— Ζούμε στην εποχή της ήττας της Δύσης;
Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλάμε για ξεκάθαρη ήττα της Δύσης, όπως το κάνει Εμανουέλ Τοντ στο βιβλίο του που προκάλεσε μεγάλη συζήτηση στη Γαλλία και κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πεδίο. Ένα είναι βέβαιο, πως προκαλεί μια ενδιαφέρουσα αναστοχαστική συζήτηση. Θα υπογράμμιζα πως υπάρχει μια ήττα σε επίπεδο αξιοπιστίας της Δύσης. Δείτε την περίπτωση των σκανδιναβικών κρατών.
Η Σουηδία και η Φινλανδία μπήκαν πρόσφατα στο ΝΑΤΟ για να νιώσουν πιο ασφαλείς απέναντι στον ρωσικό επεκτατισμό και αναθεωρητισμό και βλέπουν τη γειτονική τους Δανία, παλιό μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας και σταθερό σύμμαχο των ΗΠΑ, να απειλείται από τη μεγαλύτερη χώρα της Συμμαχίας. Ποια αξιοπιστία μπορεί να εμπνέει σήμερα στα μέλη της η Συμμαχία αυτή και κατ’ επέκταση η Δύση;
Απέναντι στον Τραμπ, που είναι έτοιμος να πατήσει του κουμπί του εμπορικού πολέμου, του πιο βλακώδους εμπορικού πολέμου στην ιστορία όπως τον αποκάλεσε η «Wall Street Journal», η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ένα μεγάλο όπλο που είναι η περισσότερη αλληλεγγύη. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να ενωθούν και να του μιλήσουν με μια φωνή και όχι ξεχωριστά.
Κρίσιμο ερώτημα που δικαιώνει κατά κάποιον τρόπο και τον τίτλο του βιβλίου του Τοντ. Η ηγεσία των ΗΠΑ στο πλαίσιο της Ευρωατλαντικής Κοινότητας, όπως τη γνωρίζαμε, έκλεισε τον κύκλο της και με τον Τραμπ ανοίγει ένας νέος κύκλος, βάναυσος, όπου ακόμη και το περίφημο άρθρο 5 του ΝΑΤΟ θα έχει λιγότερο νόημα, υπογράμμιζε πρόσφατα ο γνωστός Αμερικανός συγγραφέας και αναλυτής Διεθνών Σχέσεων, Ρόμπερτ Κάπλαν. Η πρόσφατη χαρακτηριστική φωτογραφία των τεσσάρων πρωθυπουργών, της Δανίας, της Σουηδίας, της Νορβηγίας και της Φινλανδίας, να συνομιλούν τρώγοντας ένα λιτό δείπνο, αποτυπώνει την αγωνία τους να επιβεβαιώσουν την ενότητα και τη στρατηγική σχέση των χωρών τους.
![cover](/sites/default/files/inline-images/%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82_0_0.jpg)
— Πόσο θα αλλάξει τα δεδομένα στην Ευρώπη η επιλογή του Τραμπ για έναν εμπορικό πόλεμο;
Ήδη οι δυο πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Γάζα άλλαξαν τα παγκόσμια γεωπολιτικά δεδομένα. Ο κόσμος του Τραμπ θα χαρακτηρίζεται από ένα ολοένα λιγότερο ρυθμισμένο διεθνές σύστημα. Γι’ αυτό και η Ευρώπη παρακολουθεί μουδιασμένη τις πρώτες πρωτοβουλίες του γιατί όλοι γνωρίζουν ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι συναλλακτικός. Έχει γράψει και βιβλίο για την τέχνη της συμφωνίας (Τhe art of the deal) για να μας δείξει πως διαπραγματεύεται κανείς σωστά.
Απέναντι στον Τραμπ, που είναι έτοιμος να πατήσει του κουμπί του εμπορικού πολέμου, του πιο βλακώδους εμπορικού πολέμου στην ιστορία όπως τον αποκάλεσε η «Wall Street Journal», η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ένα μεγάλο όπλο που είναι η περισσότερη αλληλεγγύη. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να ενωθούν και να του μιλήσουν με μια φωνή και όχι ξεχωριστά. Μια πιο ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η απάντηση. Με αύξηση των μακροπρόθεσμων αμυντικών προμηθειών από ευρωπαϊκές εταιρείες και μεγαλύτερες επενδύσεις στην ενεργειακή μετάβαση.
Είναι απαραίτητη μια συνεπής δέσμευση σε αυτήν τη στρατηγική, όπως άλλωστε προτείνουν και οι εκθέσεις Λέτα, Ντράγκι και Νιινίστο. Η στρατηγική αυτονομία της Ε.Ε. είναι πλέον μονόδρομος και προϋποθέτει ενίσχυση της άμυνας και της ασφάλειας και κυρίως καλύτερες αξιολογήσεις κινδύνων μέσα από μια προορατική προσέγγιση όσον αφορά την ετοιμότητα και τη συνολική ασφάλεια (έκθεση Νιινίστο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου). Εδώ χρειάζονται οι «αποφασιστικότεροι» που θα κάνουν περισσότερα τόσο στον Βορρά όσο και στον Νότο της Ευρώπης.
— Η Ελλάδα τι θέση οφείλει να πάρει σε όλα αυτά τα νέα δεδομένα;
Εάν ο Τραμπ εφαρμόσει και απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση τους δασμούς που έχει εξαγγείλει, η ελληνική οικονομία δεν θα μείνει ανεπηρέαστη. Χρειάζεται πολιτική σταθερότητα με κοινή εθνική στρατηγική για τη θέση και τον ρόλο μας σε αυτόν τον περίπλοκο κόσμο που θα είναι και λιγότερο ρυθμισμένος, άρα πιο απρόβλεπτος. Δυτικές δημοκρατίες, όπως η δική μας, που είχαν συνηθίσει να μιλούν για διεθνή νομιμότητα και στάση αρχών σήμερα βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στις ΗΠΑ που ίσως υπονομεύσει την πολιτική και οικονομική κυριαρχία της Δύσης. Δεν είναι τυχαίο πως όλοι μιλούν πλέον στην Ευρώπη για ενίσχυση της αλληλεγγύης σε όλα τα επίπεδα.