ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕ είχε προετοιμάσει για το πρώτο αποκριάτικο παιδικό πάρτι του γιου μου σε παιδότοπο. Όλα τα αγοράκια διάλεξαν να ντυθούν Spiderman – η ίδια στολή σε νάιλον παραλλαγές. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή, και ενώ έψαχνα τον γιο μου στο βάθος του παιδότοπου ανάμεσα σε πολύχρωμα μπαλάκια, κυβάκια και δίχτυα, και την ώρα που μια παρέα από παιδάκια κατέβαιναν ανάποδα κάτι σκαλάκια ντυμένα με αφρολέξ, είδα κάτι που με έκανε να σαστίσω: πρέπει να ήταν γύρω στα τέσσερα ντυμένα με στολή «σέξι αστυνομικίνα».
Μπλε σκιά, λιπγκλός, μπλούζα με ντεκολτέ, χειροπέδες και πηλήκιο, μίνι φούστα. Προσπαθώ να μην κρίνω τους άλλους γονείς, αλλά κάπως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος έντυσε το παιδί του «σέξι αστυνομικίνα» στην ηλικία των τεσσάρων.
Δεν έχω ψευδαισθήσεις για τις αποκριάτικες στολές. Ως παιδί δεν ήθελα ποτέ να ντυθώ ποδοσφαιριστής (ναι, με έχουν ντύσει ποδοσφαιριστή) ή Ντόναλντ Ντακ (ντυνόταν η κολλητή μου κάθε χρόνο, δεν έχω καταλάβει γιατί – συγγνώμη Δ.) ή οτιδήποτε χιουμοριστικό του στυλ σταφύλι, αρακάς, πίτσα ή πιγκάλ τουαλέτας. Ήθελα να ντυθώ νεράιδα της νύχτας, Σπανιόλα, πριγκίπισσα και να φοράω γαλάζια σκιά ως τα φρύδια. Αλλά από αυτό μέχρι το τρίχρονο ή τετράχρονο «σέξι οτιδήποτε» η απόσταση είναι τρομακτική.
Νομίζω, δε, πως το γενικότερο πλαίσιο στην Ελλάδα με την παντελή έλλειψη σεξουαλικής αγωγής, την απουσία οποιασδήποτε εκπαίδευσης γύρω από την αυτοδιάθεση και τη συναίνεση το κάνει ακόμα χειρότερο όλο αυτό.
Η περιήγηση στον κόσμο των παιδικών αποκριάτικων στολών είναι κάτι σαν την πύλη για την Κόλαση, μια υπενθύμιση ότι, ναι, ζεις στην Ελλάδα: οι αγορίστικες στολές δείχνουν τα αγοράκια με στολή υπερ-ηρώα ή σαν αιμοβόρους φαντάρους που κραδαίνουν κάποιο μπαζούκας. Τα δε κοριτσάκια είναι στην καλύτερη η Μικρή γοργόνα και η Έλσα, στη χειρότερη «σέξι νοσοκόμα», «σέξι αστυνομικίνα», αρχαία Ελληνίδα με χλαμύδες και «ερωμένη του νίντζα» ή χανούμισσα.
Προφανώς κάποιος τις αγοράζει αυτές τις στολές, υπάρχει ζήτηση, αλλά, αλήθεια, αδυνατώ να καταλάβω με ποια λογική σεξουαλικοποιεί κανείς έτσι το παιδί του. Δεν υπάρχει τίποτα αστείο ή κουλ στο να ντύνεις «σέξι αστυνομικίνα» ή «σέξι νοσοκόμα» ένα 4χρονο. Ούτε και μου φαίνεται ωραίο το να ντύσω τον γιο μου φαντάρο με πλαστικό όπλο.
Νομίζω, δε, πως το γενικότερο πλαίσιο στην Ελλάδα με την παντελή έλλειψη σεξουαλικής αγωγής, την απουσία οποιασδήποτε εκπαίδευσης γύρω από την αυτοδιάθεση και τη συναίνεση το κάνει ακόμα χειρότερο όλο αυτό. Γιατί να βάζεις παιδιά να παίζουν αυτούς τους ρόλους του «σκληρού άντρα» και της «γυναίκας γατούλας» στην προσχολική ηλικία; Είναι σαν να τα επιβαρύνεις με κάτι που δεν το χρειάζονται ούτε στο ελάχιστο.
Δεν είμαι πουριτανή. Ακόμα θυμάμαι τι φόραγα ως δεκαπεντάχρονο για να βγω με τις φίλες μου σε αποκριάτικο πάρτι σε χωριό στο Πήλιο τη δεκαετία του ’90: δωδεκάποντα μαύρα τακούνια με τετράγωνη μύτη, μπλούζα με την κοιλιά έξω και κολλητό μαύρο λίκρα παντελόνι, καφέ κραγιόν με περίγραμμα και eye liner· δεν θυμάμαι καν τι υποτίθεται πως είχα ντυθεί.
Ήμουν έτοιμη να βάλω φωτιά στα καλντερίμια του χωριού με τους 500 μόνιμους κατοίκους και να πάμε στο τοπικό κλαμπ που λεγόταν Βεργίνα (έτσι ήταν η δεκαετία του ’90, όλα λεγόντουσαν Βεργίνα), αλλά το λέγαμε με το επίθετο του ιδιοκτήτη που ήταν κάτι σαν Κυριακούλης ή Παπαδάκης(«Πάμε στον Κυριακούλη για τσιφτετέλια»). Είναι απολύτως φυσιολογικό να τα κάνεις αυτά στην εφηβεία ή ως ενήλικας, αν το θες και το επιθυμείς. Το να φορτώνεις όμως αυτούς τους ρόλους σε ένα παιδί προσχολικής ηλικίας είναι πολύ άδικο.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.