πολύ σημαντικός σταθμός για τη ζωή μου, γιατί το να μπορείς να νιώθεις τις τέσσερις φωνές και να κινείσαι σαν να κολυμπάς ελεύθερος μέσα σε αυτές σου δίνει πολύ μεγάλη δύναμη. Κι έτσι έκανα στην αρχή δεύτερη φωνή alto –που είναι και παράξενη– και αμέσως μετά μπάσο, μόλις μεγάλωσα λίγο.
- Άρχισα να γράφω δικά μου κομμάτια μόλις έμαθα να παίζω κιθάρα. Είχα έναν φίλο που ήταν τρία χρόνια πιο μεγάλος από μένα, είχε πολύ ταλέντο και μπορούσε να παίζει ό,τι του άρεσε από τα τραγούδια της εποχής. Κάποια μέρα του ζήτησα να μου δείξει πώς αλλάζουν οι αρμονίες στην κιθάρα. Κι επειδή είχα καλό αυτί, άρχισα να παίζω αρκετά γρήγορα. Κι έτσι, όταν ξεκίνησα να κάνω στα 13 μουσική με τον Στέφανο Βασιλειάδη, μου ήταν πολύ εύκολο να παίζω αυτά που με ενδιέφεραν. Τότε ακριβώς, μέσω της χορωδίας, γνώρισα τον Μάνο Χατζιδάκι. Διάλεξε εμένα και τον Βασίλη Ριζιώτη για να τραγουδήσουμε στους τίτλους του Αμέρικα Αμέρικα το «Αστέρι του Βοριά». Ήμασταν 15 ετών. Και αργότερα, στα 16 μου, πάλι από σύμπτωση, έτυχε να πω στον Χατζιδάκι ότι γράφω τραγούδια, τα άκουσε, του άρεσαν κι έτσι έγινε ο πρώτος προσωπικός μου δίσκος, οι «Μπαλάντες», με τραγούδια που είχα γράψει από τότε που ήμουν 13 ετών, μέχρι και τα 16. Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος ήμουν 17 και μισό. Έναν χρόνο αργότερα έγινε η «Μυθολογία». Το σημαντικό σε αυτή την κατάσταση είναι ότι ο Χατζιδάκις με άφησε τελείως ελεύθερο και μου είπε κάτι πολύ σοφό – γιατί αναρωτιόμουν αν μπορούσα να τα καταφέρω: «Να είσαι ελεύθερος και να τραγουδήσεις αυτά τα τραγούδια όπως τραγουδάς τα δικά σου». Αυτό με απελευθέρωσε απολύτως και δεν αισθάνθηκα ποτέ καμία πίεση. Τότε γνώρισα και μια ομάδα πολύ σημαντικών μουσικών, τον Γεράσιμο Μηλιαρέση, που ήταν ο δάσκαλός μου στην κιθάρα αργότερα, τον Ανδρέα Ροδουσάκη, τον Δημήτρη Βράσκο... και πολλούς άλλους σημαντικούς μουσικούς. Αμέσως μετά έγινε ο «Καπετάν Μιχάλης». Ήταν μεγάλη η τύχη να τραγουδήσω τα λόγια του Καζαντζάκη σε μουσική του Χατζιδάκι. Κι αυτό σε μια ζωντανή ηχογράφηση που έγινε τότε. Δηλαδή, τα τραγούδια έβγαιναν εκείνη τη στιγμή και για τους μουσικούς και για μένα και μετά από πρόβα μισής ώρας ηχογραφούσαμε το τραγούδι! Έτυχε να γνωρίσω πολύ σημαντικούς ανθρώπους και να συνεργαστώ μαζί τους – πολύτιμη εμπειρία και μεγάλη δύναμη για το μέλλον. Έχει πολύ μεγάλη σημασία το περιβάλλον στο οποίο θα βρεθείς ορισμένες στιγμές. Το τι θα παρατηρήσεις και τι θα συμβεί πραγματικά τυχαία.
- Κάποια στιγμή, επειδή λόγω δικτατορίας η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και με είχαν αποκόψει από το ραδιόφωνο, σκέφτηκα ότι έπρεπε να κινηθώ και να ταξιδέψω. Έφυγα στη Γαλλία, όπου έζησα αρκετά χρόνια κι έκανα τη ζωή του μουσικού, ως συνθέτης. Ηχογράφησα έναν προσωπικό δίσκο, το «Dans le Grenier». Ήταν μια εποχή κατά την οποία πιο πολύ έφτιαξα τον εαυτό μου και τον τρόπο παιξίματός μου στην κιθάρα και τη σύνθεση. Είχα μια πολύ έντονη κι ελεύθερη ζωή σε μια χώρα όπου δεν γνώριζα κανέναν, έχοντας φύγει από εδώ που ήμουν γνωστός, και ξεκίνησα κάτι τελείως καινούργιο. Μάλιστα, φτάνοντας στη Γαλλία, μου έκλεψαν όλα τα πράγματα από το αυτοκίνητο ενός φίλου και δεν είχα τίποτα! Δεν ειδοποίησα κανέναν και ξεκίνησα μια νέα ζωή πραγματικά από το μηδέν.
Δεν θα άλλαζα τίποτα. Αν γυρίσεις πίσω και αλλάξεις, δεν θα ξέρεις πού βρίσκεσαι τώρα. Ούτε καν αν θα βρισκόσουν εν ζωή. Δεν θεώρησα ποτέ ότι παρασύρθηκα από οτιδήποτε και από οποιονδήποτε. Ό,τι συνέβη στη ζωή μου το επέλεξα. Άλλοτε πήγε πάρα πολύ καλά και άλλοτε πλήρωσα το τίμημα.
- Πολλά κομμάτια που θεωρούμε παλιά μουσική ξεχνάμε ότι είναι μουσική ενός παιδιού ή ενός νέου ανθρώπου 20 χρονών που μεταφέρει τη νεανικότητα αυτού που τη συνέθεσε. Το τραγούδι έχει την ηλικία του συνθέτη του, γι' αυτό μένει για πάντα νέο, όπως επίσης μπορεί να έχει την ωριμότητά του και να έχει πάντα κάτι που μας αγγίζει και το νιώθουμε.
- Δεν θα άλλαζα τίποτα. Αν γυρίσεις πίσω και αλλάξεις, δεν θα ξέρεις πού βρίσκεσαι τώρα. Ούτε καν αν θα βρισκόσουν εν ζωή. Δεν θεώρησα ποτέ ότι παρασύρθηκα από οτιδήποτε και από οποιονδήποτε. Ό,τι συνέβη στη ζωή μου το επέλεξα. Άλλοτε πήγε πάρα πολύ καλά και άλλοτε πλήρωσα το τίμημα.
- Όταν γράφεις ένα κομμάτι, χρειάζεται να προσέξεις την ισορροπία. Η μουσική μού έδωσε και εσωτερική ισορροπία, δηλαδή τη δυνατότητα να μπορώ να αποφεύγω τη φθορά και όλα αυτά που ενοχλούν την εσωτερική μου ηρεμία. Όταν γράφεις ένα τραγούδι, πρέπει τα λόγια και η μουσική να είναι ισοζυγισμένα, να πηγαίνουν μαζί, και αυτή είναι μια εξαιρετική άσκηση εσωτερική.
- Επειδή έχει αλλάξει η κατάσταση και οι εταιρείες δίσκων κάνουν μόνο συγκεκριμένες παραγωγές, η μόνη λύση που υπάρχει για να προτείνω κάποια τραγούδια και να τα μοιραστώ με τον κόσμο είναι να τα δώσω ελεύθερα. Όπως έγινε με το πρώτο τραγούδι, το «Τώρα μάλιστα», που έδωσα μέσα από το site της Lifo. Είναι ελεύθερα τραγούδια που ελεύθερα οι άνθρωποι τα ακούνε ή δεν τα ακούνε, και αυτό σκοπεύω να το συνεχίσω σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αν υπάρξει ρεύμα, σκοπεύω να κάνω και ζωντανές εμφανίσεις.
- Είχαν δίκιο οι παλαιότεροι που έλεγαν ότι δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε όλα αυτά που θέλουμε. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή δυνατά και να την απολαμβάνουμε. Ευτυχία είναι η ίδια η ζωή. Η αγάπη είναι το παν.
Aκούστε στο lifo.gr το νέο τραγούδι του Γιώργου Ρωμανού.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Οκτώβριο του 2014
σχόλια