Ευάλωτο (και ακατάλυτο) ελληνικό καλοκαίρι

ΣΑΒΒΑΤΟ Ευάλωτο (και ακατάλυτο) ελληνικό καλοκαίρι Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

KΑΝΟΝΙΚΑ, ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ, οι άνθρωποι ημερεύουν κι ενδίδουν σε καλοσύνες ασυνήθιστες, προσπαθώντας να πετάξουν από πάνω τους ένα παχύ στρώμα κούρασης. Και ας βρίσκουν να βασανίσουν με άλλους τρόπους τα κορμιά τους κουβαλώντας ομπρέλες θαλάσσης και θεόρατες τσάντες μέσα στην ντάλα του μεσημεριoύ, βαδίζοντας σε τσιμέντα και άμμο που βράζουν, για να φτάσουν στον «στόχο» τους.

Δεύτερο καλοκαίρι με πανδημία, όμως, και το χάσμα μεταξύ επαγρύπνησης και αμεριμνησίας είναι ξανά παρόν. Ας πούμε πως δεν μπορούμε να ησυχάσουμε ούτε να πλησιάσουμε εύκολα τους άλλους, κυρίως τους αγνώστους μας. Μόνο και μόνο αυτό δείχνει πως έχει υπάρξει μια τομή. Και όσοι και όσες πάνε να υποδυθούν τα στυλ ενός κλασικού, προ-Covid καλοκαιριού, βγάζουν ξαφνικά μια παράξενη επιθετικότητα που τους προδίδει, μαρτυρώντας πως περισσότερο θέλουν να αντιδράσουν παρά να ζήσουν όπως πριν, σαν να μην υπάρχει «αυτό».

Αυτό σκιάζει και ενοχλεί την ατμόσφαιρα, αφού η ειδησεογραφία εισχωρεί και κυρίως οι τοπικές φήμες για τα δύο, πέντε ή δέκα κρούσματα εδώ γύρω. Παρέες έτσι σχηματίζονται και διαλύονται προσωρινά με μια πρώτη καραντίνα γι’ αυτόν που επέστρεψε από νησί ή έγινε γνωστό πως αρρώστησε.

Αυτό το δεύτερο αλλιώτικο καλοκαίρι μιμείται ώρες-ώρες την ευδαιμονία, την άνεση, την ομορφιά τόσων άλλων. Είναι αδύνατο να μην ξεχνιέται σε αυτές τις παλιές πόζες που είναι και οι πιο ανθρώπινες. Από τη στιγμή όμως που κάποιος αναρωτιέται αν ο μάγειρας ή ο σερβιτόρος στην ταβέρνα είναι ανεμβολίαστοι ή αν το παιδί του που βγαίνει τα βράδια θα πέσει πάνω σε κάποιον με «Δέλτα», αυτός ο Ιούλιος τελειώνει με ένα βάρος στο στήθος.

Σκέφτομαι αυτές τις μέρες μια από τις ομάδες των αρνητών που είχε βγάλει μια αφίσα που έλεγε ότι ο αριθμός των κρουσμάτων είναι «μονάδα μέτρησης της καταστολής». Λάθος. Ο αριθμός των κρουσμάτων είναι απλώς η ανησυχαστική μουσική στο χορευτικό της καθημερινότητας, μια σκοτεινή μελωδία που δεν μπορείς να τη σβήσεις επειδή απλώς δεν θέλεις να την ακούς ή να σ' την υπενθυμίζουν οι άλλοι.

Αυτό το δεύτερο αλλιώτικο καλοκαίρι μιμείται ώρες-ώρες την ευδαιμονία, την άνεση, την ομορφιά τόσων άλλων. Είναι αδύνατο να μην ξεχνιέται σε αυτές τις παλιές πόζες που είναι και οι πιο ανθρώπινες. Από τη στιγμή όμως που κάποιος αναρωτιέται αν ο μάγειρας ή ο σερβιτόρος στην ταβέρνα είναι ανεμβολίαστοι ή αν το παιδί του που βγαίνει τα βράδια θα πέσει πάνω σε κάποιον με «Δέλτα», αυτός ο Ιούλιος τελειώνει με ένα βάρος στο στήθος.

Και ύστερα, για μας τους καταναλωτές των γενικών εξελίξεων, είναι πολλά τα σημάδια που επιβεβαιώνουν πως έχουμε μπει οριστικά στην εποχή των αλλεπάλληλων και διάδοχων συναγερμών. Οι πλημμύρες στην Κεντρική Ευρώπη, η αφρικανική σκόνη ως τακτικός πια επισκέπτης μας, οι τριάντα και σαράντα βαθμοί σε αρκτικές περιοχές της Ρωσίας, του Καναδά ή της Σκανδιναβίας, όλα αυτά πιστοποιούν πως τα ακραία φαινόμενα γίνονται μέρος ενός αναμενόμενου. Και οι δικοί μας καύσωνες που δεν είναι πια ρητορική των καναλιών αλλά σκληρά δεδομένα, στο ίδιο πλάνο.

Αλλά και η δημόσια ζωή μας πλήττεται από κουφές ακρότητες που παράγουν θόρυβο και κακοφωνία. Τι φέρνει, για παράδειγμα, η αχός των αρνητών, οι όχλοι των αντιδραστικών, τα παλαιοημερολογίτικα κινήματα της απόλυτης αντιεπιστημονικής καχυποψίας; Συναγερμοί δίχως τέλος, συγκρούσεις που δεν μπορούν να βρουν γλώσσα συνεννόησης, αρνήσεις που δεν πατούν παρά στα «δεν θέλω» και στα «δεν πιστεύω». Δεν είναι μόνο ο φυσικός κόσμος σε απρόβλεπτη αναταραχή. Είναι και οι κόσμοι της κοινωνικής μας εμπειρίας, η γεύση της καθημερινότητας και του χρόνου της. 

Παρόλα αυτά, όσα ατυχήματα και εκτροπές και αν υποστεί, όσες προσβολές και θλίψεις κι αν το μειώσουν, το ελληνικό καλοκαίρι κρατάει έναν πυρήνα αλώβητο και σχεδόν μεταφυσικά προστατευμένο. Όταν βρεθείς σε τόπους που δίνουν την αίσθηση του αληθινού χρόνου, της αφειδώλευτης διάρκειας, μιας υψηλής αρχιτεκτονικής και ιστορικής έντασης. Όταν το μάτι και όλες οι αισθήσεις ευφρανθούν από κάτι σχεδόν μυστηριώδες που τσαλαβουτάει σε οικεία σχήματα και πράγματα. Όταν συναντηθείς με αγαπημένους, έπειτα από καιρό. Ακόμα και όταν σταθείς στο ίδιο μπαλκόνι του διαμερίσματος που σε εξάντλησε για μήνες, χωρίς να έχεις καταφέρει την πολυπόθητη φυγή των διακοπών, έχοντας όμως μια αίσθηση υπαίθριας περιπλάνησης και φυσικά τις αναμνήσεις των αποθησαυρισμένων, παλιών καλοκαιριών. Ή και καθώς επιστρέφεις, αργά τη νύχτα, από κάποια παράσταση, και πετάς τη χειρουργική μάσκα στη σακούλα των σκουπιδιών, συζητώντας για το έργο.

Με όλα αυτά, το καλοκαίρι, όσο κι αν το αλλοιώνει η συγκυρία και οι ψυχρές και άχαρες κινήσεις της, μπορεί και κρατάει τον χαρακτήρα του. Είναι πεισματικό και γενναιόδωρο μαζί. Φυσικά και πολιορκείται από την αγωνία για τα επερχόμενα και από μια ανησυχία που, κανονικά, δεν θα είχε τέτοια σπουδαία θέση εντός του.

Όμως το καλοκαίρι δεν χάνεται. Επιμένει με όλη του τη γήινη μεταφυσική, τις ηδονικές ταλαιπωρίες, την φρεσκάδα των τοπίων του που τα αποθηκεύουμε σαν μαγνητισμένοι σε εκατομμύρια λήψεις με το κινητό μας.

Καμιά πανδημία δεν μπορεί να κλέψει ένα καλοκαίρι, όσο και αν το επισκιάζει και το κάνει, αντικειμενικά, περισσότερο ευάλωτο. Οι αλλεπάλληλοι συναγερμοί είναι άλλωστε, όπως έχουμε πει σε άλλα κείμενα, η νέα οικουμένη όπου βρεθήκαμε, εκόντες άκοντες.

Εδώ θα δοκιμαστούμε ατομικά και συλλογικά και στο μικρό μέτρο αυτής της χώρας και στις μεγάλες κλίμακες της συμμετοχής μας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Το «ελληνικό καλοκαίρι» θα έχει όμως τους τρόπους να ξεγλιστράει από την Ιστορία, να ξαναγίνεται η εύπλαστη ύλη των ονείρων και ένα κομμάτι αναπαλλοτρίωτου παιδικού εδάφους, σαν αυτό που σκάβαμε για να θάψουμε, με όλες τις τιμές, την αγαπημένη γάτα, ενώ τα τζιτζίκια έπαιζαν τη μουσική τους.

Γράφω αυτές τις γραμμές έχοντας περάσει πριν από λίγο, από τον μαντρότοιχο ενός ρημαγμένου κήπου. Είναι ένας από αυτούς τους κήπους που η εγκατάλειψη τους έχει χαρίσει την όψη αληθινής ζούγκλας και όπου τη νύχτα κυκλοφορούν ακόμα όλα εκείνα τα πλάσματα που φανταζόμασταν εν μέσω των φόβων μας. Μου φάνηκε λοιπόν παράξενο που από τα ξερά χόρτα και τη βρόμικη αυλή ήρθε μια μυρουδιά μέντας, μέχρι που κατάλαβα ότι η μυρουδιά είχε μετοικήσει από ένα εφαπτόμενο, περιποιημένο περιβόλι.

Ας πούμε, λοιπόν, πως αυτό το ρημαγμένο των ξερόχορτων είναι όσα ζούμε και σχολιάζουμε και παλεύουμε όλους αυτούς τους μήνες, ενάμιση χρόνο τώρα. Και ας υποθέσουμε, ακόμα, πως κι αυτή η μέντα που δανείζει ομορφιά και νόημα στα ξερόχορτα είναι επίσης μια πολύτιμη πραγματικότητα: ένα ελληνικό καλοκαίρι που ξέρει να μας γνέφει από τις χαραμάδες, από έναν μαντρότοιχο, μια πρασιά, μια φωτογραφία. Επιστρέφει φροντίζοντας τους πληγωμένους, όσο μπορεί και όσο ακόμα του επιτρέπουμε να υπάρξει σαν πολιτισμός της καθημερινής ζωής. Και τι άλλο είναι, από μια ήπια παρένθεση που μαλακώνει όλες τις σκληρές εξουσίες του κόσμου μας; 



 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Έχω και πιστοποιητικό, πάμε βόλτα;

Δημήτρης Πολιτάκης / Έχω και πιστοποιητικό, πάμε βόλτα;

Μάσκα ή όχι; Και πού ακριβώς; Μοιάζει να επικρατεί πλέον σε πολύ κόσμο – εμβολιασμένους και μη – η αντίληψη ότι κανένα μέτρο δεν έχει και τόσο νόημα, ότι κάπου όλοι κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας μπας και ζήσουμε λίγο κανονικό καλοκαίρι, και μετά έχει ο θεός.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tο παράδοξο της πανδημίας

Τι διαβάζουμε σήμερα / Tο παράδοξο της πανδημίας

Σήμερα: 46χρονη γυμνάστρια του άλματος ίππου • • • το παράδοξο της πανδημίας • • • η Τυνησία σε αναστάτωση • • • να φοράνε ό,τι θέλουν • • • μια «ασήμαντη» είδηση • • • ένας νόμος και ένας όρος • • • το ρητό της εβδομάδας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Οπτική Γωνία / Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επαναφέρει τα σενάρια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Πόσο ρεαλιστικά όμως είναι όλα αυτά; 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΕΠΕΞ Πορνό

Οπτική Γωνία / «Δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παίζω τον ρόλο που είδαν σε μια ταινία πορνό»

Τρεις γυναίκες μιλούν για το πώς αντιμετώπισαν το θέμα της συστηματικής παρακολούθησης πορνογραφίας από τον ή την σύντροφό τους και για τις επιπτώσεις που είχε στη σχέση τους.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Ρεπορτάζ / Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Η προκήρυξη διαγωνισμού για την εξόρυξη αντιμονίου στη Βόρεια Χίο έχει φέρει σε αντιπαράθεση την τοπική κοινωνία με την κυβέρνηση. Τι υποστηρίζει κάθε πλευρά και πόσο πιθανός είναι ο περιβαλλοντικός κίνδυνος;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Τις επόμενες μέρες Θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη / «Τις επόμενες μέρες θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ερντογάν εναντίον Ιμάμογλου: Η αρχή ή το τέλος μιας σκληρής σύγκρουσης; O διευθυντής της Milliyet, ο ανταποκριτής της «Süddeutsche Zeitung» και πολίτες περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί στην πόλη και το χάος που απειλεί τη χώρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Eνηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη

Οπτική Γωνία / «Όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις»

Βγάζεις ταυτότητα στα 12, παίρνεις δίπλωμα οδήγησης μετά το λύκειο, έχεις δικαίωμα ψήφου στα 17. Όμως η αληθινή ενηλικίωση έρχεται όταν δεν είσαι πια το παιδί κάποιου.
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη» Ή «Δεν λείπει η άποψη αλλά η έρευνα και η νηφάλια σκέψη»

Συνέντευξη / Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη»

Ο διευθυντής σύνταξης της κυριακάτικης έκδοσης της «Καθημερινής» δίνει την πρώτη του συνέντευξη και μιλά για το μέλλον των εντύπων, την ποιοτική δημοσιογραφία, τα social media αλλά και την κριτική που έχει δεχθεί κατά καιρούς το μέσο στο οποίο εργάζεται. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τι ήθελε και τι πέτυχε με τον ανασχηματισμό ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Βασιλική Σιούτη / Τι ήθελε και τι πέτυχε με τον ανασχηματισμό ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Το Μέγαρο Μαξίμου πόνταρε στο επικοινωνιακό φρεσκάρισμα της κυβέρνησης, αλλά, αντί γι’ αυτό, βρέθηκε να αντιμετωπίζει νέες κρίσεις που προέκυψαν από τον ανασχηματισμό.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ